📜 #حب_ذات 🔹 حب ذات همان کشش انسان به سوی کمال است. انسان بر اساس همین حب ذات، خواهان بقاست. این #حب_ذات مختص انسان نیست و به همه هستی تسری دارد؛ از مرتبه جمادات شروع می‌شود و بر همین اساس حتی در مرتبه مولکولی نیز میل به بقا و پایداری دارد و در مقابل فروپاشی مقاومت می‌کند. گیاهان نیز حب ذات دارند و به همین دلیل خواهان جذب نور و آب و.. و دفع آفات برای بقا و کمال خود هستند. حیـوان نیـز در مرتبه بالاتـر از گیاه و جمـادات، حـب ذات دارد و با قوه شهوت و غضب جذب کمالات و دفع نقایص می‌کند. بر همین اساس است که با تولید مثل به بقا نوع خویش کمک می‌کند. همین #کمال_طلبی جمادی، نباتی و حیوانی در انسان نیز در مرتبه شدیدتر وجود دارد. 🔹 انسان نسبت به سایر موجودات می‌تواند فراتر رود و با قوه عاقله و #روح_انسانی که دارد و با ادراکات و گرایش‌های عالی خود رشد کند؛ چنانچه شهید مطهری (رضوان الله تعالی علیه) می‌فرماید: "انسان می‌تواند از زمان و مکان فراتر رود. انسان با توجه به #حب_ذات قوی‌تری که دارد می‌تواند در حد قامت انسانی خود به سمت خدا حرکت کند." 🔹 خدا در انسان این حب ذات را قرار داده تا کمالات و رشد را دوست داشته باشد و این با خودخواهی مذموم فرق دارد زیرا در خودخواهی فقط انسان در «من حیوانی» خودش می‌ماند و محبوس می‌شود و خود را مقابل دیگران می‌بیند اما اگر یک نفر با استفاده از حب ذات و با اصول رشدی قصد خدایی داشته باشد، با جامعه و مردم به سمت رشد حرکت می‌کند و در اینجا حب ذات و خودخواهی رنگ «دیگرخواهی» دارد. ادامه دارد..

ادامه.. 🔹 هرچقدر این #من_وجودی انسان رشد کند و توسعه پیدا کند، دیگران نیز در این #من_توسعه‌یافته جای خواهند داشت و لذا برای همه دلسوز خواهد شد تا جایی که علامه طباطبایی (رضوان‌الله‌تعالی علیه) می‌فرماید: «همان #حب_ذات که موجب می‌شود انسان از درد و مرگ فرار کند باعث می‌شود برای دیگران هم احساس درد کند و هم‌نوع خود را دوست داشته باشد تا آنجا که برای آن‌ها نیز دردی نمی‌خواهد.» 🔹 لذا انبیاء بیشتر از سایر مردم احساس درد می‌کنند و برای آن‌ها دلسوزتر از خودشان هستند چون «#من_وجودی» آن‌ها رشد بیشتری پیداکرده است. لذا با هرکسی که #رابطه_ولایی داری در این #من_وجودی گسترده تو جای دارد. 🔹 حب ذات توسعه پیدا می‌کند تا آنجا که انسان به مرحله #حب_الهی می‌رسد و چنین می‌بیند که: «ان الله یحول بین المرء و قلبه» یعنی می‌فهمد قبل از آنکه متعلق به خودش باشد متعلق به خداست. در واقع به مرور درک می‌کند که فاصله‌ای میان خودش و خدا نیست بلکه این خداوند است که خدایی می‌کند و همه موجودات جلواتی از خداوند هستند؛ لذا خداوند می‌فرماید: «بی یــبصر» یعنی بنده با من و از منظر من به عالم نگاه می‌کند. در این مرحله است که انسان می‌فهمد نباید همه چیز را برای خودش بخواهد بلکه باید خودش و همه چیز را به خاطر خدا دوست داشته باشد. 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K 『🇮🇷در ایتا همراه #مامردم باشید↯ 『🆔@ma_mardom_pakdasht

📜 #منِ_شامل 🔹 رشد و توسعه «#من_وجودی» مرحله‌ به‌ مرحله رقم می‌خورد. با توجه به اینکه میان آنچه در #نظام_تشریع قانون‌گذاری شده است با آنچه در عالم هستی وجود دارد تطابق وجود دارد، لذا آنچه در #نظام_تکوین در برابر ماست اگر مورد تعمق و بررسی واقع شود با نظام تشریع منطبق خواهد بود. پس چیزی مانند این رشد و توسعه در انسان را در سایر هستی نیز شاهد هستیم. 🔹 به‌عنوان‌ مثال از ترکیب اتم‌ها، مولکولی ایجاد می‌شود که خواص جدیدی غیر از خواص اجزای اولیه خواهد داشت. از ترکیب چند عنصر مواد معدنی و عالی بسیاری ایجاد می‌شوند که هرکدام خاصیت خاص خود را خواهند داشت. از اجتماع سلول‌هایی که در مرحله سلولی هرکدام بقا و حیات خود را داشتند یک واحد به نام بدن ایجاد می‌شود؛ و بعد هم با تکامل بدن، روح در او دمیده می‌شود. این تکامل بر اساس همان #حب_ذات است؛ و از مرحله نباتی، سلولی، گیاهی و حیوانی به انسانی می‌رسد تا اینکه انسان متولد می‌شود. 🔹 این مسیر #توسعه_من پس از تولد هم ادامه دارد. کودک از بدو تولدش «من» خود را با پدر و مادرش تعریف می‌کند و لذا پدر و مادرش را «خودش» می‌بیند. کودک رفته‌رفته بزرگ می‌شود و ازدواج می‌کند و وقتی برای همسرش از دارایی خود خرج می‌کند احساس غیریت نمی‌کند چون خودش را با او یکی می‌داند ولی ممکن بود تا پیش‌از این با خرج کردن برای دیگران احساس کند که متضرر شده است. کم‌کم صاحب اولاد می‌شود و آن‌ها را هم از خود می‌بیند و بازهم من او توسعه می‌یابد تا جایی که تمام خاندان و خانواده‌اش را در برمی‌گیرد. ادامه دارد..