🔹 ابوذر یا ابوجهل؟! ❞ ما از خدا كناره مى‌گيريم؛ چون به آنچه توقع داريم نمى‌رسيم؛ درحالى‌كه بايد توقع‌ها عوض شود. نبايد توقعمان اين باشد كه آدم‌ها خوب شوند؛ اين از طرف ما نشدنى است و مربوط به خودشان است؛ آنچه مربوط به ماست و ما طالبش هستيم، تفاهم‌هاست، نه توافق‌ها. ما درصدد ايجاد فهم هستيم، نه عمل. فهم در برخوردها بايد به وجود بيايد؛ ولى عمل به خود شخص وابسته است؛ اينكه خودش بخواهد خوب شود يا نه. مقصود اين نيست كه همه ابوذر شوند؛ بلكه همه افراد بايد شكل بگيرند؛ چه ابوذر شوند، چه ابوجهل! بيش از اين، تكليفى نيست. 📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۱۳۲ 🇵🇸@khate_atash

🔹 ما و حادثه‌ها ❞ بايد بدانيم در هر حادثه‌اى برايمان درسى است؛ و در هر تصادفى، نظمى؛ و در هر پيشامدى، حسابى. حداقل احتمالش را بدهيم. اگر احتمال بدهيم كه در خاك‌هايى كه جلوى ماست، چيزى قيمتى و گران‌بها هست، ساده از كنارش نمى‌گذريم و آن را غربال مى‌كنيم و مى‌كاويم. آنهايى كه يافتند ممكن است در حادثه‌ها درسى باشد، ساده و سطحى از كنار آنها نمى‌گذرند و جدا نمى‌شوند. در هر حادثه، گذشته و حال و آينده‌اش را در نظر بگيريم...اگر بيابيم كه اين قالى، ديروز روى زمين بود و روى آن راه مى‌رفتيم، فردا هم كهنه مى‌شود و خُرجين يك پيرمرد يا پالان يك الاغ خواهد شد، امروز طور ديگرى از آن برداشت مى‌كنيم؛ رهايش نمى‌كنيم تا احتكار يا اسراف شود. اگر از بالا رفتن مورچه‌اى بر روى ديوار مى‌توانيم درس استقامت و پيروزى بگيريم، بدانيم يا حداقل احتمال بدهيم كه در گذشته و آينده‌اش نيز درسى براى ما وجود دارد و گذشته و آينده را هم در نظر بگيريم، اين‌گونه گذشته از آن درس، به درس‌هاى ديگر هم مى‌رسيم. 📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۸۵ 🇵🇸@khate_atash