| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجم #عطر_مریم #بخش_اول . همانطور ڪہ همراہ زهرا در خیابان قدم برمیداشتیم بستہ ے پفڪ نمڪے را بہ سمتش گرفتم،مشتے پفڪ میان انگشت هایش جا داد و گفت:بخوریم و بیاشامیم ڪہ از فردا دیگہ از این خبرا نیس! ماہ رمضون چہ زود رسید! سپس بدون این ڪہ منتظر جوابے از جانب من باشد ادامہ داد:راسے چرا انقد ڪم پیدا شدے رایحہ؟! از وقتے مدرسہ ها تموم شدہ تازہ همو مے بینیم! ابرویے بالا انداختم و جواب دادم:نپرس! درگیر پذیرایے از دو تا عمہ ایم! متعجب پرسید:مگہ تو دوتا عمہ دارے؟! خندیدم:بعلہ! عمہ مهلام و عمہ خدیجہ ے داداش محرابم! "داداش محرابم" را با حالت تمسخر و غلیظ گفتم! تمسخر و نیش ڪلامم از زمانے ڪہ پشت پنجرہ برایم طاقچہ بالا انداخت بیشتر شدہ بود! پشت چشمے نازڪ ڪرد:همون پسر همسایہ تون ڪہ انگار آسمون تپیدہ و این یہ دونہ از وسطش افتادہ زمین؟! پفڪے داخل دهانم گذاشتم و سرم را بہ نشانہ ے تایید تڪان دادم. صورتش را برگرداند:هیچ ازش خوشم نمیاد! دوبارہ سر تڪان دادم:منم همینطور! چانہ ے زهرا گرم شد:یہ جورے قیافہ میگیرہ انگار پسر شاهہ و ڪل مملڪتو آدماش زیر دست ایشونن! لبخند ڪجے زدم:شاید از خصوصیات بچہ هاے دبیرستان البرزہ! پیشانے اش را بالا داد و با اشتیاق پرسید:دبیرستان البرز درس خوندہ؟! _اوهوم! _عجب! پس میخواد از این دولتیا و سیاستمدارا بشہ! آخہ اڪثر پسرایے ڪہ دبیرستان البرز درس میخونن دنبال سیاستن! شانہ بالا انداختم:نمیدونم! فعلا ڪہ تازہ دانشگاهشو تموم ڪردہ و تو یہ مدرسہ تدریس میڪنہ،حرفے از سیاست نزدہ! _ولش ڪن! داشتے از پذیرایے از عمہ ها مے گفتے. خندیدم:عمہ خدیجہ ے ایشون ڪہ یہ ماہ بیشترہ تشریف آوردہ و انگار خیال رفتن ندارہ! البتہ پسرشو بهونہ میڪنہ ڪہ ڪارش زیادہ و فعلا نمیتونہ مرخصے بگیرہ بیاد دنبالش. بہ عمو باقر و محرابم نمیخواد زحمت بدہ! از طرفے هم...انگار منو براے پسرش زیر نظر گرفتہ. یہ چیزایے ام بہ مامانم گفتہ. زهرا با شیطنت نگاهم ڪرد:جالب شد! پسرہ رو دیدے؟ ڪمے فڪر ڪردم و گفتم:نہ! یعنے آخرین بار ڪہ دیدمش هف هش سال پیش بود،فڪ ڪنم اون موقع هیفدہ هیجدہ سالش بود. نزدیڪ پارڪ شاهنشاهے رسیدیم،در حالے ڪہ بہ سمت پارڪ پیش مے رفتیم زهرا پرسید:اگہ بیاد خواستگاریت خیال ازدواج دارے؟! نگاهم را بہ درخت هاے بلند چنارِ سرسبز گرہ زدم. _فعلا ڪہ نہ! حداقل تا زمانے ڪہ تڪلیف دانشگاہ رفتنم مشخص بشہ! بستہ ے پفڪ را از دستم ڪشید. _تو ڪہ نمیخورے بدہ بہ من! سپس ادامہ داد:منم بہ مامانم همینو میگم! میگم گذش اون دوران ڪہ تا یہ سنے دختر باید ازدواج میڪرد. تازہ هیجدہ سالمونہ چہ خبرہ؟! بہ نیمڪتے رسیدیم،هر دو نشستیم. باد گرم بہ صورتم ضربہ اے زد و گذشت! موهاے خرمایے رنگ زهرا مرتب شانہ و روے دوشش افتادہ بود. صورت سبزہ اش نمڪے بود و چشم هاے عسلے رنگش برق دار. ابرو بالا انداخت:چیہ خانم نادرے؟! دارے با چشات منو میخورے! خندیدم:دارم تو دلم تصدق چشاے عسلیت میرم خواهر! شاید براے داداش محرابم پسندیدمت! لبخند ڪجے زد:اوہ اوہ! داداش محرابت ارزونے خودت!جالبہ مامانِ من عاشق چشاے تو شدہ! با شیطنت لبخند زدم،لبخند عمیقے ڪہ چال گونہ ام را بہ نمایش میگذاشت! _جدا؟! _بلہ جدا! همین چند روز پیش ذڪر خیرت بود. مامان میگف هر لحظہ منتظرم ببینم این چشم آهویے تو دام ڪدوم شڪارچے مے افتہ! میگہ چش و ابروے مشڪے یہ چیز دیگہ س! دستے بہ روسرے صورتے رنگم ڪشیدم:خب راس میگہ! از بس با سلیقہ س! حیف ڪہ مامانت پسر ندارہ! _ایش! اینا رو ول ڪن آهو جون! خبرا رو شنیدے؟! ڪنجڪاو بہ صورتش چشم دوختم:ڪدوم خبرا؟! شروع ڪرد با آب و تاب بہ تعریف ڪردن. _درگیرے مشهد دیگہ! دو هفتہ پیش مردم اطراف صحن امام رضا و حیاط مدرسہ نواب جمع شدہ بودن و شعار مے دادن. انگشت اشارہ ام را روے بینے ام گذاشتم:هیس! آرومتر! قلبم بہ تپش افتاد و باز ترس آن انبارے بہ جانم افتاد! از تن صدایش ڪاست:تو حرم بہ مردم تیراندازے ڪردنو خون و خون ریزے راہ انداختن. بابام میگہ پهلوے دیگہ دووم بیار نیس! آخراشہ! امروزم ڪہ ظاهرا تدارڪ جشن سالگرد قیام مشروطہ رو دیدن! دلم در هم پیچید،مثل رخت هاے چرڪے ڪہ مامان فهیم توے تشت مے ریخت و مدام و با زور چنگشان میزد! آب دهانم را فرو دادم:زهرا! تو رو خدا تو یڪے دیگہ از سیاست با من حرف نزن! نبودے ببینے ساواڪیا عمو اسماعیلو با چہ وضعے از خونہ ش بردن! چہ بد و بیراہ و ڪتڪے نثار زن و بچہ ش ڪردن! الان دو سہ ماهہ هیچ خبرے ازش نداریم! دل نگران حاج بابا و عموباقرم! اینا از آزادے بیان و فلان رسم و بهمان رسوم اروپا حرف میزنن اما جز سر و تن لختیش خبرے نیس! تو رو خدا جلوے زبونتونو بگیرین! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے @khorshidebineshan

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجاہ_و_هشتم #عطر_نرگس #بخش_اول . صداے بغض آلود مامان فهیم باعث شد آہ بڪشم و ڪمے تہ دلم بلرزد! یڪے در میان ڪلمات را فارسے و آذرے ادا مے ڪرد،یعنے زیاد حال و اعصابش میزان نبود. _هارداسان قیزیم؟ (ڪجایے دخترم؟) نگاهم بہ ساغر افتاد،دست بہ سینہ و متفڪر در یڪ مترے ام ایستادہ و نگاهش بہ زمین بود،انگار اینجا نبود! از دیروز توے فڪر فرو رفتہ بود،سعے ڪردم صدایم پر انرژے باشد و شاداب. _پایگاہ بسیجیم مامان،ڪم‌ ڪم مے خوایم بریم بیمارستان. احتمالا اشڪ هایش رها شدہ بودند ڪہ لرزش صدایش بیشتر شد. _خوبے رایحہ؟! جات راحتہ؟! لبخند روے لبم ڪشیدہ شد:الهے شڪر! بستگے دارہ تعریفت از راحت چے باشہ! من ڪہ راحتم! در دلم بہ خودم نهیب زدم:در واقع دارے سعے مے ڪنے ڪہ راحت باشے! مامان فهیم ڪہ فین فین ڪرد قلبم بہ درد آمد! صدایم غمگین شد و آرام:آنا جان! چرا الڪے خودتو اذیت مے ڪنے؟! من خوبم،جام خوبہ! از امشب میریم یہ خوابگاہ نزدیڪ پایگاہ سپاہ ڪہ جامون امن و امان باشہ! مگہ منو نسپردے بہ خدا؟! پس چرا انقد بے قرارے؟! ساغر نفس عمیقے ڪشید و سرش را بلند ڪرد. لب زد:سلام برسون! سر تڪان داد و سریع گفتم:ساغرم اینجاس،سلام مے رسونہ! بینے اش را بالا ڪشید،با ڪمے مڪث جواب داد:حق بدہ رایحہ،مادرم! سلامت باشہ،توام بهش سلام برسون. مراقب همدیگہ باشین! خندیدم:بہ روے جفت چشمام! بہ ساغرم مے سپارم مراقب رایحہ باشہ! لحن مامان شماتت بار شد و ڪمے سرحال! _مسخرہ! لبخندم عمیق تر شد:بخند گوزلم! (خوشگلم) خندہ بیشتر بہ عزیزدردونہ ے حاج خلیل میاد! جیغش درآمد و صدایش بالا رفت! _چِش سفید! مگہ این ڪہ دستم بهت نرسہ رایحہ! خندہ ام شدت گرفت،با صداے پیچیدن قدم هایے بہ سمت چپ سربرگرداندم. خانم اشرفے و معصومہ ڪنار هم راہ مے آمدند. سریع در گوشے گفتم:مامان فهیم! من دیگہ باید برم،هر وقت بتونم زنگ مے زنم شاید دیر بہ دیر،نگران نشیا تصدقت! بہ حاج بابا و ریحانہ سلام مخصوص برسون،همینطور بہ عمہ مهلا و عمو سهراب و ڪژال و... مامان میان حرفم دوید:خب فهمیدم بہ خانوادہ ے آقا حیدر و عمہ مهلا و عمو باقرت سلام مے رسونم بہ اضافہ ے ڪل محل و خانماے مسجد! دوبارہ خندہ روے لب هایم نشست. _مامان باهوش خودمے! بہ خدا مے سپارمتون! خدافظ! با هول و ولا گفت:رایحہ بهم قول دادیا! قول دادے وقتے ندا دادن دانشگاها وا میشہ برمے گردے! خونسرد گفتم:پاے قولم هستم،هر وقت خبرے شد سہ سوتہ خودمو مے رسونم تهران! نفسش را با شدت بیرون داد،انگار ڪمے آرام گرفت! بہ حتم دست بہ دعا شدہ بود براے باز شدن دوبارہ ے دانشگاہ ها! با خداحافظے ڪوتاهے گوشے را روے تلفن گذاشتم و از مرد جوانے ڪہ پشت میز نشستہ بود تشڪر ڪردم. سر بہ زیر جوابم را داد و مشغول یادداشت ڪردن نوشتہ هایے در دفتر بزرگش شد. ساغر نزدیڪ تر آمد،بہ روے چشم هایش خندیدم. _مامان سلام رسوند،منو سپرد بہ تو،تو رو سپرد بہ من! لبخند زد:پس الفاتحہ! تبریڪ میگم شهادتتو خواهر! خندہ بہ تمام اجزاے صورتم سرایت ڪرد:بے نمڪ! خانم اشرفے و معصومہ بہ چند قدمے مان رسیدند،ساغر چمدانش را جلوے پایش گذاشت و منتظر بہ چهرہ ے خانم اشرفے چشم دوخت. خانم اشرفے لبخند بہ لب چند برگہ را در هوا تڪان داد و گفت:برگہ هاے اعزامتون! همین اهواز! انگار ڪسے بادم را خالے ڪرد،لبخند از روے لب هایم پر ڪشید! با این ڪہ شب قبل خانم اشرفے گفتہ بود بہ احتمال خیلے زیاد همہ در اهواز تقسیم مے شویم اما هنوز ڪور سوے امیدے داشتم! معصومہ برگہ ها را از دست خانم اشرفے گرفت و با لحنے ذوق زدہ گفت:با هم یہ جا افتادیم! نگاہ نگران و ناراضے ام را بہ خانم اشرفے دوختم:بہ شهراے دیگہ نیرو اعزام نمے ڪنین؟! همانطور ڪہ چادرش را مرتب مے ڪرد جواب داد:جلوتر نیروے ڪاربلدتر مے خوان! از چادرش دل ڪند و بہ روے چشم هایمان لبخند زد:برین دَسِ خدا بہ همراتون! ازتون خبر مے گیرم دلاورا! معصومہ خندید و دستش را ناشیانہ بہ نشانہ ے احترام نظامے ڪنار گوشش گذاشت! _جان نثاریم فرماندہ! لبخند محوے روے لب هاے خانم اشرفے نشست. _خدا بہ داد اون بیمارستان برسہ! حیف ڪہ اولاد پیغمبرے وگرنہ یہ خوشگلشو بارت مے ڪردم معصومہ خانم! معصومہ دستش را پایین انداخت و بہ نرمے و با محبت گونہ ے خانم اشرفے را بوسید. خانم اشرفے با محبت جواب بوسہ هایش را داد و لحظہ اے در آغوشش،معصومہ را فشرد. چند لحظہ بعد رو بہ ما گفت:بیاین اینجا! من و ساغر نگاهے بہ یڪدیگر انداختیم و سپس بہ سمت خانم اشرفے قدم برداشتیم‌. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شصت_و_یڪ /بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . سرم سنگین بود و همینطور پلڪ هایم. تمام استخوان هایم درد مے ڪردند،با هزار زحمت پلڪ هایم را از هم باز ڪردم. نور ڪہ روے مردمڪ هایم سایہ پهن ڪرد چشم بستم. زیر لب آخے گفتم و تڪانے بہ بدن خشڪ شدہ ام دادم،دستے روے ڪتفم نشست. _رایحہ! صدامو مے شنوے عزیزم؟! خوبے؟! صداے ساغر بود،پشت بند صدایش صداے همهمہ و دویدن پاها در گوشم پیچید. این یعنے هنوز در بیمارستان بودم نہ آن دنیا! انگشت هایش بہ سمت بازویم لغزیدند و پایین تر رفتند. زبانم را روے لب خشڪم ڪشیدم و دوبارہ بہ زحمت پلڪ زدم. انگشت هایش را میان انگشت هاے سردم پیچید و گرما در زیر پوستم دوید. همہ چیز را تار مے دیدم،چند بار پلڪ زدم تا تصاویر واضح بشوند. صورت خندان ساغر مقابل چشم هایم نقش بست. یادم آمد صداے شڪستہ شدن دیوار صوتے و انفجار پیچید و بہ سمت دیوار پرت شدم،چیز دیگرے یادم نمے آمد بہ جز پیچیدن عطر نرگس. گنگ نگاهش ڪردم،اخم ریزے میان ابروهایش نشست و لبخند روے لبش‌‌. _تو ڪہ ما رو نصفہ جون ڪردے دختر! یہ پام پاے تخت تو بود یہ پام پاے تخت معصومہ! چشم هایم را تنگ ڪردم و نگران لب زدم:معصومہ؟! در آن لحظہ ناے بیشترے براے حرف زدن نداشتم،بہ نشانہ مثبت سر تڪان داد و گفت:داشت میومد سمت استراحت ڪہ چند تا خمپارہ خورد بہ حیاط پشتے،نزدیڪ پنجرہ. تو سمت دیوار پرت شدے و معصومہ طرف پنجرہ. چیزیش نشدہ نگران نباشہ،سرش سہ چهار تا بخیہ خوردہ. این از خدا بے خبرا هر وقت تو میدون جنگ ڪم میارن دق دلیشو سر ما خالے مے ڪنن! سرم را خم ڪردم و نگاهے بہ دست و پایم انداختم،بہ ظاهر سالم بودم اما ساق پاے راستم تیر مے ڪشید. ساغر رد نگاهم را گرفت و سریع گفت:توام چیزیت نشدہ،یڪم بدنت ڪوفتہ س‌. یہ ترڪش ڪوچولوام بہ پشت پات خوردہ بود ڪہ درش آوردن و پنج شیش تا بخیہ زدن. پوفے ڪردم و سرم را روے بالشت گذاشتم،هوا روشن بود و نور خورشید بر سر اتاق پهن شدہ بود. از دیشب تا بہ حالا خوابیدہ بودم‌. در اتاق نسبتا بزرگے بودم با هشت نہ تخت پر از مجروح. صداے نالہ و زمزمہ و گریہ در اتاق بلند بود،زن جوانے ڪہ تختش مقابلم قرار داشت آہ و نالہ مے ڪرد و بہ خودش مے پیچید. ظاهرا همراهے نداشت. همانطور ڪہ سعے مے ڪردم روے تخت بنشینم پرسیدم:پس معصومہ ڪجاس؟! ساغر با عجلہ بہ سمتم آمد و ڪمڪ ڪرد بنشینم. _سر ڪارش! همین ڪہ بہ هوش آمد سر پا شد،منم اومدہ بودم بہ تو سر بزنم. وقتے بیهوشیت طول ڪشید نگران شدیم. مے خواستن بہ خانوادہ ت خبر دارن گفتم یہ چند ساعت صبر ڪنین،خانوادہ ے رایحہ خیلے حساسن خدایے نڪردہ هول مے ڪنن. بذارین رایحہ بہ هوش بیاد خودش خبر میدہ. _خوب ڪردے وگرنہ مامان فهیم تا خودش نمے اومد و برم نمے گردوند ول ڪن ماجرا نبود! در حالے ڪہ بالشت را پشت ڪمرم تنظیم مے ڪرد با لحنے رنجیدہ گفت:بگم خدا این دڪتر ساعے رو چے ڪار نڪنہ! تا صداے انفجار پیچید همہ دوییدم سمت صدا،دڪتر ساعے تو و معصومہ رو دید. اول تو رو معاینہ ڪرد گفت ایست قلب ڪردہ! خدا مے دونہ چے بہ من و خانم حسنے گذشت! اگہ خانم حسنے خودش نبضتو نمے گرفت و نمے گفت نبض دارے ولے نبضت ضعیفہ،سڪتہ مے ڪردم. دست هایش را بہ ڪمرش زد و ابروهایش را در هم ڪشید:دارم برات! جیگرتو درمیارم خانم دڪتر،تا چشاتو وا ڪنے خون بہ جیگرم ڪردے! لبخند روے لبم جا خوش ڪرد،با چشم هاے نیمہ باز و زبانے خشڪ گفتم:تو دل نازڪے من چے ڪار ڪنم؟! سپس پتو را از روے تنم ڪنار زدم و پاهایم را از تخت آویزان ڪردم. ساغر دستش را روے شانہ ام گذاشت و فشار داد. _چے ڪار مے ڪنے؟! سر پا وایسے بخیہ هات ڪشیدہ میشہ. لبخند دندان نمایے تحویلش دادم. _پس تو اینجا چے ڪارہ اے؟! باید عصاے دستم باشے. _بذار حالت جا بیاد بعد خودتو مرخص ڪن. روسرے ام را مرتب ڪردم و گرہ اش را محڪم. _وضع اینجا رو نمے بینے؟! مردم با ڪلے زخم و درد سرپایے دوا درمون میشن اونوقت من بہ خاطر یہ زخم سطحے تختو اشغال ڪنم؟! ابروهایش را بالا داد و دستش را زیر بغلم انداخت. _با تعریفایے ڪہ از جنتلمن سبزپوش ڪردے فڪ ڪنم روحش تو ڪالبد تو حلول ڪردہ! لبخندم پر رنگ تر شد،جوابے ندادم و سر پا ایستادم. صداے شڪستہ شدن استخوان هاے خشڪ شدہ ام بلند شد،صورتم درهم رفت. بہ ساغر تڪیہ دادم و از اتاق خارج شدیم،راهرو مثل همیشہ پر هرج و مرج بود و دوبارہ ڪسے فراموش ڪردہ بود فڪرے بہ حال زمین و دیوار خونے بڪند! آهے ڪشیدم و از ڪنار دو رزمندہ اے ڪہ روے زمین ڪنار هم نشستہ بودند عبور ڪردم. لباس هایشان خاڪے بود و خونے،رزمندہ اے ڪہ جوان تر بود داشت زخم چشم پیرمرد را بررسے مے ڪرد. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan #کانال_تربیتی_خورشید_بی_نشان

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شصت_و_ششم #عطر_نرگس #بخش_اول . نگاهم بہ رفت و آمد آدم ها بود و فڪرم درگیر دقایقے قبل. صبح با ڪلے شڪ و تردید ساڪم را جمع ڪردم و از راضیہ و بهناز خداحافظے. چقدر در بیمارستان خانم حسنے را در آغوش فشردم،برعڪس روزهاے قبل هیچ مقاومتے نڪرد و چند بار صورتم را بوسید و گفت دلش برایم تنگ مے شود! بارها سر تا پاے "تونل عذاب" را برانداز ڪردم،روے دیوارهاے ڪثیف و خونے دست ڪشیدم. گوشہ اے از دیوار را بوسیدم و بغضم را آزاد ڪردم،عجیب بہ آن ساختمان پر درد و هرج و مرج وابستہ شدہ بودم! بہ تونلے ڪہ ساغر نامش را "تونل عذاب" گذاشتہ بود اما "تونل بهشت" بود! دل رفتن نداشتم،دلم با ماندن بود! با برنگشتن! روز قبل ڪہ با خانہ تماس گرفتم،مامان فهیم از پشت تلفن حالم را فهمید! ڪلے قسم و آیہ ام داد،اشڪ ریخت و گفت اگر سر قولم نمانم شیرش را حلالم نمے ڪند! آہ ڪشیدم و گفتم بر مے گردم،این را ڪہ شنید جان گرفت و حسابے قربان صدقہ ام رفت! گفت تهران هم ڪلے ڪار و بار ریختہ! اینجا هم بمب باران مے شود! سپس شروع ڪرد بہ روضہ خواندن ڪہ جان همہ مان بہ لحظہ اے بند است،مے خواهد اگر چیزے شد دختر بزرگش ڪنارش باشد! حرفے نزدم و بے میل گفتم پاے حرفم مے مانم و بہ خاطرہ خودش بر مے گردم اما دلم با برگشتن نیست. قرار شد معصومہ هم براے گذراندن ترم آخرش بہ تهران بازگردد و بعد از اتمام تحصیلش دوبارہ راهے خوزستان بشود. ساغر ماندگار شد،گفت باید بماند تا خیلے چیزها را پیدا ڪند! روز قبل سید هاشم پیغام فرستاد همسر و دخترانش براے دیدنش بہ اهواز آمدہ اند و قرار است امروز بہ تهران برگردند. گفت با هزینہ ے خودش براے هر شش نفرمان بلیط اتوبوس مے گیرد تا سریع راهے تهران بشویم. بدون هیچ حرفے قبول ڪردم،حالا همراہ معصومہ ڪنار همسر و دختران سید هاشم بہ انتظار اتوبوس ایستادہ بودیم. حوریہ خانم،همسر سید هاشم قد متوسطے داشت و اندامے تو پر. از زیر چادر،مقنعہ ے سیاہ رنگے بہ سر ڪردہ و لبہ اش را تا نزدیڪ ابروهایش پایین ڪشیدہ بود. صورتے سفید و چشم هاے درشت قهوہ اے رنگ داشت،لب هاے نازڪ و بینے قلمے اش چهرہ اش را ظریف و با نمڪ نشان مے دادند. مثل سید هاشم ڪمے جدے و در عین حال مهربان بود! چادرش را ڪمے جلو ڪشید و بہ روے چشم هاے من و معصومہ لبخند پاشید. _معلومہ این زینب وروجڪ حسابے باباشو بہ ڪار گرفتہ! سپس رو بہ زهرہ،دختر دیگرش گفت:برو ببین بابات و زینب ڪجا موندن؟! یهو اتوبوس سر میرسہ،معطل میشیم! زهرہ چشمے گفت و بہ طرف بوفہ ے خوراڪے ڪہ ڪمے دورتر قرار داشت راہ افتاد. قدش از مادرش بلند تر بود و اندامش باریڪ تر،چادرش را ڪیپ نگہ داشتہ بود و آرام قدم بر مے داشت‌. چهرہ اش بے اندازہ شبیہ بہ مادرش بود،چهاردہ پانزدہ سالہ بہ نظر مے رسید و آرام و ڪم حرف. برعڪس او،خواهر بزرگترش زهرا نگاہ نافذے داشت و چهرہ اے جدے و خونسرد! متین ڪنار مادرش ایستادہ و‌ چشم هایش را بہ زمین دوختہ بود. حوریہ خانم نگاهش را از زهرہ گرفت و گفت:گرمتون نیس؟! معصومہ دستے بہ پیشانے عرق ڪردہ اش ڪشید و جواب داد:بعد یہ سال عادت ڪردیم! حوریہ خانم نگاهے بہ صورت من انداخت و پرسید:چرا اخمات تو هم دیگہ س؟! خندید و بہ شوخے اضافہ ڪرد:نڪنہ ناراحتے با ما همسفر شدے؟! لبخند گرمے روے لب هایم نشاندم و جواب دادم:این چہ حرفیہ؟! بہ خاطر دلتنگیہ! دلم بہ رفتن رضا نیس! لبخند محبت آمیزے بہ رویم زد:معصومہ خانم ڪہ میگہ یہ سالہ اینجایین. دیگہ دینتونو ادا ڪردین،تهرانم همچین بے دردسر نیس! اونجام ڪلے ڪار ریختہ! سپس چشمڪے حوالہ ام ڪرد و گفت:خدا رو چہ دیدے! شایدم خانوادہ تو راضے ڪردیم سال بعد همین موقع سہ ماہ تابستونو اینجا بودے! دیر آشنا شدیم دلیل نمیشہ ڪہ دیگہ من شمارو ول ڪنم! معصومہ لبخند زد و دستش را روے بازویم گذاشت. _آرہ رایحہ! خودم مامانتو راضے مے ڪنم تابستونو با هم بیایم! پسر ندارہ و اولاد بزرگشے! یہ سالہ ندیدنت،بهشون حق بدہ! فڪ ڪن داریم یہ مدتے میریم مرخصے! شانہ ام را بالا انداختم:خودمم دلتنگشونم اما اینجا واجب ترہ! معصومہ سر تڪان داد:آرہ ولے بہ مامان و بابات حق بدہ بعد این همہ وقت دلتنگت باشن و بخوان ببیننت! دختر با پسر فرق مے ڪنہ،نگرانے و دلشورہ واسش بیشترہ! _مے دونم عزیزم! سر همین دارم برمے گردم وگرنہ اگہ بہ خودم بود... جملہ ام را ڪامل ڪردم و بہ جایش گفتم:ول ڪن این حرفا رو! یهو پشیمون میشم! سپس رو بہ حوریہ خانم پرسیدم:شما همین سہ تا دخترو دارین؟! بہ جاے حوریہ خانم،زهرا سر بلند ڪرد و با خندہ گفت:نہ! بزرگہ مون تهران جا موندہ،وگرنہ اینجا مثل جوجہ بہ صف میشدیم! حوریہ خانم هم خندید:راس میگہ! فاطمہ سادات نتونس بیاد. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شصت_و_هشتم / بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . خدا مے داند در تمام این مدت غصہ ے مرد نبودن زن هاے منیریہ با من چہ ڪرد... اگر هر از گاهے میان خاطرات روزهاے ڪودڪے و نوجوانے بہ داغ منیریہ گریز زدم تعجب نڪن! غصہ ے ناموس سخت است،غصہ ے غیرت بیشتر... داشتم ماجراے ڪتڪ زدن حمید را مے گفتم! طفلڪ حسابے جا خوردہ بود،نمے توانست من را از خودش جدا ڪند. زن عمو فخرے طاقت نیاورد و محڪم بہ طرف باغچہ هولم داد. از روے سینہ ے حمید جدا شدم و ڪنار باغچہ افتادم،با حرص از جایم بلند شدم. هنوز آتش دلم خنڪ نشدہ بود! نہ از حرڪت زن عمو فخرے،بلڪہ از گستاخے حمید! زن عمو ڪمڪ ڪرد تا حمید بلند شود،آن روزها بچہ ے لوس و پر شر و شورے بود مخصوصا در مقابل مادرش. با ڪلے آہ و نالہ ڪردن سر پا ایستاد،چشم هاے خشمگینش را بہ صورتم دوخت و گفت:تلافے مے ڪنم! واسا ببین! پوزخند زدم،خواستم بہ سمت تو و عزیزجون بیایم اما زن عمو مقابلم سد شد. سر بلند ڪردم،چهرہ اش برافروختہ بود و ملتهب. دندان روے دندان سابید و با حرص گفت:بہ چہ حقے دَس رو حمید بلند ڪردے؟! مگہ بے صاحابہ؟! طاقت نیاوردم و در عالم هفت هشت سالگے با لحنے طلبڪار گفتم:بہ همون حقے ڪہ اون دَس رو رایحہ بلند ڪرد و هلش داد! شاید توقع داشت جوابش را ندهم یا دلجویے ڪنم،نمے دانم.‌ هر چہ ڪہ بود جواب من عصبانیتش را دو برابر ڪرد! دستش را بالا برد،خواست دستش را روے صورتم فرود بیاورد ڪہ عزیزجون با تحڪم گفت:فخرے! دستت بہ صورت بچہ م خورد،نخوردا! دست زن عمو روے هوا خشڪ شد،صورتش را بہ طرف عزیزجون برگرداند و با صدایے لرزان گفت:آخہ عزیزجون ببین با حمیدم چہ ڪردہ؟! تو عالم بچگے یہ خبطے ڪردہ،باید بپرہ وسط معرڪہ بچہ مو لت و پار ڪنہ؟! اخم هاے عزیزجون در هم رفت،محڪم صورت و تن خیس تو را بہ سینہ اش چسباند و جواب داد:اگہ بلایے سر این طفل معصوم میومد چے؟! چہ جوابے داشتے واسہ خلیلے ڪہ جونش برا یہ دونہ دخترش در میرہ؟! بہ پسرت یاد بدہ مردے بہ زور گفتن بہ دختر بچہ ها نیس! این بچہ اینجا امانتہ! اگہ مے خواد قلدرے ڪنہ واسہ هم قد خودش قلدرے ڪنہ! زن عمو فخرے آب دهانش را با شدت فرو داد و چیزے نگفت،توقع چنین حرف و دفاعے را از عزیزجون نداشت. دست حمید را گرفت،همانطور ڪہ حمید و حمیرا را دنبال خودش بہ طرف ایوان مے ڪشید با بغض گفت:دَسِ شما درد نڪنہ عزیز! احترام منو پیش سہ چهار تا بچہ شڪستے! عزیزجون اخم را از صورتش ڪنار نزد. _هرڪے باید جایگاہ خودشو بشناسہ! نوہ م،پسرم،هم خون و رگ و ریشم ارجحہ بہ همہ! بغض زن عمو پر رنگ تر شد،با عجلہ از پلہ هاے ایوان بالا رفت و چند لحظہ بعد چادر بہ سر برگشت. از ڪنار عزیزجون رد شد و گفت:با اجازہ! اخم هاے عزیزجون غلیظ تر شد:اگہ بناس عین تازہ عروساے پونزدہ شونزدہ سالہ قهر ڪنے خوش اومدے! بہ سلامت! زن عمو زیر لب خداحافظے ڪرد و رفت،حمید و حمیرا هم پشت سرش. عذاب وجدان گرفتم،بحث من و حمید بود بر سر تو! دخلے بہ نفر دیگرے نداشت! عزیزجون با حرص لبش را جوید و راہ ایوان را در پیش گرفت. _حیاط باش تا من این طفلیو خشڪ ڪنم و یہ آب طلا بہ خوردش بدم. ترسیدہ! آب حوض خنڪ بود خدایے نڪردہ سرما میخورہ! چشمے گفتم و بہ طرف حوض رفتم،آبنبات نصف و نیمہ ات را از روے زمین برداشتم تا بیاندازمش دور. چند لحظہ بعد ڪنار حوض نشستم و نگاهم را دوختم بہ ماهے قرمزها. هم پشیمان بودم هم نہ! پشیمان از این ڪہ وقتے بابا و مامان مے فهمیدند حسابے ناراحت مے شدند،پشیمان از این ڪہ شدہ بودم شبیہ بچہ هاے بے ادب و لات مدرسہ ڪہ زنگ آخر بہ هر بهانہ اے با ڪسے ضعیف و ریز نقش تر از خودشان ڪتڪ ڪارے مے ڪردند! پشیمان نبودم چون براے ڪارم دلیل داشتم! دلیلے بہ محڪمے و حقانیت تو! میان فرشتہ هاے شانہ ے چپ و راستم گیر ڪردہ بودم ڪہ عزیزجون صدایم زد. سرم را بلند ڪردم،تو را در ملحفہ ے سفیدے پیچیدہ و در آغوش گرفتہ بود‌. تو را روے تخت آقاجون نشاند و رو بہ من گفت:بدو برو سفرہ رو بیار غذام یخ ڪرد! دل ضعفہ گرفتم! دوبارہ چشم گفتم و با عجلہ خودم را بہ داخل عمارت رساندم،عزیزجون پیراهنت را زیر نور آفتاب روے بند رخت آویزان ڪرد. دست هاے خیسش را روے دامنش ڪشید و داخل عمارت برگشت،سفرہ را روے تخت انداختم‌. خواستم بہ ڪمڪ عزیزجون بروم ڪہ ملحفہ را روے صورتت ڪشیدے و گفتی:مِحے! متعجب نگاهت ڪردم،نیمے از صورتت را نمایان ڪردے و گفتی:دالے! سپس غش غش خندیدے! انگار نہ انگار همین چند دقیقہ قبل توے حوض هولت دادہ بودند و بلند گریہ مے ڪردے! بے اختیار خندیدم،لب هایت را غنچہ ڪردے و پرسیدی:مِحے! جوجو قرمزا مردن؟! بہ نشانہ ے منفے سر تڪان دادم:نہ! واسہ چے بمیرن؟! _آخہ... من افتادم روشون! خندیدم و گفتم:نہ! زندہ ان! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_شصت_و_نهم / بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . روزهاے ابتدایے آبان ماہ سال پنجاہ و دو بود،بابا باقر با عمو خلیل صحبت ڪرد و قرار شد هر روز با پیڪان بابا خودم مسئول رفت و آمدتان باشم! روز اولے بود ڪہ مے خواستم بہ مدرسہ ببرمتان،نمے دانم چرا لباس نو پوشیدم! نہ براے تو شاید مے خواستم خودم را بہ رخ آن پسرڪ ڪم سن و سال بڪشم! ڪہ ڪسے مثل من همراهت هست! همان‌ پسرے ڪہ نهایت پانزدہ شانزدہ سالہ بود و تازہ جایے ایستادہ بود ڪہ ڪمے قبل من از آن عبور ڪردہ بودم! در یڪے از بهترین دبیرستان هاے ایران! دبیرستان البرز! موهایم را مرتب ڪردم و ڪمے عطر زدم،ڪتاب و جزوہ ام را برداشتم‌. شاید ساعت رفت و آمدتان با ساعت بعضے از ڪلاس هایم تداخل داشت اما مهم نبود. مهم این بود ڪہ آن پسر ژیگول و ڪم سن و سال هوس نڪند پشت سرت راہ بیفتد و خدایے نڪردہ نامہ اے،شاخہ گلے،نغمہ ے عاشقانہ اے چیزے پیشڪشت ڪند! از مامان خداحافظے ڪردم و با صورتے جدے وارد ڪوچہ شدم،توے ماشین نشستم و نگاهم را دوختم بہ رو بہ رو‌. شاید هفت هشت دقیقہ اے گذشت ولے خبرے از تو و ریحانہ نشد،ساعت مچے ام را نگاہ ڪردم‌. باید ڪمے پیش سر مے رسیدید،یڪے دو دقیقہ هم صبر ڪردم اما باز خبرے نشد. مردد از ماشین پیادہ شدم و زنگ درتان را زدم،چند لحظہ بعد صداے خالہ فهیمہ پیچید:ڪیہ؟! گلویم را صاف ڪردم و رسا جواب دادم:منم خالہ! در باز شد و قامت در چادر پوشیدہ ے خالہ میان چهارچوب نمایان‌. تا خواستم دهان باز ڪنم لبخندے بہ روے چشم هایم پاشید و گفت:سلام پسرم! دخترا چیزے جا گذاشتن؟! هاج و واج نگاهش ڪردم،سریع بہ خودم آمدم و پرسیدم:سلام خالہ! دخترا اومدن بیرون؟! متعجب سر تڪان داد و جواب داد:آرہ! گفتن صداے ماشینو شنیدن جلو در منتظرت وایمیسن! انگار ڪسے سطل آب یخے روے سرم ریخت،سریع خودم را جمع و جور ڪردم و گفتم:احتمالا تو خیابون منتظرم وایسادن! با اجازہ خالہ! سپس زیر نگاہ متعجب و دو بہ شڪ خالہ فهیمہ سوار ماشین شدم و راہ افتادم. حتم داشتم این بازے ڪار تو بود،ریحانہ از این ڪارها نمے ڪرد. مے خواستے من را بپیچانے و اعلام ڪنے نمے خواهے همراهے ات ڪنم! سریع خودم را بہ خیابان اصلے رساندم،مے دانستم از ڪدام راہ مے روید. بے ارادہ مشتم را روے فرمان ڪوبیدم و غریدم:مے خواے منو بپیچونے چون سر خر نمے خواے! نمے ذارم دختر حاج خلیل،نمے ذارم یہ پسر بچہ گند بزنہ بہ پاڪے و نجابتت! ڪمے ڪہ از محلہ دور شدم چند متر جلوتر نیم رخ ریحانہ را دیدم،با نگاهم دنبال تو مے گشتم. شڪ داشتم آن دختر قد بلندے ڪہ موهاے سیاهش را از زیر دستمال سرش بیرون ریختہ و با طنازے قدم برمے دارد تو باشے! آب دهانم را با شدت فرو دادم و با خودم فڪر ڪردم تا حالا چند بار این شبِ سیاہ را حرام چشم هایش ڪردہ اے؟! آن هم دور از چشم حاج خلیل! لبم را بہ دندان گرفتم و صلوات فرستادم،نمے خواستم سرت فریاد بڪشم و برنجانمت‌. نمے خواستم بهانہ دستت بدهم ڪہ همراهے من را نپذیرے! موهاے سیاهت تا نزدیڪ ڪمرت مے رسیدند،با هر قدمت روے ڪمرت حرڪت مے ڪردند و ثانیہ اے بعد آرام مے گرفتند. قفسہ ے سینہ ام تنگ شد و رگ گردنم متورم. نفسم تنگ شدہ بود،خیلے تنگ... دستے بہ گردنم ڪشیدم و خواستم نگاهم را از قامتت بگیرم اما نتوانستم. نہ این ڪہ بخواهم تماشایت ڪنم،نہ! نمے توانستم قبول ڪنم هر روز دور از چشم من با این سر و ریخت راهے مدرسہ مے شدے،آن هم براے پسرے ڪہ تازہ پشت لب هایش سبز شدہ است. هوا را بلعیدم و راہ افتادم،توے ماشین مے نشستے بهتر از آن بود ڪہ با آن سر و وضع هر نگاهے را بہ سمت خودت بڪشے! از پشت برایتان بوق زدم،توجہ نڪردید. سرعتم را بیشتر ڪردم و دوبارہ بوق زدم. حالا نیم رخت را مے دیدم،دستمال سر آبے رنگت فقط وسط سرت را پوشاندہ بود. بہ قول عمو خلیل حسابے نسیہ عمل ڪردہ بودے! شیشہ ے ماشین را پایین دادم و با صدایے دو رگہ گفتم:ریحانہ خانم! هر دو سر جایتان خشڪتان زد،متعجب بہ سمتم سر برگرداندے. تا نگاهت بہ صورتم افتاد رنگ از صورتت پرید. ریحانہ سرڪ ڪشید و با هول و ولا گفت:سلام داداش! بے اختیار اخم هایم را در هم ڪشیدم:علیڪ سلام! آب دهانت را با شدت فرو دادے و دستے بہ موهایت ڪشیدے،براے پریشانے گیس هایت ترسیدہ بودے! از این ڪہ راپرتت را بہ عمو خلیل بدهم! ریحانہ لبش را بہ دندان گرفت و با آرنج بہ پهلویت ڪوبید. ابروهایم از هم باز نشدند،دست خودم نبود نمے توانستم تو را آنطور ببینم و از اخمم دست بڪشم! دوبارہ نفس عمیق ڪشیدم و سرد گفتم:هوا سردہ،دارہ دیرم میشہ. بجنبین! ریحانہ مضطرب نگاهے بہ تو انداخت،دوبارہ بہ موهایت دست ڪشیدے. خواستے زیر ژاڪتت جمع شان ڪنے اما پشیمان شدے! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

📌#گروگان_گیری_اقتصاد #بخش_اول 🔺️ در چند وقت اخیر شاهد افزایش قیمت سکه و ارز بودیم سوالی که باید از خود پرسید اینه که چه پارامتری در کشورتغییر کرده که در چند روز اخیر شاهد کاهش قیمت سکه طلا و ارز بودیم؟ 🔻امروز سکه بهار آزادی که در هفته های گذشته تا نزدیک ۱۶ میلیون تومان صعود کرده بود حالا به حوالی ۱۲ میلیون تومان رسیده و در آستانه ورود به کانال ۱۱ میلیون تومان است. 🔺️امروز جمعه حوالی ساعت 12:30 سکه قدیم در حدود 11,700,000 تا 11,300,000 تومان و سکه امامی در حدود 12,100,000 تا 12,100,000 تومان خرید و فروش می شود. 🔻 با رسیدن بایدن به مرز پیروزی در انتخابات آمریکا، قیمت دلار فردایی، به کانال 22 هزار تومان رسید که نسبت به چند روز اخیر 8 هزار و نسبت به صبح امروز، 3000 تومان کاهش یافت. 🔺️این ریزش قیمت ها در حالی اتفاق می افتد که حتی انس جهانی طلا رشد کرده و به 1,947.7 دلار رسیده اما کاهش نرخ دلار در ایران به حدی بوده که باعث ریزش قیمت های بازارهای موازی مثل طلا،سکه، خودرو و املاک شده است #دولت_دروغگویان_وکج_دستان #غربگدایان #عملیات_فریب ✍️بیداری ملت @bidariymelat

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتاد_و_دو #عطر_نرگس #بخش_اول . نمے دانم چند دقیقہ یا چند ساعت از بہ خواب رفتنم گذشتہ بود،با ضربہ ے پایے ڪہ بہ پهلویم خورد از خواب پریدم. در آن سلول تاریڪ چیزے بہ جز قامت بلند و سیاہ مرد دیدہ نمیشد،با صداے خش دارے گفت:اومدے خونہ خالہ ڪہ راحت ڪپہ ے مرگتو رو زمین گذاشتے؟! واڪنشے نشان ندادم،خم شد و با خشونت بازویم را ڪشید. سرما تا استخوان در تنم نفوذ ڪردہ بود و حتے نفس هایم یخ زدہ بودند. همانطور ڪہ من را روے زمین دنبال خودش مے ڪشید پوزخند زد‌. _باید دعا ڪنے سریع تر حڪم اعدامتو بدن وگرنہ خودم میشم عزرائیل و هر یہ ثانیہ یہ بار جزرڪشت مے ڪنم! صورتم با در فلزے برخورد ڪرد و باعث شد از درد دندان هایم روے هم بفشارم و چشم هایم را ببندم. مرد بدون توجہ سرعت قدم هایش را بیشتر ڪرد،انگار از این ڪہ من را روے آن زمین سرد و خیس مثل لاشہ ے یڪ حیوان مردہ دنبال خودش بڪشد لذت مے برد! ڪمے بعد در اتاق شڪنجہ بودم،روے تخت فلزے اے وسط اتاق درازم ڪردہ بودند. صورتم درست زیر لامپ قرار داشت. نمے توانستم راحت پلڪ هایم را باز نگہ دارم،با پیچیدن صداے پاے ڪسے سرم را بہ طرف چپ برگرداندم. بہ ضرب و زور پلڪ هایم را از هم جدا ڪردم،نگاهم بہ ڪفش هاے واڪس زدہ ے براقے افتاد‌. هم برقشان بود و هم بویشان! نزدیڪ تر شد و با آرامش گفت:حیف یہ دستم یارے نمے ڪنہ ڪہ واسہ گانگستر بازیت ڪف بزنم! صداے اعتماد بود،صندلے فلزے زنگ زدہ اے را جلو ڪشید و مقابلم نشست. یڪ دستش باندپیچے شدہ بود و دور گردنش آویزان. چشم هاے یخے اش را بہ صورتم دوخت،بدون این ڪہ چشم از صورتم بگیرد گفت:نریمان! یہ سیگار برام روشن ڪن! صدایے از دور گفت:چشم آقا! اعتماد خودش را جلو ڪشید و سرد گفت:مے دونے حڪم مرگتو امضا ڪردے؟! جوابے ندادم،دستے در تاریڪے سیگارے بہ سمتش گرفت. سیگار را گرفت و میان دو لبش جا داد. _بیرون باش! لبخند تمسخر آمیزے تحویلم داد:فعلا بحث من و این آقا پسر خصوصیہ! مرد دوبارہ چشمے گفت و چند ثانیہ بعد صداے بستہ شدن در آمد. اعتماد پڪے بہ سیگارش زد و دودش را توے صورتم فوت ڪرد. دود سیگار باعث شد بہ سرفہ ڪردن بیفتم،خونسرد گفت:سیگار نمے ڪشے؟! هوم؟! پس وقتے عصبے میشے چے ڪار مے ڪنے؟! چے آرومت مے ڪنہ؟! سرم را بہ طرف دیگر برگرداندم و جوابے ندادم. بلند خندید:روزہ ے سڪوت گرفتے؟! فڪ مے ڪردم با هم خیلے حرف داشتہ باشیم! از روے صندلے بلند شد و ڪنارم ایستاد،یقہ ے عرق گیرم را در دست گرفت و تنم را بہ سمت پایین ڪشید. _خب حق دارے! نور این چراغ اذیتت مے ڪنہ! با یڪ حرڪت عرق گیرم را از وسط پارہ ڪرد و صورتش را روے صورتم خم. _ڪجا فرستادیش؟! خونسرد نگاهش ڪردم:دیگہ نگاتم بهش نمے رسہ! لبخند زد و نیم نگاهے بہ سیگارش انداخت. _شڪ نداشتہ باش پیداش مے ڪنم،حتے اگہ اون سر دنیا باشہ. اما فعلا یڪے دیگہ رو ازت مے خوام! حاجے! حاجے ڪیہ؟! ڪمے فڪر ڪردم و با مڪث جواب دادم:حاجے زیاد مے شناسم! حاج باقر،حاج خلیل،حاج اسماعیل،حاج محمد،حاج عزت،حاج یوسف و صد تا حاجے دیگہ! منظورت ڪدومشونہ؟! لبخندش را پر رنگ ڪرد:همونے ڪہ از ستوناے گروہ خراب ڪارتونہ! _همچین ڪسے نمے شناسم! ناگهان سیگارش را بہ قفسہ ے سینہ ام نزدیڪ ڪرد و با آرامش روے پوستم فشار داد. تمام تنم سوخت،احساس ڪردم گلولہ اے آتشے پوست و گوشتم را در هم ذوب مے ڪند. بے اختیار نالہ ڪردم و چشم هایم را بستم. با ڪمے خشم پرسید:حالا فهمیدے ڪدوم حاجیو میگم؟! سپس سیگارش را از تنم جدا و خاموشش ڪرد. _همڪاراے دیگہ م مثل من با آرامش برخورد نمے ڪنن. چانہ ام را میان انگشت هایش گرفت و ادامہ داد:حیف نیست تو این سن و سال بمیرے؟! پوزخند زدم:هر چہ زودتر بهتر! البتہ اسمش مرگ نیس! ابروهایش را بالا داد:پس اون دختر چے؟! رایحہ! اخم هایم را در هم ڪشیدم:از مرد مودبے مثل تو بعیدہ دخترے ڪہ بهت اجازہ ندادہ رو بہ اسم ڪوچیڪ صدا بزنے جناب اعتماد! چشم هایش را تنگ ڪرد:یعنے باید باور ڪنم برات مهم نیس و فقط از سر آشنایے اومدے دنبالش؟! _همہ ے دختراے این خاڪ ناموس منن! واسہ هر ڪس دیگہ اے ام بود این ڪارو مے ڪردم! چانہ ام را رها ڪرد. _چہ رویایے! نمونہ ے یہ مرد قهرمان و غیور! شانہ اے بالا انداخت و ادامہ داد:باشہ! فعلا باور مے ڪنم رایحہ برات مهم نیس،اونم یڪے مثل بقیہ ے دخترا! اما عوضش حاجے و اطلاعات بہ درد بخور مے خوام! در ازاش جونتو مے بخشم و بہ جاے چوبہ ے دار راهے تبعیدت مے ڪنم! نفسم را از شدت سوزش قفس سینہ ام بیرون دادم و گفتم:اشتبا گرفتے! چینے بہ پیشانے اش داد و سرش را تڪان. _متاسفانہ از این لحظہ بہ بعد باید نریمانو قانع ڪنے نہ منو! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan #کانال_تربیتی_خورشید_بی_نشان

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نود_و_یڪ /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . روے تخت نشستہ و ملحفہ را دور تنش پيچيدہ بود. دندان هایش‌مدام روے هم آوار مے شدند و لرز تنش را بیشتر مے ڪردند، ملحفہ را بیشتر دور خودش پیچید. سرماے تنش بہ خاطر هواے ڪدر و یخ زدہ ے تهران نبود، لرزِ خونِ سوزان و جارے امیرعباس بہ تنش نشستہ بود! امیرعباسے ڪہ مادرش چشم انتظار رفتہ بود، دریغ از بازگشت تڪہ اے استخوان یا مشتے خاڪ از پسر بلند بالایش! حالا راحت تر صداے ضجہ هاے عمہ مهلا را مے شنید! لرز تنش بیشتر شد، بے قرار خودش را بہ تاج تخت چسباند و با درد چشم هایش را بست. خون شهید امیرعباس تبریزے بہ پاے خاندان‌ او بود! بہ پاے پدر و پدربزرگش! حاج فتاح پایدارے! مرد انقلابے عرصہ ے سیاست! خدمتگزار مردم! مردے ڪہ سال ها مے شد زیر خاڪ خوابیدہ بود و حالا رازهایش برملا مے شدند! باید بہ ڪارنامہ ے خدمات پدربزرگش، خون امیرعباس تبریزے را اضافہ مے ڪرد! جوانے ڪہ بہ ظاهر زیر شڪنجه‌ ے بعثے ها جان دادہ بود اما در باطن زیر بار مصلحت و خیانت هم وطن خودش! قطرہ ے اشڪے روے گونہ اش لغزید. صداے عمہ مهلایے ڪہ هیچوقت او را نديدہ بود در سرش پیچید! "آخ بالام!" مامان الهام هم همینطورے "آخ بالام" گفتہ بود! همان روزے ڪہ... با صداے باز شدن در چشم باز ڪرد. قامت محمدعلے را میان چارچوب دید. محمدعلے با دقت براندازش ڪرد و بعد نگران و مهربان پرسید: بهترے؟! مهتاب بہ نشانہ ے منفے سر تڪان داد، طرہ اے از موهاے سیاهش جلوے چشمش ریختند. نا نداشت براے ڪنار زدن شان دست بلند ڪند! لحظہ اے محمدعلے را نگاہ ڪرد، محمدعلے اے ڪہ تداعے گر جوانے هاے پدرش بود! قامت بلند و اندام ورزیدہ اش را از پدر و پدربزرگش بہ ارث بود، همینطور پوست سفید و موهاے روشنش را! اما چشم هاے عسلے رنگش حالت چشم هاے مادرش را داشتند، شبیہ بہ چشم هاے فاطمہ! عڪس فاطمہ را در آلبوم قدیمے پدرش دیدہ بود. همینطور در ڪیف پول محمدعلے! حالا آن پسر شر و لوسے ڪہ تعریفش را از مامے ثریا و رایحہ شنیدہ بود، شدہ بود مردے ڪامل و مستقل! مردے ڪہ دیگر خودش همسر و پدر بود! محمدعلے نگاہ خیرہ ے مهتاب را ڪہ دید بہ سمتش قدم برداشت. روے تخت نشست و با دقت بہ صورتش چشم دوخت. _چے شدہ مهتاب؟! مهتاب ڪلافہ نفسش را بیرون داد و جوابے نداد. نمے خواست بہ چیزے بہ غیر از آرامش خانہ ے محمدعلے و سڪوتش فڪر ڪند! محمدعلے خواست دهان باز ڪند اما صداے زنگ موبایلش امان نداد. با ڪمے مڪث موبایل را از جیب شلوارش بیرون ڪشید. نگاهے بہ صفحہ ے موبایل انداخت و نیم نگاهے بہ صورت رنگ پریدہ ے مهتاب! گوشہ ے لبش را بہ دندان گرفت و جواب داد: جانم بابا؟! مهتاب آب دهانش را بہ سختے بلعید، بغضش پر رنگ تر شد. صداے نگران الیاس را از پشت خط مے شنید. _الو محمدعلے! از مهتاب خبر دارے؟! نگاہ محمدعلے روے صورت مهتاب نشست. _سلام بابا! چیزے شدہ؟! پدرش نفسش را با شدت بيرون داد. _سلام! با هم بیرون بودیم، نمے دونم چے شد گذاشت رفت! هرچے زنگ مے زنم جواب نمیدہ! محمدعلے پرسید: حرفتون شدہ؟! الیاس با تعلل جواب داد: نہ! بهت زنگ زدہ؟! _پیش منہ! یہ ساعت پیش زنگ زد رفتم دنبالش! موندہ بود زیر بارون، آوردمش خونہ. نگرانش نباش! الیاس نفس راحتے ڪشید. _باشہ بابا! ممنون! محمدعلے سر تڪان داد و با آرامش گفت: فعلا تنهاییم! اگہ حالش بهتر شد میارمش خونہ اگہ نہ... نگاهش را از مهتاب گرفت. _شب مے مونہ پیش ما! الیاس باشہ اے زمزمه‌ ڪرد و بلندتر ادامہ داد: مراقبش باشہ! _خیالت تخت! فعلا! تماس قطع شد و محمدعلے موبایلش را داخل جيب شلوارش برگرداند. مهتاب چشم از نیم رخ او گرفت و نگاهش را بہ پنجرہ دوخت. از پشت پردہ ے حریر سفید رنگ فقط نمایے از آسمان خاڪسترے رنگ را مے دید. محمدعلے مردد پرسید: منیریہ چے ڪار داشتے؟! مهتاب بہ خودش زحمت داد و موهایش را از جلوے چشمش ڪنار زد. سرش را بہ تاج تخت تڪیہ داد و زمزمہ ڪرد: نمے دونم! صداے محمدعلے نگران شد. _چیو بہ من نمیگے عزیزم؟! من برادرتم! پوزخند روے لب مهتاب نشست. _تو برادریت شڪے ندارم! هر چے برادر خودم... جملہ اش را بہ پایان نرساند، محمدعلے نزدیڪ تر شد و دستش را روے دست سرد مهتاب گذاشت. _از اون ور خبرے شدہ؟! اذیتت ڪردن؟! مهتاب بہ نشانہ ے منفے سر تڪان داد. _پس چے مهتاب؟! چرا آشفتہ اے؟! قطرہ ے اشڪ سمجے روے صورت مهتاب نشست و چانہ اش را لرزاند. _من هیچوقت حالم خوب نبودہ! شماها نفهمیدید! نگاہ محمدعلے رنگ غم گرفت. فشار خفیفے بہ انگشت هاے مهتاب وارد ڪرد. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_یڪ /بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . نشستہ بود ڪنج مسجد! باورش براے خودش هم سخت ڪہ براے آرام گرفتن بہ این مڪان آمدہ بود! خاطرات مهتاب از مسجد محدود می‌شد بہ روزهایے ڪہ مامان الهام،‌ او را زیر بال چادرش می‌گرفت و می‌برد نماز جماعت! از وقتے بہ خانه‌ے باباالیاس رفت، تردد بہ مسجد هم ڪمتر شد. مامان الهام نمی‌توانست هروقت ڪہ دلش خواست دستش را بگیرد و براے نماز جماعت ببردش! این مڪان براے مهتاب بی‌مفهوم بود! آن روزها بہ اجبار و از سر تنهایے همراہ مامان الهام می‌شد. وقتے بہ مسجد می‌رسیدند، گوشه‌اے ڪز می‌ڪرد تا نماز و صحبت‌هاے مامان الهام با دوستانش تمام شود. بعد ڪنارش می‌رفت و بدون حرف دستش را می‌ڪشید ڪہ یعنے برویم! مهتاب از نگاه‌هاے پر ترحم زن‌هاے مسجد بی‌راہ بود. در خانه‌ے باباالیاس خبرے از مسجد رفتن و نماز جماعت نبود. بہ مرور نماز فردے هم ڪنار گذاشتہ شد! روزه‌هاے ماہ رمضان یڪے در میان شد و باباالیاس دور از اعتقاداتش! تنها چیزے ڪہ باباالیاس را شبیہ پایداری‌ها می‌ڪرد، برپایے هیأت بود.‌ پاے سفره‌ے امام حسین (علیه السلام) بودن. نقش مامے ثریا در این جریانات ڪم رنگ نبود. او مثل مامان الهام و بابافتاح فڪر نمی‌ڪرد. فقط براے رسیدن بہ پسر حاج فتاح و رها شدن از خانه‌ے پدرے، تظاهر ڪردہ بود همان عروسی‌ست ڪہ الهام خانم براے پسرش می‌خواهد! دخترے ڪدبانو و آرام و محجوب! با اعتقاداتے شبیہ بہ خاندان پایدارے! ثریا تڪ دختر آقانعمت بود‌‌. یڪے از زیر دست‌هاے حاج فتاح در بازار! خانه‌یشان نزدیڪ بازار بود. اندازه‌اش بہ زور بہ شصت متر می‌رسید. قدیمے بود و محقر. ثریا همراہ پدر و مادرش و سہ برادرش در آن خانه‌ے ڪوچڪ زندگے می‌ڪرد. هر سہ برادرش از خودش ڪوچڪ‌تر بودند. ثریا دیپلمش را گرفتہ بود و سوداے دانشگاہ رفتن در سر داشت. خواستگار پر و پا قرصش جواد بود. پسرعمویش! جواد شاگرد ڪفاشے بود و وضعش بدتر از آقانعمت! ثریا ڪلے بهانہ آوردہ و جواد را رد ڪردہ بود. جواد دست بردار نبود. ڪم‌ڪم داشت عمویش را راضے می‌ڪرد ڪہ الهام خانم در یڪے از مجالس زنانہ، ثریا را دید و براے الیاس پسندید! الیاس هر دخترے ڪہ برایش لقمہ می‌گرفتند را پس می‌زد! عیب و ایرادے رویش می‌گذاشت و ردش می‌ڪرد. از طرفے دختر‌هایے ڪہ الهام خانم در نظر می‌گرفت، فیس و افاده‌ے خودشان را داشتند! سخت مردے ڪہ همسرش را از دست دادہ بود و پسر هفت هشت سالہ داشت را براے خواستگارے قبول می‌ڪردند. الهام خانم از طبقه‌ے اجتماعے و جوانے ثریا سواستفادہ ڪرد! همیشہ ثریا را بہ چشم پرستار محمدعلے و خدمتڪار خانه‌ے الیاس می‌دید، نہ بیشتر! دست روے دخترے گذاشتہ بود ڪہ باید الیاس را حتے با آن شرایط روے سرش می‌گذاشت و حلوا حلوا می‌ڪرد! الیاس بعد از عقد رایحہ، منزوے شدہ بود! دیگر برایش فرق نداشت زنے ڪہ ڪنارش قرار می‌گیرد ڪیست! مهم این بود مراقب محمدعلے باشد و الیاس بہ بهانه‌ے تاهل از خانه‌ے پدرے برود! الیاس ثریا را قبول ڪردہ بود، فقط بہ این خاطر ڪہ دیگر امیدے براے داشتن رایحہ نداشت. خستہ شدہ بود از ڪنار الهام خانم و حاج فتاح بودن! دوست نداشت محمدعلے زیر دست پدر و مادر خودش بزرگ شود! بعد از شب خواستگارے گفتہ بود ثریا را پسندیدہ! عید فطر در محضر عقد ڪردند. الیاس بدون جشن و سور، دست ثریا و محمدعلے را گرفت و بہ خانه‌ے جدید برد! خانه‌اے دور از تجریش و پایداری‌ها! مهتاب، این‌ها را از زبان خود ثریا شنیدہ بود. البتہ ثریا نام رایحہ را نبردہ بود! فقط گفتہ بود دخترے ڪہ الیاس دوستش داشت! دخترے ڪہ از دستش رفت! نگاهے بہ اطراف انداخت و بعد چشمش را روے چادر سفید گلدارش انداخت. گل‌هاے آبے رنگش رنگ و رو رفتہ بودند! مشخص بود قدیمے است و بارها شستہ شدہ! نمی‌دانست براے ورود بہ مسجد باید چادر سر ڪند یا نہ؟! هنگام ورود با خودش زمزمہ ڪرد: اون امامزادہ و حرمہ ڪہ باید چادر سر ڪنے تا اجازه‌ے ورود بدن! اما باز دو بہ شڪ بود. آخر از جلوے در چادرے برداشت و روے سرش انداخت. از دانشگاہ دوان دوان بیرون آمدہ بود. حوصله‌ے نگاہ متعجب دیگران و سوال‌هاے نیاز را نداشت. می‌دانست بابت ترڪ ڪلاس توبیخ می‌شود. در بهترین حالت ممڪن استاد از نمره‌اش می‌زد یا اگر می‌خواست روے جدی‌اش را نشان بدهد، حتما از ڪلاس حذفش می‌ڪرد! نفس عمیقے ڪشید و نگاهش را از گل‌هاے بی‌حال چادر گرفت. دوبارہ در اطراف چشم گرداند. مسجد تقریبا خلوت بود. سہ خانم چادرے گوشه‌ے دیگرے نشستہ بودند و قرآن می‌خواندند. معذب بہ دیوار تڪیہ داد. احساس غربت می‌ڪرد! آخرین بار ڪہ پایش بہ مسجد رسیدہ بود، اولین سالگرد فوت بابافتاح بود! بعد از آن دایے عباس و باباالیاس، خرج سالگردهاے بعدے را بہ حساب خیریہ واریز ڪردند. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_نہ /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . دستش را زیر چانه‌اش زدہ و بہ نقطه‌اے نامعلوم خیرہ شدہ بود. توجهے بہ رفت و آمد دانشجویان نداشت. فڪرش مشغول بود. نیاز سرخوش و بلند گفت: چرا ول شدے رو نیمڪت؟! پاشو بریم قدم بزنیم. هوا، هواے باهارہ! مهتاب چیزے نگفت، نیاز ادامہ داد: پاشو دست تو دست هم تو دانشگاہ یہ دورے بزنیم و بعد بریم چند تا ڪتاب بخریم. یہ چیزی‌ام مهمون من! البتہ یواشڪے! ما ڪہ نہ رِلے داریم نہ یہ نامزدے یا ڪوفتے چیزے، عاشقِ جزوه‌اے و مجنونم ڪہ تعطیل! چقدر یُبس و بی‌بخارن پسراے همہ دوره‌اے ما! یہ ترم بیشتر نموندہ. سرمون بی‌ڪلاہ موند. انگار این دانشگاہ خوش آوازہ بہ جز مدرڪ و پز دادن چیز دیگه‌اے واسمون ندارہ. گِل بگیرن درشو! مدرڪشو می‌خوام چے ڪار؟! لبخند ڪم رنگے روے لب مهتاب نشست. نگاهش را بہ نیاز دوخت. یڪ ریز داشت حرف می‌زد و بہ یبس بودن پسر‌هاے دانشگاہ لعنت می‌فرستاد! نیاز لبخند و نگاہ مهتاب را ڪہ دید، گفت: اونطور نگاہ نڪنا! من علاوہ بر مدرڪ و اسم دهن پر ڪن، از این دانشگاہ یہ شوهر خوب می‌خوام! شدہ... حرفش را ادامہ نداد. نگاهش بہ نقطه‌اے افتاد و گل از گلش شڪفت. همانطور ڪہ بہ روبه‌رو نگاہ می‌ڪرد، گفت: اصلا بہ پاس این همہ سال خرخونے و تحمل ڪردن پسراے بی‌بخار و مسخره‌، این مولاییو می‌خوام یا یہ چیزے تو مایه‌هاش. جیگرشو! لبخند مهتاب تبدیل شد بہ خندہ. قهقه‌اے زد و رد نگاہ نیاز را گرفت. ڪمے آن طرف‌تر، معراج ایستادہ بود و سہ دختر دورش حلقہ زدہ بودند. پیراهن ساده‌ے سفید و شلوار ڪتان ڪرم خوب بہ تنش نشستہ بود. نگاهش بہ ڪلاسورے بود ڪہ یڪے از دختر‌ان مقابلش گرفتہ بود‌. نیاز بہ شوخے گفت: اینا جوجہ وڪیلاے دوره‌ے ڪارشناسی‌‌ان‌. ترم دوم سومن. از راہ نرسیدہ آویزون ڪراش ما شدن. فڪر ڪردن می‌تونن مفت برے ڪنن! پاشو بریم حالیشون ڪنیم، معراج مولایے حق ماس، سهم ماس، واسہ ماس! فڪر نڪنن بی‌سر و صاحب موندہ! پاشو دختر چرا نشستے؟! خنده‌ے مهتاب شدت گرفت، نیاز نگاهش را بہ مهتاب دوخت و پوفے ڪرد. _ حالا هے بخند مهتاب خانم! ترم بعد ڪہ ڪارت عروسی‌شو سر ڪلاس خاتمِ ادب آداب دارد، آورد می‌بینے. مگہ این جونورا می‌ذارن همچین تیڪه‌اے روے زمین بمونہ؟! خودم دیدم تو نخ مولایے و چندتا از دوستاشن. بہ چندتا از بچه‌هاے دانشڪده‌ے مام نظر دارن! دست نجنبونیم، ما می‌مونیم و حوضمون. و البتہ یہ مدرڪ دهن پر ڪن از دانشگاہ پر آوازه‌ے ڪشورمون ڪہ باید ببینیم ڪدوم استادمون، جوون‌ مردے می‌ڪنہ و ما رو بہ یڪے از آشناهاش تو بخش اداری‌اے، انتشاراتے چیزے با حقوق بخور و نمیر؛ معرفے می‌ڪنہ! البتہ وضع تو از من بهترہ. تو یہ مجله‌ے فڪسنے مشغول شدے. مهتاب نفسش را با شدت بیرون داد و بہ نیمڪت تڪیہ. نگاهش را از معراج گرفت و با پوزخند گفت: این پسر ڪسے نیست ڪہ جلوے هرڪسے وا بدہ! نگرانش نباش! نیاز شانہ بالا انداخت. چند ثانيہ بعد لبخند شیطنت آمیزے روے لبش نشست. به‌سمت مهتاب رفت و دستش را ڪشید. _ خستہ شدم انقدر گفتم پاشو! مهتاب ڪلافہ گفت: حال ندارم نیاز! برو یڪم قدم بزن و دو تا آبمیوه‌ے خنڪ بگیر و بیا. نیاز پشت چشم نازڪ ڪرد‌. _ دیگہ چے؟! دستورے نیست؟! _ فعلا همین! نیاز ڪہ محڪم‌تر دستش را ڪشید، مجبور شد بلند شود. اخم ریزے بہ ابروهایش داد و طلبڪارانہ گفت: چرا این‌طورے می‌ڪنے؟! نیاز جدے جواب داد: میگم پاشو، یعنے پاشو. مهتاب پوفے ڪرد و با حرص گفت: فڪر ڪردے معراج مولایے میاد سراغ من و تو؟! _ نچ! اما باید بہ این جوجه‌ها حالے ڪنم دنیا دست ڪیہ! بعضیاشون خیلے پررو تشریف دارن. مهتاب بہ نشانه‌ے تاسف سر تڪان داد و سعے ڪرد اخمش را باز ڪند. بہ دو سہ مترے معراج و دخترها ڪہ رسیدند، نیاز گلویش را صاف ڪرد و گفت: سلام! اول نگاہ دخترها به‌طرفشان برگشت و بعد نگاہ معراج. معراج سرش را بالا گرفت اما مستقیم بہ نیاز و مهتاب خیرہ نشد. مهتاب بہ زور سرش را تڪان داد و لب زد: سلام! معراج جدے گفت: سلام! در خدمتم! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_نہ /بخش اول #عطر_نرگس #بخش_اول . دستش را زیر چانه‌اش زدہ و بہ نقطه‌اے نامعلوم خیرہ شدہ بود. توجهے بہ رفت و آمد دانشجویان نداشت. فڪرش مشغول بود. نیاز سرخوش و بلند گفت: چرا ول شدے رو نیمڪت؟! پاشو بریم قدم بزنیم. هوا، هواے باهارہ! مهتاب چیزے نگفت، نیاز ادامہ داد: پاشو دست تو دست هم تو دانشگاہ یہ دورے بزنیم و بعد بریم چند تا ڪتاب بخریم. یہ چیزی‌ام مهمون من! البتہ یواشڪے! ما ڪہ نہ رِلے داریم نہ یہ نامزدے یا ڪوفتے چیزے، عاشقِ جزوه‌اے و مجنونم ڪہ تعطیل! چقدر یُبس و بی‌بخارن پسراے همہ دوره‌اے ما! یہ ترم بیشتر نموندہ. سرمون بی‌ڪلاہ موند. انگار این دانشگاہ خوش آوازہ بہ جز مدرڪ و پز دادن چیز دیگه‌اے واسمون ندارہ. گِل بگیرن درشو! مدرڪشو می‌خوام چے ڪار؟! لبخند ڪم رنگے روے لب مهتاب نشست. نگاهش را بہ نیاز دوخت. یڪ ریز داشت حرف می‌زد و بہ یبس بودن پسر‌هاے دانشگاہ لعنت می‌فرستاد! نیاز لبخند و نگاہ مهتاب را ڪہ دید، گفت: اونطور نگاہ نڪنا! من علاوہ بر مدرڪ و اسم دهن پر ڪن، از این دانشگاہ یہ شوهر خوب می‌خوام! شدہ... حرفش را ادامہ نداد. نگاهش بہ نقطه‌اے افتاد و گل از گلش شڪفت. همانطور ڪہ بہ روبه‌رو نگاہ می‌ڪرد، گفت: اصلا بہ پاس این همہ سال خرخونے و تحمل ڪردن پسراے بی‌بخار و مسخره‌، این مولاییو می‌خوام یا یہ چیزے تو مایه‌هاش. جیگرشو! لبخند مهتاب تبدیل شد بہ خندہ. قهقه‌اے زد و رد نگاہ نیاز را گرفت. ڪمے آن طرف‌تر، معراج ایستادہ بود و سہ دختر دورش حلقہ زدہ بودند. پیراهن ساده‌ے سفید و شلوار ڪتان ڪرم خوب بہ تنش نشستہ بود. نگاهش بہ ڪلاسورے بود ڪہ یڪے از دختر‌ان مقابلش گرفتہ بود‌. نیاز بہ شوخے گفت: اینا جوجہ وڪیلاے دوره‌ے ڪارشناسی‌‌ان‌. ترم دوم سومن. از راہ نرسیدہ آویزون ڪراش ما شدن. فڪر ڪردن می‌تونن مفت برے ڪنن! پاشو بریم حالیشون ڪنیم، معراج مولایے حق ماس، سهم ماس، واسہ ماس! فڪر نڪنن بی‌سر و صاحب موندہ! پاشو دختر چرا نشستے؟! خنده‌ے مهتاب شدت گرفت، نیاز نگاهش را بہ مهتاب دوخت و پوفے ڪرد. _ حالا هے بخند مهتاب خانم! ترم بعد ڪہ ڪارت عروسی‌شو سر ڪلاس خاتمِ ادب آداب دارد، آورد می‌بینے. مگہ این جونورا می‌ذارن همچین تیڪه‌اے روے زمین بمونہ؟! خودم دیدم تو نخ مولایے و چندتا از دوستاشن. بہ چندتا از بچه‌هاے دانشڪده‌ے مام نظر دارن! دست نجنبونیم، ما می‌مونیم و حوضمون. و البتہ یہ مدرڪ دهن پر ڪن از دانشگاہ پر آوازه‌ے ڪشورمون ڪہ باید ببینیم ڪدوم استادمون، جوون‌ مردے می‌ڪنہ و ما رو بہ یڪے از آشناهاش تو بخش اداری‌اے، انتشاراتے چیزے با حقوق بخور و نمیر؛ معرفے می‌ڪنہ! البتہ وضع تو از من بهترہ. تو یہ مجله‌ے فڪسنے مشغول شدے. مهتاب نفسش را با شدت بیرون داد و بہ نیمڪت تڪیہ. نگاهش را از معراج گرفت و با پوزخند گفت: این پسر ڪسے نیست ڪہ جلوے هرڪسے وا بدہ! نگرانش نباش! نیاز شانہ بالا انداخت. چند ثانيہ بعد لبخند شیطنت آمیزے روے لبش نشست. به‌سمت مهتاب رفت و دستش را ڪشید. _ خستہ شدم انقدر گفتم پاشو! مهتاب ڪلافہ گفت: حال ندارم نیاز! برو یڪم قدم بزن و دو تا آبمیوه‌ے خنڪ بگیر و بیا. نیاز پشت چشم نازڪ ڪرد‌. _ دیگہ چے؟! دستورے نیست؟! _ فعلا همین! نیاز ڪہ محڪم‌تر دستش را ڪشید، مجبور شد بلند شود. اخم ریزے بہ ابروهایش داد و طلبڪارانہ گفت: چرا این‌طورے می‌ڪنے؟! نیاز جدے جواب داد: میگم پاشو، یعنے پاشو. مهتاب پوفے ڪرد و با حرص گفت: فڪر ڪردے معراج مولایے میاد سراغ من و تو؟! _ نچ! اما باید بہ این جوجه‌ها حالے ڪنم دنیا دست ڪیہ! بعضیاشون خیلے پررو تشریف دارن. مهتاب بہ نشانه‌ے تاسف سر تڪان داد و سعے ڪرد اخمش را باز ڪند. بہ دو سہ مترے معراج و دخترها ڪہ رسیدند، نیاز گلویش را صاف ڪرد و گفت: سلام! اول نگاہ دخترها به‌طرفشان برگشت و بعد نگاہ معراج. معراج سرش را بالا گرفت اما مستقیم بہ نیاز و مهتاب خیرہ نشد. مهتاب بہ زور سرش را تڪان داد و لب زد: سلام! معراج جدے گفت: سلام! در خدمتم! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_نہ /بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . روے سن ایستادہ بود و با تشویش لبش را می‌جوید. سالن همایش تقریبا پر شدہ بود اما خبرے از معراج مولایے نبود. لبش را رها ڪرد و چند قدم عقب رفت. صداے همهمه‌‌ ڪلافه‌اش ڪرد. دور از چشم بقیہ نگاهے بہ خودش در آینه‌ے جیبی‌اش انداخت. آرایش زیادے نداشت. فقط ڪرم ضد آفتاب زدہ بود و ڪمے ریمل. موهاے سیاهش را از زیر مقنعہ فرق باز ڪردہ بود. چشم‌هاے سبزش جلوه‌ے خاصے داشت. بہ قصد سادہ آمدہ بود. احساس می‌ڪرد معراج سادگے را دوست دارد! می‌خواست خودش باشد. با تضاد و شباهت‌هایے ڪہ می‌توانست میان او و معراج باشد. آینہ را داخل جیبش برگرداند و با چشم دنبال نیاز گشت. ردیف اول نشستہ و بی‌تفاوت بہ اطرافش با موبایلش مشغول بود. مهتاب پوفے ڪرد و در دل گفت: ڪاش منم بہ اندازه‌ے تو خونسرد بودم! ڪاش منم دغدغه‌ام حسرت لباس مارڪ پوشیدن و ڪم اومدن پول تو جیبیم بود! مهرداد عزیزے، یڪے از هم‌ڪلاسی‌هاے مهتاب ڪنارش ایستاد. لبخندش مثل همیشہ بشاش بود. نگاهے بہ جمعیت انداخت و گفت: ڪم‌ڪم شروع ڪنیم خانم محبے. شور و هیجانم غیر قابل وصفہ! فڪر نمی‌ڪردم از مراسم ڪوچیڪمون انقدر استقبال بشہ! مهتاب ڪلافہ در جمعیت چشم چرخاند و گفت: بلہ استقبال خوب بودہ. لبخند عزیزے پررنگ‌تر شد. مثل اینڪہ از دانشڪده‌هاے دیگه‌ام مهمون داریم. براے مراسم و بزرگداشتاے بعدے امیدوار شدم. مهتاب خواست دهان باز ڪند ڪہ نگاهش بہ انتهاے سالن افتاد. معراج مولایے با آرامش و موقر وارد شد‌‌. حال مهتاب بهتر شد! نگرانی‌ از ذهنش پر ڪشید. نمی‌خواست از این پسر ساڪت و مغرور دور شود. نزدیڪ شدن بہ معراج ڪار آسانے نبود‌. باید از این فرصت نهایت استفادہ را می‌برد! معراج متوجہ مهتاب نشد. چند ثانيہ بعد در ردیف آخر گوشه‌اے خلوت پیدا ڪرد و نشست. همین ڪہ نشست دو سہ تا از دانشجوها بہ آن سمت هجوم بردند و جاگیر شدند. یڪی‌شان، احمدے بود. همان دختر بلبل زبانے ڪہ نیاز بہ خونش تشنہ شدہ بود! لبخند شادے روے لبش نشاند و بہ معراج سلام داد. مهتاب این را از حرڪت لب‌هایش خواند. معراج بدون اینڪہ نگاهش ڪند، لب جنباند و چشم‌هایش را سمت سن ڪشید. نگاهش روے مهتاب نشست. مهتاب لبخند نرمے روے لبش ڪشید. بہ نشانه‌ے آشنایے! با آرامش صورتش را برگرداند و بہ عزیزے چشم دوخت. _ موفق باشید آقاے عزیزے! من می‌رم پایین تا از اجراے شما لذت ببرم. عزیزے سر تڪان داد و پشت تریبون رفت. مهتاب همان‌طورڪہ از پله‌ها پایین می‌رفت، نفس راحتے ڪشید. خوشحال بود نقشه‌اش جواب دادہ و معراج آمدہ. از آن روز ندیدہ بودش. بہ عمد خودش را پنهان ڪردہ بود تا معراج بطری‌اش را پس ندهد. نمی‌خواست بہ این زودے رشته‌ے ارتباط‌شان از دست برود! رشته‌ے ارتباطشان همان بطرے آب بود! ڪنار نیاز نشست و آهستہ گفت: یڪم بہ مراسم دل بدہ! نیاز بدون اینڪہ سر بلند ڪند جواب داد: ڪہ چے بشہ؟ می‌خواد پرت و پلا بپرونہ دیگہ! دارم تو اینستا ڪلیپ می‌بینم. مهتاب نگاہ پر سرزنشے حواله‌ے نیاز ڪرد و گفت: باشہ! اگہ آخر مراسم احمدے ازت خلاصہ و توضیحات خواست، ڪِنِف می‌شے! نیاز نگاهش را روے صورت مهتاب انداخت. ڪنجڪاو پرسید: احمدے ڪیہ؟ _ همون دخترہ! اون‌ روز ازت خواست براش خیام بخونے، یادت رفتہ؟ خشم در چشم‌هاے نیاز جاگیر شد. دندانش را روے لبش ڪشید. _ مگہ اومدہ؟ مهتاب چشم‌هایش را بہ عزیزے داد. _ اوهوم! ردیف آخر نشستہ. نیاز آرام سربرگرداند.‌ چند لحظہ بعد گفت: دیدمش! ڪنار مولایے و یڪے از دوستاش نشستہ. آویزون! پوزخند زد و ادامہ داد: دارم براش! تا سنگ رو یخش نڪنم ولش نمی‌ڪنم ڪہ! موبایلش را خاموش ڪرد و در ڪیفش انداخت. _ فعلا از مراسم استفادہ می‌ڪنم تا بہ وقتش. مهتاب چیزے نگفت. یڪ ساعت و نیم بعد مراسم در میان تشويق دانشجویان و لبخند‌ و رضایت اساتید ادبیات، تمام شد. چند لحظہ بعد سالن تقریبا خالے شدہ بود. عزیزے روے سن مشغول صحبت با یڪے از اساتید بود و چند نفر از دانشجوها دور هم جمع شدہ بودند. معراج هنوز سرجایش نشستہ بود. احمدے هم ڪنارش. مهتاب و نیاز ڪہ بلند شدند، معراج هم سر پا ایستاد. نگاہ ڪلافه‌اے بہ احمدے انداخت. احمدے از رو نرفت و پشت سر معراج بلند شد. مهتاب و نیاز آنقدر بہ آن‌ها نزدیڪ شدہ بودند ڪہ صدایشان را بشنوند. احمدے گفت: آقاے مولایے! تو یہ سرے مباحث اشڪال دارم‌. می‌شہ ازتون ڪمڪ بگیرم؟ معراج مڪث ڪرد‌. ڪمے بعد گفت: ساعت آخر می‌تونم ڪمڪتون ڪنم. الان ڪار دارم. مهتاب از ڪنار معراج عبور ڪرد. چند متر ڪہ دور شدند صداے قدم‌هایش را شنید. همین ڪہ از سالن بیرون رفتند، سایه‌ے معراج نزدیڪشان افتاد. _ خانم محبے! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 Join @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_دہ #عطر_نرگس #بخش_اول . نگاهش بہ صفحه‌ے لپ‌تاپش بود. بی‌هدف و ڪلافہ. نفس عمیقے ڪشید و انگشت‌هایش را روے ڪیبورد لغزاند. بی‌توجہ بہ همهمه‌‌‌‌ے همیشگے سلف مشغول ویرایش متنش براے مجلہ شد. آقاے اصلانے از قلم و نوشته‌هایش خوشش آمدہ بود. از مهتاب خواست براے داستانے ڪوتاہ، دنبال سوژه‌‌ے خوبے باشد‌. قرار بود داستان ڪوتاهے براے مجلہ بنویسد. اما نمی‌دانست چہ داستانے؟! حال و حوصله‌اش را نداشت. ڪند پیش رفتن نقشه‌هایش، انرژی‌اش را گرفتہ بود. ماہ رمضان تمام شدہ بود و خرداد با نفس‌هاے آخرش فاصله‌اے نداشت. دو سہ روز دیگر ڪلاس‌ها تمام می‌شد. چیزے بہ امتحانات آخر ترم نماندہ بود. در این دو سہ هفتہ نتوانستہ بود ڪارے ڪند! جز اینڪہ بہ معراج پیام بدهد: "سلام آقاے مولایے، هر از گاهے اینجا مزاحمتون می‌شم." مهتاب پیام را صبح فرستادہ و جوابش را عصر گرفتہ بود. ڪوتاہ و مختصر! _ سلام خانم محبے، مراحمید. فقط شمارہ پیشتون امانت بمونہ. مهتاب بہ نوشتن جمله‌ے "خیالتون راحت" اڪتفا ڪرد. نباید خیلے وارد خلوت این پسر می‌شد. هر نزدیڪے و صمیمیتے، دورش می‌ڪرد. این تنها صحبت مهتاب و معراج در این چند روز بود. پوفے ڪرد و چند خط آخر متن را پاڪ! می‌خواست حرصش را سر ڪیبورد و ڪلمات خالے ڪند. ناگهان دستے با شدت بہ ڪمرش ڪوبیدہ شد. با چشم‌هاے متعجب از لپ‌تاپ چشم گرفت‌. نیاز لبخند دندان‌نمایے تحویلش داد و آبمیوہ را ڪنار دستش گذاشت. میز را دور زد و همانطورڪہ روبه‌روے مهتاب می‌نشست گفت: انقدر از آدماے سوسول بدم میاد! تو خوش گذرونی‌ام بلدے؟ همه‌ش نوشتن و خر زدن واسہ درس! مهتاب اخم ڪرد‌. لپ‌تاپ را بست. _ ڪمرم شڪست، یڪم آروم‌تر! من سوسولم؟! نیاز راحت نشست و مشغول نوشیدن آبمیوه‌اش شد. _ اوهوم! اینم یہ نمونه‌ش! مهتاب خواست دهان باز ڪند ڪہ چشمش بہ احمدے و یڪے از دوستانش افتاد. داشتند بہ سمت میز آن‌ها می‌آمدند‌. خونسرد از آن دو چشم گرفت و آرام گفت: نیاز، احمدے و دوستش دارن میان سر میز ما. ڪاریشون نداشتہ باش! ابروهاے نیاز درهم گرہ خورد. _ مار از پونہ بدش میاد، در خونه‌ش سبز می‌شہ. این دخترہ چرا ول ڪن ما نیست؟! چند روزہ تو نخ‌مونہ! در واقع از اون همایش بہ بعد. فڪر ڪنم بو بردہ بین تو و ڪراشش شمارہ رد و بدل شدہ. مهتاب دو بہ شڪ نگاهش ڪرد و پرسید: از ڪجا؟! نڪنہ براے اینڪہ حرصشو دربیارے چیزے گفتے؟! نیاز پوزخند زد: خودم و خودتو نبین. این جونور شیطونو درس می‌دہ. فقط موندم چرا هنوز نتونستہ مخ برادرمونو بزنہ؟! ناگهان از دهان مهتاب پرید: چون خیلے دور و ورشہ و خودشو لو دادہ! نیاز ابروهایش را بالا داد و خندید. _ آفرین! دقیقا همینہ! لبخند روے لب مهتاب نشست. مسئلہ همین بود! معراج از اینڪہ در دست و پایش باشے خوشش نمی‌آمد. ظاهرا هرڪسے شماره‌ے تماسش را نداشت. بہ مهتاب اعتماد ڪردہ بود‌، چون در دانشگاہ آرام و بی‌حاشیہ بود. تہ دلش امیدوار شد. لبخندش بیشتر رنگ گرفت. در دل آخیشے گفت و با لذت جرعه‌اے از آبمیوه‌اش نوشید. در ذهنش تڪرار ڪرد: بہ من اعتماد ڪردہ! آرہ بہ من اعتماد ڪردہ! احمدے و دوستش جلوے میز رسیدند. مهتاب توجہ نڪرد‌‌. بہ ظاهر مشغول نوشیدن آبمیوه‌اش و گوش دادن بہ حرف‌هاے نیاز بود. احمدے گفت: خانما، اجازہ هست؟ چشم مهتاب بہ قامت احمدے وصل شد. نگاهے بہ نیاز انداخت و گفت: بفرمایید. احمدے ڪنار نیاز نشست و دوستش ڪنار مهتاب‌. نیاز بہ احمدے نگاہ ڪرد و براے مهتاب لب زد: همون مار و پونہ و اینا! مهتاب خنده‌اش گرفت. لب‌هایش را روے هم فشار داد و دوبارہ لپ‌تاپش را روشن ڪرد. مشغول نوشتن شد. این بار با انرژے و حوصلہ. احمدے گفت: بفرمایید! مهتاب بہ احمدے چشم دوخت. احمدے ظرفے پر از ڪیڪ یزدے بہ مهتاب تعارف ڪرد. مهتاب نمی‌خواست ڪیڪ بردارد اما براے اینڪہ راحت سوالش را بپرسد، ڪیڪ یزدے برداشت و گفت: ممنون! راستے، اسم شما چے بود؟ احمدے سرد نگاهش ڪرد و جواب داد: سلالہ! مهتاب سر تڪان داد و گفت: خوشوقتم! نفس راحتے ‌ڪشید و با خودش گفت: دیگہ مجبور نیستم تو مغزم احمدے صداش بزنم! ثانیه‌اے سلالہ را ڪاوید. قد متوسط و اندام باریڪے داشت. پوست گندمی‌اش آرایش نداشت. چشم‌هاے قهوه‌اے روشنش جدے بود. لب و بینی‌اش بہ صورتش می‌آمد. روے هم رفتہ صورت زیبایے داشت محصور در مقنعه‌ے سیاہ ڪہ همه‌ے موهایش را پوشاندہ بود. صورتش آنقدر جدے بود ڪہ مهتاب دوست داشت "بی‌حالت" صدایش بزند. از نظر ظاهر بہ معراج می‌آمد‌‌. با این صورت جدے و بی‌حالت خوراڪ خودش بود! سلالہ ظرف را مقابل نیاز گرفت. نیاز ڪیڪے برداشت و با پوزخند گفت: الان ڪہ نباید شیرینے بدے عزیزم! هنوز وقتش نرسیدہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 Join @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_دوازدہ #عطر_نرگس #بخش_اول . با نوڪ پا ضربه‌ے آرامے بہ سنگریزه‌‌ها زد. بہ وضوح صداے قلبش را می‌شنید. نگران بود! نگران اینڪہ از معراج دور شود! چند روزے می‌شد ڪہ او را ندیدہ بود. امروز آخرین روزے بود ڪلاس داشت. باید براے امتحانات تیر ماہ آمادہ می‌شد. دو سہ هفتہ دیگر امتحانات تمام می‌شد و معراج را تا مهر ماہ نمی‌دید! این یعنے سہ ماہ دورے و بی‌خبرے و ڪم رنگ شدن در ذهن معراج! دل نگران رشته‌ے باریڪ ارتباطی‌شان بود. حتم داشت با گرماے تابستان در ذهن معراج می‌سوزد. پوفے ڪرد و این بار محڪم‌تر بہ سنگریزه‌ها ضربہ زد! در دل خدا را شڪر ڪرد ڪہ نیاز تنبلے ڪردہ و نیامدہ. حوصله‌ے سوال و جواب‌هایش را نداشت. این روزها بی‌قرار بود. نمی‌دانست چرا زیر نور آفتاب ایستادہ و سرش را پایین انداختہ؟ سرش داغ ڪردہ بود. ناگهان زیر لب گفت: مهتاب بی‌عرضہ! عرضه‌ے هیچ ڪاریو ندارے تو! با این حرف بغض گلویش را لرزاند. سر به‌ زیر چندبار نفس عمیق ڪشید تا اشڪ‌هایش جارے نشود. مهتاب احساس می‌ڪرد بی‌عرضہ است چون نتوانستہ بود باباعلیرضا و معین را براے خودش نگہ دارد! نتوانستہ بود مانع مامان الناز بشود و خانہ نشینش ڪند. حالا هم نتوانستہ بود از پس یڪ پسر جوان بربیاد! پس بہ چہ دردے می‌خورد؟! بہ درد اینڪہ فقط دختر نازپرورد‌ه‌ے الیاس پایدارے باشد و زیر سایه‌ے ثریا؟! با خشم ناخن‌هاے بلندش را ڪف دستش فرو ڪرد. ڪلافہ سرش را بالا گرفت‌. نمی‌دانست چرا منتظر ایستادہ؟! شاید امید داشت معراج را ببیند. نگاهش را در محوطہ چرخاند. همہ بی‌خیال مشغول رد و بدل ڪردن جزوہ یا بگو و بخند بودند. فقط او گوشه‌اے تنها ایستادہ بود و با حالتے غریب دیگران را تماشا می‌ڪرد. مثل همیشہ. خواست نگاهش را برگرداند ڪہ معراج را دید! درست مقابلش ایستادہ بود اما با چند متر فاصله‌. او هم تنها ایستادہ و بہ دیوار تڪیہ دادہ بود. یڪ دستش در جیب شلوار جین تیره‌اش بود و نگاهش بہ دیگران. مهتاب گلویش را صاف ڪرد. نگاہ معراج چرخید و روے او نشست. مهتاب بہ نشانه‌ے آشنایے و سلام سر تڪان داد. موقر و با آرامش. چند ثانیہ گذشت تا معراج جوابش را بدهد، درست مثل خودش با سر. نگاہ معراج دوبارہ روے رفت و آمد بقیہ نشست. مهتاب زیر لب گفت: مرگ یہ بار شیونم یہ بار! بند ڪوله‌اش را روے دوشش مرتب ڪرد و راہ افتاد. قدم‌هایش آرام بود اما مضطرب. نزدیڪ معراج ڪہ رسید خوب نگاهش ڪرد. صورتش ڪمے درهم بود و نگاهش خستہ. در چند قدمی‌اش ایستاد. معراج نیم نگاهے بہ قامتش انداخت و دستش را از جیبش درآورد. زمزمه‌وار گفت: سلام! مهتاب با ڪمے تقلا لبخند زد. محجوب و نرم. _ سلام! حالتون خوبہ؟ معراج سر تڪان داد و گفت: ممنون! نگاہ مهتاب منتظر بود. منتظر بود معراج هم حال او را بپرسد. معراج هم این را فهمید اما بہ روے خودش نیاورد! چشم‌هاے مهتاب بین پیراهن چهارخانه‌ے آبے و خاڪسترے معراج و نیم رخ جدی‌اش چرخید. آرام گفت: بابت ڪمڪتون ممنون! نیاز دفترو بهم داد. مڪث ڪرد. حرفش را بالا و پایین ڪرد و با خجالت ساختگے ادامہ داد: شما دفترو بہ خودم ندادید اما من خودم براے تشڪر ڪردن اومدم. معراج سربرگرداند. چشم‌هاے خستہ و جدی‌اش لحظه‌اے در چشم‌هاے مهتاب نشست. _ امڪانش نبود خودم دفترو بهتون تحویل بدم. این چند روز خیلے شلوغ بودم و دانشگاہ نیومدم. گفتم دیر نشہ! مهتاب لبش را بہ دندان گرفت. پس این چند روز دانشگاہ نیامدہ بود! _ این یعنے دیگہ مزاحم نشم؟ لحن مهتاب خجول و مظلوم بود. معراج با زبان لبش را تر ڪرد. متفڪر گفت: تا پایان ترم هستم.‌ اگہ ترم آینده‌ام بتونم از ڪمڪ ڪردن دریغ نمی‌ڪنم! مهتاب خواست دهان باز ڪند ڪہ چشمش بہ سلالہ افتاد. ڪمے دورتر ڪنار دوستانش ایستادہ بود و زیر چشمے آن‌ها را نگاہ می‌ڪرد. حسادت و خشم چشم‌هایش را براق ڪردہ بود! قلب مهتاب لرزید! آب دهانش را پایین داد. لحظه‌اے از خودش بدش آمد! نیم نگاهے بہ معراج انداخت. دوبارہ بہ سلالہ خیرہ شد. احساس می‌ڪرد جاے رایحہ ایستادہ و سلالہ جاے الناز! سلالہ سریع نگاهش را از آن‌ها گرفت. مهتاب بہ نیم رخ معراج زل زد. انگار از سنگ بود این پسر! _ نگاهتون یہ جوریہ! معراج با چشم‌هایش صورت مهتاب را نشانہ گرفت. مهتاب ادامہ داد: بہ آدما! معراج عمیق نفس ڪشید. _ عمیق تماشاشون می‌ڪنم تا حالشونو بفهمم. _ چرا؟ می‌خواید ببینید چقدر تنهان و تظاهر می‌ڪنن خوشحالن؟ پوزخند گوشه‌ے لب معراج را ڪشید. اولین بار بود ڪہ مهتاب پوزخندش را می‌دید‌. ڪم پیش می‌آمد بہ جز نگاہ جدے چیز دیگرے تحویل مخاطبش بدهد یا حالت صورتش تغییر ڪند. _ خیلے از آدما فقط فڪر می‌ڪنن تنهان! اداے تنهاییو درمیارن! این آدما چے می‌دونن از تنهایے؟ . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

📌 چگونگی مواجهه با تقلب کودک #بخش_اول 🌱 اگر فهمیدید که کودکی تقلب کرده #نپرسید تقلب کردی یا نه، خون‌سرد ولی #محکم بگویید این راه خوبی برای رسیدن به نتیجه نیست. 🌱 بدون دشمنی، سرزنش و زخم زبان بررسی کنید چرا این راه را رفته است. 🌱 به دنبال #درمان_ریشه ها بروید؛ بگویید کار اشتباهی کرده‌ای و هر کار اشتباه باید #جبران شود. 🌱 در اولین تقلب #محترمانه ولی با #بزرگ‌نمایی مسئله را پراهمیت جلوه دهید. Join @khorshidebineshan #کانال_تربیتی_خورشید_بی_نشان

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_چهاردہ #عطر_نرگس #بخش_اول . پشت میز نشستہ بود. متفڪر و ڪمے دل نگران. خودش هم دقیق نمی‌دانست نگران چہ بود؟! صداے فریادهایے ڪہ از بیرون بلند شد، توجهش را جلب ڪرد. صداها نامفهوم بود اما مهتاب می‌توانست شعارهایشان را حدس بزند و از حفظ بشوند!، سریع از پشت میز بلند شد و خودش را ڪنار پنجرہ رساند. چند مرد و زن با مشت‌هاے بالا گرفتہ و فریاد از خیابان عبور می‌ڪردند. نگاہ نگرانش سمت ماشین ثریا ڪہ جلوے در ڪافہ پارڪ ڪردہ بود، رفت. با تشویش لبش را جوید‌. اگر ماشین آسیب می‌دید، ثریا حسابش را می‌رسید! ڪلے در خانہ ڪلنجار رفت تا بتواند بیرون بیاید. ثریا بہ شرط اینڪہ مهتاب با ماشین خودش برود و سریع برگردد، اجازہ داد. چند روزے می‌شد ڪہ خیابان‌ها شلوغ شدہ بود. دانشگاہ هم به‌ همین خاطر تعطیل. دو سہ روز بعد از اینڪہ همراہ معراج بہ ڪتابفروشی‌ رفتند، معراج بہ مهتاب پیام داد‌. اولین بار بود ڪہ خودش پیام می‌داد و پیش قدم می‌شد! وقتے پیام معراج را دید از خوشحالے بالا و پایین پرید و ثریا را بوسید! معراج برایش نوشتہ بود: "سلام خانم محبے، امیدوارم حالتون خوب باشہ. با مامان صحبت ڪردم‌. شاید بتونم بهتون ڪمڪ ڪنم." مهتاب چند بار از صورتش نیشگون گرفت. چند دقیقہ ڪہ گذشت جواب معراج را داد. "سلام آقاے مولایے. لطف می‌ڪنید. این داستان براے من قدم بزرگیہ و لطف شما بزرگتر" وقتے ڪلمه‌ها را می‌نوشت لبش را بہ دندان گرفتہ بود و خدا خدا می‌ڪرد رایحہ پیشنهاد مصاحبہ را قبول ڪند! پیامش ڪہ ارسال شد نفس راحتے ڪشید. چند دقیقہ صبر ڪرد اما دیگر خبرے از معراج نشد! فرداے آن روز در حیاط دانشگاہ معراج را دید. البتہ از فاصله‌ے چند متری‌. حرفے بین‌شان رد و بدل نشد جز لبخندے ڪم رنگ و سلامے زیر لبے! مهتاب خنده‌اش گرفتہ بود. معراج شبیہ هم‌سن و سال‌هایش نبود! انگار مهتاب اولین دخترے باشد ڪہ می‌بیند و با او هم‌ڪلام می‌شود! براے اولین بار در نگاہ و لبخندش بہ جاے صلابت، خجالت دید‌. همین نشانه‌ے خوبے بود‌. البتہ فقط از جانب معراج! معراج نگاہ و لبخندش را راحت تحویل ڪسے نمی‌داد. تازہ دلش بہ این ماجرا خوش شدہ بود ڪہ به‌خاطر شلوغی‌هاے آبان ماہ دانشگاہ تعطیل شد! مهتاب از فاصلہ می‌ترسید. از اینڪہ از چشم معراج دور شود. حاضر بود با در آشفتہ بازار شلوغی‌ها بہ دانشگاہ برود و معراج را ببینید و بہ بهانه‌اے با او صحبت ڪند. راہ دیگرے نداشت. نمی‌توانست براے پیام و تماس بہ معراج امید داشتہ باشد. دو روز ڪہ گذشت طاقت نیاورد. وقتے ثریا براے خرید بیرون رفت، مهتاب سریع بہ اتاقش رفت و موبایلش را برداشت. دو بہ شڪ بود. موبایل را میان دست‌هایش فشرد و مضطرب موهایش را پشت گوش انداخت‌. شماره‌ے معراج را لمس ڪرد و سریع قطع! امیدوار بود معراج تڪ زنگش را ببیند و قبل از آمدن ثریا تماس بگیرد. همانطورڪہ نگاهش بہ صفحه‌ے موبایل بود، در اتاق قدم می‌زد. دہ دقیقہ بیشتر نگذشتہ بود ڪہ نام معراج روے صفحہ نقش بست. مهتاب ایستاد. نفس عمیقے ڪشید و گفت: آروم باش! خیلے عادے و با اعتماد بہ نفس حرف بزن! گلویش را صاف ڪرد و جواب داد: بلہ؟ صداے جدے معراج بہ گوشش رسید. _ سلام خانم محبے! تماس گرفتہ بودید؟ مهتاب چند ثانيہ مڪث ڪرد و موبایل را از گوشش دور. با خجالتے ساختگے گفت: معذرت می‌خوام! می‌خواستم با نیاز تماس بگیرم. دستم خورد. معراج هم مڪث ڪرد. مهتاب احساس ڪرد حرفش را باور نڪردہ. قلبش بہ تپش افتاد. اگر معراج بہ صداقتش شڪ می‌ڪرد، دور می‌شد! می‌خواست چیزے بگوید اما دهانش را بست. نمی‌خواست ڪار را خراب‌تر ڪند! خودش را بہ تخت رساند و سریع نشست. معراج آهستہ گفت: پس اشتباہ شدہ! فڪر ڪردم ڪارم دارید. مهتاب زبانش را روے لبش ڪشید. شاید برداشت معراج چیز دیگرے بودہ! مثلا دلتنگے! _ بلہ! جلسه‌ے آخر غیبت داشتم. می‌خواستم از بچه‌ها بپرسم تعطیلیا چند روز ادامہ دارہ؟ _ دقیق نگفتن اما جو ڪہ آروم‌تر بشہ دانشگاهم باز می‌شہ. مهتاب گفت: امیدوارم! بازم... معراج سریع گفت: عذر می‌خواید؟ صداے مهتاب خندید: ڪار دیگه‌اے از دستم برنمیاد! لحن معراج نرم‌تر شد: گفتم شاید براے داستان تماس گرفتید! مهتاب خوشحال پرسید: خانم دڪتر قبول ڪردن باهاشون مصاحبہ ڪنم؟ _ دارن فڪر می‌ڪنن! مهتاب بہ شوخے گفت: ڪاش قبول ڪنن یہ جلسہ ببینمشون! بہ پدرتونم انقدر سخت گرفتن؟ احساس ڪرد صداے معراج خندید. _ با بابا مشورت ڪردن. بابا مشڪلے ندارن اما مامان... خیلے هیاهو و دیدہ شدنو دوست ندارن! _ درڪ می‌ڪنم. اگہ بخوان هیچ اسمے ازشون نمیارم. معراج گرم گفت: با مامان بیشتر صحبت می‌ڪنم. چند جمله‌ے دیگر حرف زدند و قرار گذاشتند معراج چند ڪتاب را بہ مهتاب برساند‌. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 Join @khorshidebineshan

📌 چگونگی مواجهه با تقلب کودک #بخش_اول 🌱 اگر فهمیدید که کودکی تقلب کرده #نپرسید تقلب کردی یا نه، خون‌سرد ولی #محکم بگویید این راه خوبی برای رسیدن به نتیجه نیست. 🌱 بدون دشمنی، سرزنش و زخم زبان بررسی کنید چرا این راه را رفته است. 🌱 به دنبال #درمان_ریشه ها بروید؛ بگویید کار اشتباهی کرده‌ای و هر کار اشتباه باید #جبران شود. 🌱 در اولین تقلب #محترمانه ولی با #بزرگ‌نمایی مسئله را پراهمیت جلوه دهید. #کانال_تربیتی_خورشید_بی_نشان Join @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_شانزدہ / بخش دوم #عطر_نرگس #بخش_اول . تا مهتاب نگاهش را از او بگیرد و بہ امیرے بدهد، معراج در یڪ ثانیہ فاصله‌اش با امیرے را طے ڪردہ بود. مشتش ڪہ با شدت وسط صورت امیرے نشست و قطره‌هاے خون از دماغ امیرے روے زمین چڪید، دست مهتاب روے دهانش نشست. وای‌اے گفت و چند قدم عقب رفت. صورت معراج آنقدر سرخ و رگ‌هاے پیشانے و گردنش طورے متورم شدہ بود ڪہ مهتاب ترسید! امیرے تلوتلو خورد و عقب رفت. صورتش از شدت درد جمع شد. دستش را زیر بینی‌اش گرفت. گوشه‌ے چشم‌هایش چین خورد. تا خواست سر بلند ڪند معراج مشت بعدے را زد و یقه‌ے پیراهنش را با انگشت‌هاے لرزانش گرفت. دندان‌هایش را روے هم سابید و گفت: واسہ حرف بہ حرف اونے ڪلمه‌اے ڪہ از دهنت دراومد، دندوناتو خورد می‌ڪنم! دست و پاے مهتاب خشڪ شد. نیاز هم دست ڪمے از او نداشت. هیچڪدام‌شان معراج آرام و سرد را اینطور ندیدہ بودند. هنوز مهتاب ڪامل پلڪ نزدہ بود ڪہ معراج میان جمعیتے ڪہ بہ سمتش هجوم بردند گم شد. نیاز دستش را روے دهانش گذاشت و بلند گفت: اے واے! چرا اینطورے شد؟! نگاہ مهتاب همانطور خیرہ ماندہ بود. شوڪہ و ملتهب. نیاز با فشار دست مهتاب را مجبور ڪرد عقب‌تر برود. هنوز نگاہ خشڪ شده‌ے مهتاب بہ جمعیت بود. هر چہ چشم گرداند معراج را ندید. چند لحظہ بعد نگاهش بہ او افتاد. یقه‌ے امیرے را چسبیدہ بود و رها نمی‌ڪرد! نیاز با صدایے مرتعش گفت: بیا بریم مهتاب! دعواشون بالا گرفتہ. این وسط واسہ مام دردسر می‌شہ. قفسه‌ے سینه‌ے مهتاب چند بار بالا و پایین شد تا بتواند نفسش را بیرون بدهد و از بهت خارج شود. مردمڪ‌هاے از حدقہ بیرون زده‌اش هنوز دنبال معراج بود. چند نفر از پسرهاے ڪلاس روے سرش ریختہ بودند و سعے داشتند با چڪ و لگد امیرے را از زیر دستش بیرون بڪشند. دو سہ نفر خودشان را وسط انداختند ڪہ واسطہ شوند. اما ڪسے توجہ نداشت و ڪار خودش را می‌ڪرد. در عرض چند ثانیہ جمعیت داخل سالن چند برابر شد. همہ از ڪلاس و طبقه‌ها بیرون ریختہ بودند. چند نفر از بچه‌هاے مذهبے دانشڪدہ بہ هواے ڪمڪ بہ معراج جلو رفتند و درگیر شدند. نگاہ همہ مات و ترسیدہ بود. چند نفر فیلم می‌گرفتند و چشم مهتاب هنوز بہ جمعیت بود. صداے قدم‌هاے تندے باعث شد نگاہ مهتاب برگردد. سلالہ را دید ڪہ با رنگ پریدہ و قدم‌هاے بلند از سالن بیرون رفت. استاد خاتم و دو سہ نفر از اساتید دیگر هم وارد معرڪہ شدند تا جمعیت را آرام ڪنند. سر مهتاب سنگین شدہ بود. صداها در گوشش بد می‌پیچیدند. نمی‌دانست چقدر گذشت ڪہ از حراست آمدند‌. سلالہ هم پشت سرشان بود. حتما او خبرشان ڪردہ بود. به‌خاطر معراج! چند نفر با دیدن نگهبان‌ها سریع خودشان را ڪنار ڪشیدند. بہ مرور جمعیت عقب رفت. چشم مهتاب بہ معراج افتاد. ڪاپشنش از تنش افتادہ بود. صورتش سرخ بود، مثل شعله‌هاے آتش! صداے نفس‌هاے تند و عصبانی‌اش را از آن فاصلہ می‌شنید. بدتر از همہ رگ ورم ڪرده‌ے پیشانی‌اش بود و نبض ڪوبنده‌اش‌. دست راستش را زیر بینے خون آلودش گرفت و تلاشے براے مرتب ڪردن موهاے پریشانش نڪرد. یڪے از نگهبان‌ها محڪم دستش را گرفت و نگهبان دیگر دست امیرے را. نگهبانے ڪہ اخمش غلیظ‌تر بود بلند گفت: هیچڪس حق ندارہ بیرون برہ تا تڪلیف این آشفتگے مشخص بشہ! هرڪسے تو درگیرے بودہ خودش دنبال ما بیاد. چند نفر از بچه‌ها پشت امیرے ایستادند و چند نفر دیگر پشت معراج. نگهبان با شدت دست معراج را ڪشید. یڪے از دخترها با غیظ معراج را نگاہ ڪرد و زیر لب چیزے گفت. مهتاب نشنید اما حتما معراج شنید ڪہ ایستاد. نگهبان با شدت بیشترے دستش را ڪشید و فریاد زد: بقیہ ڪنار! معراج از جایش تڪان نخورد. نگهبان ڪہ تیز نگاهش ڪرد با صدایے خش دار گفت: یہ چیزے بگم بعد هرجا خواستید میام! نگهبان خواست چیزے بگوید اما استاد خاتم اجازہ نداد. خودش را ڪنار معراج رساند و دستش را روے شانه‌ے معراج گذاشت. چیزے ڪنار گوشش گفت. سعے داشت آرامش ڪند. معراج با صداے خش دار گفت: فقط می‌خوام چند ڪلمہ حرف بزنم! بعد آب دهانش را با شدت فرو داد. شاید براے برگرداندن فریادش شاید هم بغضش! استاد خاتم بہ صورتش دقیق نگاہ ڪرد. پوفے ڪرد و رو بہ نگهبان گفت: چند لحظہ اجازہ بدید صحبت ڪنہ! نگهبان گفت: ڪہ دوبارہ درگیرے شروع بشہ؟ معراج با تحڪم گفت: من دنبال دعوا نیستم. فقط می‌خوام حرف بزنم! دارم خفہ می‌شم! استاد خاتم با آرامش چشم‌هایش را بست و باز ڪرد. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 Join @khorshidebineshan

نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_صد_و_هفدہ #عطر_نرگس #بخش_اول . دماغش را بالا ڪشید و همینطور نگاہ پر آب و بغض ڪرده‌اش را. نگاہ شرمندہ و ترسیده‌اش بہ صورت رایحہ میخ شد. رایحه‌ے پنجاہ و نہ سالہ! رایحه‌اے ڪہ از او متنفر بود و حالا دوستش داشت! شاید بہ اندازه‌ے مامان الناز. صورت رایحہ آرام بود. نہ اخم ڪردہ بود و نہ لبخند روے لبش داشت. مهتاب گوشه‌ے لبش را بہ دندان گرفت و آرام گفت: قصه‌ے ما بہ سر رسید! رایحہ عمیق نفس ڪشید. نگاهش هم متعجب بود و هم غمگین اما آرام و خوددار بود. سڪوتش، تشویش مهتاب را بیشتر ڪرد. دندانش را از لبش جدا نڪرد. چند ثانيہ طول ڪشید تا رایحہ دهان باز ڪند. _ پس ماجراے دانشگاہ اتفاقے نبودہ. مهتاب بہ نشانه‌ے منفے سرش را بہ چپ و راست تڪان داد‌‌‌. لبخند روے لب رایحہ برگشت. _ حالا آرومے مهتاب؟ حالت بهتر شدہ؟ بغض صداے مهتاب را لرزاند. _ نہ! نہ! بیشتر دارم می‌سوزم! _ چون درد، دردو دوا نمی‌ڪنہ! قطره‌هاے اشڪ روے صورت مهتاب نشست. رایحہ خونسرد از جایش بلند شد. ڪنار مهتاب نشست و دستش را گرفت. انگشت‌هایش را نرم و نوازش گونہ پشت دست مهتاب ڪشید. _ دلیل این سوختن چیہ؟ فقط دلت ناآرومہ چون دیدے انتقام دردے رو دوا نمی‌ڪنہ یا به‌خاطر معراج؟ مهتاب نگاہ گنگش را بہ چشم‌هاے رایحہ دوخت. انگار با نگاهش پرسید: یعنے چے به‌خاطر معراج؟! رایحہ ثابت ڪرد خوب حرف چشم‌ها را می‌خواند. لبخندش ڪہ عمیق‌تر شد گوشه‌هاے لب و گونه‌هایش را چین داد. _ یعنے ممڪنہ یڪم دلت با پسر من باشہ؟ سرِ احساس پشیمون شدہ باشے؟! مهتاب با دست اشڪ را از چشم‌هایش ڪنار زد. سرش را پایین انداخت و آرام گفت: نہ از سر احساس نیست. حداقل از جانب من! دوبارہ سرش را بلند ڪرد. بغضش شدیدتر شد. _ من شرمنده‌ام رایحہ جون! از طرف بابافتاح، مامان الهام، مامان الناز، باباالیاس! از طرف خودم! شرمندگیم بیشتر دارہ قلبمو می‌سوزونہ. انگار بار شرمندگے همه‌ے این سالا رو انداختم رو دوش خودم‌. هنوز نمِ اشڪ روے صورتش خشڪ نشدہ، قطره‌هاے بعدے نازل شد. لب‌هایش هم مثل صدایش لرزید‌. _ شرمنده‌ام ڪہ امیرعباستون رفت و برنگشت! شرمنده‌ام ڪہ ماجراے چهل سال قبلو دوبارہ تڪرار ڪردم‌. نگاهِ رایحہ هم ابرے شد. زبانش را روے لبش ڪشید و چیزے نگفت‌. مهتاب دست رایحہ را فشار داد. ترسیدہ و منتظر. نگاہ رایحہ بہ چشم‌هایش برگشت. مهربان گفت: تو مقصر نیستے ماهِ شب چهارده‌. صداے مهتاب بیشتر لرزید: چرا، مقصرم! خیلے مقصرم! رایحہ، چانه‌ے لرزان مهتاب را در دست گرفت. _ منو نگاہ مهتاب‌. خودتو پاسوزِ گذشتہ نڪن! گذشتہ، گذشته‌‌. هرچند اثرش تا ابدالدهر رو زندگی‌مون باشہ. هرچند زخم بشہ و رو قلبمون بشینہ اما نباید بہ پاش سوخت. من از گذشتہ، گذشتم. محرابم گذشت. مهتاب با شدت آب دهانش را قورت داد. _ براے امروز چے؟ پسرتون چے؟ لبخند رایحہ معنادار شد. _ اینو باید با خودش حل ڪنے. گذشتہ رو بيشتر ادامہ ندہ. اگہ خیلیا می‌فهمیدن باید خودشون اشتباهاتشونو جبران ڪنن، آدما انقدر از هم دور نمی‌شدن. انقدر دلخوریاشون عمیق نمی‌شد. انقدر دنیا سرد نمی‌شد. مهتاب سرش را تڪان داد. رایحہ ڪہ بغضش را دید، بدون مقدمہ دستش را دور تن مهتاب پیچید و سرش را بہ سینہ چسباند. مهتاب طاقت نیاورد و هق‌هق ڪرد. رایحہ سرش را نوازش ڪرد و زمزمه: گریہ ڪن عزیزم‌. گریہ ڪن! اشڪ نعمت بزرگیہ. دلو صاف می‌ڪنه‌‌‌. غمو می‌شوره‌. نمی‌ذارہ گرد و غبار رو طاقچه‌ے دلت بشینه‌. نمی‌ذارہ قلبت بترڪہ! اشڪ نعمتہ مهتاب، نعمت! مهتاب بہ پیراهن رایحہ چنگ زد و راحت‌تر اشڪ‌هایش را از حصار چشم‌هایش آزاد ڪرد. رایحہ دست از نوازشش نڪشید. بدون حرف دستش را آرام روے سر مهتاب می‌ڪشید. بغض مهتاب ڪم نمی‌آمد. انگار تمام بغض و اشڪ‌هاے بيست و پنج ساله‌اش را با خودش بہ عمارت مولایی‌ها آوردہ بود. چقدر دلش عطر تن مامان الناز را می‌خواست‌. ڪہ همینطور محڪم در آغوشش بگیرد و موهایش را نوازش ڪند. بہ درددل‌هایش گوش بدهد و آغوشش گرم باشد. لبخند بزند و ببوسدش. درست مثل رایحہ. یاد مامان الناز ڪہ افتاد، اشڪش بیشتر شد. دلش مامان الناز سالم و شاداب می‌خواست. حتے اگر باباعلیرضا رهایشان ڪردہ بود. حتے اگر براے معین مهم نبودند. حتے اگر خروار خروار زخم روے دلشان هوار شدہ بود‌. چشم‌هایش را بست و فقط اشڪ ریخت‌. بہ اندازه‌ے تمام شب‌هایے ڪہ بغ ڪردہ و ڪسے در آغوشش نگرفتہ بود‌‌‌‌. بہ اندازه‌ے درد و غصه‌هاے مامان الناز‌. بہ اندازه‌ے تمام روزهایے ڪہ نخندیدہ بود‌‌. رایحہ چانه‌اش را روے سر مهتاب گذاشت و محڪم بہ خودش فشرد. _ دونیا بوجوردے بالام. (دنیا همینہ جیگر گوشه) آغلا، آغلا اورَیون یاتماسین. (گریہ ڪن. گریہ ڪن قلبت نخوابہ. (نگیره) ) . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻 Join @khorshidebineshan

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_آخر #عطر_نرگس #بخش_اول . پشت میزے ڪہ نزدیڪ پنجره‌ے بزرگ‌تر ڪافہ بود، دست بہ سینہ نشستہ بود. با چشم حرڪت ماشین‌ها را در هواے ڪم جان و پر دود و دم تهران دنبال می‌ڪرد. چشم‌هایش را بالا ڪشید. هوا ڪدر و دلگیر بود. مثل حالِ دلش! انگار ابرها پر بودند از اشڪ اما مقاومت می‌ڪردند. باز هم مثل خودش! انگار این ابرها هم پر باشند از حرف. پر از حرف‌هایے ڪہ از بغض گذشتہ و سنگ شدہ بودند. نگاهش را از آسمان نگرفت. بوے عطرِ خودش زیر بینی‌اش نشست. بی‌اختیار با یادآورے خاطره‌ے یڪے دو ساعت قبل لبخند زد. وقتے از خانہ بیرون می‌آمد مادرش با شیطنت گفت: این میزان عطر یعنے با یہ خانم قرار دارے! چشم‌هاے معراج ناشیانه‌ بہ نقطه‌اے دیگر خیرہ شد و لبخندش بوے خجالت گرفت. خونسرد گفت: من و چہ بہ این حرفا؟! همیشہ عطر می‌زنم! اما حالا مطمئن نبود، به‌خاطر قرارش با مهتاب زیادے عطر زدہ یا عادت جدیدے بہ سراغش آمدہ بود؟! تا آن سن و سال بہ دخترے فڪر نڪردہ بود. برعڪس پدرش ڪہ تمام عمرش بہ دوست داشتن رایحہ گذشتہ بود. دوران نوجوانے او بہ یڪے دو بہ ڪردن بہ هم‌ڪلاسی‌هایش و عادت ڪردن بہ تنهایے گذشت. فارغ از دیدن دخترے در راہ دبیرستان یا بالا رفتن ضربان قلبش با دیدن یڪ جفت چشمِ خوش ڪشیدہ شده‌. معراج وقت این چیزها را نداشت! سرگرم فرمول‌هاے ریاضے بود و دل نگران خواهرهایش و مامان رایحہ! دل نگران پدرش هم بود اما بیشتر از هرڪسے از او دلگير بود! بیشتر از هرڪسے پدرش را دوست داشت و آنطور ڪہ باید او را نداشت. ترس و نگرانی‌هایش مهلت فڪر ڪردن بہ دیگران را گرفتہ بود. داشت یادش می‌رفت می‌توان بہ غیر از اعضاے خانوادہ، ڪسے را دوست داشت! داشت فراموش می‌ڪرد مسئولیت یڪ چیز است و دوست داشتن یڪ چیز دیگر. داشت یادش می‌رفت بہ غیر از مامان رایحہ، مامان ماه‌گل، مامان فهیم، خالہ ریحانہ و محیا و مهنا، زنان دیگرے هم وجود دارند! زنے ڪہ باید متفاوت دوستش داشت. نمی‌دانست آن زنِ متفاوت مهتاب است یا نه‌. شاید هم سلالہ! دیگر خوب رنگ نگاهش را فهمیدہ بود. سلالہ دوستش داشت شاید هم فقط از معراج خوشش می‌آمد. هرچہ ڪہ بود سلالہ دوست داشت ڪنار معراج باشد. معراج این را فهمیدہ و خودش را ڪنار ڪشیدہ بود. اما مهتاب اینطور نبود! مهتاب آرام بود و دور از هیاهو. بہ سردے سلالہ نبود و مثل او تڪبر از هر ڪلمه‌اش نمی‌بارید. سلالہ را براے همین سردے و تڪبرش دوست داشت. چشم‌هایش بی‌حالت بود! چشم‌ها باید روح داشتہ باشند! مثل چشم‌هاے مامان رایحہ ڪہ آرامش ازشان چڪہ می‌ڪرد یا چشم‌هاے پر از شیطنت محیا و مهنا. شدہ حتے مثل چشم‌هاے مهتاب تنها و زخمے بہ نظر برسند اما روح داشتہ باشند. چیز زیادے از این دختر نمی‌دانست جز اینڪہ مثل خودش تنها و درمانده‌ است! شاید می‌شد علاج تن‌هاے تنهاے یڪدیگر باشند! از مهتاب چیزے نمی‌دانست جز اینڪہ چشم‌هایش درد و تنهایے داشت. مثل خودش! دلش یڪ جورے بود. گیر ڪردہ بود بین یڪ عالمہ فڪر و خیال. دیروز بہ خانہ برگشت و بہ مهتاب پیام داد می‌توانند قرار بگذارند. چند دقیقہ بعد مهتاب جواب داد و آدرس ڪافہ را فرستاد. هیچ حرف دیگرے بینشان رد و بدل نشد و همین جدے بودن مهتاب دلِ معراج را هم می‌زد. ڪہ یڪ چیزے درست نیست! بہ ساعت مچی‌اش نگاہ ڪرد. هنوز پنج دقیقہ بہ وقت قرارشان ماندہ بود. چند دقیقہ زود‌تر رسیدہ بود. پدرش همیشہ می‌گفت: مردہ و قولش! پدرش یادش دادہ بود نباید احترام ڪسے را بشڪند بہ خصوص زن‌ها را! حتے چند بار بہ شوخے گفتہ بود: خواستے برے سر قرار سر وقت اونجا باش! ارزش و عیارتو واسہ چیزے پایین نیار. بہ خصوص واسہ چیز ڪم ارزشے ڪہ این روزا بهش می‌گن ڪلاس! نہ خودتو واسہ ڪسے بیار پایین، نہ خودتو خیلے ببر بالا. نہ خیلے متواضع باش نہ خیلے مغرور. عزت نفس داشتہ باش! عزت نفس داشتہ باشے هم قدر خودتو می‌دونے هم قدر و حق آدما رو! نفسش را آرام بیرون داد. راضے بود ڪہ سر وقت آمدہ و از عمد دیر نڪردہ. حتے اگر مهتاب فڪر می‌ڪرد معراج خیلے هول است یا دلتنگش شدہ! دوبارہ نگاهش روے پنجرہ نشست. داشت فڪر می‌ڪرد همیشہ همین‌قدر خوش قول است یا این هم عادت جدیدی‌سن ڪہ صداے ظریفے گفت: فڪر می‌ڪردم من زودتر برسم! معراج سربرگرداند و صاف ایستاد. بہ صورت بی‌حال مهتاب نگاہ ڪرد و تعجب. _ سلام! خونه‌ے ما بہ اینجا نزدیڪہ. فاصله‌اے نبود. مهتاب سعے ڪرد لبخند بزند. اما خیلے موفق نبود و این از چشم معراج دور نماند. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻