امیرکبیر؛ همچنان مورد حمله بهائیان و مورخان انگلیسی یکی از چالش‌هایی که فرقه ضاله #بهائیت در ابتدای امر با آن موجه شد، این بود که با فرد محبوب و مورد علاقه‌ای در کشور به نام امیر کبیر رو به رو شدند. اگر امیر کبیر در مقابل #علی_محمد_باب و جریان بابی نمی‌ایستاد، و ناصرالدین شاه را راضی به مبارزه با آنان نمی‌کرد، و اگر امیرکبیر دستور اعدام باب را نمی‌داد معلوم نبود چه بر سر ایران در آن دوره می‌آمد.امیرکبیر با سیاست و درایت دریافت که این فتنه و آتش آن از گور انگلیسی‌ها بر می خیزد و اگر درصدد رفع آن برنیاید بنیان مملکت سست خواهد شد. در واقع حدس امیر در این رابطه کاملاً درست بود، روسیه و انگلیس در آن زمان به‌رغم آنکه با یکدیگر رقابت داشتند؛ اما در زمینه حمایت از #بهائیان متفق القول بودند. دو کشور تلاش داشتند با حمایت از این فرقه تازه تأسیس نفوذ خود را از این طریق شدت بخشند و علاوه بر آن «برای مقابله با روحانیت و علما که نفوذ و محبوبیت زیادی در میان مردم داشتند، از بابی ها به عنوان سپر بلا بهره‌برداری کنند.» #البته ناصرالدین شاه هم در ابتدا همانند استعمارگران تلاش نمود تا با مهره بهائیان، سیاست‌های روحانیان را خنثی نماید؛ اما زمانی که خطر ناامنی و تهدید قدرت مرکزی توسط بهائیان پیش آمد، از سیاست سرکوب آنها دفاع کرد. امیر کبیر نیز دستور اعدام باب را مبتنی بر حکم علمای تبریز صادر کرد. او را که در آن هنگام ۳۱ سال داشت، از زندان بیرون آورده به چوبۀ دار بسته و تیرباران کردند. این واقعه در ۲۸ شعبان ۱۲۶۶ هجری قمری رخ داد. 💥پایگاه خبری مفاز💥 ʲᵒᶦⁿ↷                ➣ eitaa.com/mafaz_news