🔸گاهی مناجات، یک جوان را اداره می‏‌کند و زمانی نیز یک #غزل یا قصیده، کمبودهای درونی او را ترمیم می‏‌کند. لذت غزل عقلانی هرگز در ترانه حسی یافت نمی‏‌شود، ترانه حسی لذتی کاذب ایجاد می‏‌کند اما غزل معقول شهدی است که لذت صادق را به همراه دارد و تا پایان عمر با انسان همراه است. غزل‌های حافظ و سعدی چنین است. 🔹به هر روی، اگر کسی خود را با ترانه حسی سرگرم کند، در کهنسالی خود متوجه می‏‌شود که با ذائقه او هماهنگ نیست، در حالی که انسان با مناجات و غزل انس دیگری دارد. #غزل_حافظ همیشه می‏‌ماند و هرچه سن بالاتر برود، انسان با آن بیشتر مأنوس می‏‌شود. 🔸برای نمونه، بزرگانی چون مرحوم صدرالمتألهين شيرازى، فيض كاشانى و حكيم سبزوارى از كسانى بودند كه به خواندن غزل هاى حافظ اهتمام داشتند. انسان با غزل، احساسى الهى پيدا مى كند و شورش و تبهكارى را كنار مى گذارد. 🔹بعضى با شعر و غزل مأنوسند، بعضى با دعا و مناجات، بعضى با قرآن. البته همه می‌توانند از دعا و قرآن استفاده کنند اما تأثیر آثار ديگر عموميت ندارند. 🔸شعر نازل شعری زمینی است و پیامی ندارد و از سطح پیش‌تر نمی‌رود، اما مصداق اشعار متنزل اشعار حافظ و سعدی است و همان‌گونه که مرحوم فیض می‌فرمایند: «ای یار مخوان زاشعار، الّا غزل حافظ»، شعر متنزل انسان را رها نمی‌کند، بلکه او را به همراه خود به بالا می‌کشاند ✍ علامه جوادی کتاب دانش و بندگی @m_amin_rezai