غروب جمعه که میشود... جگرم میسوزد از نبودنت .... جمعه ها... سراپا فریاد میشوم و با تمام دل و جانم صدایت میکنم... یابن الحسن... دیده از شدت فریاد بسته میشود، ذهن به شهر خیال میرود و میبیند لبخند دلبرت را.... لبخندی که از ان گل نرگس شکوفه میزند ... میگویی جانم.... به خود می آیم... چه خیالی... هنوز یک پای ایمان من تق و لق است.... لنگ میزند. هنوز این دل؛ دل نشده...💔 این دل هنوز بر تخت سلطنتش تکیه زده و در بهشت آرزوهایش گم شده... و من نازکش این دل و آرزوهایشم... شرمنده ام اقا شرمنده که عبد حقیری چون من تو را صدا زد و توقع چه اجابت هایی را داشت... شرمنده... ارسالی کاربر عزیز #ف_محمودی