🌷 #شهیدیونس_پورجلو #زندگینامه شهید یونس پورجلو متولد ۱۳۶۸ در خانواده معتقد در تشان از شهرستانهای تابع بهبهان استان خوزستان به دنیا آمد. از همان ابتدا در دوران تحصیل از شاگردان ممتاز و باهوش بود. بطوری که تحصیلات راهنمایی و دبیرستان خود را در مدارس نمونه و مخصوص دانش آموزان ممتاز گذراند. وی در رشته ریاضی و فیزیک درس خواندو بخاطر علاقه زیادی که به صنایع نظامی داشت، در رشته مهندسی صنایع دانشگاه دولتی امام حسین پذیرفته شد. پس از اتمام تحصیلات به امیدآنکه بتواند این علاقه را جامه عمل بپوشاند، وارد سپاه پاسداران شد. وی که در دوره دانشگاهی همچنان شاگرد ممتاز دانشگاه بود و با وجود درخواست قرارگاه‌های ساخت صنایع برای بکارگیری ایشان، اما متاسفانه بخاطر مخالفت مسئولین سپاه استانی هیچگاه نتوانست وارد این حیطه از علاقه مندی خود بشود. این در حالی بود که به اقرار اساتیدش، وی هم تعهد و هم تخصص لازم را این کار را داشت. ویژگی های که به یونس توفیق شهادت داد: همه ویژگی های خوب اخلاقی یونس رنگ صداقت و اخلاص داشت، اصلا اهل تظاهر و ریا و تملق نبود. صاف و زلال و صادق بود. از ویژگیهای خاص این شهید بزرگوار این بوده که بسیار مهربان و با گذشت بود. قلب مهربان او تحمل آزرده خاطر کردن کسی را نداشت همواره تلاش میکرد رضایت دیگران را مدنظر بگیرد . در مقابل اگر از کسی آزرده خاطر می شد سکوت می کردو میگذشت و می بخشید. بارها بخاطر اینکه کسی دل آزرده نشود، از رضایت خودش می گذشت. از ویژگیهای منحصر به فرد این شهید بزرگوار این بود که مصداق بارز آیه شریفه «جاهدوا باموالکم و انفسکم» بود، اگرچه حقوق پردرامدی نداشت اما همیشه و ماهانه اهل کمک و بخشش به دیگران بود. در این عصر که زرق و برق دنیا چشمگیر و چشم نواز است ، شهید پورجلو بدور از تعلقات مادی و بی توجه به مال و دنیا همیشه ساده زیست بود. تواضع و پوشش ساده وی زبانزد عام و خاص بود. دلبستگی به دنیا نداشت، همیشه می گفت دنیا ارزشی ندارد، محل گذر هست. ماشین و املاکی که داشت هیچ کدام به نام و نشان خود نبود. شهید پورجلو خیلی خانواده دوست و اهل صله رحم بود، وقتش را طوری تنظیم می کرد که در طول ماه به همه خواهرها و برادرش سر بزند و در صورت لزوم به امورات آنها رسیدگی کند و در صورت لزوم گرهی از مشکلات زندگی آنان برطرف کند. به قولی حلال مشکلات، سنگ صبور خانواده بود. شهید یونس به معنای واقعی خودش را وقف پدر و مادرش کرده بود. جلب رضایت پدر و مادرش اولویت اول زندگیش بود. او نه تنها یک پسر و یک برادر بود بلکه با همه اعضای خانواده رفیق و دوست بود. ارتباط با پدر و برادرش مثل دو دوست بود. اوقات فراغت را معمولاً به تفریح دو نفره باپدر پیرش اختصاص می داد. همیشه دغدغه سلامتی و درمان پدر و مادرش را داشت. چون محل کارش اهواز بود چهارشنبه های اخر هفته که به خانه برمی گشت به خواهرش می سپارد که «به پدر و مادر چیزی نگو تا به خونه برسم، چون ی ترسم بابا و مامان بخاطر جاده و مسیر طولانی ، استرس بگیرند و نگران شوند» وظیفه شناسی او با تعهد و مسئولیت لباس سبز پاسداری را پوشید و در همه مدت خدمت خود تمام تلاش خود را بکار گرفت تا همواره وظیفه خود را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. او می گفت «منم و یک کوله پشتی و یک تفنگ و یک قمقه، می زنم به صحرا. نمی خواهم پاسداری تن پرور باشم» شهید یونس یک فرد معمولی بود، نه عارف بود و نه زاهد. بلکه عامل و مجاهد بود بود.وی همیشه و بدور از شعار و ادعا به دنبال عمل بود، عمل به وظیفه.در این زمان که متاسفانه برخی برای از زیر کار در رفتن، دنبال بهانه اند، اوهمیشه وظیفه شناس و متعهد بود. در تابستان اخیر، به پاس تلاشها و وظیفه شناسی اش، به عنوان نیروی برتر انسانی از سوی سازمان نیروهای مسلح مورد تقدیر قرار گرفت. مجاهد بود؛ یونس خیلی جاها از خودش گذشت خوب تونسته بود با خودش بجنگه، خودش نبینه. ایثار کنه. به هر حال شهادت مقدماتی می خواد. باید قبل تر، تونسته باشی تمرین ایثار و از خودگذشتگی و بزرگی کرده باشی تا در پایان ختم به شهادت بشی! معمولی اما با بصیرت بود؛ تصوری که برای اذهان ساختن شهدا را دور از دسترس قرار دادند، یونس با همه استعداد و نبوغ علمی که داشت، اما یک فرد معمولی بود. یعنی سیره زندگیش این بود. بدور از تکبر و تظاهر اما مرد اخلاص و عمل بود. خوب تونست معادلات زندگی بذاره کنار هم و اولویت بندی کنه. اولویتهای زندگی خوب شناخت. در کنار وظیفه خود، دغدغه فرهنگی داشت، دنبال خروجی گرفتن از کارهای فرهنگی بود. معتقد بود که در عرصه فرهنگی باید مجاهدت بیشتری داشت،می گفت «ما در نبرد با دشمن این همه نیروهای زبده و ناب شهید می دهیم، شما در عرصه فرهنگی چه کرده اید؟» انس زیادی با شهدا داشت، البته این انس فراتر از یک احساس عاطفی بود، اطلاعات کامل و خوبی در مورد شهدا، عملیاتاشون، محل شهادتشون داشت.