✳ روح که بزرگ شد، تن به زحمت می‌‏افتد 🔻 اساساً #روح که بزرگ شد، #تن به زحمت می‌‏افتد، و روح که کوچک شد، تن آسایش پیدا می‌کند. این خود یک حسابی است... 🔸 روح کوچک به دنبال لقمه برای بدن می‌رود؛ اگرچه از راه دریوزگی و تملّق و چاپلوسی باشد. روح کوچک دنبال #پست و #مقام می‌رود ولو با گرو گذاشتن ناموس باشد. روح کوچک تن به هر ذلت و بدبختی می‌دهد برای اینکه می‌خواهد در خانه‌اش فرش یا مبل داشته باشد، آسایش داشته باشد، خواب راحت داشته باشد. اما روح بزرگ به تن نان جو می‌خوراند، بعد هم بلندش می‌کند و می‌گوید #شب‌زنده‌داری کن. 🔸 روح وقتی که بزرگ شد، خواه ناخواه باید در روز #عاشورا سیصد زخم به بدنش وارد شود. آن تنی که در زیر سم اسب‌ها لگدمال می‌شود، جریمه‌ی یک روحیه‌ی بزرگ را می‌دهد، جریمه‌ی یک #حماسه را می‌دهد، جریمه‌ی حق‌پرستی را می‌دهد، جریمه‏‌ی روح #شهید را می‌دهد. وقتی که روح بزرگ شد، به تن می‌گوید من می‌خواهم به این خون ارزش بدهم. 👤 #شهید_مطهری 📚 از کتاب #حماسه_حسینی، ج۱ 📖 ص۳۱

✳️ احتکارشده در قبر بدن! 🔻 انسان نبايد اجازه دهد #روح بزرگ و نامحدودش، محدود به نيازهای #تن او گردد و شخصيت او شخصيتی «تنی» و بدن‌آلود شود! #ملاصدرا تعبير جالبی دارد؛ خطاب به انسان‌های دنيايی می‌گويد: «ای #احتكار_شده در قبر بدن!» می‌گويد ای انسان! تو «خود»ت را در قبر «بدنت» احتكار كرده‌ای و خاكی شده‌ای و اين سزاوار تو نيست. آدمی كو می نگنجد در جهان در سر خاری همی گردد نهان جان لقمان كه گلستان خدا است پای جانش خسته‌ی خاری چراست 🔺 انسانی که از کلّ جهان وسيع‌تر است نبايد خود را در خار #دنيا گرفتار كند. 👤 #استاد_اصغر_طاهرزاده 📚 از کتاب #آشتی_با_خدا