📌#خباثت_نگهبان_بعثی_اما....! 🌹🍃 خاطره ای از زبان سيد اسرا، مرحوم سیدعلی اکبر ابوترابی 🟢🍃در اسارت، اذان گفتن با صدای بلند ممنوع بود. ما در آنجا اذان می‌ گفتیم، اما به گونه ‌ای که دشمن نفهمد. روزی جوان هفده ساله ضعیف و نحیفی، موقع نماز صبح بلند شد و اذان گفت. ناگهان مأمور بعثی آمد و گفت: چیه؟ اذان می‌ گویی؟ بیا جلو! یکی از برادران اسدآبادی دید که اگر این مؤذن جوان ضعیف و نحیف، زیر شکنجه برود معلوم نیست سالم بیرون بیاید، پرید پشت پنجره و به نگهبان عراقی گفت: چیه؟ 🔺من اذان گفتم نه او. ⚪️🍃آن بعثی گفت: او اذان گفت. برادرمان اصرار کرد که؛ نه، اشتباه می‌ کنی. من اذان گفتم. مأمور بعثی گفت: خفه شو! بنشین فلان فلان شده! او اذان گفت، نه تو. برادر ایثارگرمان هم دستش را گذاشت روی گوشش و با صدای بلند شروع کرد به اذان گفتن. مأمور بعثی فرار کرد. وقتی مأمور عراقی رفت، او رو کرد به آن برادر هفده ساله که اذان گفته بود و به او گفت: بدان که من اذان گفتم و شما اذان نگفتی. 🔺الان دیگر پای من گیر است. ⚫️🍃به هر حال، ایشان را به زندان انداختند و شانزده روز به او آب ندادند. زندان در اردوگاه موصل (موصل شماره ١ و ٢) زیر زمین بود. آنقدر گرم بود که گویا آتش می‌ بارید. آن مأمور بعثی، گاهی وقت ‌ها آب می‌ پاشید داخل زندان که هوا دم کند و گرمتر شود. روزی، یک دانه سمون (نان عراق) می‌ دادند که بیشتر آن خمیر بود. ایشان می‌ گفت: می‌ دیدم اگر نان را بخورم از تشنگی خفه می‌ شوم. نان را فقط مزه مزه می‌ کردم که شیره ‌اش را بمکم. آن مأمور هم هر از چند ساعتی می‌ آمد و برای اینکه بیشتر اذیت کند، آب می‌ آورد، 🔻🔻🔻