📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🔸کسی‌که راهِ خدا را بپیماید، دنیایش هم به سامان می‌رسد و حیاتِ طیّبه برایش از همین دنیا آغاز می‌شود و زندگی‌اش با یُسر و نصرت و رهایی از گرفتاری و فتحِ ابواب - از آن‌جا که گمان می‌کرده یا نمی‌کرده - دگرگون می‌شود؛ البتّه اندک‌اندک در طیّ سالیان، و حتّی ده‌ها سال. *🔸إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ* (غافر/۵۱) *🔸مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً ۖ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ* (النحل/۹۷) *🔸وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَىٰ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ* (الاعراف/۹۶) 🔸واقعاً هم آدم از خدای رحمان رحیم - وقتی به او ایمان دارد و دستوراتش را رعایت کرد - مگر جز این گمان دارد؟ .

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه *الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي الْآخِرَةِ...* (سبا٫ ۱)؛ حمد خدای را که هر چه در آسمان‌ها و زمین است، از آنِ اوست). یعنی "مالکیّت بر هستی" دلیلِ حمد است. 🔹در سوره حمد، "ربوبیّت بر هستی" - یعنی ذرّه‌پروریِ - اوست که دلیلِ حمد است؛ و در سورهٔ فاطر، "خالقیّتِ" اوست که دلیلِ حمد است. یعنی خدا ستوده است چون خالق است و ربّ است و مالک!... 🔹مالکیّتِ خدا بر مخلوقات و مربوبات، نفیِ استقلالِ ایشان است. هیچ چیز مالِ هیچ‌کس نیست؛ حتّی هیچ‌کس مالکِ خودش هم نیست و همه چیز مالِ خداست. اگر آدم این حقیقت را بفهمد و شهود کند، هیچ چیز را مالِ خودش نمی‌داند، پس به آمدن و رفتنِ چیزها دل نمی‌بندد و حتّی جانش را براحتی تقدیم می‌کند و در جوارِ قربِ ملیکِ مقتدر، که مالکِ هستی است، آرام می‌گیرد. .

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه *أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَىٰ نُورٍ مِنْ رَبِّهِ ...* (زمر، ۲۲) *فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ...* (انعام، ۱۲۵) 🔹"شرحِ صدر" - که به گشادگیِ سینه ترجمه می‌شود - یک دریا عمق دارد و نباید به‌راحتی از آن گذشت. 🔹همان‌طور که طلیعهٔ ایمان شرحِ صدر است‌، طلیعهٔ کفر نیز شرحِ صدر برای آن است: *"من شرح...من‌الله* (النحل، ۱۰۶). پس شرحِ صدر برای ایمان نخستین نفحهٔ توفیق و هدیهٔ الهی است، و شرحِ صدر برای کفر نخستین نفحهٔ خِذلان و غضبِ حق. 🔹باید پیوسته شرحِ صدر را از خدا خواست، چنان‌که نخستین دعای موسی علیه‌السّلام وقتی به نبوّت منسوب شد این بود که : *"...رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي"* (طه، ۲۵). 🔹وقتی شرحِ صدر برای ایمان آمد، انسان دلش به ایمان مائِل می‌گردد؛ و وقتی چنین شد، خداوند به ازای یک قدم، ده‌ها قدم به‌سوی او آمده و او را غرقِ در نور می‌سازد. لذا بعد از شرحِ صدر فرموده: *"فَهُوَ عَلَی نُورِِ مِن رَبِّهِ"* انسان باید در جستجوی این "نور" باشد. 🔹امّا یک واسطه هم این وسط هست و آن، "ذکر" است. وقتی شرحِ صدر آمد، انسان نباید این توفیق را از دست بدهد بلکه پیوسته باید ذاکرِ حق باشد. یعنی اگر این سررشته به‌دست آمد، نباید گذاشت از دست برود؛ و در دست داشتنش، به کثرتِ ذکر است. *آن‌ وقت است که "نور" خواهد آمد.* .