. 🔺حدیثی که سبب شد آیت‌الله شیخ جعفر سبحانی تبریزی (حفظه الله) از جوانی، دست به قلم شوند! قالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : اَلْمُؤْمِنُ إِذَا مَاتَ وَ تَرَكَ وَرَقَةً وَاحِدَةً عَلَيْهَا عِلْمٌ ، تَكُونُ تِلْكَ اَلْوَرَقَةُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ سِتْراً فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَلنَّارِ ، وَ أَعْطَاهُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِكُلِّ حَرْفٍ مَكْتُوبٍ عَلَيْهَا مَدِينَةً أَوْسَعَ مِنَ اَلدُّنْيَا سَبْعَ مَرَّاتٍ. ترجمه: اگر مؤمن از دنیا برود و یک ورقه از خودش باقی بگذارد که بر آن #علمی نوشته شده باشد، روز قیامت این ورقه بین او و آتش حائل می‌شود، و نه تنها مانع از آتش است، بلکه خداوند تبارک و تعالی در عوض‌ هر‌ حرفی که بر آن ورقه نوشته است، شهری وسیع‌تر از دنیا به اندازه هفت برابر به او اعطا می‌فرماید! 📗 الأمالی، جزء ۱ ، صفحه ۳۷ بنده در دوران جوانی این حدیث را مشاهده کردم و سبب‌ شد که قلم به دست گرفته و آثاری را از خود به جای بگذارم. 📚 برگرفته از سخنان آیت‌الله سبحانی در درس خارج اصول. نقل از افق حوزه، چهارشنبه ۳۰ دی ۱۳۹۴