#روز_هجدهم؛ حکمت ۱۴۸ تا ۱۵۵ 🦋 حکمت ۱۴۸: انسان زير زبان خود پنهان است. 🦋 حکمت ۱۴۹: نابود شد كسی‌كه ارزش خود را ندانست. 🦋 حکمت ۱۵۰: (مردی از امام درخواست اندرز كرد) و درود خدا بر او فرمود: از كسانی مباش كه بدون عمل صالح به آخرت اميدوار است و توبه را با آرزوهای دراز به تاخير می‌اندازد؛ در دنيا چونان زاهدان سخن می‌گويد اما در رفتار همانند دنياپرستان است؛ اگر نعمت‌ها به او برسد سير نمی‌شود و در محروميت قناعت ندارد؛ از آن‌چه به او رسيد شكرگزار نيست و از آن‌چه مانده زياده‌طلب است؛ پرهيز می‌دهد اما خود پروا ندارد؛ به فرمان‌برداری امر می‌كند اما خود فرمان نمی‌برد؛ نيكوكاران را دوست دارد اما رفتارشان را ندارد؛ گناه‌كاران را دشمن دارد اما خود يكی از گناه‌كاران است و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد اما در آن‌چه كه مرگ را ناخوشايند ساخت پافشاری دارد؛ اگر بيمار شود پشيمان می‌شود و اگر تندرست باشد سرگرم خوش‌گذرانی هاست؛ در سلامت مغرور و در گرفتاری نااميد است؛ اگر مصيبتی به او رسد به زاری خدا را می‌خواند اگر به گشايش دست يافت مغرورانه از خدا روی برمی‌گرداند؛ نفس به نيروی گمان ناروا بر او چيرگی دارد و او با قدرت يقين بر نفس چيره نمی‌گردد؛ برای ديگران كه گناهی كم‌تر از او دارند نگران است و بيش از آن‌چه كه عمل كرده اميدوار است؛ اگر بی‌نياز گردد مست و مغرور شود و اگر تهی‌دست گردد مايوس و سست شود؛ چون كار كند در آن كوتاهی ورزد و چون چيزی خواهد زياده‌روی نمايد؛ چون در برابر شهوت قرار گيرد گناه را برگزيده، توبه را به تاخير اندازد و چون رنجی به او رسد از راه ملت اسلام دوری گزيند؛ عبرت‌آموزی را طرح می‌كند اما خود عبرت نمی‌گيرد؛ در پند دادن مبالغه می‌كند اما خود پندپذير نمی‌باشد؛ سخن بسيار می‌گويد اما كردار خوب او اندک است؛ برای دنيای زودگذر تلاش و رقابت دارد اما برای آخرت جاويدان آسان می‌گذرد؛ سود را زيان و زيان را سود می‌پندارد؛ از مرگ هراسنا‌ک است اما فرصت را از دست می‌دهد؛ گناه ديگری را بزرگ می‌شمارد اما گناهان بزرگ خود را كوچک می‌پندارد؛ طاعت ديگران را كوچک و طاعت خود را بزرگ می‌داند؛ مردم را سرزنش می‌كند اما خود را نكوهش نكرده با خود رياكارانه برخورد می‌كند؛ خوش‌گذرانی با سرمايه‌داران را بيش‌تر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد؛ به نفع خود بر زيان ديگران حكم می‌كند اما هرگز به نفع ديگران، بر زيان خود حكم نخواهد كرد؛ ديگران را هدايت اما خود را گم‌راه می‌كند؛ ديگران از او اطاعت می‌كنند و او مخالفت می‌ورزد؛ حق خود را به تمام می‌گيرد اما حق ديگران را به كمال نمی‌دهد؛ از غير خدا می‌ترسد اما از پروردگار خود نمی‌ترسد. 🦋 حکمت ۱۵۱: هركس را پايانی است تلخ يا شيرين. 🦋 حکمت ۱۵۲: آن‌چه روی می‌آورد، باز می‌گردد و چيزی كه باز گردد گویی هرگز نبوده است. 🦋 حکمت ۱۵۳: انسان شكيبا پيروزی را از دست نمی‌دهد هرچند روزگار آن طولانی شود. 🦋 حکمت ۱۵۴: آن‌کس كه از كار مردمی خشنود باشد، چونان كسی است كه هم‌راه آنان بوده و هركس كه به باطلی روی آورد، دو گناه بر عهده او باشد: گناه كردار باطل و گناه خشنودی به كار باطل. 🦋 حکمت ۱۵۵: عهد و پيمان‌ها را پاس داريد به خصوص با وفاداران. #نهج_البلاغه