#حضرت_ام_البنین ابتدا گفت السلام علیک بنده اذن ورود می خواهم به کنیزی زینب آمده ام اگر از لطف خود دهد راهم السلام علیکما حسنین پرتو نور ذات لم یزلی آمدم تا شوم ڪنیز شما گر گذارم قدم به بیت علی جان عالم فدایت ای زینب بشنو از این کنیز زمزمه ای نام من فاطمه است اما تو بعد زهرا فقط تو فاطمه ای من شنیدم که مادرت زهرا بین دیوار و در فدا گردید آن قَدَر حامی ولایت بود که فدایی مرتضی گردید کاش در بین کوچه ها زده بود جای زهرا به روی من سیلی کاش ام البنین زمین می خورد کاش می گشت روی من نیلی بود آن کوچه خلوت و پنداشت می رسد زور او به زور حسن کاش می زد به روی من سیلی تا دگر نشکند غرور حسن ڪاش در پشت در سپر بودم همچو زهرا به یاری مولا ڪاش در سینه ام فرو می رفت میخ در جای سینه ی زهرا روضه می خواند وقت آمدنش نوعروسی ڪه جای فاطمه بود آن عروس سیاه پوش علی فاطمه در عزای فاطمه بود پا به بیت علی نهاد و سپس به ڪنیزیش مفتخر گردید سال ها بعد هم به لطف خدا مادر حضرت قمر گردید گشت از نور آفتاب علی جلوه ی ماه هاشمی حاصل به جهان پا نهاد از این پیوند یل ام البنین ابوفاضل از ادب طفل خود به دور سر شاه بی سر ز مهر می گرداند گفت عباس من فدایی توست یاور تو همیشه خواهد ماند داد قنداقه اش به دست علی مرتضی دست های او بوسید و سپس گریه ڪرد،ام بنین سبب گریه ی علی پرسید گفت این دست های زیبا را می دهد در ره شه بی سر روزی آید به دشت ڪرب و بلا می شود از بدن جدا، مادر آسمان بود و داشت چهار قمر همه زیبا و پاڪ و تابنده تا بریزد به پای خورشیدی ڪه بود نور او درخشنده چون ڪه آن ڪاروان به راه افتاد گفت عباس من ضیاء دوعین پسرم جان من،عزیزدلم هرچه شدجان تووجان حسین همه ی عمر افتخارم بود ڪه توئی اُسوه ی جوانمردی جان فدای حسین زهراباش نڪند بی حسین برگردی خبر آمد بشیر آمده است با دل زار و خسته، با افغان گفت مادر همه پسرهایت ڪشته گشتند با لب عطشان گفت ام البنین ڪه ای قاصد فقط از شاه عالمین بگو همه ابناء من فدای حسین فقط از سرورم حسین بگو گفت مادر ڪنار نهر فرات تشنه لب، راس اوجدا ڪردند سر او را به نیزه ها بردند دربیابان تنش رها ڪردند بدنش قطعه قطعه از ڪین شد آنچنان ڪه به بوریا بردند بی ڪفن دفن گشت بعد سه روز بی سر او را به خاڪ بسپردند دید نتواند این غمِ عظما مادری خسته دل ڪشد بردوش ازغم داغ سیدالشهدا ناله ای برڪشید و رفت ازهوش اولین روضه را بپا ڪرد و روضه خوانی مدام ڪارش بود گریه برداغ سیدالشهدا مرهمی بهر قلب زارش بود روضه می خواندوبافغان می گفت، اُم عباس با دلی غمگین من ندارم دگر پسر مَردم ودگرنیستم من امِِّ بنین آری آن پاڪدامن ازسرِمهر بهر احیای دین حق ڪوشید همچو زهرا به یاری حیدر بود و جام ولای اونوشید السلام علیڪ ای خورشید مهرِ منظومه ی چهارقمر السلام علیڪ مادر عشق هم نفس هم قدم تو باحیدر جواد کریم زاده @rozevanoheayammoharramsoghandi

#حضرت_ام_البنین مینویسم یاعلی یا فاطمه کارها دارد دلم با فاطمه فاطمه مولاست،مولا فاطمه! جان من قربان دوتا فاطمه فاطمه بنت النبی الموتمن! فاطمه ام البنین ارباب من! از ازل!نه قبل تر!نه قبل تر بند شد دست گدایان پشت در نه خدایند این جماعت نه بشر مادری بودیم از اول بیشتر حضرت زهرا رقم زد اینچنین... دست ما ‌و چادر ام البنین! در نسب نساب هارا افتخار درادب عباس را آموزگار یک زن اما در جوانمردی هزار تکیه بر این سرو دارد ذولفقار کوه پای عزتش سر می شکست... تا دو زانو پیش زینب می نشست بندگی کرد و دلش دریا شد و آسمان در دستهایش جا شد و حضرت باب المراد ما شد و خانه دار خانه مولا شد و گفت‌ من کی بانوی این خانه ام؟! گرد شمع بچه ها پروانه ام! روزهایش گریه شب ها گریه بود مرهم این سوز تنها گریه بود حرف هم‌میزد اگر با گریه بود کار بی بی جای زهرا گریه بود چهار قبر خاکی اش را میکشید ناله های واحسینا میکشید واحسینا سبط پیغمبر چه شد زیر سم اسب ها پیکر چه شد پیکرش را هم‌ نگفتی سر چه شد درخیام فاطمی معجر چه شد سوختم با کام عطشان حسین چهارفرزندم به قربان حسین زینب از چشمان نامحرم بگو از لگدها طعنه ها باهم بگو قدری از آن خطبه محکم بگو مادر!از بزم غریبه کم بگو وای من بازار توهین جور بود کاش چشم آن اراذل کور بود حیف شد دستان ساقی را زدند تیر بر چشم ترش یکجا زدند بعد او شلاق بر زنها زدند گریه کرد عباس بر نی تا زدند قاتلم داغ حسین و کربلاست گر بمیرم از غم زینب رواست... سیدپوریا هاشمی

#غزل گمان مکن پسرت ناتنی‌ برادر بود قسم به عشق، کنارم حسین دیگر بود منال ام بنین و ببال از عباس تو شیر مادر و شیر تو، شیر پرور بود سقوط قلعه‌ی خیبر اگر به نام علی‌ است فرات، خیبر دیگر؛ یل تو حیدر بود ز شام تا به سحر دور خیمه‌ها می‌گشت که ماه هاشمیان بود و مهر پرور بود به لرزه بود از او پشت، هفت‌ پشت ستم یل تو یک‌تنه یک تن نبود، لشگر بود به جای دست روی چشم خویش تیر گذاشت ببین که تا به چه حدی مطیع رهبر بود اگر فتاد روی خاک می‌شود پرپر ولی گل تو روی شاخه بود و پرپر بود استاد علی انسانی

#حضرت_ام_البنین مویم که شد سفید فدای سرت حسین عباس من فدای علی اکبرت حسین گفتم به آب لب نزند تا تو تشنه ای در آب بود فکر تو آب آورت حسین گفتم سکینه جان ، عمویت را حلال کن شرمنده ام هنوز هم از دخترت حسین از چار نازنین پسرم یک سپر رسید با کاروان غمزده خواهرت حسین اینجا همه زگریه من گریه می کنند اما تو خنده شد به دو چشم ترت حسین این گریه ها برای دو دست بریده نیست گریم به دست بسته دو خواهرت حسین تیر سعبه چشم اباالفضل را درید ماندم چه کرد با گلوی اصغرت حسین عباس آخرین نفسش روی پای تو تو زیر دست و پا نفس آخرت حسین طبق سفارشم همه جا همره تو بود جز کنج آن تنور که رفته سرت حسین از خواهرت شنیده ام ای شاه بی کفن مانده سه روز روی زمین پیکرت حسین از خواهرت شنیده ام غارت شد از تنت پیراهن و عمامه و انگشترت حسین زهرا اگر نبود بگرید برای تو من گریه میکنم عوض مادرت حسین عبدالحسین میرزایی

#مثنوی روایت است که أم الأئمّة النجبا از این جهان فنا رفت سوی دار بقا چو شام گشت سیه، روز در بر حیدر که چون بزرگ کند کودکان بی‌مادر گلان باغ نبی را خود آب‌یاری کرد ز کودکان یتیمش یتیم داری کرد نشسته بود یکی روز والد سبطین به یادش آمد از غربت امام حسین عقیل را طلبید آن زمان امیر عرب بگفت: آنکه مرا هست با تو یک مطلب تو چون خبیر و بصیری، به جمله‌ی اعراب که کیست عالی و دانی و چیستش انساب هر آن قبیله که مرد افکنند و شیر شکار شجاع و با نسب و با حسب عزیز و کبار از آن قبیله فراهم نمای یک دختر که در زمانه شود، کفو حیدر صفدر کز او عطای کند حق مرا جوانانی کنند یاری دین خدای سبحانی به بحر فکر فرو شد عقیل و لحظه‌ای چند برون نمود سر، و گفت: آن سعادتمند تو بانویی که طلب می‌کنی به ایل کلاب بود به چرخ حیا ماه، پشت ابر حجاب عفیفه طیبه، شاها، وراست فاطمه نام به مادر حسنین است، آن مهین همنام چه شیر ماده بود، شیر نر به شیر خدا بدین جلال و صفت، این چنین زنی است سزا به امر شاه روان شد بدان قبیله عقیل به خواستگاری آن أختر جمیل و جلیل بنی‌کلاب همه شاد و خرم و خوشحال نموده حمد خداوند قادر متعال که افتخار بود بهر ما چه زین بهتر کمینه دختر ما کفو ساقی کوثر پس از اجابت آن قوم، آن عزیز ودود ببست عقد و قرین مهر را به ماه نمود به بیت شیر خدا إبن عم و وصی رسول نمود فاطمه با عزت و جلال نزول ولی ز دیدن شهزادگان بی‌مادر نمود موی پریشان و ریخت اشک بصر به گریه گفت: که ای برگزیدگان خدا اگر قبول کنیدم، منم کنیز شما شنیده‌ام که یکی روز گفت: با حیدر مراست خواهشی ای مقدای جن و بشر که زین به بعد مرا فاطمه صدا مکنید قرین غصه، عزیزان مصطفی مکنید هر آن دمی که مرا فاطمه کنید صدا کنند یاد یتیمان، ز حضرت زهرا که در کجاست جوان مرده دخت پیغمبر چه شد که کرد فراموش مان دگر مادر چه شد دگر نکند یاد از عزیزانش کجا شد آن همه لطف و عطا و احسانش رضا نیم که عزیزان مصطفی و بتول شوند خاطرشان لحظه‌ای حزین و ملول از این کلام چنان شاه را مشوش کرد که بعد از آن دگر امّ‌البنین خطابش کرد خدای داد به امّ‌البنین چهار پسر شجاع و شیر دل و جنگی و غضنفر فر به قد چو شاخه‌ی طوبی به جلوه همچون ماه به نام جعفر و عباس و عون و عبدالله بدی زنان عرب را همیشه ورد زبان که دارد ام بنین در زمانه چهار جوان به زیر سایه‌ی این چهار شاخه‌ی شمشاد خوشا به حالش باشد همیشه خرم و شاد چو هست رسم فلک این چنین که در عالم دلی به جای نماند که باشدی خرم گلان سرخ ورا کوفیان بداختر ز تیغ و نیزه نمودند از جفا پرپر دو دست حضرت عباس او جدا کردند سر منور او را به نیزه‌ها کردند از این قضیه چو گردید باخبر به تعب ز دیده اشک فشان گفت با زنان عرب مراست خواهشی امّ‌البنین مخوانیدم بدین سمت دگر ای دوستان مدانیدم چرا که ام بنین مادر جوانان است از این قضیه مرا هر دو دیده گریان است زمانی ام بنین بوده‌ام که چهار پسر چو چار ماه مرا بود از وفا در بر کنون چو نیست جوانی مرا در این عالم سزای نیست که امّ‌البنین بخوانیدم ز ظلم کوفی و شامی به دشت کرببلا دو دست از تن عباس من شده است جدا گرفت این دل من از جفای قوم خسان که بند مشک به دندان گرفت از احسان دگر مگوی تو «علامه» حال مضطر او عمود آهن آخر چه کرد بر سر او مرحوم حاج محمد علامه

#حضرت_ام_البنین به آسمان و به وقتِ سحر نیاز ندارد که هست مادرِ ماه و قمر نیاز ندارد چهار شیر-پسر را روانه کرده به میدان حسین(ع) بعدِ جوانش سپر نیاز ندارد نشسته أمّ وهب پای درس ِ أمّ ادب که؛ به روزِ واقعه هرگز پسر نیاز ندارد علی(ع) و خیلِ ملائک به وصفِ او شده مشغول به وصفِ حدّاقلِّ بشر نیاز ندارد شده ست همسر او بوتراب! تا به ابد به بنی کلاب! قبیله! پدر! نیاز ندارد انیس و مونس قرانِ ناطق است! به قران- مقام و رتبه ازین بیشتر نیاز ندارد بشیر با خبر است از علاقه اش به حسینش(ع) همینکه از پسرانش خبر نیاز ندارد بناست جان بدهد در رکابِ خون خداوند دو دست و چشم و سرش را اگر نیاز ندارد تمام ِ دار و ندارش فدای سیدٱلعطشان کنار علقمه سقّا به سر نیاز ندارد! مرضیه عاطفی

#مدح رسالتت نه فقط صاحب پسر شدن است تو را کنار علی شأنِ همسفر شدن است بزرگ مادرِ ماهِ همیشه کامل عشق! هنوز نور تو در حال بیشتر شدن است محبتت رقمی در دل علی دارد که رو به آینه در حال ضربدر شدن است رسیدن تو به وصل علی به ما آموخت مهم تر از همه از جانبش نظر شدن است حسودهای مدینه تو را نمی فهمند و قلب تیره سزاوار شعله ور شدن است تمام می شود این غم، همین که برگردی فرشته مشکلش از بابت بشر شدن است تو آن ضمیر بلندی که راز عرفانت نتیجه ی گذر از مرز خون جگر شدن است سکوت کن که ادب یادداشت بردارد سخن بگو که حیا فکر بارور شدن است که عشق در تو نه با مهر مادری یکسوست نه فارغ از غم هفتاد و یک نفر شدن است دو دست خویش به جای تو داده فرزندت وگرنه میل تو هم بر شکسته پر شدن است حسین تا که نماند به روی نیزه غریب سفارشت به پسرها بدون سر شدن است خیال مرثیه سازم به روضه می کشدم ولی تمایلم امشب، به برحذر شدن است به زخمتان دم رفتن نمک نمی پاشم بشیرم و همه سعیم، به خوش خبر شدن است خیال مرثیه ساز مرا ببخش ای سرور کبوترست و به دنبال نامه بر شدن است کاظم بهمنی

#حضرت_ام_البنین خوب بود این دم آخر پسرانت بودند! شرزه شیران جگردار جوانت بودند این زمین گیر شدن، علت خونین بالی ست سر بالین تو جایِ پسرانت خالی ست گفتن از بی کسی ات حال بکاء می خواهد مادر داغِ جوان دیده، عصا می خواهد چه بگویم!؟ که از این بغض، صدا می گیرد چه کسی گوشه ی تابوت تو را می گیرد!؟ گفتنش نیز به جان، غصه و غم می ریزد مادر از مرگ پسر، زود به هم می ریزد داغ بیهوده ندیدی! به خدا چشم زدند اهل این شهر جوانان تو را چشم زدند مادر! این لحظه ی آخر کمی از ماه بگو از قد و قامت آن دلبر دلخواه بگو روضه مشک بخوان پشت سرت گریه کنیم یک دلِ سیر برای قمرت گریه کنیم مادر! آن گونه بخوان که جگر عالم سوخت پایِ این روضه شنیدم دلِ مروان هم سوخت روضه ی مشک بخوان، روضه ی گودال نخوان هر چه خواندی فقط از معجر و خلخال نخوان! خوب شد کرببلا را تو ندیدی مادر خنده ی حرمله ها را تو ندیدی مادر خوب شد شام بلا را تو ندیدی مادر داخل طشت طلا را تو ندیدی مادر کوهی از غم به سرِ شانه ی زینب دیدند دخترت را ملاعام معذب دیدند وحید قاسمی

قمر العشیره باران که می بارد پریشانم حال خودم را خوب می دانم ابری ترین باران پنهانم من روضه خوانم روضه می خوانم در بین ساحل موج غم افتاد در علقمه مشک و علم افتاد دستی قلم نذر حرم افتاد همناله با ذکر عمو جانم بغضی میان هر گلو لرزید در دست ساقی تا سبو لرزید با العطش قلب عمو لرزید من هم به فکر داغ طفلانم تا بر سر فرقش عمود آمد روی لبش ذکر سجود آمد از خیمه ها تا بوی دود آمد فریاد زد میسوزد این جانم روی زمین بال و پرش می ریخت ذره به ذره پیکرش می ریخت با تیرها چشم ترش می ریخت یاد خسوف ماه تابانم با سوز آهی آتشین از راه همناله با امّ البنین از راه زهرا رسیده دلغمین از راه مادر رسید و دید گریانم در گریه ام گل کرد لبخندم وقتی به من می گفت "فرزندم" خود را به پای مادر افکندم از راه آمد عید قربانم نور خدا دست هوَس افتاد شیر حرم کنج قفس افتاد عباس‌ آخر از نفس افتاد دیگر چه شد شاعر ؟؟ نمی دانم #اسماعیل_شبرنگ

زمینه وفات حضرت ام البنین سلام الله علیها حاج محمد رضا بذری #زدم_سر_بر_صحرا زدم سر بر صحرا می افتم رو خاکا تنت میشه پیدا ای به قربونت چشام تو چشماته علم تو دستاته هنوزم همراته ای به قربونت ای به قربونت هنوزم تو یل لشکرمی ای جانم پناه همه اهل حرمی ای جانم ای به قربونت تقلا میکنی پاشی زجا ای جانم چرا بستی چشاتو یا اخا ای جانم علم برپاست هنوز بالاست پاشو داداش حسین تنهاست (گره خورده به کارم علمدار ندارم)4 سرت رو زانومه تو باشی معلومه سکینه آرومه ای به قربونت نخور غصه اصلا تورو خوب میشناسم داداشم اون با من ای به قربونت ای به قربونت اگه فکر رباب و اصغری اون با من نشد مشکو به خیمه ببری اون با من (ای به قربونت اگه دیدی علم خورده زمین اون با من نخور غصه یل ام البنین اون با من )2 قدم خم شد چی سهمم شد تنت داداش چه درهم شد (گره خورده به کارم علمدار ندارم)4 میسوزی تو آفتاب شدی خیلی بی تاب کنار نهر آب ای به قربونت اگر لشکر دارن تماشا میکنن داداشم اون بامن ای به قربونت ای به قربونت نباش دل نگرون دخترم اون با من تو راضی شو تنت رو ببرم اون با تو ای به قربونت با اینکه بردنت دردسره اون با من پاشو که خیمه ها در خطره اون با تو فدا چشم پراز اشکت دلم پارست مثل مشکت (گره خورده به کارم علمدار ندارم)4 🥀▪️🥀▪️🥀▪️🥀▪️ @rozevanoheayammoharramsoghandi

#حضرت_ام_البنین تا صدا میرسد از ساحتِ خونبارِ بقیع مرد و زن اشک بریزند ، به دیوارِ بقیع یک زن و صورتِ قبری ، به دلِ زارِ بقیع دلِ ما هم ، بخدا گشته گرفتارِ بقیع مادرِ حضرتِ عبّاس ، پریشانِ توأیم سال ها در به درِ سفره ی احسانِ توأیم تو که بودی؟ که خدا همسرِ مولایت کرد؟ تو چه کردی؟ که چنین غرقِ تَوَلّایت کرد؟ مادرِ چهار گلِ حضرتِ زهرایت کرد صدفِ گوهرِ نایاب... چو سقّایت کرد با تواضع ، به درِ خانه ی مولا رفتی این چنین بود ، که تا عرش تو بالا رفتی سائل آمد به درِ خانه ، تفضّل کردی تو به اولادِ نَبی ، خوب توسّل کردی زحمتِ حاجتِ دنیا ، که تقبّل کردی لطف کردی و مرا نیز تحمّل کردی بابِ حاجاتِ همه ، نامِ شما باشد و بس چشمِ ما نیز به اکرامِ شما باشد و بس پسرانت همه رفتند ، تو تنها ماندی سال ها گریه کنِ بچّه ی زهرا ماندی مرحمِ زخمِ دلِ زینبِ کبریٰ ماندی همه رفتند به یاریِ حسین... جا ماندی پسرت نقشِ زمین شد ، به غمش خندیدند همه بر مشک و دو دستِ قلمش خندیدند زینبت گفت «حسین» و... جگرت تیر کشید تا شنیدی که سرش رفت... سرت تیر کشید وسطِ کوچه نشستی... کمرت تیر کشید گفت «انگشتر» و... هی بال و پرت تیر کشید بخدا سوزِ دلت ، کرده دلم را بی تاب قدری آرام بخوان روضه برای ارباب روضه ای از سَرِ احساس... دلت ریخت بهم رنجِ پرپر شدنِ یاس... دلت ریخت بهم خنده ی دشمنِ خنّاس... دلت ریخت بهم روضه ی حضرتِ عبّاس... دلت ریخت بهم رفتنی گشته ای از بس که بزرگ است غمت کاش میشد که بسازیم به زودی حَرَمت بعدِ زهرا تو شدی مادرِ ما نوکرها سایه ات کم نشود از سَرِ ما نوکرها تو نظر کن به دلِ مضطرِ ما نوکرها وقفِ عباسِ تو ، چشمِ تَرِ ما نوکرها ما همه نوکر و درمانده ی فردای توأیم تو هنوز امِّ بَنینی و پسر های توأیم پوریا باقری