#چیست_آن ۷۳ مامان جون😊 هر شب یه چیستان میزاریم واستون❓❓ به یاد روزهای مدرسه...🎒 🧐چیستان شماره هفتاد و سوم : ⁉️ اگه گفتی دخترِ دخترِ مادرِ خواهرِ پدرت، چه نسبتی با تو داره⁉️ جوابا رو بفرستین به 🆔: @madarane96 "مامان باید شاد باشه"

قبل از خواب زمزمه کنیم ... اَللَّهُمَّ اغْفِرْ لِيَ الذُّنُوبَ الَّتي تُحْرِمُنِیَ الْحُسَیْنْ خدایا گناهانی را که مرا از "حسین" محروم میکند ببخش... #شهید_حسین_همدانی #شهدا_را_یاد_کنیم_با_ذکر_صلوات 🎧قسمت سیزدهم داستان صوتی کتاب «خداحافظ سالار» رو با هم میشنویم 👇👇👇 "مامان باید شاد باشه"

صدای کتاب... #خداحافظ_سالار ❤️ قسمت سیزدهم "مامان باید شهید پرور باشه"

🚩 بیش از ۵ ماه از فراق سردار دل‌ها گذشت... 🔹شب جمعه‌ است، شب زیارتی اباعبدالله الحسین (ع) بیاد همه شهدا و امام شهدا🌷 صلوات و فاتحه ای هدیه بفرستیم به آسمون "مامان باید شهید پرور باشه"

سلام مامان جون😊 صبح آدینه تون بخیر🌸

تا جمعه ظهور🌼 وعده ما هرروز بعد از نماز صبح صلوات خاصه حضرت مادر "مامان باید شاد باشه"

#بازی_امروز نقاشی سایه ها👤 ابزار لازم:✂️ کاغذ یا مقوای سفید مدادرنگی یا ماژیک اسباب بازی مامان جون، پرده رو بزن کنار یا اگه ایوون و حیاط و بالکن داری، یه میز و صندلی واسه دلبندت دست و پا کن. سایه اسباب بازی باید بیفته روی کاغذ و دلبندت سایه ها رو نقاشی کنه 🎯هدف_بازی: #دقت_و_تمرکز #هماهنگی_چشم_و_دست "مامان باید همبازی باشه" https://eitaa.com/madaranee96

🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 #چراغ راه ۱۲۳ اندر حکایت اهمیت دوری از گناهان ☘امام سجاد علیه السلام تعجب می‌ کنم از کسی که از غذای فاسد بخاطر ضررش دوری می‌کند، اما از گناه بخاطر زیان و ننگ آن پرهیز نمی‌ ‌کند.🍂 "مامان باید شاد باشه"

تأمل در انگیزه ها، یکی از راه های خودشناسی #پند_استاد ۶ یکی از راه های خودشناسی این است که انسان دقت کند هر عملی را چرا و به چه انگیزه و نیتی انجام داده؟ چه غایتی در نظرش بوده و اساسا چه اهدافی برایش مهم است؟ چون قیمت هر آدمی متناسب با هدفش تعیین می‌شود و قیافه روح او شبیه هدفش خواهد شد. پس از نیت، مقدار قوت اراده و عملش سنجیده می‌شود. استاد پناهیان "مامان باید شاد باشه"

#یاد_قدیما... ۱۶ وقتی به گذشته نگاه می‌کنم وسادگی زندگی رو به یاد میارم،حسرت می‌خورم که چرا اینقدر زندگی رو سخت گرفتیم؟در گذشته انگار بین توقعات ما و واقعیت زندگی فاصله‌ای نبود.کم می‌خواستیم ولی از کم بیشتر داشتیم.خوشبختیمونو به وسایل و امکانات گره نزده بودیم.خوشیامون توی دلمون بودو سرریز میکرد توی دل بقیه.همسایگی معنی داشت،همشهری معنی داشت،تنهایی یه جور مریضی بود.نیازهای مشخص ساده‌ای داشتیم و در کنار هم اونها رو محقق می‌کردیم.ولی انگار ناگهان یک نفر غریبه آمد و توی بلندگو داد زد:خوشبختی این نیست... خوشبختی بالای آن کوه بلنده...و اون دور دورا رو نشون داد.ما هم برای رسیدن به قله کوه، شهرمون رو رها کردیم و شروع به بالا رفتن کردیم. دچار رقابت شدیم، ترسیدیم که خوشبختی سر کوه به اندازه همه نباشه،پس دست عزیزانمون رو رها کردیم که زودتر برسیم، دویدیم، هر کی برای خودش، شیب کوه هی تندتر میشدو ما بیشتر تلاش می‌کردیم،خیلیامون از نفس افتادیم، بعضیامون راه بقیه رو بستیم که بالا نیان،زنی با عطش مردش را صدازد ومرد گفت مگه نمی‌بینی دارم از کوه بالا میرم؟کودکی نگاه مادرش کرد و گفت مامان میشه یه دقیقه بشینم بازی کنم؟ ولی مادرش بااضطراب گفت بدو برو بالا...نمیبینی همه بچه‌هادارن میدون؟ ولی این کوه قله‌ای نداشت و هر چه بالاتر رفتیم، قله بلندتری جلومون دیدیم. همه خسته،خشمگین،ناامید،سرخورده و ازهمه مهمتر، «تنها» موندیم روی شیب تند دامنه کوه. حالا بعضی از ماها ازاون بالاباحسرت به شهر قدیممون نگاه میکنیم وهرچی فکر میکنیم که چی شد که مااونجارو ول کردیم وآواره کوههاشدیم،چیزی یادمون نمیاد "مامان باید شادباشه