حضرت سیّد الشّهداء (علیه السّلام) ندا کرد که اى امّ کلثوم و اى زینب، اى سکینه، اى رقیه و ای عاتکه و ای صفیه از من بر شما سلام. به زودی فحایع و مصائبی به شما می رسد
پس ام کلثوم با ناله و زاری فرمود: ای بردار گویا تسلیم مرگ شدی. حضرت امام حسین (علیه السّلام) فرمودند: ای خواهرم چگونه تن به مرگ ندهد کسى که یاور و معینى ندارد. عرض کرد: پس ما را به حرم جدّمان باز گردان.
حضرت (علیه السّلام) در جواب بدین مثل تمثّل جست:
هیهات لو ترک القطا لنام:
اگر صیّاد از مرغ قطا دست بر مى داشت آن حیوان در آشیانه خود آسوده مى خفت.
(کنایه از آن که این لشکر دست از من بر نمى‌دارند، و نمى‌گذارند که شما را به جایى برم)،
سکینه به شیون و گریه صدا بلند کرد. و حضرت امام حسین (علیه السّلام) او را بر سینه شریف خویش فشرد و بوسید و اشک او را با آستینش پاک کرد و فرمود:
سیطول بعدی یا سکینة فاعلمی منک البکاء إذا الحمام دهانی
لا تحرقی قلبی بدمعک حسرة ما دام منّی الرّوح فی جثمانی
فإذا قتلت فأنت أولى بالّذی تأتینه یا خیرة النّسوان (1)
