✍ استاد علی صفایی حائری رحمت الله علیه: 🌱اوائل بلوغم بود كه كارهايم را حساب مى ‏كردم و قلّه ‏هايم را تخمين مى ‏زدم و راهم را ارزيابى مى ‏كردم و پس از اين همه به خودم رو مى ‏آوردم كه چه دارم. 🌱 در اين هنگام به امكانات و وابستگى ‏ها از قدرت و ثروت و دوست‏ها و خويش‏ها و حتى دست و پا و مغز و شعور و استعدادهاى خودم‏ فكر مى ‏كردم و مى ‏ديدم كه اين‏ها چقدر فاصله دارند و چقدر هنگام احتياج، از من دور مى ‏شوند. هنگامى كه صداشان مى ‏زنى جوابت را نمى ‏دهند.مى ‏ديدم ثروتمندهايى كه در كنار صندوق‏هايى از ثروت و جواهرات تشنه و گرسنه مُردند. 🌱 مى ‏ديدم قدرت‏هايى كه به ضعف رسيدند و بهارهايى كه پاييزشان رسيد. مى ‏ديدم كه چگونه دوست‏ها دشمن مى ‏شوند و چگونه خويشان بيگانه مى ‏گردند. 🌱پس از اين ديدارها و وحشت‏ها و تنهايى ‏ها، گويا اين آيه دوباره و تازه نازل شده باشد، در من بزرگ مى ‏شد. گويا از تمام هستى مى ‏شنيدى كه اگر ضعيفى و تكيه گاه مى ‏خواهى‏؛ «تَوَكَّل عَلَى الْحَىِّ الَّذى لايَمُوت.» 🌱 بر زنده ‏ى كه نمى ‏ميرد، بر او كه هر تكيه گاهى بر او تكيه دارد، تكيه كن.راستى كه قدرت و نيروى اين تكيه گاه ديگر حتى در برابر شكست ‏ها از پا نمى ‏نشيند. 🌱 چون (براى تو) مهم درست رفتن و با او رفتن است. و آنها كه اين گونه شروع م ‏كنند با شروع شان رسيده ‏اند. 📚 #بشنو_از_نی | ص ۱۵ https://eitaa.com/hayatpvt 🔰موسسه فرهنگی تربیتی رهپویان حیات طیبه