#سجده امام رضا علیه السلام: نزديكترين حال بنده به خداوند عزّوجلّ زمانى است كه در سجود است. أقرَبُ ما يَكونُ العَبدُ مِنَ اللّه ِ عزّ و جلّ و هُو ساجِد. (ثواب الاعمال، ج1، ص34) اميرالمؤمنين امام علی (عليه‏السلام) می‌فرمايند: مكروه می‌دارم كه پيشانی آدمی صاف باشد و هيچ گونه اثر سجده بر آن نباشد: «الإمامُ علي عليه السلام: إنّي لأكرَهُ للرَّجُلِ أن تُرى جَبهَتُهُ جَلحاءَ لَيسَ فيها شيءٌ مِن أثَرِ السُّجود». (بحار، ج 71، ص 344) امام أمیرالمؤمنین و امام سجاد و امام کاظم و ساير امامان (عليهم السلام) به اين فضيلت، موصوف بودند كه پيشانی آنان نشانه سجده داشت و اصولا يكی از نقص های مردم با ايمان اين است كه پيشانی آنان صاف باشد. در گذشته، مؤمنان يا صحابه به يكديگر مي‏گفتند: «مالي اراك جلحاء» ؛ چرا پيشانيت صاف است؟ كنايه از اين كه چرا تنها به نماز واجب اكتفا مي‏كنی و نمازهای نافله نمي‏خوانی! (کتاب مراحل اخلاق آیت‌الله جوادی آملی، ص71) امام على عليه السلام: سجده را طول دهيد؛ زيرا هيچ چيز براى ابليس سخت تر و نا خوشايندتر از اين نيست كه فرزند آدم را در حال سجده ببيند. (خصال، ص616) بُرید عِجلى می‌گوید: به امام باقر (علیه‌السلام) گفتم: کدام‌یک در نماز فضیلتش بیشتر است: قرائتِ بسیار یا طول دادن رکوع و سجود؟ فرمود: «طول دادن رکوع و سجود در نماز، فضیلتش بیشتر است. (بحار، ج ‏82، ص 117) امام أمیرالمؤمنین به نقل از رسول خدا (صلوات‌الله‌علیهما): اگر می‌خواهى خداوند، تو را با من محشور فرماید، در پیشگاه خداى یگانه قهّار، سجده‌ات را طولانى کن. (اعلام الدین فی صفات المؤمنین، ص 268) امام صادق عليه السلام: بر تو باد طول دادن سجده؛ زيرا اين كار، شيوۀ أوّابین است. (یعنی کسانی که بسیار رو به خدا دارند و توبه‌کننده هستند) علَيكَ بطُولِ السُّجودِ؛ فإنّ ذلكَ مِن سُنَنِ الأوّابِين. (علل الشرایع، ج2، ص340) شخصى از امام صادق علیه السلام پرسید: به چه علت خدا ابراهیم را خلیل خود گردانید؟ حضرت فرمود: براى سجده بسیارى که بر زمین مى کرد. (علل الشرایع، ج1، ص34) رسول خدا صلى اللّه عليه و آله: زمينى كه مؤمن بر آن سجده مى كند، نورش تا آسمان مى رود. إنَّ الأرضَ الّتي يَسجُد عليها المُؤمِنُ‌، يُضيء نورُها إلى السَّماء. (مستدرک‌الوسائل، ج4، ص485) امام صادق علیه السلام: سجده کردن، اوج عبادت بنى آدم است. اَلسُّجُودُ مُنْتَهَى اَلْعِبَادَةِ مِنْ بَنِي آدَمَ. (الدعوات، ج1، ص33) از فضل بن شاذان روایت شده: روزی بر محدّث بزرگوار ابن ابی عُمیر داخل شدم و دیدم که او در حال سجده است. سجده اش بسیار طول کشید و چون سر از سجده برداشت به او گفته شد: چقدر سجده هایت را طول می دهی؟ او گفت: اگر جمیل بن دُرّاج را می دیدید، چه می گفتید! ابن ابی عُمیر سپس گفت: من روزی از روزها نزد جمیل رفتم و او را در حالت سجده دیدم. او سجده اش را بسیار طول داد. چون سر از سجده برداشت، گفتم: چرا این اندازه سجده هایت را طولانی می کنی؟ به بدنت رحم کن! جمیل بن دُرّاج در پاسخ من گفت: ای کاش معروف بن خربوذ را می دیدی که بسیار سجده های طولانی داشت، آنگاه می دیدی که سجده های من چندان طولانی نیست. (رجال کشّی، ج2، ص471) @fasl5om