این جماعت میگویند #فقاهت و #فتوا امر جدیدی است و در زمان معصوم و محدثین اول ( محمدون ثلاث) فقاهت ( استنباط احکام از ثقلین و بیان آن به زبان عرفی ) وجود نداشته است. در حالیکه طبق پستی که میبینید در رجال نجاشی در احوالات ابان بن تغلب میخوانیم که حضرت باقر علیه السلام به او فرمودند در مسجد مدینه بشین و فتوا بده و من دوست دارم امثال تو را در بین شیعیان ببینم یا در کتاب العلم بحارالانوار علامه مجلسی روایتی از حصرت رسول صلوات الله علیه و اله هست که میفرمایند بالاترین عبادت تفقه در دین است و کارایی فقیه را درمقابل شیطان هزار برابر عابد معرفی میکند و در حدیث دیگر یکی از سه خصلتی که ایمان را تکمیل میکند، تفقه در دین معرفی میشود و در حدیث دیگر میفرمایند اگر خدا خیر بنده ای را بخواهد او را فقیه در دینش قرار میدهد. در اصول کافی حدیثی میخوانیم که فقیه و افقه و راوی را تفکیک میکند و می فرماید چه بسا کسی حامل فقه(راوی) باشد ولی فقیه نباشد و چه بسا فقیه حامل روایت به افقه باشد. با توجه در این روایت میفهمیم که در زمان پیامبر راوی و فقیه و افقه معنای متفاوتی داشتند و اینگونه که ولیجه های زمان میگویند نیست که فقیه همان راوی باشد. چون نص این روایت بر این است که شخصی راوی است ولی فهم روایت ندارد پس فقیه کسی است درایت و روایت را باهم دارد که فقهای امروز همین شاخصه را دارند. در آخر مطلبی از المسائل السرویه شیخ مفید است که ایشان به صراحت میفرماید که در آثار محدثین روایات غلط و اشتباهی وجود دارد و ما نمیتوانیم به همه آثار حدیثی آنها عمل کنیم. 📝کانال شیخ فرهاد فتحی✅ .