-احمد، اگر انقلاب پیروز می‌شد تو چه می‌کردی؟ شغل جدیدت برای حراست از انقلاب چه بود؟ تو چماق برمی‌داشتی و بر سر مشروب فروشی‌ها و فاحشه‌خانه‌ها فرود می‌آوردی تا شهر، مردمانش را به آلودگی دعوت نکند، بله؟
-- ما
ابزار آلودگی را
ممنوع می‌کردیم ولی خودِ آلودگی را خیر. خود آلودگی از دسترس ما بیرون است؛ در واقع از دسترس قدرت سیاسی و نهضت و حکومت بیرون است.
آلودگی حشره‌ای است که در
خاک قلب می‌روید و
قلب‌ها در سیطره‌ی قوانین و حکومت‌ها نیستند.
- علاوه بر این، تو اگر موفق می‌شدی دسترسی به آلودگی را محدود کنی، به رشد اخلاق چه کمکی می‌توانستی بکنی؟
مگر اخلاق میوه‌ی درخت اختیار و آزادی اراده نیست؟ در چنین حالتی تو
فقط ارتکاب گناه را دشوار کرده‌ای. ولی با ریشه‌ی متعفن، گناه را که از قلب‌ها سربرمی آورد چه خواهی کرد؟
-- فیلسوف ورزیده، به پرسش‌هایت فکر می‌کنم؛ ولی یک چیز را می‌دانم.
همیشه عده‌ای از مردم هستند که به فحشا خو می‌کنند و از محدود شدن شهوت‌رانی‌شان پریشان می‌شوند. همیشه عده‌ای هستند که با خصلت‌های شنیع پنهانشان بر هر منطق و فضیلتی
چیره می‌شوند، و اگر این خصلت شنیع پنهانی -که من اسمش را می‌گذارم کثافت انسانی- مجال یابد و
همه‌گیر شود، بنیان همه‌چیز را می‌کَنَد.
- فکر می‌کنی چرا کثافت انسانی قدرت چیره شدن بر فضیلت را پیدا می‌کند؟
-- چون گاهی تعداد
طرفدارانش بیشتر می‌شود... یونس، من از زیاد شدن تعداد نفوس آدم‌های رذل می‌ترسم.
- در واقع تو از
دموکراسی می‌ترسی، احمد!
احمد با تردید به من نگاه می‌کند و جوابی نمی‌دهد. ولی من بی‌رحمانه ادامه می‌دهم:
" بگذار این ترس مبهمی که غالباً از اندیشیدن به آن فرار می‌کنیم را به زبان بیاورم؛ اگر
جمهوری اسلامی چنان که فکر می‌کردیم مبتنی بر
چیرگی اکثریت تأسیس می‌شد، آیا بعد از سالیانی امکان
چربیدن رذالت بر فضیلت پیش نمی‌آمد؟
آیا فرض آشکارگی و حتی چیرگی خصلت‌های شنیع پنهان فرض بی‌پایه‌ای است؟"
احمد بی‌پاسخ نگاه می‌کند.
#ارتداد 📖
