امام عليه السلام در اين بخش از نامه بار ديگر به سراغ يك مطلب كلى و عام مى‌رود كه هم شامل مخاطبش محمد بن ابى‌بكر مى‌شود و هم ناظر به همۀ مردم است. در آغاز نامه كه مرحوم سيد رضى آن را نقل نكرده نيز آمده است كه امام عليه السلام به محمد بن ابى‌بكر دستور داد كه اين نامه را #براى_همگان بخواند «اى بندگان خدا از #مرگ و نزديك بودنش بر حذر باشيد و آمادگى‌هاى لازم را براى آن فراهم سازيد؛ زيرا امرى عظيم و حادثه‌اى پر اهميت را به همراه مى‌آورد (و آن اينكه) يا خيرى به همراه دارد كه هرگز شرّى در آن نيست و يا شرّى كه هيچ گاه نيكى با آن نخواهد بود»؛ (فَاحْذَرُوا عِبَادَ اللّٰهِ‌ الْمَوْتَ‌ وَ قُرْبَهُ‌، وَ أَعِدُّوا لَهُ‌ عُدَّتَهُ‌، فَإِنَّهُ‌ يَأْتِي بِأَمْرٍ عَظِيمٍ‌، وَ خَطْبٍ‌ جَلِيلٍ‌، بِخَيْرٍ لَا يَكُونُ‌ مَعَهُ‌ شَرٌّ أَبَداً، أَوْ شَرٍّ لَا يَكُونُ‌ مَعَهُ‌ خَيْرٌ أَبَداً) بارها گفته‌اند و گفته‌ايم كه اگر در هر چيز ترديد باشد، در مرگ و پايان زندگى براى همۀ انسانها بدون استثنا شك و ترديدى نيست و با توجّه به اينكه مرگ را آغاز حركت به سوى آخرت مى‌دانيم بايد براى اين سفر دور و دراز آماده شد و آنچه براى پيمودن سالم اين راه لازم است فراهم كرد. امام عليه السلام مرگ را از اين نظر پر اهمّيّت و عظيم مى‌شمرد كه سرنوشت ساز است و انسان را به سوى يكى از دو سرنوشت مى‌برد يا كانونى پر از خير و سعادت و #آرامش و سلامت كه همان بهشت جاويدان خداست و يا كانونى پر از شر و بدبختى و عذاب است كه هرگز نجاتى از آن امكان ندارد و چون انسان نمى‌داند جزء كدام يك از اين دو گروه است بايد شديدا بر حذر باشد. 💡 دربارۀ تفاوت ميان «امرٍ عظيمٍ‌» و «خَطبٍ‌ جَليلٍ‌» در حالى كه هر دو قريب المعنا هستند؛ شارحان نهج البلاغه تا آنجا كه مى‌دانيم سخنى در اين باره نگفته‌اند؛ ولى ممكن است «امر عظيم» اشاره به انتقال از اين دنيا باشد؛ انتقالى كه بازگشتى در آن نيست و «خطب جليل» اشاره به محاسبۀ اعمال و جزاى بر آنها باشد.