مالک جُهَنى به امام باقر علیه السلام عرض کرد: فدایت گردم! براى آن کسى که در شهرها و مناطق دوردست است و نمی‌تواند به زیارت بیاید، چه هست؟ فرمود: «وقتى روز #عاشورا می‌شود، به۷ بیابان برود، یا روى بلندىِ خانه‌اش، با اشاره به امام حسین(علیه السلام) سلام کند و با جدّیت، بر قاتلش نفرین کند و پس از آن، دو رکعت نماز بگزارد. این کار را نزدیک ظهر، قبل از اذان، انجام دهد. آن‌گاه بر حسین(علیه السلام) مرثیه بسراید و بگِرید و سفارش کند کسانى که در خانه‌اش هستند، بر حسین(علیه السلام) گریه کنند و با ناله کردن بر حسین(علیه السلام)، در #خانه‌اش ماتم بر پا کند و با هم براى گریستن، هم‌صدا شوند. من براى آنان، از طرف خدا ضمانت می‌کنم که اگر این کار را انجام دهند، همه این ثواب‌ها را به دست می‌آورند». گفتم: فدایت گردم! هر گاه آنان، آن کارها را انجام دادند، شما این ثواب‌ها را بر عهده می‌گیرى و تضمین می‌کنى؟ فرمود: «من این را برایشان تضمین می‌کنم و چنان ثواب‌هایى را، براى هر کسى که این کارها را انجام دهد، بر عهده می‌گیرم ... هر کس چنین سوگوارى کند، برایش ثواب هزار هزار حج، ثواب هزارْ هزار عمره و ثواب هزار هزار جهاد، نوشته می‌شود که همه‌شان همراه با پیامبر(صلی الله علیه وآله) بوده است و برایش ثواب مصیبت هر پیامبر و فرستاده و صدّیق و شهیدى که از زمانى که خدا، عالم را آفریده تا برپایىِ رستاخیز مرده و یا کشته شده، نوشته می‌شود» کامل الزیارات(ابن قولویه)ص 174 – 175

آنطون بارا از علمای معروف مسیحی در کتاب الحسین فی الفکر المسیحی نوشته:⬇️ لوکان الحسین لنا لرفعنا له فی کل بلد بیرقا و لنصبنا له فی کل قریه منبرا ولدعوناالناس الی المسیحیه باسم الحسین علیه السلام اگه امام حسین علیه‌السلام مال ما مسیحی ها بود در هر شهری برای او پرچمی به اهتزار درمی آوردیم و در هر روستایی برایش منبری نصب میکردیم در تمام دنیا مسیحیت را با نام امام حسین علیه السلام گسترش میدادیم #محرم

🏴 امام رضا علیه السلام برای جدشان مجلس عزا می‌گیرند... 🔸دعبل خزاعی نقل می‌کند: ▫در مثل چنین روزهایى (ایام محرم) در مرو خدمت مولایم على بن موسی‌الرضا (علیهما السلام) رسیدم. اندوهگین و ماتم‌زده نشسته بودند و اصحابش پیرامون ایشان بودند. ▫چون مرا دیدند که می‌آیم، فرمودند: آفرین بر تو اى دعبل! مرحبا به یاور ما با دست و زبانش! آنگاه در مجلس کنار خودشان برایم جا بازنمودند و مرا کنار خود نشانده و فرمودند: ▪ یَا دِعْبِلُ أُحِبُ‏ أَنْ‏ تُنْشِدَنِی‏ شِعْراً فَإِنَّ هَذِهِ الْأَیَّامَ أَیَّامُ حُزْنٍ کَانَتْ عَلَیْنَا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ أَیَّامُ سُرُورٍ کَانَتْ عَلَى أَعْدَائِنَا خُصُوصاً بَنِی أُمَیَّهَ ▫دعبل! دوست دارم برایم شعر بخوانى. این روزها روز اندوه ما اهل‌بیت است و روز شادى دشمنان ما بخصوص بنی‌امیه بوده است. ▪ یَا دِعْبِلُ مَنْ بَکَى أَوْ أَبْکَى عَلَى مُصَابِنَا وَ لَوْ وَاحِداً کَانَ أَجْرُهُ عَلَى الله ▫ اى دعبل! هر کس بر مصیبت ما بگرید یا حتى یک نفر را بگریاند، اجر او بر خداست. ▪ یَا دِعْبِلُ مَنْ ذَرَفَتْ عَیْنَاهُ عَلَى مُصَابِنَا وَ بَکَى لِمَا أَصَابَنَا مِنْ أَعْدَائِنَا حَشَرَهُ الله مَعَنَا فِی زُمْرَتِنَا ▫ هر کس در مصیبت ما چشمش اشک‌بار شود و بر مصیبتى که از دشمنانمان بر ما رسیده بگرید، خداوند او را با ما محشور می‌کند. ▪یَا دِعْبِلُ مَنْ بَکَى عَلَى مُصَابِ جَدِّیَ الْحُسَیْنِ غَفَرَ الله لَهُ ذُنُوبَهُ الْبَتَّهَ ▫ای دعبل! کسی که در مصیبت جدم امام حسین بگرید، البته خداوند گناهان او را بیامرزد. ▫سپس حضرت برخاستند و پرده‌ای در میان ما و اهل حرم زدند و اهل‌بیتش را پشت پرده نشانیدند تا در مصیبت جد خود امام حسین علیه السلام بگریند. ▫آنگاه رو به من کرده و فرمودند: ▪ یَا دِعْبِلُ ارْثِ الْحُسَیْنَ ▫اى دعبل! براى حسین مرثیه بخوان. تو تا زنده‌ای ستایشگر و یاور مایى. پس تا می‌توانی از یارى ما کوتاهى مکن. ▫دعبل گوید: اشکم جارى شد و این اشعار را خواندم: ▪أفاطم لو خلت الحسين مجدلا و قد مات عطشاناً‌ بشط الفرات.. ▫اى فاطمه! اگر به خیال تو می‌گذشت که روزى حسین تو کنار شط فرات، لب‌تشنه جان دهد، بر صورت خویش می‌زدی و اشک از دیدگان جارى می‌ساختی. اى فاطمه! اى دختر پیامبر نیکى! برخیز و مویه کن بر اختران آسمان‌ها که بر خاک تیره افتاده‌اند... 📚 بحارالانوار ج ۴۵ ص ۲۵۷

در کتاب امالی و ثواب الاعمال شیخ صدوق -علیه الرحمة- و کتاب کامل الزیارات، مسنداً از ابی عماره منشد از حضرت صادق(علیه السلام) روایت کرده اند که گفت: «قال لی: یا أبا عماره! أنشدنی فی الحسین بن علی(علیه السلام). قال: فانشدته فبکی، ثم أنشدته فبکی. قال: فوالله ما زلت أنشدته و یبکی حتی سمعت البکاء من الدّار. قال: فقال: یا أبا عماره، من أنشد شعراً فی الحسین بن علی(علیه السلام)، فابکی خمسین فله الجنة، و من أنشد فی الحسین(علیه السلام) شعراً فابکی ثلاثین فله الجنة، و من أنشد فی الحسین شعراً فابکی عشرین فله الجنة، و من أنشد فی الحسین(علیه السلام) شعراً فابکی عشرة فله الجنة، و من أنشد فی الحسین(علیه السلام) فابکی واحداً فله الجنة، و من أنشد فی الحسین شعراً فبکی فله الجنة، و من أنشد فی الحسین(علیه‌السلام) شعراً فتباکی فله الجنة.»(1) در عاشر بحار نیز این حدیث را از آن سه کتاب نقل فرموده است. ترجمه حدیث: (ابوعبدالله منشد از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده و گفته که: آن حضرت فرمود برای من که: ای اباعماره!‌ برای من در مصیبت حسین بن علی(علیه‌السلام) شعری بخوان. گفت: برای آن حضرت خواندم و او گریه کرد. پس از آن باز خواندم و گریه کرد. ابوعماره گفت: به ذات خدا سوگند که من همیشه می خواندم و او می گریست تا اینکه صدای گریه را از درون خانه شنیدم. پس فرمود: ای اباعماره!‌ کسی که شعری بخواند در مصیبت حسین(علیه‌السلام) و بگریاند پنجاه نفر را، از برای او است بهشت، و کسی بخواند در مصیبت حسین(علیه‌السلام) شعری را و بگریاند سی نفر را، برای او است بهشت، و کسی بخواند در مصیبت حسین(علیه‌السلام) شعری را و بگریاند بیست نفر را، برای او است بهشت، و کسی که بخواند در مصیبت حسین(علیه‌السلام) شعری را و بگریاند ده نفر را، برای او است بهشت، و کسی که بخواند در مصیبت حسین(علیه‌السلام) شعری را و بگریاند یک نفر را، برای او است بهشت، و کسی که بخواند در مصیبت حسین شعری را و تباکی کند -یعنی: خود را به گریه درآورد- برای او است بهشت🌹 منابع: امالی، ص 205؛ ثواب الأعمال، ص 83؛ بحارالأنوار، ج 44، ص 282.

#محرم #شب_چهارم #کربلای_معلی

عنوان : شباهت قرآن و امام حسین (ع)

ادامه موضوع قبلی

ادامه‌ی موضوع قبلی