قسمت اول: اربعین برای من از آنجا شروع شد که به واسطه ی داشتن یک نوزاد 👼 و یک کودک دو ساله ی تخس👻 و یک کلاس دومی نق نقو 😫 حتی فکر رفتن به سفر اربعین را به ذهنم راه نمیدادند☺️. اما توفیقم آنجا بود که محوطه ی وسیع و امنی داشتیم🏘 و خانه ای بزرگ. پس دلخوشی مان این شد که هر دوست یا فامیلی زائر میشد توفیق میزبانی از ماشینش را داشتیم 🆓🅿️ و اگر وقتش اجازه میداد میزبانی خودش را. 🍎🍉🥮☕️🍸🍺 حتی اگر شده یک لیوان آب خنک بدهیم دستشان ( مای بارد😍)🚰 یا تعارف کنیم دست و رویی تازه کنند. 🚿🚽🛁 گاهی هم راهی شان میکردیم تا مرز . دوری توی موکب ها میزدیم 🛖⛺️🏕 و با چای عربی کاممان را شیرین میکردیم.☕️ و برمیگشتیم. اما حتی تصور عبور از مرز با بچه ها؟ بدون حضور همسر؟ حاشا و کلا🤯 ✍ فاطمه حسینی 📝روایت ۳۳ #روایت_اربعین #خط_روایت #روایت_مردمی @khatterevayat

قسمت دوم: یک روز بی دلیل ذهنم درگیر شد که عمرت رفت و کربلا نرفتی🙇‍♀. تا کی میخواهی منتظر بنشینی تا بگویند بفرما. باید امام از تو حرکتی ببیند تا راهی ات کند. یا علی گفتم و اولین قدم تمدید پاسپورت بود. پاسپورتی که سالها پیش از این فقط به نیت کربلا گرفته بودم. همسر که مطابق معمول مشغله اش اجازه هراهی نمیداد و البته دو دختر کوچک تر هم بعد از من دلخوش بودند به حضور بابا👨‍👧‍👧. بلافاصله به یکی از دوستانم پیام دادم که برنامه اربعین من🧕و دختر بزرگه 🙋‍♀ را با گروه خودشان بریزد. بعد از کلی امروز و فردا شدن بالاخره هم پاسپورت ها رسید💌 و هم برنامه گروه مشخص شد. قرار شد هر کس ماشین دارد تا مرز بیاورد که هم معطل نشویم و هم هزینه ها پایین تر بیاید🤑. از خرمشهر یکی از دوستان همسرم که برایم دینار تهیه کرده بود 💴💵پیشنهاد داد که به خاطر ترافیک شدید که از شهر تا مرز ادامه داشت از میان بر مواکب ما را ببرد که کارت ترددش را داشت. دوستانمان هنوز خروجی خرمشهر بودند و ما مرز. دوستمان🥸 که بلد کار بود پیشنهاد داد که پیش بینی ترافیک و معطلی شده ،منتظر نمانید و بروید. از مرز که رد شدیم ماشین های آمریکایی خفن 🚖🚘منتظر بودند و صلواتی زایران را تا ترمینال میبردند. توی ترمینال معطل شدیم. جمعیت زیاد بود و ماشین کم. بالاخره سوار اتوبوس شدیم به مقصد کربلا🚌.برای نماز صبح توقف کوتاهی داشتیم و صبح که چشم باز کردیم کربلا بودیم🤩. پیام دوستم را هان وقع دریافت کردم که : " تازه مرز رو رد کردیم. اصلا ماشین نیست. احتمالا برگردیم. بچه ها از تشنگی و خستگی بدحال شدند.🥺 " بیشتر از پیش شرمنده ی لطف امام شدیم و دعاگوی واسطه ی این لطف.🤲 ✍ فاطمه حسینی 📝روایت ۳۴ #روایت_اربعین #روایت_مردمی #اربعین #خط_روایت @khatterevayat

قسمت سوم: بعد از زیارت و پیاده روی های طولانی، خسته و سوخته و لِه🥵 راه افتادیم دنبال جای استراحت بگردیم. عربی بلد نبودیم 🤐و همونی که بلد بودیم هم بر اثر شدت گرما بخار شده بود و پریده بود😵‍💫. با ایما و اشاره تا یه جایی رفتیم و یکهو یکی از موکب دارها که کارشون تموم شده بود و مشغول شست و رفت بودن صدامون رو شنید👂 و به دادمون رسید. ایرانی بود🥳 و ساکن عراق. با اصرار تعارف کرد بشینید خستگی در کنید بعد برید دنبال جا. و با اشاره به دخترم گفت به این بچه رحم کنید. کلی هم دخترم خوشحال شد🥰. چون با اینکه فقط ده سالش بود اما هم هیکل خودم بود و با چادر و ماسکش کسی تشخیص نمیداد ما مادر و دختریم🧕🧕. توی موکب یه زیلو بود و یه کولر آبی . مدام برق قطع میشد😣 و امکانات ما میشد فقط سایه!🥴 اما همون چقدر بهمون انرژی داد. تازه وقتی نشستیم فهمیدیم چقدر داغون بودیم. بعد هم دوستمون رفت شربت تگری برامون آورد🍺🍺🍺🍺 و بعد هم ساندویچ فلافل🌯🌮🌯 برای نهار.دیگه احساس میکردیم بهشت یه همچین جایی باید باشه.🌱🍃 چند دقیقه بعد هم زمزم خانم🧕 اومد همنشینمون شد. زمزم اهل اهواز بود و البته عرب زبان. دختر نوجوونی که باباش اومده بود زیارت. دیگه چی میخواستیم از خدا. مترجم هم همراهمون شد.🤩 ✍فاطمه حسینی 📝روایت ۳۵ #روایت_مردمی #اربعین #خط_روایت #روایت_اربعین @khatterevayat

اربعین سال ۹۷، اواسط آبان ماه بود،روز آخر پیاده روی ،نزدیک کربلا، حدود عمود ۱۱۰۰ ،به غروب خورشید نزدیک می شدیم ،تصمیم گرفتیم در یکی از موکبهای ساده اما باصفای عراقی اقامت کنیم، من همراه دختر و خواهر و عمه ام بودم، وارد شدیم، یک سالن بزرگ بود که نصف آن پرشده بود ، همان نزدیکی های در ، رختخوابمان رو پهن کردیم ،برای استراحت، البته بعد از پذیرایی با شام خوشمزه ایی که شامل پلو و یک خورشت عربی بود، همینطور که دراز کشیده بودم ، شروع کردم به رصد اطرافیان و آشنایی با اونا، چند نفر از شهر بصره بودند ، طرف خواهرم ، دو نفر خانم از جمهوری آذربایجان که یکی از اونا مُسن بود و به علت بیماری دیابت ،انگشت شست پایش هم قطع شده بود و با این وضعیت آمده بود پیاده روی استراحت می کرد ، کمی آنطرفتر ، یک هموطن تبریزی که اولین بار بود که به این سفر می آمد و خیلی از این بابت خوشحال بود ،در سمت روبرو و پایین پایمان هم چند نفر خانم که ظاهراً پاکستانی یا کشمیری بودند ، با خودم فکر می کردم ، این حسین کیست؟؟ که عالم همه دیوانه ی اوست، عرب، فارس ، ترک ، هندی ، پشتو زبان و ... ✍مریم بابایی 📝روایت ۳۶ #خط_روایت #روایت_مردمی #روایت_اربعین @khatterevayat

زیپ کوله را باز میکنم، توی دلم دارند طبل عزا می کوبند و هر چند ثانیه یکبار با پشت دستم اشک ها را پاک میکنم. گفته بودند بارم سبکتر باشد، بهتر است. دوتا تیشرت و شلوار ورزشی پسرم را در می آورم، چقدر توی دلم حساب و کتاب کرده بودم که کدام یکی سبکتر است! دوتا لباس نخی برای خودم که برداشته بودم زیر چادر لبنانی زیاد گرمم نشود را هم می کشم بیرون و اینبار هق هق میکنم. من که اصلا سفر اربعین نرفته بودم، هی زنگ میزدم به سفر چهار و پنجمی ها و می پرسیدم چه چیزی لازم است بردارم و توصیه ها را مو به مو اجرا میکردم. پاور بانک را که گذاشتم توی جیب بغل کوله، همسرم صدای تلویزیون را زیاد کرد. باز هم همان حرف را می زد و همان تصاویر را از مرز مهران و خسروی و مرزهای دیگر نشان می داد. «از زائران عزیز تقاضا می‌کنیم اگر در مسیر هستند باز گردند و اگر هنوز حرکت نکرده اند، سفر خود را آغاز نکنند. ازدحام بیش از حد زائران در مرزها کار را سخت کرده و آمار گرمازدگی بسیار بالاست» بند دلم پاره می‌شود و جرأت نگاه کردن به صورت همسرم را ندارم، تلفن همراهم زنگ می‌خورد، مامان می‌ خواهد که راه نیافتیم چون برادرم تماس گرفته و گفته همسرش از شدت گرمازدگی داخل آمبولانس و زیر سرم است. سه روز از اربعین گذشته و تقریباً همه اقوام و دوستان که رفته بودند برگشته اند. نمیدانم چرا کوله را یک هفته است کنار در ورودی آپارتمان گذاشته ام و آرزوی چه معجزه ای داشته ام که محقق نشده؟! لباس های همسرم را هم از کوله در می آورم، تای لباس ها باز می شود و سر آستین ها شره می کند روی زمین، احساس می کنم دلم شبیه همین لباس های شل و وارفته آب شده. انگار خواهر شیر به شیرم که از مشهد آمده قم و بعد از یک شب استراحت با همسر و پسرهایش رفته سفر اربعین و حالا برگشته، مثل بچگی هایش انگشت شصتش را گذاشته روی دماغش و میچرخاند و چهار تا انگشتش هم در هوا می چرخند و دلت آب دلت آب می گوید! امروز هم با یک امید دیگر دارم کوله را پر می‌کنم و عازم سفرم و مداح دارد توی سرم می خواند:«سلام آقا... که الان روبروتونم...»😭 ✍رقیه حیدری 📝روایت ۳۷ #خط_روایت #جامانده #اربعین @khatterevayat

مثل دیوانه‌ها سرم را سمت حرم چرخاندم و گفتم : " یا حضرت عباس قرآنمو پس بده." حیف که کسی حرفم را نشنید. وگرنه حقم بود یک پس گردنی حواله‌ام کنند که ای دختر گستاخ مگر حضرت عباس قرآنت را دزدیده که اینطور طلبکارانه حرف می‌زنی؟ مگر حضرت عباس گفت گیج بازی دربیاوری که کیفت کنار ضریح چپه شود و تمام وسایلش بیرون بریزد؟ اما در حال خودم نبودم. نمی‌فهمیدم چه می‌گویم. کل صحن و کنار ضریح را چند بار گشته بودم. نبود که نبود. مثل عزیز از دست داده‌ها گریه می‌کردم و سراغ گمشده‌ها را از خادم‌ها می‌گرفتم. با همان حال نزارم شنیدم که یک پیرزن ایرانی با خادم حرف می‌زند. نه آن عربی بلد بود نه این فارسی می‌دانست. دلم برایش سوخت چند جمله‌اش را ترجمه کردم و به خادم فهماندم که با دوستانش به حرم آمده و حالا یک ساعت است که منتظرشان است ولی نیامده‌اند. او را همانجا به خادم‌ها سپردم و دوباره دنبال قرآنم رفتم. نبود که نبود. غم عالم در قلبم نشست. ناامید سمت حرم امام حسین(ع) راه افتادم. امام حسینی(ع) که یک هفته بود فکر میکردم چطور با او روبرو شوم‌‌. اما الان نه شوق زیارت داشتم و نه تمرکزی برای رعایت ادب. زیارت را هرطور بود خواندم و به بین الحرمین برگشتم‌. حالا بیشتر از یک ساعت از آن ماجرا می گذرد ولی از شدت گریه‌ام چیزی کم نشده. با چشم‌های پف کرده راه افتاده‌ام در بین الحرمین و آخرین التماس‌هایم را به حضرت عباس میکنم. مادرم پیشنهاد می‌دهد دوباره به گمشده‌های عتبه عباسیه برویم شاید پیدا شده باشد. از خدا خواسته قبول می‌کنم. مادرم گوشه‌‌ای مینشیند و من وارد صحن می‌شوم. به گشمده ها که می‌رسم دوباره آن پیرزن را می‌بینم. در آن ازدحام و بین آن‌همه زائر نوبت او نرسیده که کسی به دادش برسد. پرس‌وجو که میکنم همه آدرس کانکسی در بین الحرمین را می‌دهند که گمشده‌ها را پیج می‌کنند. اما او نه توان تنها راه رفتن دارد نه حتی زبانی برای پرس‌وجو کردن. از حضرت عباس (س) خجالت میکشم که همان یک‌ساعت پیش به داد زائرش نرسیدم. بیخیال قرآنم می‌شوم. دستش را میگیرم و سمت بین الحرمین راهی می‌شویم. گوشه‌ی حرم مادرم را میبینم که با لب‌های کشیده روی پله‌ها نشسته. دستش را بالا می‌آورد و قرآنم را نشانم می‌دهد. حس عجیبی دارم. قرآنم را در کیفم گذاشته ام. دست پیرزن را محکم گرفته‌ام و به سمت کانکس گمشده‌ها می‌روم. هنوز هم دارم گریه میکنم. اما اینبار برای کسی که نمی‌تواند حیرت پیرزن توی صحنش را ببیند و برایش آدم جور می‌کند ولی خودش روز عاشورا وقتی مشکش را زدند... فَوقَفَ العباسُ مُتحیّراً 😭 ✍جاودان اربعین ۱۴۴۴ 📝روایت ۳۸ #خط_روایت #روایت_مردمی #روایت_اربعین @khatterevayat

ملت در فضای مجازی با شدت و حرارت از فرآیند گرفتن بلیت هواپیما صحبت می‌کنند: -الان باز شد، پر شد، من گرفتم هورا! یه جا خالی داره، زود باش! این وسط من هاج و واج مانده‌ام که انگار همه قرار است هوایی بروند. فقط ما هستیم که با دو بچه‌ی چهار ساله و یک ساله قرار است کوله را بندازیم پشتمان و هِلِک و هِلِک در گرمای پنجاه درجه‌ی مهران، زمینی برویم. نه اینکه پولش نباشد که به قول رفقا به راحتی‌اش می‌ارزد. در واقع همسرجان اعتقادی به این درجه از راحتی ندارند. اگر اسم هواپیما را برای کربلا جلوی ایشان بیاوری انگار کفر گفته‌ای. در جواب هم با روی ترش‌کرده می‌شنوی که (( این لوس‌بازی ها مال ما نیست!)) بماند که اینجانب خیلی هم دلش از این لوس‌بازی‌ها می‌خواهد. اما بین نرفتن و با سختی رفتن ترجیحم قطعا دومی است. از آن طرف پیام‌های فورواردی هم می‌رسد که (( توروخدا بچه نیارید، خیلی خیلی گرمه‌، اینا اختیار از خودشون ندارن، گناه می‌کنید!)) به همراه هزار تا ایموجی وحشتناک که فرومی‌روند در مغزم. اعتراف می‌کنم که پایم سست نمی‌شود اما دلم چرا! همچنان آماده می‌شوم تا در سبکبارترین حالت ممکن، برای اولین بار مشایه بروم. بروم که نه! برویم. خدا خودش می‌داند که اگر قرار به(( بروم )) بود، می‌توانستم با همان چادر سرم روزها در بیابان، بدون نیاز به چیز دیگری سر کنم. اما وقتی پای ((برویم )) در میان است می‌شوم مادری که هر لحظه دل‌نگران چیزی می‌شود در سفر. ((دخترک چی بخوره اذیتش نکنه، گرمازده نشه، دخترجان خسته نشه، بدخواب نشن، ویروس نگیرن. )) وسط همه‌ی این دل‌لرزه‌ها یادم می‌آید که هر صبح به امام زمانم می‌گویم تو هر وقت بیایی من آماده و حاضر به یراق در خدمت تو هستم، حتی اگر توی قبر باشم! فکر می‌کنم که امامم اگر همین جمعه بیاید قرار است من با همین دو بچه چادر چاقچور کنم و خودم را به رکابش برسانم، آن هم برای جنگ! پس این مانور نظامی چندان هم بد نیست که خودم را محک بزنم چند زنه هلاجم برای آن روزی که دعا می‌کنم زودتر بیاید. کوله را سبک‌تر هم می‌کنم. به تصمیم همسر برای نبردن کالسکه هم نه نمی‌گویم و به خودم قول می‌دهم تا حد توانم به دو زایر کوچک امام حسینم خوش بگذرد. ✍مریم صفدری 📝روایت ۳۹ #روایت_اربعین #روایت_مردمی #خط_روایت @khatterevayat

بسم رب الحسین پسر کوچکم، جعبه ی آهنرباهایش را پیش رویم می‌ریزد و باز هم «بیا بازی!»... خواهر کوچکترش هم می‌آید و ... سه تایی مشغول می‌شویم! (البته چهارتایی!) نوای «میاد خاطراتم جلوی چشام...» از رادیو «اربعین» بلند می‌شود و قرارم را می‌رباید و باز نگرانِ بی‌قراری‌ام می‌شوم: می‌دانم که امسال هم قرار نیست مهمان مشایه باشم! خوبی‌اش این است که تقریبا از همان قبلتر ها نسبت رفتن و نرفتنم ۱۰ به ۹۰ بوده؛ نه اینکه ۸۰ به ۲۰ باشد که حالا کم کم به سمت ۰ به صد میل کند! خب دلیلش را که خوب می دانم؛ اما اینکه چطور می شود وقتی تصمیم عاقلانه و عاشقانه ای گرفته ام برای نرفتن، و می دانستم هم که نمی روم، باز چرا هر چه به اربعین نزدیک تر می شوم نفسم تنگ تر می شود و دلم دیوانه تر... این را نمی‌دانم!! خب من خودم از خدا خواسته بودم، از آقا حسین بن علی علیه السلام خواسته بودم که بازهم فرصت مادری را به من بدهند برای پنجمین بار.... خودم بارها در قنوت نمازم زمزمه کرده بودم که : «خداوندا مرا اولاد بسیاری عطا فرما که در راه حسینت لشکری از خون من باشد» و حالا که مستجاب الدعوه شده ام و مدام یک معصوم کوچک در وجودم می چرخد و بازی می کند و حتما ذکر می گوید؛ ناراحتم؟! نه.. ناراضی ام؟! نه... بی‌قرار و دلتنگم؟! بی‌نهایت... ××× یکی از میله های آهنی را با نخ، به پایه ی میز می بندد و آهنربای بزرگش را از دور تکان می دهد و غش می کند از خنده... نگاهش می کنم؛ «مغناطیس» آهنربا، میله ی «کوچک» آهنی را تکان تکان می دهد... پای میله ی آهنی بسته است و نمی‌تواند «جذب» آهنربا شود، اما «بی‌قرار» است! با هر تکان آهنربا، تکان می خورد.... ××× چه قدر شبیه دل من! چه قدر شبیه پاهای من که بسته ی سربازان حسینی صاحب‌الزمان عج شده اند... همین‌جا، کنج خانه... زیر پرچم مشکی عزای آقا... جواب سؤالم را از بازی کودکانم می گیرم و دیگر نگران این بی‌قراری ام از «نرفتن» نیستم! من امسال جانمانده ام؛ فقط جسمم به لطف ارباب، خادم خانه ی سربازانش شده و «قلب»م هم‌پای همه ی آن‌ «مردم» که راهی شده اند، جذب مغناطیس حسین بن علی علیه السلام... السَّلاَمُ عَلَى الْحُسَيْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهِيدِ السَّلاَمُ عَلَى أَسِيرِ الْكُرُبَاتِ وَ قَتِيلِ الْعَبَرَاتِ‏ ✍علمدار 📝روایت ۴۰ #روایت_اربعین #خط_روایت #روایت_مردمی @khatterevayat

یاحق «اصلا دلم می خواهد امتحان کنم! خب منم دلم می خواهد همین معجزه های ریز و درشتی که این‌همه شنیده ام را ببینم!» با همین جمله ها با دلم سروکله می زنم! امیرعباس کوچکم موز می خواهد و من افتاده ام سر لجبازی با خودم! اما راستش لجبازی هم نیست، ته دلم غنج می رود که ارباب موز بفرستد و یک ته‌مزه ای هم نصیب من بشود! امیر عباس عاشق موز است؛ خانه که بودیم باید همیشه یخچال پر از موز می‌بود تا این تپل کوچک من هروقت هوس کرد، نوش جان کند! و حالا دقیقا وسط های مشایه، رو به سوی حرم ارباب، یک‌هو فریادش از توی کالسکه بلند شده که: «مامااان!موز!» همسرم می گوید بگذار بروم از چند موکب بپرسم یا اصلا آن دکه ی کوچک خوراکی فروشی؛ شاید باشد... ولی من فقط دلم موز مخصوص می خواهد! از همان ها که مزه ی معجزه بدهد و یک دفعه بی هوا بیفتد وسط کالسکه! نیم ساعت نگذشته؛ فقط نیم ساعت! حالا نمی دانم ارباب صدای امیرعباسم را شنیده یا ناز کودکانه ی دل مامانش را... جوانی به سرعت باد از کنارمان می گذرد و موز درشت زردی را توی بغل پسرک مهمان می کند! معجزه های ارباب، اینجا به همین سادگی دیدنی هستند... نوش جانت پسرم! این موز خوردن دارد! ✍علمدار 📝روایت ۴۱ #روایت_اربعین #خط_روایت #روایت_مردمی @khatterevayat

جستجوگران 👥 طی یک تفکر جمعی، به این نتیجه رسیدند که دو دسته شوند. عده ای شست‌وشو گر و بقیه جستجوگر! جستجوگران بر سر راه جمعیت می‌ایستند. از چند متر عقب تر فرد مورد نظر را می بینند و خود را بر سر راه او قرار می‌دهند. وقتی فرد به او می‌رسد، در کسری از ثانیه او را احاطه می‌کنند و با خود می‌برند. به گونه‌ای که فرد صید شده از این حرکت عملیاتی متعجب می‌شود و از خداوند منّان طلب عمر دوباره می‌کند! جستجوگر، صید انسانی خود را تحویل شستشوگران می‌دهد و خرسند به جایگاه خودش برمی‌گردد تا زائری دیگر پیدا کند. افراد شست‌وشو گر با سطلی آب‌کف، به سراغ زائرِ از همه جا بی‌خبر می‌آیند. پاچه‌های شلوارش را تا زانو بالا می‌دهند و حالا نَشور و کِی بِشور! شاید که اندکی، خستگی راه از او کاسته شود. زائری که تا چند دقیقه قبل سراسر تعجب و بی‌خبری بود، هم اینک از شدت این محبتِ عجیب و غریب اشکش بند نمی‌آید. خنکی آبی که روی پاهایش گرفته اند، روحش را جلا داده است. ✍صداقت 📝روایت ۴۲ #روایت_اربعین #خط_روایت #روایت_مردمی @khatterevayat

#روایت‌کوچه‌کودکی هیچکداممان‌ یادمان نمی آید کی اولین بار شیرینی عشقی را در دل حس کردیم و کی اولین بار مزه مزه کردیم محبتش را.. اما خوب که فکر میکنم دختربچه ای را میبینم که خم کوچه را رد میکند و میدود که به صدای طبل و زنجیر و کتل برسد میبینم که تا می‌رسد ماتش میبرد و شوقی عمیق به تمام رگ های تنش نفوذ میکند یادش می آید از خانه زیادی دور شده برمیگردد اما چقدر دلش میخواست همانجا بماند ... صحنه عوض میشود و دخترک را در خانه عمه اش میبینم عاشوراست و بساط قورمه سبزی نذری مثل هرسال برپاست همه بچه ها یا کوچه اند‌ یا حیاط و سرشان گرم حساب کتاب پول های اندک و چروکیده ته جیبشان که نذری پفک و چیپس و آبنبات بخرند و بین بچه ها پخش کنند صحنه سوم کمی عقبتر است کمی دورتر اما چرا پررنگتر از همه شان؟؟ مادری زیر کتیبه شعر محتشم نشسته اشک می‌ریزد ریز ریز زیر چادرش ؛ اشکش گرم میکند گونه نوزادش را نوزاد خواب است و شک ندارم غم محترمی همان موقع می‌رود تا برسد به یاخته های جانش ؛ مادر جوری که کودک از خواب نپرد بر پایش میکوبد و مدام می‌گوید یا اباعبدالله یا اباعبدالله بچه از خواب می‌پرد و مادر میان اشک و لبخند کودکش را سیراب میکند و من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول که آمدم دستور تا آخر گرفتم.. صحنه آخر دخترک آنقدر بزرگ شد که برای بار دوم متولد شود؛ و از پس دوری بسیار و گم شدن ها با دمی مسیحایی برگردد به آنجا که باید تمام سالهایی که گذشت را فقط زمانی را زندگی کرده بود که گره زده بودند او را به همان اسم زیبا .. حالا ۴ صبح شده بود و کوله بردوش برای اولین بارش قرار بود سفری را آغاز کند که سالها پیش از قلبش شروع شده بود قبل سوار شدن به اتوبوس همان نام را دید و بی محابا تر از قدم هایش اشک هایش دویدند و چقدر نام تو زیباست اباعبدالله ... ✍حدیث صیادیان/کرمانشاه 📝روایت ۴۳ #روایت_اربعین #خط_روایت #روایت_مردمی @khatterevayat