🔰نڪات ڪلیدے از #جزء_هجدهم قرآن ڪریم #بخش_دوم دراینجا حدیث جالبى از پیامبر صلے اللہ علیہ و آلہ نقل شدہ كہ توجہ بہ آن لازم است: «روز قیامت بعضى از زمامداران را كہ یك تازیانہ از حد الهى كم كرده اند در صحنہ محشر مےآورند و بہ او گفتہ مےشود چرا چنین كردى؟ مےگوید: براى رحمت بہ بندگان تو! پروردگار بہ او مےگوید: آیا تو نسبت بہ آنها از من مهربانتر بودى؟! و دستور دادہ مےشود او را بہ آتش بیفكنید! دیگرى را مےآورند كہ یك تازیانہ بر حد الهى افزودہ، بہ او گفتہ مےشود: چرا چنین كردى؟ در پاسخ مےگوید: تا بندگانت از معصیت تو خوددارى كنند! خداوند مےفرماید: تو از من آگاهتر و حكیمتر بودى؟! سپس دستور دادہ مےشود او را هم بہ آتش دوزخ ببرند. 🔶اینگونہ انسان، آدم مےشود (۲۱- نور) اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود، هرگز احدى از شما [از عقاید باطل و اعمال و اخلاق ناپسند] پاك نمےشد. «زكات» و «تزكیه» در اصل بہ معنى «نمو یافتن و نمو دادن» است، ولى در معناى «پاك شدن و پاك كردن» هم بہ كار رفتہ است ڪہ ممكن است هر دو معنا بہ یك ریشہ باز گردد؛ زیرا تا پاكى از موانع و مفاسد و رذائل نباشد نمو و رشد امكان پذیر نخواهد بود.بر اساس این آیہ، تنها عامل نجات انسانها از آلودگیها و انحرافات و نیز رشد و بالندگے روحے او فقط فضل و رحمت الهى است و بس؛ با این تحلیل ڪه: او هم نعمت عقل را بہ انسان دادہ و هم از طریق و فرستادگانش راہ پاڪ شدن و ماندن و رشد ڪردن را بہ بشر تعلیم دادہ است. افزون بر این عنایات عمومے، توفیقات خاص او و امدادهاى غیبیش كہ نصیب انسانهاى آمادہ و مستعد مےگردد را هم باید اضافہ ڪرد. بنابراین اگر تبعیت از دین خدا و الطاف او نباشد محال است ڪسے بتواند در را خود سازے و ترڪ گناهان قدم از قدم بردارد و نیز با همین آیہ ثابت مےشود ڪہ تمام عرفانها و دستورالعمل هایے ڪہ خارج از این مسیر است همگے باطل اند و تنها باعث گمراهے انسان مےشوند. 🔶شاهدان همراہ (۲۴- نور) روزى كہ زبانها و دستها و پاهایشان بر ضد آنان بہ گناهانى كہ هموارہ انجام مےدادند، شهادت مےدهند. پیام آیہ صریح است و روشن و نیازے بہ توضیح ندارد؛ تنها چیزے ڪہ مےتوان گفت توجہ بہ هشدارے است ڪہ در آیہ نهفتہ است. هشدار بہ ڪسانے ڪہ گناہ در خلوت را سادہ انگاشتہ و بہ راحتے از ڪنار آن مےگذرند غافل از آنڪہ در مخفےترین مڪانها هموارہ شاهدانے با ما هستند ڪہ گناہ، خیانت و جنایت را درڪ ڪردہ و در آن روز ڪہ محڪمہ عدل الهے بر پا مےشود بر علیہ ما شهادت مےدهند. 🔶چند دستور مهم بہ بانوان مسلمان وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَرِهِنَّ وَ یحَْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ لْیَضْرِبْنَ بخُِمُرِهِنَّ عَلىَ جُیُوبهِِنَّ وَ لَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلّا َّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ ... وَ لَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یخُْفِینَ مِن زِینَتِهِنَّ (۳۱- نور) بہ زنان با ایمان بگو از نگاہ كردن بہ مردان نامحرم خوددارى كنند و دامان خود را از گناہ حفظ نمایند و نباید زینت خود را آشكار سازند جز آن مقدار كہ طبیعتا ظاهر است و باید روسرے هاے خود را روے سینه هاى خود بیندازند. آنها نباید زینت خود را آشكار سازند مگر براے شوهرانشان و ... (یازدہ مورد دیگر) و هنگام راہ رفتن پاهاى خود را بہ زمین نزنند تا زینت پنهانیشان براے نامحرمان دانستہ شود. این آیہ شریفہ در بردارندہ چند حڪم مهم در مورد رعایت عفت و پاڪدامنے است ڪہ رعایت تمام آنها براے بانوان مسلمان لازم و ضرورے است: ۱. «چشمچرانى» و دیدن صحنہ هاے حرام همانگونہ كہ بر مردان حرام است بر زنان نیز حرام مےباشد. ۲. «پوشاندن شرمگاه» در مقابل نگاہ دیگران، همانگونہ ڪہ براے مردان واجب است براى زنان نیز واجب است. ۳. «پنهان ڪردن محلهایے از بدن ڪہ معمولا تزیین مےڪنند» یا زینتهایے ڪہ معمولا از دید نامحرم پنهان است را درمعرض دید او قرار دهند؛ مگر دستها تا مچ و گردے صورت بہ شرط آنڪہ زینت نداشتہ و بدون آرایش باشد. ۴. «وجوب رعایت حجاب»: زنان باید اندام خود را در مقابل دیگران بپوشانند براین اساس واجب است حجاب را رعایت ڪنند. خُمُر جمع خِمار است و خمار آن جامه اى است كہ زن سر خود را با آن مى پوشاند و اضافہ آن را روے سینهاش آویزان مى كند. كلمہ جیوب جمع جَیب است و مراد از آن، سینه ها است بنابراین معناے آیہ این مے شود كہ بہ زنان دستور بدہ تا اطراف مقنعه هاے خود را روے سینه هاى خود انداختہ و آن را بپوشانند. ۵. «پرهیز از جلب ڪردن توجہ نامحرم بہ هنگام راہ رفتن»: بہ هنگام راہ رفتن پاهاى خود را بہ زمین نزنند تا توجہ نامحرم بہ آنها جلب شود. (بہ احتمال خیلے قوے ڪفشهاے صدادارے ڪہ این روزہ زنان بہ پا مےڪنند مصداق این فراز قرار بگیرد) 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 یڪ جرعہ معرفت @yekjoremarefat