گرچه دوریم، به یاد تو قدح می‌گیریم بُعد منزل نبوَد در سفر روحانی راه خانۀ زمینی بسته؛ ولی درهای آسمان همیشه باز است. در صحرای عرفات نیستم؛ اما #حقیقت_عرفات، بیابان خشک قلب من است که از عرفان یار، غافل شده و می‌خواهد با عهدی دوباره، به وطن خویش بازگردد. من از یاد برده‌ام که چگونه در الست، تنها تو را انتخاب کرده‌ام. ولی تو با نهایت #محبت، عرفات را آفریده‌ای تا به غافلان بگویی: هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش و من در این عرفات، تو را می‌جویم ای دل‌بند؛ که اینجا قدمگاه یار است و منوّر به نور افلاک. خاک عرفات، سرمۀ چشمم و آفتاب سوزانش جلابخش قلبم. بدترین‌ها نیز اگر با قلبشان از خدا #طلب کنند، اجابت می‌شوند. پس سرشار از #امید، دست دعا به آستان پرمهرت برمی‌آوریم و با آرزوی توبه وغفران، دعای #عرفه را نجوا می‌کنیم: «اللَّهُمَّ إِلَيْكَ‏ أَقْبَلْنَا مُوقِنِينَ وَ لِبَيْتِكَ الْحَرَامِ آمِّينَ قَاصِدِينَ. فَأَعِنَّا عَلَى مَناسِكِنَا وَ أَكْمِلْ لَنَا حَجَّنَا، وَ اعْفُ اللَّهُمَّ عَنَّا وَ عَافِنَا؛ فَقَدْ مَدَدْنَا إِلَيْكَ أَيْدِيَنَا...» #روز_عرفه