#او_را #رمان📚 #پارت_چهل_و_دوم با صدای آلارم گوشی، قلطی زدم و دستمو روی گوشم گذاشتم اما انگار قصد نداشت بیخیال بشه!! چشمامو به زور باز کردم، میتونستم حس کنم که بخاطر گریه های دیشبم هنوز، قرمز و متورمن! جوری سرم تیر میکشید که انگار یه سیخ رو رد میکنن تو مغزم و درش میارن!!😣 دستمو گذاشتم رو سرم و تکیمو دادم به تخت... بدنم به شدت خشک شده بود و صدای قار و قور شکمم باعث میشد که احساس تنهایی نکنم! از لای چشمای بادکنکیم که مثل یه کوه سنگین شده بود ساعتو نگاه کردم! اه...باید میرفتم دانشگاه😒 نیاز به دوش گرفتن داشتم همین الان هم دیرم شده بود! بیخیال به استاد سختگیر و نچسب ساعت اولم، رفتم سمت حموم!🛁 احساس میکردم این مفیدتر از اون کلاس های مسخرست!! حداقل کمی حس سبکی بهم میداد! بعد از حموم، رفتم توی تراس. یاد روزی افتادم که میخواستم از اینجا خودمو پرت کنم پایین! اونموقع شاید بدبختیام نصف الانم بود... نفس عمیقی کشیدم و چشمامو بستم. سعی کردم به روزای خوشم فکرکنم اما هیچی به خاطرم نیومد! به تموم روزایی که تو این چندماه گذشته گذرونده بودم فکرکردم. چقدر دلم آرامش میخواست❣ تو تمام این مدت هیچی نتونسته بود آرومم کنه! بجز... خونه ی اون! و حتی ماشین اون! یا.... نه! خودش نه😣 با تصور اینکه الان تو گوشیم شماره ی یه آخوند سیوه خندم گرفت!!😂 ولی کاش میشد یه بار دیگه برم تو اون خونه! نمیدونم چرا ولی اونجا با همه جا فرق داشت! دیوونگی بود اما چاره ای نداشتم! رفتم تو مخاطبین گوشیم، تا رسیدم به شمارش که با اسم "اون" سیو شده بود!!! یه لحظه انگشتم میرفت رو شمارش و یه لحظه عقب میومد! آخه زنگ میزدم چی میگفتم؟!! میگفتم ببخشید میشه بیام خونت آروم شم؟😒 حتما میگه دختر دیوانه ست...😭 من حتی اسمشو نمیدونم!! با دیدن ساعت،مثل فنر از جا پریدم!! اگر بازم میخواستم وقتمو تلف کنم، دیگه به هیچکدوم از کلاس ها نمیرسیدم! و دیگه حوصله جنگ و دعوا با بابا رو نداشتم...! بعد از کلاس،با مرجان قرار داشتم. بخاطر اینکه میترسیدم هنوز با مامان،در ارتباط باشه، پیشش هیچ صحبتی راجع به "اون" نکرده بودم. و خواهش کرده بودم چیزی راجع به اون دو روز،ازم نپرسه! رسیدم جلوی در خونشون و ماشینو پارک کردم. هنوز از دست مرجان دلخور بودم، هرچند سعی کرده بود از دلم در بیاره اما تازگیا به شدت کینه ای شده بودم! اما وسوسه ی خوردن مشروب، نمیذاشت خیلی به کینه و ناراحتیم فکر کنم!! ماشینو قفل کردم و رفتم بالا. اما ضدحالی که خوردم ، این دلخوشی رو هم ازم گرفت! وقتی که مرجان تازه داشت از خود بی خود میشد و از ته دل شروع کرده بود به خندیدن، هرچی که خورده بودم رو بالا آوردم!😣 معدم داشت میسوخت و دلم درد گرفته بود! قار و قور شکمم یادم انداخت که از صبح چیزی نخوردم! بی حال روی یکی از مبل‌ها ولو شدم و مرجان رو که کاملا شبیه خل و چلا شده بود نگاه میکردم! اینقدر این صحنه برام چندش آور بود که نمیتونستم باور کنم منم با خوردنش، یه چیزی شبیه مرجان میشم!!😣 بدون حرفی کیفمو برداشتم و از خونه زدم بیرون! سوار ماشین شدم و با سرعت از اونجا دور شدم. اعصابم واقعا خورد شده بود! به مامان و بابا حق دادم که دلشون نمیخواد یه احمق مثل من ،دخترشون باشه! کلافه بودم اما دیگه دلم گریه نمیخواست! روبه روی یه پارک ماشینو نگه داشتم. اما خاطره ی بدی که از آخرین پارک رفتنم داشتم، مانع پیاده شدنم ،شد! تنهاکسی که این وسط باعث شده بود وضعیتم بدتر نشه، "اون" بود! نمیدونستم چرا برای چی اما باید میدیدمش! گوشیمو برداشتم و قبل اینکه دوباره پشیمون بشم،شمارشو گرفتم! هنوز همون آهنگ پیشواز قبلیشو داشت! چندثانیه گذشته بود که جواب داد! -الو؟اما صدام در نمیومد! وای... چرا بهش زنگ زدم! حالا باید چی میگفتم؟؟ تکرار کرد-الو؟؟ به قلم:محدثه افشاری #ادامه‌دارد...

رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿 #قسمت_سی_و_یکم پیشانی‌ام را می‌بوسد: -مطمئنم بهترین تصمیم رو می‌گیری. و می رود و من را با یک دوراهی تنها می‌گذارد. شاید این سخت‌ترین امتحان زندگی‌ام باشد. کاش می‌شد دردم را به یک نفر بگویم، بلکه مشورت بدهد یا حداقل دلداری‌ام بدهد. اما این درد خودم است. باید خودم با آن کنار بیایم. بی‌اختیار زنگ می زنم به عزیز. هنوز بوق نخورده جواب می‌دهد: -سلام عزیز دلم. -سلام عزیز. خوبین؟ زیارت قبول. -سلامت باشی. خوبی؟ بابا و مامان خوبن؟ کاش می‌شد همین جا بگویم پدر را نمی دانم اما مادر خوب نیست. اما فقط می‌گویم: -الحمدلله. -دیگه چه خبر؟ -سلامتی... می‌گم عزیز... می‌شه اونجایید، خیلی برام دعا کنید؟ -من که همیشه دعات می‌کنم، اینجا هم دائم به یادتم. -نه... دعای ویژه می‌خوام. جلوی پنجره فولاد. دعا کنین خودشون راهنماییم کنن و بندازنم توی مسیر درست. -ان شالله عزیزم. حتما دعا می‌کنم. مکالمه‌مان که تمام می‌شود، با خودم فکر می‌کنم کجا بروم که کمی ذهنم آرام شود. یاد عمو صادق می‌افتم. امیدوارم از ماموریت برگشته باشد. سراغ عمو صادق را از زن‌عمو گرفتم و فهمیدم رفته باغشان. بدون این که خبر بدهم، راه افتادم که بروم باغ. باغ عمو در حاشیه شهر است. در واقع یک زمین بزرگ است که قسمتی از آن برای ماست و قسمتی برای عمو صادق و قسمتی برای پدربزرگ. سهم عمو یوسف هم به پدربزرگ رسید. باغ ما خیلی وقت است متروک مانده؛ اما عمو صادق علی رغم مشغله‌اش، زیاد به باغش سر می‌زند. در باغش گلخانه دارد و بچه‌هایش گلدان‌های زینتی پرورش می‌دهند. چندنفر را همین‌طوری برده سر کار. مقابل در باغ پارک می‌کنم. ماشین عمو جلوی در است، یک پاترول قدیمی. چندبار به در باغ ضربه می‌زنم و صبر می‌کنم. صدایی که تازه دو رگه شده از داخل باغ به گوش می‌رسد: -کیه؟ احمد است، کوچک‌ترین فرزند و تنها پسرِ عمو صادق که تازه پشت لبش سبز شده. می‌گویم: -مهمون نمی‌خواین پسرعمو؟ در باغ باز می‌شود و احمد با چشمان متعجب نگاهم می‌کند. سرش را کمی از در بیرون می آورد که ببیند کسی همراهم هست یا نه. می‌گویم: -تنها اومدم. احمد لب می‌گزد: -نباید تنها می‌اومدین... خطرناکه. -حالا راهم نمی‌دی؟ برگردم؟ ادامه دارد ... #شاخه_زیتون ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿 #قسمت_سی_و_دوم خجالت‌زده می‌گوید: -ببخشید... بفرمایین. راه را برایم باز می‌کند. درحالی که وارد می‌شوم می‌پرسم: -عمو هستن؟ -آره. آخر باغن. بفرمایین. چقدر بزرگ شده است احمد... اخلاق‌هایش دیگر بچگانه نیست. پیداست دارد مرد می‌شود. عمو را درحال قشو کردن اسبش پیدا می‌کنم. عمو عاشق اسب است و برای خودش در باغ، قسمتی را برای اسب‌سواری انتخاب کرده و وقت‌های آزادش را اسب‌سواری می‌کند. می‌گویم: -سلام عمو! عمو برمی‌گردد و از دیدنم جا می‌خورد. صورتش باز می‌شود و لبخند می‌زند: -سلام عزیزم. خوبی؟ با کی اومدی؟ -با یه دختر زرنگ به اسم اریحا و ماشین مامانش! گله مندانه می‌گوید: -چندبار بگم این مسیرو تنها نیا؟ خلوته. خطرناکه! و می‌رود که دست‌هایش را بشوید. می‌گویم: -من رزمی‌کارم عمو. کسی بیاد طرفم طوری می‌زنمش که اسمشم یادش نیاد. -همینه می‌گم بچه‌ای دیگه... مبارزه توی باشگاهتون که نیست به این راحتی باشه. بحث را ادامه نمی‌دهم. راست می‌گوید. از احمد می‌خواهد برایمان چای بیاورد و می‌نشینیم روی سکوی موزائیکی که با موکت فرش شده. دفتر و قلم خوشنویسی عمو روی سکوست. نمی‌دانم چطور روحیه لطیف و هنردوست عمو را کنار نظامی بودنش بگذارم. عمو می‌گوید: -خب... چی شده تک و تنها ازم یاد کردی؟ آه می‌کشم: -دلم می‌خواست با یکی مشورت کنم... بابا و مامان که نبودن... باشن هم وقت ندارن. -درباره چی؟ الان بگویم درباره دوراهی میان مادرم و منافع ملی؟ از اول هم نباید حرف مشورت می‌زدم. نمی‌توانم به عمو چیزی بگویم. بهانه دیگری پیدا می کنم: -برم آلمان عمو؟ احمد چای را روی سکو می‌گذارد و می‌رود. عمو یک استکان و فنجان برمی‌دارد و می‌پرسد: -می‌ری چکار کنی مثلا؟ -فرصت مطالعاتی. حرفی نمی‌زند. دارد چای را داخل نعلبکی می‌ریزد تا خنک شود. دوباره می‌پرسم: -نظری ندارین؟ -می‌مونی یا برمی‌گردی؟ قاطعانه می‌گویم: برمی‌گردم. ادامه دارد ... #شاخه_زیتون ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿 #قسمت_سی_و_سوم و ادامه می‌دهم: -راستش می‌ترسم یکم. حس می‌کنم محیطش خیلی برام غریبه‌ست. عمو فقط آه می‌کشد و خیره می‌شود به روبه‌رو. فکر کنم چندان راضی نباشد اما می‌گوید: -هرچی که فکر می‌کنی صلاحه انجام بده. تازه اونجا تنها نیستی. بالاخره خانواده داییت هستن. اما بازم، اگه فکر می‌کنی نفعش بیشتر از ضررشه برو. -چه ضرری؟ کمی از چایی را بدون قند می‌نوشد: اریحا جان، مگه اینا رو بارها به شما نگفتن؟ این که شماها خانواده نیروهای مسلحین. باید خیلی احتیاط کنین. خیلی راحت ممکنه خدای نکرده زبونم لال بهت تهمت جاسوسی و دور زدن تحریم و تروریسم و اینجور چیزا بزنن. اونوقت تا بیای ثابت کنی کلی از عمرت هدر رفته... بارها شده از طرف آتو گرفتن و مجبورش کردن جاسوسی کنه. خیلی این چیزا هست. قضیه به این سادگی نیست اریحا؛ حداقل برای یکی توی موقعیت تو. تمام حرف‌های عمو را می‌دانم. ترسم از همین است. می‌گویم: پس چرا این مدت که با مامانم می‌رفتیم آلمان هیچ‌وقت مشکلی پیش نیومد؟ می‌خندد: -اونم امداد غیبی بوده حتما. و جدی می‌شود: -مسائل امنیتی رو جدی بگیر اریحا. -منظورتون اینه که نرم؟ شانه بالا می‌اندازد: -نه دقیقا. برو ولی مواظب باش آتو دست کسی ندی. خیلی باید دقت کنی. چند دقیقه سکوت می‌شود. برای این که حال و هوایم را عوض کند می‌گوید: -ببینم... اصلا تو چرا ازدواج نمی‌کنی؟ جا می‌خورم از سوال عمو و به رسم دخترهای محجوب و نجیب سر به زیر می‌اندازم: -زوده هنوز. -چی‌چی و زوده؟ زود مال دخترای چهارده‌ساله‌س. نه تو. -نه الان وقتش نیست عمو. -پس کی وقتشه؟ لبم را می‌گزم. جوابی ندارم. تعللم برای ازدواج بخاطر شرایط خانوادگی‌ام بوده، و شاید تردید خودم. رابطه سرد پدر و مادر و مردن روح زندگی را که در خانه می‌بینم، از ازدواج می‌ترسم. هیچ تضمینی نیست که سرانجام من هم مثل آن‌ها یا بدتر نشود. می‌دانم ترسم تا حد زیادی نابجاست، اما دست خودم نیست. هنوز با این مسئله کنار نیامده‌ام. از سوی دیگر، اصلا شرایط خانواده اجازه پیش کشیدن مسئله ازدواج من را نمی‌دهد. من هم کسی نیستم که برای خودم ببرم و بدوزم. ادامه دارد ... #شاخه_زیتون ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

رمان امنیتی شاخه زیتون 🌿 #قسمت_سی_و_چهارم عمو سکوتم را که می‌بیند می‌گوید: -یه بنده خداییه... باباش از همرزم‌های قدیمیم بوده. خودشم اوایل جذبش تحت آموزشم بود. بچه خوبیه... شاید لیاقت داشته باشه روش فکر کنی. بعله... عمو‌جان برای خودش برید و دوخت و مرا نشاند سر سفره عقد. پوزخند می‌زنم؛ به زندگی درهم پیچیده‌ام، مشکلاتم، دغدغه‌هایم... این وسط فقط مشغولیت ذهنی ازدواج را کم دارم تا مغزم کاملا منفجر شود. مثل همیشه محکم می‌گویم: -نه! -باشه. می‌ذارم بعد فرصت مطالعاتیت زنگ بزنن. چقدر می‌مونی اون‌ور؟ جیغ می‌کشم: -عمو! می‌خندد: -جان عمو؟ یادمه یوسفم قبول نمی‌کرد ازدواج کنه. هرچی باهاش کلنجار می‌رفتیم، می‌گفت من تا جبهه می‌رم کسی رو پابند خودم نمی‌کنم. جنگ که تموم شد، یکم غرغرو شده بود. پیدا بود زن می‌خواد. طیبه‌خانم رو که دید از این رو به اون رو شد اصلا... قلم و مرکب را برمی‌دارد و تخته زیردستی و کاغذ را روی پایش می‌گذارد. آه می‌کشد: -اریحا... می‌دونستی تو خیلی شبیه یوسفی؟ قلم را در مرکب می زند و روی کاغذ می‌گذارد. چشم‌هایش را می‌بندد و بعد از چندثانیه، صدای کشیده‌شدن قلم روی کاغذ نشان می‌دهد نوشتن را شروع کرده. چقدر این صدا را دوست دارم. جلوتر می‌روم تا ببینم چه می‌نویسد. عاشق چرخیدن و پیچ و تاب قلم روی کاغذم؛ مخصوصا با رنگ‌های مرکبی که عمو با خلاقیت خودش و ترکیب مواد مختلف باهم می‌سازد. این‌بار یک رنگ سبز زیبا ساخته است. کلمات آرام‌آرام خلق می‌شوند: همت مردانه می‌خواهد گذشتن از جهان / یوسفی باید که بازار زلیخا بشکند... نوشتن که تمام می‌شود می گوید: -عمو یوسفت هم مردونه از دنیا گذشت. می‌دونی چندتا پذیرش از دانشگاهای کشورای خارجی داشت؟ کاغذ را به طرف من می‌گیرد: -بیا، نوشتمش برای تو. کاغذ را می‌گیرم. دوست دارم بازهم عمو برایم حرف بزند؛ به تلافی سکوت دائمی میان پدر و مادر. عمو هم نظامی‌ست، شغلش حتی سنگین‌تر از پدر است. اما حداقل ماهی یک بار وقت دارد بیاید به باغش سر بزند، به خانواده‌اش برسد، خط بنویسد... می‌پرسم: -دیگه چه خبر؟ کاغذ دیگری برمی‌دارد و نفس تازه می‌کند: -خبر که... باید برم منت‌کشی احمد‌آقا... -چی شده دوباره؟ صدای احمد را می‌شنوم که تکیه زده به درخت و با صدای دو رگه‌اش می‌گوید: -این چیزا با منت‌کشی حل نمی‌شه. منم می‌خوام بیام باهاتون. عمو خنده‌اش می‌گیرد. می‌پرسم: -کجا؟ عمو خنده‌کنان می‌گوید: -هیچی... دارم می‌رم خونه خاله، به صرف شیرینی و چای. احمدم می‌خواد بیاد. ادامه دارد ... #شاخه_زیتون ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

💢 توی حدیث کساء وقتی جبرئیل میپرسه اینها چه کسانی هستند که تمام هستی رو بخاطرشون آفریدی ؟؟ خدا نمیگه علی، محمد، حسن یا حسین خدا میگه «فاطمه» پدرش، شوهرش، پسراش… یعنی از یک زن برای معرفی بهترین مخلوقاتش استفاده میکنه من ارزش زن در اسلام رو اینجوری شناختم #فاطمیه 🌺🍀🌺🍀🌺🍀🌺🍀🌺🍀🌺 https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1