نامرد زیر خیمه سیدالشهداء نمی‌تونه بیاد!

خیلی‌ها می‌گن ما دیونه حسینیم امّا..

چندتا رفیق بودیم از بچّگی باهم بودیم، امّا عَلَمت رو به دوش من دادی!

هرکی هستی باش!

اونی‌که تنهای‌تنهاست دلش از همه بریده اونی که واسه یه بارم هنوز آقاشو ندیده

دیوانگی عشق حسین عین کمال است

ما نه صوفی هستیم نه درویشیم ما سینه زن امام حسینیم!

هرکس تو این عالم حسینی بشه بی‌کس میشه، مردم دیگه سلامش هم نمی‌کنن

غرورمو خودت بشکن!

۱۹ ساله رفته امّا از من زنده، زنده‌تره..

• دیگر مرا فاطمه نخوانید! • - - روي أنها لما زفت إلی‌ بيت‌ الامام أميرالمؤمنين  علیه‌السلام‌ وجدت‌ الامامين‌ الحسن‌ و‌ الحسين  عليهما‌ السلام مريضين ، فأخذت تمرضهما و تقوم برعايتهما، و تلاطفهما في القول، وتطيب لهما الكلام ، حتى عوفيا من مرضهما و برئا من علتهما. ثم إنّها على ما قيل طلبت من الامام أميرالمؤمنين أن‌ يعهد إلى أهل‌ بيته بأن لا‌يدعوها أحد بعد ذلك باسمها فاطمة، مخافة أن يتذكر أبناء فاطمة الزهراء عليها‌ السلام أمهم فيتجدّد حزنهم ويلكأ جرح مصابهم ، فتثار أشجانهم و تعود اليهم ذكرياتهم، فدعاها أميرالمؤمنين بأم‌ّ البنين وقتی‌که فاطمه به‌خانه امیرالمؤمنین به‌عنوان همسر حضرت وارد شد، امام حسن و حسین -علیهما السلام- را بیمار یافت. او شروع به مراقبت و پرستاری کردن از آن‌ دو بزرگوار نمود و با مهر و محبت با آن‌ها سخن می‌گفت و دل‌شان را شاد می‌کرد تا این‌ که آن‌ دو بهبود یافتند و از بیماری‌شان بهبود پیدا کردند. سپس، به آن‌چه که گفته شده بود، ام البنین از امیرالمؤمنین خواست که از خانواده‌اش درخواست کند تا از این پس او را به نام «فاطمه» نخوانند، زیرا نگران بود که فرزندان فاطمه زهرا -علیها السلام- به یاد مادرشان بیفتند و اندوه‌شان دوباره زنده شود و زخم مصیبت‌شان دوباره تازه گردد، و احساساتشان برانگیخته شده و خاطراتشان به یادشان بیفتد. به همین دلیل، امیرالمؤمنین او را با نام «ام البنین» خطاب کرد. 📚امّ‌البنين‌ النّجم‌ الساطع، خلخالی، ص٨٤ @ketabkhaneh_fazael

• دیگر مرا امّ‌البنین نخوانید! • - - وقتی که در مدینـه بـرای بی‌بی ام البنین خبر آوردند که چهار پسر تو در خدمـت حسین بن علی -علیهما السـلام- شهیـد شده‌اند. از بـرای پسرانش گریه می‌کرد، گاهی سر راه عراق و گاه در بقیع می‌نشست و ندبه‌های جان‌ سوزی می‌کرد. زنان هم دورش جمع می‌شدند. مروان حکم که حاکم مدینه بود، با آن‌ همه دشمنی و قساوت دل، گاهی به آن‌ جا می‌آمد، می‌ایستاد و می گریست، از جمله ندبه هایش این است: لا تدعونی ویک ام البنین تـذکرینـی بلیـوث العریـن کانت بنون لی ادعی بهـم و الیوم اصبحت و لا من بنین ای زنان!من از شما یک تقاضا دارم و آن این است که بعد از این، مرا با لقـب «امّ‌البنین» نخوانید. وقتی که شما مرا بـه این عنوان می‌خوانید، به یاد فرزندان شجاعم می افتم و دلم آتش می‌گیرد. زمانی من ام‌البنین بودم ولی کنون دیگر ام‌البنین و مادر پسران نیستم! 📚 المجالس الشجیه فی سيرة ام البنین،      مهدی تاج الدین، ص١٠٤ @ketabkhaneh_fazael