هوالحکیم🌹 گاهی وقت ها آن قدر از کمبود چیزی ناراحتیم که وقتی به آن می رسیم، ذوق زده می شویم و بیش از حد بزرگ می داریمش! آنقدر خوراکِ مناسب رسانه ای برای بچه های نازنینِ ایرانِ اسلامی کم است، که یک سریال هم ما را به هیجان می آورد و مشتاقانه به همه توصیه می کنیم، #بدون_نگرانی ببینیدش...اما؛ اول از همه، لازم است از همه ی عزیزان عذرخواهی کنیم برای عبارت «بدون نگرانی» که برای معرفی شش قهرمان و نصفی برای #مخاطب_کودک_و_نوجوان به کار بردیم. دوم اینکه مجددا از همه ی دست اندرکاران مجموعه، تشکر ویژه داشته باشیم که در این اوضاع کمبود خوراک رسانه ای خوب برای کودک و نوجوان، همت کردند و این مجموعه ی جذاب را ساختند. سوم اینکه ابراز تاسف کنیم از اینکه طبق آمارهای منتشرشده، این سریال، کم مخاطب ترین سریال نوروزی بوده است! و حالا بگوییم چرا نباید می گفتیم #بدون_نگرانی بچه ها سریال را ببینند: از زمان تماشای قسمت های ابتدایی سریال، طبق آنچه می دیدیم و البته زمینه ی ذهنی که از فیلمِ خوب ِ #قهرمانان_کوچک داشتیم، فرض را بر این قرار دادیم که #مخاطب_اصلی این سریال، کودکان و نوجوانان هستند. یعنی مثلا بچه های پنج تا پانزده سال! طبق همین فرض، مثل همیشه که با #دقت و #تعصبِ مثبت، کتابهای کودک را بررسی می کنیم و هر کتابی را #لایق قلب و اندیشه ی بچه ها نمی دانیم، این سریال را هم با ذره بین اخلاق و دین و هویت ملی و جذابیت و هدفمندی نگاه کردیم. انصافا خوب بود. خیلی خوب! تا اینکه دو قسمت آخر سریال، رنگ و لعابی از جنس فیلم ها و سریال های به اصطلاح زرد پیدا کرد....😕قصدمان این نیست که نقد فیلم بنویسیم، فقط به همین بهانه، چند سوال از سازندگان محترم، نویسنده و کارگردان عزیز داریم: چرا اغلب اصرار داریم دنیای پاک و بی آلایش بچه ها را وارد دنیای خاص بلوغ و جوانی کنیم؟ چرا فکر می کنیم چون دنیای امروز، دنیای رسانه است و #احتمالا -تاکید می کنیم احتمالا!- بچه ها خواه نا خواه آشنا با مسایل و روابط خاص جوانی هستند، ما هم آزادیم هرطور دلمان می خواهد به آنها اطلاعات بدهیم؟ چرا یادمان می رود، تلویزیون رسانه ی #عمومی است و همه ی بچه ها مخاطب آن هستند و ما حق نداریم بیش از آنچه حداقل اطلاعات در زمینه های خاص است، در اختیار بچه ها قرار دهیم؟ چرا فکر می کنیم حتما باید چند خواستگاری و ازدواج در فیلم باشد تا جذاب شود؟ آیا اصلا به نوع نگاه بچه ها اشراف داریم؟ اصلا می دانیم اغلب بچه ها اتفاقا شگفت زده می شوند نه جذب، از این همه ازدواج و رابطه، و ذهنشان لبریز سوال های ناگفتنی می شود؟ اگر سریال با سکانس آمدنِ پلیس و پدر ومادر ارسلان، و بدون تیرخوردنِ دردناکِ او(البته با ایجاد جذابیت های لازم) تمام می شد، نقصی داشت؟ یک سوال مهم اینکه آیا توصیه های ارسلان در قسمت پایانی، برنامه ریزی و تفکر و تلاش در مسیر تقویت تولید را به بچه ها آموزش می داد یا تکیه بر جادو و خیال را؟ آیا فکر نمی کنید، قسمت پایانی بسیاری از جذابیت و هدفمندی سریال را قربانی مفاهیم نامناسب برای مخاطب خاص مجموعه کرد؟ آیا سکانس پایانی باید متمرکز بر گسترش و تنوع محصولات کارخانه می بود یا ازدواج و عروسی؟ آیا حضور کمرنگ بازیگران کودک، نقطه ضعف مهم قسمت پایانی نبود؟ و .... پایان ضعیف، و شاید مضرِّ این سریال، برای ما سنگین بود و برای این کارِ ارزشمند، جای افسوس داشت.😔 خیلی دلمان می خواهد روزی بیاید که همه ی دست اندرکاران برنامه های کودک و نوجوان، حواسشان به همه ی ظرافت های اخلاقی و روانی لازم برای این مخاطبِ خاص باشد. یادمان بماند انجامِ کارِ #صحیح_و_دقیق برای این مخاطب، اگرچه سخت است اما ارزشش را دارد.... پ.ن۱: اگر بچه ها قسمت پایانی را ندیده اند، لطفا یک جوری نگذارید ببینند. فقط بگویید ارسلان خوب شد و پدر و مادرش را هم دید... پ.ن۲: بدلیل اینکه شاید مخاطب خاص☺️ در کانال و صفحات مجازی ما باشد، نخواستیم وارد جزئیات شویم. جهت اطلاع مختصر، منظور ما از اطلاعات و سکانس های غیرضروری و جوانانه ی سریال، سکانس های نامه نوشتن از جانب ارسلان به کتایون، محتوای صحبت های ژینوس و اکبر میرمیرانی، برخی صحبت های ارسلانِ کوچک شده با مادرش، ازدواج پدربزرگ ارسلان با شهربانو و امثالهم می باشد. #شش_قهرمان_و_نصفی #بچه_ها_را_زود_وارد_دنیای_بزرگسالان_نکنیم #هر_محتوای_رسانه_ای_ارزش_اندیشه_و_قلب_پاک_بچه_ها_را_ندارد #نکته_های_تربیتی @ketabkhanehkoodak