چرا انقلاب به #آوینی بیشتر از قبل نیاز دارد؟ آقا مرتضی شخصیتی چند وجهی داشت. هنرمند، باسواد، جهادی و البته ناشناخته. یک خصوصیت بارز در آقا مرتضی او را از دیگران متمایز می‌کرد، هنر روایتگری. آوینی تبحر خاصی در روایتِ وقایع داشت. روایتگری او همه‌چیز بود. هم انگیزه می‌داد، هم درس اخلاق بود، هم ابتکار داشت. شهید آوینی به تنهایی یک رسانه‌ی قوی برای انقلاب بود. امام برای آقا مرتضی یک دستگاه محاسباتی توحیدی و خلل‌ناپذیر ساخته بود. این دستگاه محاسباتی خیلی بدرد آوینی خورد. بنظرم او هر چه داشت، از همین دستگاه داشت. جلو جلو می‌فهمید، خوب می‌فهمید و خوب هم روایت می‌کرد. آقا مرتضی به #تحریف‌ها حساس بود، شوخی هم نداشت، با کسی بر سر اصولش - که اصول انقلاب بود - تعارف نمی‌کرد. هرچه می‌گذرد به #مرتضی_آوینی بیشتر نیاز داریم. صحنه‌ی کلی اوضاع کشور را ببینید! قبول دارید دعوا بر سر روایت‌هاست؟ قبول دارید آنکس که روایتش قوی‌تر بود، بُرد؟! در تمام جریان‌ها همین بود. در انتخابات روایتِ قوی رای آورد. در برجام، روایت غالب رای آورد. اما ما... چقدر احساس نیاز به روایت‌گری درست از انقلاب و مسائلش کردیم؟ چقدر بر روایت‌گری‌ها تمرکز کردیم؟ چقدر برای آموزشِ روایتگری صحیح و جذاب و قوی از انقلاب و اهدافش و اصولش، حساب باز کردیم؟! جنگ، جنگ اراده‌ها و روایت‌هاست، آن طرف که اراده‌اش و روایتش قوی‌تر باشد، بُرده است. #آوینی هم اراده‌ی قوی داشت و هم روایت قوی. هرچه فکر می‌کنم و می‌گَردم، نمی‌فهمم کدام آدم‌ها یا نهادها، متولی آوینی‌سازی بودند و هستند! مثلا الان باید سراغ حوزه‌ی هنری برویم و از آنها مطالبه‌ی آوینی‌هایی که ساخته‌اند را داشته باشیم؟ یا سراغ دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه؟ یا سراغ خود حوزه‌‌های علمیه؟ یا سراغ فرهنگ و ارشاد؟ یا سراغ علما؟ یا سراغ دانشگاه‌ها؟ یا آموزش و پرورش؟ نمی‌دانم! فقط می‌دانم انقلاب به #آوینی‌ها بیشتر از قبل محتاج است.