قبله من در هر دو جهان، قبلۀ من، روی حسین است یعنی همه‌‌ جا روی دلم، سوی حسین است . با عشق حسین از دو جهان، چون نکَنم دل؟ مُلک دو جهان، قیمت یک موی حسین است . . در سجده دلم، حاجت محراب ندارد محراب نمازم، خم ابروی حسین است . گشتم همه بازار جهان را و نجُستم مُشکی که نه در حسرت مُشکوی حسین است . خضر آن چه به صد سیر و سفر در طلبش بود آبی است که سرچشمۀ او، جوی حسین است . اَجرام فلک، جلوه‌ای از خویش ندارند روشن‌گری مهر و مه از روی حسین است . خُلقِ که کنم وصف و خصال که ستایم؟ از خوی که گویم که بِه از خوی حسین است؟ . حوران بهشتی همه در گلشن فردوس بویند گلی را که در او، بوی حسین است . طوبی به چنان جلوه‌گری، روز قیامت نظّاره‌گر قامت دل‌جوی حسین است . در معرکه چون دید فلک صولت او، گفت نیروی علی، در یَد و بازوی حسین است . بوم و برت، ای کرببلا! دشت ختن گشت؟ یا این همه مشکین نفس از بوی حسین است؟ . آخر همه را خواب‌گهی هست، در این خاک از اوست سعادت که به پهلوی حسین است . این جا اگرش اهل جفا قدر نسنجید آن جا همه سنجش، به ترازوی حسین است . «نظمی» گنهش، گر چه بُوَد بیش ولیکن توفیق وی این بس که ثنا‌گوی حسین است #نظمی_تبریزی