🍃💚 #آرامشانہ [ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ رو دستت مهربون نیست،مهربون... ] سورہ اعراف | آیہ ۱۵۱ @Ayeh_Hayeh_Jonon

آرامشانه ها فهم ناچیز من از حرفای خدا. خدایا! مرسی که رو دستت مهربون نیست💚🍃 شرایط خاصی برای کپی کردنشون هست؟! بعله! لطفا برای کپی دو تا صلوات بفرستید،اولی برای سلامتی بابا جانمون حضرت صاحب الزمان (عج) و دومی برای تعجیل تو ظهورشون.

🌱 #آرامشانہ [ وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَنْ يَشَآءَ اللَّہ تا من نخوام،چیزے خواستہ نمیشہ... ] سورہ انسان | آیہ ۳۰ @Ayeh_Hayeh_Jonon

🌿 [ تو فقط باش فقط باش تمومش با من... ] @Ayeh_Hayeh_Jonon

#ڪلام_مولا [ امیرالمومنین علے (ع) مے فرمایند: شرّ النّاس من كان متتبّعا لعيوب النّاس عميّا لمعايبہ بدترين مردم كسے است كہ كاوشگر عيب هاے مردم است ولے از عيب هاے خود نابينا و كور است! ] غررالحڪم @Ayeh_Hayeh_Jonon

🌱 [ موے بشڪافے بہ عیب دیگران چو بہ عیب خود رسے ڪورے از آن... ] #مولانا @Ayeh_Hayeh_Jonon

دوازدهم مهر ماہ سال هزار و سیصد و نود و هشت شمسے حوالے غروب،رایحہ ے محراب پیچید تو دل هر گوشہ و ڪنار ایران... "رایحہ ے محراب" سالروز حیات مادیت مبارڪ🌱 بہ حتم تو با این برڪت و رزق یہ تاریخے فارغ از تاریخ زمین،یہ جایے دور از این جهان متولد شدے و بنا شد دوازدهم مهر ماہ سال هزار و سیصد و نود و هشت بہ قلمِ من عطا بشے... ❤️با عشق،خالقت لَیلِ قصہ ها

🌿 { دایہ دایہ وقت جنگہ } @Ayeh_Hayeh_Jonon

تقدیم به همه ای بچه های تیم رایحه ی محراب❤️🌹به همه ای نقد کنندگان و تحلیل گران 🌹❤️😘 تقدیم به خالق این اثر لیلی بانو 😍❤️ تولد یک سالگی رایحه ی محراب مبارک همه باشه🌼🌸🍃

[ الروح والروح ] #ثمرة_حياتي (۳) . لجام را ڪشید و لحظہ اے خود را روے اسب بالا.نگاهش بہ طوفان گرد و غبار مقابل بود. دقایقے قبل،از بالاے بلند دید علے (ع) را بہ میان سپاہ ڪشیدند و سپس ناپدید شد! هر چہ چشم انداخت،هر چہ قد بالا برد و نگاهش را در دل لشڪر گرداند علے (ع) را ندید. لحظاتے بعد نگاهش روے نقطہ اے نشست،شمشیرها بالا مے رفتند و نیزہ ها پایین مے آمدند. خنجرها برق مے زدند و سنگ ها از میان مشت ها پرتاب مے شدند. ولولہ اے بر پا شدہ بود در آن گوشہ! در انتهاے لشڪر ڪوفہ! حسین (ع) تاب نیاورد،بہ سمت ذوالجناح دوید و با خود گفت:علے آنجاست! پیغمبر جوانم را بہ ‌میان خودشان بردہ اند،براے عرض خوش آمدگویے و مهمانے! حسین (ع) بہ خوبے مے دانست اگر پیامبرے ڪوچ ڪند و دہ ها سال بعد در میان اندام جوانے اش ظهور،باید بہ امتش حق داد ڪہ براے استقبال سر از پا نشناسد! باید بہ تیرها حق داد ڪہ بخواهند محمد (ص) را،رحمت للعالمین را،بندہ ے محبوب خدا را در آغوش بگیرند. باید بہ خنجرها حق داد ڪہ تشنہ باشند براے بوسیدن پوست و گوشت احمد! باید بہ شمشیرها حق داد ڪہ بے تاب باشند براے لمس تن پیامبر! علے (ع) متبرڪ بود بہ سیما و وجود محمد (ص) و بہ نام و خوے حیدر ڪرار! حال ڪہ خداوند چنین شق القمرے را بہ دامان ڪربلا نازل ڪردہ بود چرا نینوا او را تا ابد در آغوش نڪشد؟! چرا خوابگاہ قد و قامت رعنایش نشود؟! چرا او را براے خود نگہ ندارد؟! اشڪ دیدگان حسین (ع) را تر ڪرد،شاید با خودش متصور بود لشڪر راہ را برایش هموار مے ڪند. بدون شمشیر زدن و تقلایے! لبخند مهمان لب ڪوفیان و شامیان مے شود و شرم جارے از چشم هایشان! بہ میان سپاہ ڪہ مے رسد،علے (ع) را مے بیند. در میان حلقہ ے مشتاقانش‌. یڪے خاڪ دامانش را مے تڪاند و ڪسے گرد چڪمہ هایش را. پیرمردے ڪلاہ خودش را مرتب مے ڪند و جوانے شانہ اش را مے بوسد. علے (ع) برایش دست بالا مے برد و مے گوید:چہ خوب امتے دارے پدر! چہ مریدان حق شناسے! مرا مانند جدم رسول اللہ محترم و عزیز شمردند! ببین پدر! هر ڪدام بوسہ اے از تن و صورتم گرفتہ اند،حساب این بوسہ ها از دستم من در رفتہ! چہ باوفا امتے دارے امامم! آن ها را بہ مثال حر ببخش! پیرمردے علے (ع) را در آغوش مے گیرد و با دنیایے از خجلت مے گوید:یا بن رسول اللہ! چرا پیش تر این معجزہ ے آشڪار،این محمد جوان،این نور دیدہ و این سند حقانیت را براے هدایت قلب هایمان راهے میدان نڪردے؟! مگر نہ این ڪہ جدت فرمودہ بود حسین منے و انا من حسین؟! بلندتر شدن صداے برخورد شمشیرها دیدہ ے حسین (ع) را بہ طرف مقابل جلب ڪرد. نہ خبرے از لبخند روے لب ها بود و نہ اثرے از شرم در چشم ها! طوفان بہ پا بود،طوفان گرد و خون! سینہ ے حسین (ع) تنگ شد،طاقت نیاورد و فریاد زد:ولدے! علے من ڪجایے؟! ڪدام گوشہ از این میدان تو را بہ آغوش ڪشیدہ و رخ شبیہ بہ ماهت را غرق بوسہ هایشان مے ڪنند؟! عزیزدلم! بگو رهایت ڪنند و تو را بہ آغوش خودم برگردانند! تو خوب مے دانے تاب دورے ات را ندارم! بگو تنها براے دمے تو را رها ڪنند و بہ خودم بسپارند تا خیالم آسودہ شود! گوش تیز ڪرد براے شنیدن صداے پسر اما پاسخے نرسید. این بار بلندتر فریاد زد:ولدے! ڪجایے جان پدر؟! صداے شمشیرها قطع شد و راہ باز. حال لبخند را روے لب ها مے دید و غرور را در چشم ها. باز از صمیم قلب صدا زد:ولدے! پاسخے بدہ علے،من از محبت این مردمان مے هراسم،بگو براے دمے تو را بہ آغوش خودم برگردانند! از میان سایہ ے سوارہ ها و شمشیرهایشان عبور ڪرد و بہ انتهاے جمعیت رسید. عقاب را دید،غرق غرق و از پا افتادہ. حیوان طورے نفس نفس مے زد ڪہ گویے در حال احتضار بود! چشم هایش گهربار بودند و شرمگین،شیهہ ڪشید و چشم از حسین (ع) گرفت! چہ مے گفت بہ امامش؟! بہ عزیزش! ڪہ عمرے پیامبر بہ دوش ڪشیدم بے آن ڪہ آب در دلش تڪان بخورد و یا وزش نسیم رخ نورانے اش را آزردہ خاطر ڪند! حال با پاے خودم علے ات را بہ قتلگاہ آوردم؟! علے اے ڪہ جان بود براے من! علے اے ڪہ روے دوش من قد بلند ڪرد و رعنا شد! سر پایین انداخت و اشڪ از گوشہ ے چشمش چڪید! حسین (ع) بے طاقت شد و از روے زین خودش را بہ پایین انداخت،نایے براے ایستادن نداشت. ڪف دست ها را روے زمین گذاشت و زانوها را بہ دنبال خود ڪشید. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○•

[ الروح والروح ] #ثمرة_حياتي (۳) . درست مے دید،علے (ع) در آغوش نیزہ ها حل شدہ بود و زیر بوسہ ے شمشیرها. در پناہ خنجرها بود و زیر سایہ ے سم اسب ها! مردمان مهمان نوازے بودند این اهل ڪوفہ،از هیچڪدام از داشتہ هایشان دریغ نمے ڪردند براے مهمان! پدر با سر زانو ڪنار پسر رسید،بغض آب شد و از چشم ها و گلویش جارے! _پسرم! میوہ ے دلم! چشم هاے من ڪم سو شدہ اند یا تو بہ یڪ بارہ چند تن؟! این قوم با تو چہ ڪردند محمدم؟! با خود چہ ڪردند؟! چہ ڪور دل بودند و چہ سیاہ بخت! چہ نابینا و چہ بے رحم! تو را بہ میانشان فرستادم ڪہ رسول ثانے باشے براے هدایت،حال رسول ڪشے ڪردہ اند! دانہ هاے اشڪش با قطرات خون پسر آمیختہ مے شدند،قد تا ڪرد و صورت گذاشت روے صورت پسر. صورت روے صورت علے اش ڪشید و شانہ لرزاند. _چہ جسورند این قوم در مقابل خدا و پیامبرش! چگونہ توانستند حرمت رسول خدا را بدرند؟! دیگر چہ امیدے داشتہ باشم بہ این امت؟! بہ امتے ڪہ مے بایست بہ یڪ نگاہ تو مسلمان میشد و بہ آغوش حسین (ع) روے مے آورد! صداے خندہ ها اوج گرفت و صداے شادمانے طبل ها! لرزش تن حسین (ع) بیشتر شد و اشڪ هایش سوزان. _اینان بہ این خیالند ڪہ اشڪ و بے قرارے من براے توست! تویے ڪہ پسر و پارہ ے جگر حسینے! آخ علے من! عمدہ ے غم من از بے وفایے و ڪور دلے این مردم است! تو بیش از آن ڪہ پسرم باشے،سرباز عزیز و معجزہ ے آشڪار منے! نفس هایش بہ شمارہ افتادند. _علے الدنیا بعدڪ العفا،پس از تو خاڪ بر سر این دنیا! دنیا را بدون تو نمے خواهم علے من! محمد من! دنیایے ڪہ لایق حضور مبارڪت نبود! حسین (ع) روے تن علے (ع) آرام گرفت و نگاہ عقاب بہ سمت خیام رفت! بہ بانویے ڪہ بہ سوے لشڪر مے دوید و بہ پاسدار خیام! بہ عباس (ع)! از آن فاصلہ هم مے توانست بهت و غم نگاہ ابوالفضل را ببیند. ابوالفضلے ڪہ علے اڪبرش میان میدان بود و او بیرون از میدان! ڪاش ڪسے بہ این جماعت مے گفت چشم ببندید و گوش بگیرید تا عباس (ع) ڪمر خم ڪند و بہ پهناے صورت اشڪ بریزد،عزادارے ڪند براے همدم و رفیقش! عباس (ع) رفیق از دست دادہ! شاگرد از دست دادہ! برادرزادہ و عزیز از دست دادہ! نهایت بہ قاعدہ ے هشت نُہ بهار از علے (ع) سن و سال دارتر است اما پسر از دست دادہ! عقاب شاید جواب هر ڪسے را مے توانست بدهد اما جواب ابوالفضل را نہ! عباسے ڪہ از آن دور دست ها در نظر همہ آرام و استوار بود اما با نگاهش غم عالم را بہ جان عقاب مے ریخت و مے گفت:قرار نبود از من قرار و برادر بگیرے! بنا نبود از من حبیب و عزیز بگیرے! روا نبود از عباس قوت قلب و پسر بگیرے! عقاب باید زیر نگاہ برندہ و بے تاب عباس (ع) جان مے داد... عباسے ڪہ در نظر همہ آرام بود و استوار،اما تنها عقاب مے توانست خطوط آن نگاہ بے تاب را بخواند... نگاہ غیورے ڪہ لحظہ اے آشفتہ حال بہ قامت زینب (س) در میان سپاہ ڪوفہ دوختہ شدہ بود و ثانیہ اے بہ قتلگاہ حسین (ع) و علیِ حسین (ع)... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○•

🌿 #آرامشانہ [ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ سلام! بندہ ے صبورم! ] سورہ رعد| آیہ ۲۴ @Ayeh_Hayeh_Jonon