☄ سه شنبه۶ شهریور ۱۴۰۳ 🌗 درود        "گاهی پُرم از عشق تو گاهی ز غمت         هرگز نشدم سیر از این بیش وکمت"       آدم ها از چیزهایی که پر می شوند، سرریز می شوند، از شادی یا از غصه، بعضی از شور و هیجان، بعضی از بغض و اشک... بعضی از گلایه، بعضی از تحسین و ستایش... بعضی از تصویر لبریزند، بعضی از صدا، بعضی آفتابند، بعضی از جنسِ مهتاب، بعضی انگار بارانند. پر شده‎اند از قطره و رود و دریا. شاعرها از شعر لبریز می‎شوند، نویسنده‎ها از کلمه، هنرمند از خلاقیت و آفرینش، سیاستمدار از فریب و بازی و تظاهر! بعضی‎ها باید فریاد بکشند تا خالی شوند، بعضی باید قدم بزنند. بعضی سکوت می بارند، بعضی مدام حرف می زنند. دیده‎اید اما بعضی آدمها از هیچ پُرند، می خواهند خلَائی را خالی کنند، یا شایدم چیزی درونشان تهی‎ست و می‎خواهند پرش کنند. از فقدان و نبودِ و نداشتن، پر شده‎اند؟ درخود حفره‎ای احساس می کنند؟ حالا چه باید بکنند؛ چه طور آن هیچ بودن را، آن فقدان را بیرون بریزند... این آدم‌ها چه قدر کارشان سخت‎ست، چه قدر حال‎شان فرق دارد، دیده‎اید این آدمها را؟  داشته‎اید  این احوال را؟ چه قدر باید هوای‎شان را داشت ، چه قدر باید درکشان کرد، چه قدر باید ادامه داد... بامدادتان مهرانگیز از حس گره گشایی روزتان دلاویز از حس روشنایی ودانایی