🍁#از_سیم_خار_دار_نفست_عبور_کن🍁
#قسمت_سیصد_و_پنجاه_و_پنجم
به طبقه ی بالای پاساژ رفتیم انواع پوشاک بود.
جلوی یکی از مغازه ها ایستاد و به یک مانتوی پوست پیازی اشاره کرد.
–فکر کنم بهت بیاد، به نظرت چطوره؟
–رنگش خیلی نازه.
توی اتاق پرو بودم که در زد.
وقتی در را باز کردم مانتوی دیگری هم دستش بود.
نگاهی به مانتو تنم انداخت و کمی جلوتر آمد و براندازم کرد.
–چقدربهت میاد. بعد به مانتو دستش اشاره کرد و گفت:
–اینم قشنگه، می خوای امتحانش کنی؟
–چقدرمدلش قشنگه، آستینهای کلوش از جنس گیپور به رنگ مشگی، یه مانتومجلسی خیلی شیک بود.
–پرو میکنی؟
باسرجواب مثبت دادم.
روبروی اتاق پرو یک قفسه ی بزرگ لباس بودکه باعث شده بود داخل اتاق دید نداشته باشد. گرچه هیکل تنومند کمیل وقتی که جلو در می ایستاد جایی برای دید نمی گذاشت.
کمیل گفت:پس اونی که تنته بده من ببرم بدم بزارن تو نایلون.مانتو را تحویلش دادم و رفت و بعد از چند دقیقه آمد.وقتی مانتو جدید را تنم دید لبخند زد.خوش هیکلی همینه دیگه هرچی می پوشی قالب تنته. از تعریفش لبهایم کش آمد و عمیق نگاهش کردم. با آن پیراهن چهارخانهی سفید یاسی که به تنش نشسته بود خیلی خواستنی شده بود.جلو آمد و کمی خم شد تا کمربند تزیینی مانتوام را درست کند. عطرش مستم کرد. دستم را روی ته ریشش کشیدم و دیگر نتوانستم این همه دلبریاش راتاب بیاورم وبوسه ایی روی گردنش کاشتم وگفتم:آقای رئیس زحمت نکشید. خودم میبندم.سرش را بالا آورد و دوباره لبش را خیلی بامزه گاز گرفت.خانم، ملاحظه کن، فکر این دل منم باش.خندیدم.خب تقصیرخودته، وقتی اینقدر دلبری می کنی...دارم اینودرست می کنم دیگه. آخه از کی تا حالا رئیس لباس کارمندش رو درست می کنه؟خندید. من هم لپش را کشیدم.کلا از کارش منصرف شد و گفت:«لا إله إلّا اللّه» امروز قصد جونم رو کردی دختر؟کمی عقب رفت و نگاهم کرد.بده ببرم، تا من اینارو حساب کنم، بپوش بیا.چشم رئیس. شما در رو ببند.نوچی کرد و رفت.
وقتی به مغازه ی روسری فروشی رسیدیم، ایستاد.یه روسریام بخر که با اون مانتوت ست بشه.این روی کمیل را تا حالا ندیده بودم، اصلاحدس هم نمی توانستم بزنم که اینقدرخوش سلیقه و لطیف باشد ودرمسائل جزیی هم حواس جمع باشد.
–چی شده؟ چرا ماتت برده؟
سرم را به بازویش تکیه دادم و دستش را گرفتن.
–رئیس خیلی باحالی.
دوباره لبش را گاز گرفت.
–عزیزم، بهتره یه نگاهی به اطرافت بندازی.
خندیدم و صاف ایستادم.
–یه بار دیگه بگی رئیس توبیخت می کنما.
–آخه رئیس تو که اون لبت رو کَندی اینقدر گاز گرفتی. خب چیکار کنم کلا یه مدل دیگه شدی، شاخ درآوردم خب.
–من ازاولشم همین مدلی بودم. جنابعالی با چشم بصیرت نگاه نمی کردی.
–رئیس حداقل اجازه بده اینو واسه شقایق تعریف کنم.
با چشمهای گرد شده نگاهم کرد:
–عه! تو چرا اینطوری شدی؟ چرا میخوای حتما یه چیزی برای اون تعریف کنی؟
– میخوام بدونه تو اونقدرها هم عصا قورت داده نیستی.
به ویترین خیره شد.
–راحیل بزار اون هر جور دوست داره فکر کنه. من واقعا نمیفهمم چرا آدما مدام میخوان به دیگران دو چیز رو ثابت کنن. یه عده میخوان ثابت کنن خیلی بدبختن، یه عده هم میخوان ثابت کنن که خیلی داره بهشون خوش میگذره و همه چی خوبه.
لبخند زدم.
–اینارو گفتی یاد عکسهای پروفایلا افتادم. راست میگیا... چه کاریه بهش بگم.
–اصلا همون شبکههای مجازی دیگه از همه بدتره. کلا بعضیها خیلی برون ریزن. میخوان کل دنیا از ریز زندگشون خبر داشتهباشن. نرمال نیستن.
–نهبابا از ذوقه زیاده. مثل الان که من از کارای تو ذوق کردم.خندید.یعنی طرف میره رستوران عکسش رو میزاره از ذوقشه؟ تا حالا رستوران نرفته؟خندهام گرفت.حالا به هر دلیلی عکس انداخته
چرا میخواد کل دنیا ببینن؟ به چشمهایم زل زد.اونا هم اول از همین به شقایق بگمها شروع کردن ها.بله استاد. کاملا منظورتون رو متوجه شدم. چشم لام تا کام چیزی نمیگم. دستم را گرفت و یک روسری که گلهای صورتی داشت نشانم داد.فکر می کنی اون می خوره به مانتوت؟گفتم:خوبه.روسری را خریدیم و از مغازه خارج شدیم.صدای زنگ تلفنش باعث شد کمی از من فاصله بگیرد.خیلی مرموز وآرام حرف میزد جوری که من متوجه نشوم.طرفی که پشت خط بود انگار صدایش را نمیشنید چون فاصلهاش را از من بیشتر کرد و گفت:دیگه چقدر بلند حرف بزنم.کارش نگرانم کرد وباعث شد مدام بادندان
پوست لبم را بکنم.بالاخره تلفن مرموزش تمام شد وسوارماشین شد.اما بلافاصله دوباره گوشیاش زنگ خورد نگاهی به صفحه ی گوشیاش انداخت و دوباره پیاده شد و از ماشین که فاصله گرفت تماس را وصل کرد و چندجمله ایی حرف زد و فوری برگشت.
همین که نشست پشت فرمان نگران نگاهش کردم. نگاهش که به صورتم افتاد گفت:ببخشید واجب بود باید جواب می دادم. بعد نگاهی به لبهایم که هنوز هم از استرس پوستشان را می کندم انداخت.اخم مصنوعی کرد و با موبایلش آرام ضربه ایی برروی لبم زد.واگیرداره؟ولش کن.
🍁به قلملیلافتحیپور🍁