📖 امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به يكى از آفات حسد اشاره كرده مى‌فرمايد: «در شگفتم كه چگونه حسودان از سلامتى خويش غافل‌اند»؛ (الْعَجَبُ‌ لِغَفْلَةِ‌ الْحُسَّادِ، عَنْ‌ سَلَامَةِ‌ الْأَجْسَادِ!) . 💡 «حُسّاد» جمع «حسود» است. 👈 روشن‌ترين تفسير براى گفتار حكيمانۀ بالا آن است كه حسد، روح و قلب انسان را مى‌فشارد و بر اثر اين فشار، انسان بيمار مى‌شود و گاهى از شدت حسد دق مى‌كند و مى‌ميرد؛ زيرا مى‌بيند شخص محسود داراى نعمت‌هاى مختلفى است. هرچه نعمت او بيشتر مى‌شود، غم و اندوه حسود فزون‌تر مى‌گردد. گاه به حالت افسردگى كشيده مى‌شود و گاه به بيمارى جسمانى مبتلا مى‌گردد؛ زيرا رابطۀ روح و جسم به اندازه‌اى است كه ناراحتى‌هاى روحى فوراً در جسم اثر مى‌گذارد و سلامت انسان را مختل مى‌كند. بنابراين حسودان آرزو مى‌كنند نعمت شخصى كه مورد حسد است زائل گردد؛ خواه اين #نعمت مقام باشد يا مال و ثروت. در حالى كه با #حسد خويش نعمتى را كه از آن نعمت‌ها بزرگ‌تر است از دست مى‌دهند و آن نعمت سلامتى است كه هيچ نعمتى با آن برابرى نمى‌كند. اگر تمام دنيا را به كسى بدهند؛ ولى مبتلا به بيمارى سرطان يا فلج و از كارافتادگى دست و پا و سر و صورت باشد كمترين ارزشى براى او ندارد و اگر همه چيز را از او بگيرند و سلامتى را به او باز گردانند به يقين خوشحال خواهد شد. آرى. بعد از #ايمان و عقل كه از نعمت‌هاى معنوى است، برترين نعمتِ مادى سلامت جسم است كه حسود آن را به آسانى از دست مى‌دهد. 🤔 بعضى از شارحان نهج البلاغه معناى ديگرى براى اين كلام مولا ارائه كرده‌اند كه بسيار بعيد به نظر مى‌رسد و آن اين‌كه امام عليه السلام مى‌فرمايد: چرا حاسدان نسبت به مال و جاه ديگران حسادت مى‌ورزند؟ چرا نسبت به سلامتى آنها كه از مال و جاه برتر است حسودى ندارند؟ اين در واقع كنايه از اهميت نعمت سلامتى است.