چشم، زبان اهل دل است و گوش، شامّه‌ی اهل خلوت. چشم‌سفیدی، سیاه‌دلی می‌آورد و هرزه‌گوشی، هرزه‌گردی. دیده که دریده شد، گوش از سروش بریده می‌شود. نگاه که خرج گناه شد، گوش به حرف حق بدهکار نمی‌شود. در محفل ساده‌دلان، چشم و گوش بسته‌ها، دست و دل بازترند؛ دست و بال پُرترند. آنها که از دیده بریدند، به شهود ابرار رسیدند و آنها که به شنیده تن ندادند، به شنود اسرار رسیدند. حسین جان! دیده‌آلوده‌ایم و به بارگاه سِترت راهمان نمی‌دهند؛ آهمان نمی‌دهند... نکند گوش به فرمانت نبودیم که نوای "هلا بیکم یا زوّار" را از ما گرفتند. چه سرّی است که وقتی نیازِ بَدان به فزونی است، ناز خوبان افزون است. ما به تو محتاج‌تر شده‌ایم و تو از ما در حجاب‌تر. ویروسی پابوسی‌ات را از ما گرفت؛ اما، نکند این دل تو بود که از ما گرفت! به لطافت صبح مشّایه قسم که: لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد ای مهربان‌تر از پدر و مادرم حسین این روزهایم اشک پرده‌دری می‌کند و بغض، رسواگری. ای آبروی هر دو عالم، ما آفت‌زدگان عافیت‌سوخته را به نگاهی بخر، به نوایی بِبَر. کشتی شکستگانیم، ای باد شرطه برخیز باشد که باز بینیم، دیدار آشنا را #اربعین #به_تو_از_دور_سلام ✍زهرا محسنی فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648