تو سرمای کردستان... تو دل کوه... ابراهیم ول کن نبود... هر چقدر بهش اصرار کردیم انگار نه انگار... رفتم جلوشو گرفتم و گفتم: +ابراهیم! بیخیال نمیشی؟ این عراقیه! مجروحم که هست راه نمیتونه بره... چجوری اینو ببریم از کوه پایین؟ ولش کن بیا بریم... ابراهیم یه لبخندی زد و: -میندازیم رو کولمون برادر... من این بنده خدا رو اینجا تنها نمیذارم... *حاجی ولمون کن ما خودمون کلی وسیله داریم زورمون نمیرسه اینو بلندش کنیم دیگه... این تا مقر زنده نمیمونه... کلی راه داریم تا مقر... یه تیر خلاصی بزن راحتش کن... -عزیز دل برادر... من این بدنو ساختم واسه همین موقع ها دیگه خودم میارمش پایین برین کنار یاااا علــــی... ابراهیم یه یاعلی گفت و مجروح عراقی رو انداخت رو کولش و راه افتاد... بعضی از بچه ها میگفتن ابراهیم دیوونس چرا الکی خودشو خسته میکنه ... اما خلاصه راه افتادیم... اون شب تا صبح تو راه بودیم و نزدیک صبح رسیدیم به مقر... عراقیه هم زنده موند و رسید به درمانگاه... اون روزا گذشت ... بعدا شنیدیم اون عراقیه توبه کرده و رفته تو گردان توابین... یه روز هم خبر شهادتشو یکی از اون بچه ها( که اون شب میگفت: ابراهیم دیوونس) بهم رسوند... اره رفیق... چند بار مسیر زندگی یکیو عوض کردی؟ چنتا دل رو تونستی امام حسینی کنی؟ شهیدانه زیستن یعنی زندگی مثل #ابراهیم_هادی... این یه قضیه از هزاران اتفاق زندگیشه... و ابراهیم یکی از هزاران شهید انقلاب... میدونم سخته... ولی میشه ... #شهیدانه_زیستن #راهیان_مجازی 🆔️@khademinekoolebar_sb_nimroz