#معیار_ایمان @salmaberey🏴 🔰إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِين َ إِذَا ذُكِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (سوره انفال_۲) « #مؤمنان، فقط کسانی هستند که ◽️چون یاد خدا شود، دل هایشان #ترسان می شود، ◽️ وهنگامی که #آیات_او بر آنان خوانده شود، بر ایمانشان می افزاید، ◽️ و بر پروردگارشان #توکل می کنند.»🍃 ❤️ پيامبر خدا (ص) : « #مؤمن كسى است كه نفْسش از او در رنج است و مردم در #آسايش.»🍃 📚 كنز العمّال _ص ۷۵۲ 👮 خادمین اداره آموزش و ارزشیابی آستان حضرت عبدالعظیم (ع)

🌴حضرت علی علیه السلام: « #مؤمن، از بددلى و دشمنى با مردم، به دور است.»🍃 📚 غرر الحكم _حدیث ۱۲۴۵

💚 امیرالمومنین علی علیه السلام : « #مؤمن، طبيعتش خيرخواهى و فرو خوردن خشم است.»🍁 📚 غرر الحكم _حدیث ۱۳۰۵

@salmanerey🏴 💠 روزی پیامبر اکرم (ص) از کوچه ای می گذشتند. نگاه مبارکشان به گروهی از #کودکان افتاد که در حال بازی بودند. حضرت در همان حال فرمودند: « #وای_بر_احوال_فرزندان_آخرالزمان_از_دست_پدرانشان»  ❓اصحاب سئوال کردند: یا رسول الله! پدرانشان مشرک اند؟ 🟢پیامبر( ص)فرمودند: «نه! بلکه پدران #مؤمن و مسلمان دارند.» ❓اصحاب پرسیدند : پس علت تأسف شما چیست؟ 🟣 حضرت فرمودند: پدران و مادران آخرالزمان بیشتر توجه خود را صرف برآوردن نیازهای #مادی فرزندان خود نموده و از #تربیت_دینی آن ها غافلند. برخی از آن ها چیزی از #واجبات و فرائض را به فرزندانشان نمی آموزند ؛ و اگر فرزندی شخصاً برای یادگرفتن احکام اقدام نمود او را از این کار باز می دارند و به بهره ی بسیار اندکی از دنیا برای آن ها راضی می شوند.  🟢 آنگاه پیامبر فرمودند: «من از آن ها #بیزارم و آن ها نیز از من بیزارند.»[1]  🔴 با کمی تأمل در این فرمایش و اندرز به درستی اهمیت #تربیت فرزندان در می یابیم که بعنوان پدر و مادر چه وظیفه سنگینی در قبال فرزندان خود، #تربیت_دینی و معنوی آن ها و کردار و اعمالشان داریم.  👦 فرزندان حقوق بسیاری بر پدر و مادر دارند و تربیت صحیح و آشنا سازی با دین و وظایف فرزند در قبال دستورات دینی و شرعی از جمله مهم ترین این حقوق فرزند بر پدر و مادر و دارای اهمیت بسیار فراوانی است. 💠 امام سجاد (ع) : «و امّا حق فرزند تو، بر تو این است که بدانی وجود او از نیک و بدش در این جهان #مربوط به تو است. »[2] [1] بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۱۱۴ [2] بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۶