#پروفایل 💔 نظࢪی ڪݩ ڪہ بہ جان آمدم از دلتنگی :) #شهید_مصطفی_صدرزاده ♥️ ╔═══ 🌸 ⚘ ═╗ @sayedebrahim ╚═ ⚘ 🌸 ═══╝

📜🖇||| #نهج‌البلـاغه 🐝•°‌||| #حڪمت‌٨٢ 📬💌↓امیرالمومنین‌علیه‌السلام•↶ 🖌...شماراپنچ‌چیزسفارش‌مے‌‌ڪنم ڪہ‌اگربرای‌آنہاشتران‌•🐫•راپرشتاب‌برانید ورنج‌سفرراتحمّل‌‌ڪنیدسزواࢪاست↓ ڪسے‌‌‌ازشماجزبہ‌پروردگارخودامیدوار نباشد•❌•وجزازگناه‌خودنترسد•🔥•واگرازیڪے‌‌ سؤال‌ڪࢪدندونمے‌‌‌داند،شرم‌نڪندوبگوید نمے‌‌‌دانم•❗️•وڪسے‌‌‌درآموختن‌آنچہ‌نمے‌‌‌داند شرم‌نڪند•📖•وبرشمابایدبه‌شڪیبایے‌‌ ڪہ‌شڪیبایے‌‌‌،ایمان‌را‌چو‌ن‌سراست‌بر بدن‌‌وایمان‌بدون‌شڪیبایے‌‌‌چون‌بدن‌ بی‌سر،ارزشی‌ندارد•✨• ➖➖➖➖📒🍊➖➖➖➖ 📬💌↓خداوندمتعال‌مے‌‌‌فرماید•↶ جوانے‌‌ڪہ‌به‌تقدیر‌من‌ایمان‌ داشته‌باشد،بہ‌ڪتاب‌من‌راضے‌‌‌وبه‌رزق من‌قانع‌باشد•🌱•وبه‌خاطرمن‌ازشہوت‌و دلخواه‌خودبگذرد،اونزدمن‌همچون‌بعضے‌‌ ازفرشتگان‌من‌است✨ 📚📌|||ڪنزالعمال‌،ج١۵،ص٧٨۶||| ➖➖➖➖📒🍊➖➖➖➖ 📬💌↓امیرالمومنین‌علیه‌السلام•↶ مومن‌بے‌‌‌وضو•❄️•نخوابدپس‌اگࢪآب‌نیابد باخاڪ‌تیمم‌ڪندزیرادرخواب‌روح‌مومن بہ‌سوے‌‌‌خداوندبه‌بالـابرده‌مے‌‌‌شود✨ 📚📌|||خصال‌صدوق||| ♥️⃟اللّٰھـُــم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَج⃟🦋

#مکتب_سردار_کریمان 📜برخی موارد تا 48 ساعت چیزی نخورد. اگر مطمئن نمی‌شد همه بچه‌های گردان‌ها غذا خوردند، خودش لب به غذا نمی‌زد. این کار سردار برای ما وحشت بود. اگر می‌دیدیم غذای سردار دست نخورده است، مثلاً غذا رساندن به یک گروهان خیلی مشکل بوده و بچه‌ها‌رفتند به سمتش، ولی هنوز بهش نرسیده بودند. اون گروهان به مسئول گردان گفته، مسئول گردانش هم به بالاتر گفته به گروهان فلان غذا نرسیده. در این صورت حاج قاسم غذا نمی‌خورد. خصوصیات اخلاقی سردار طوری بود که شاید تا 48 ساعت هم چیزی نمی‌خوردند. حاج قاسم تدارکات بود، فرمانده عملیات بود، فرمانده گردان بود، فرمانده گروهان بود، اطلاعاتی بود. غذای آشپز را تست می‌کرد، حتی لباس و یخ و آب و... را هم خودش چک میکرد که مشکلی نداشته باشد. @Tanhamasirikerman

☄مالک اشتر سید علی، چه خوب شناختی وتوصیف کردی مالک اشتر علی علیه السلام را ✔️ 🥀 سردار دلها جای خالیت را چه کسی برای سید علی پر می‌کند!؟ 😭 💞@Tanha_masir_Razavi_Kh ━━━━✦◯᪥᪥◯✦━━━━

#کلیپ خانواده آقا مصطفی🌱 @sayedebrahim

#کتاب_مرتضی_و_مصطفی 📚 #قسمت_چهل_و_ششم 6⃣4⃣ #فصل_‌هفتم روز از نو، روزی از نو خاطرات خود گفته ی شهید_مرتضی_عطایی 🎙 آنجا یک تعهد کتبی از من گرفتند که برگردم مشهد و دوباره سر و کله ام پیدا نشود، وگرنه با من برخورد خواهد شد. پای برگه را امضا کردم. همان آدمی که از مرقد امام من را آورد، دوباره سوار ماشین کرد. جایی حوالی سه راه افسریه پیاده ام کرد و گفت: «ماشین های مشهد از همین جا میرن.» بعد هم دست کرد توی جیبش، پنج تا اسکناس‌ ۱۰ هزاری درآورد، داد به من و گفت: «بیا، اینم کرایه راهت. از همین جا سوار ماشین شو، برو مشهد.» به حدی عصبانی و ناراحت بودم که خون خونم را می خوردم😡. دیگر لو رفته بودم و چیزی برای از دست دادن نداشتم. دق دلی ام را سر این بنده خدا که او را عامل اصلی نرفتن می دانستم، درآوردم. پول را پرت کردم طرف اش و از ماشین پیاده شدم. باز صدایم کرد و گفت: «این پول را بگیر، برو سوار شو.» برگشتم و با بغض به او گفتم: «پولت بخوره تو سرت! فکر کردی من مرده پول توام؟ مرد حسابی! برو دنبال کارت! اون کسی که منو تا اینجا آورده، خودش هم برم می گردونه.» این را گفتم و راهم را کشیدم و رفتم. دوباره صدایم کرد و گفت: «هی! هی! بهت میگم بیا اینجا! مگه با تو نیستم...» محل اش نگذاشتم و به راهم ادامه دادم. چند قدم که رفتم، بغض ام ترکید و گریه ام گرفت. صورتم خیس اشک شد. خیلی دلم شکست😭. همان جا تصمیم گرفتم تا خود مشهد پیاده بروم و شکایت او را پیش امام رضا (صلوات الله علیه) ببرم. با حال گرفته و ساک روی دوش راه افتادم. حسابی مصمم بودم. چون ۱۰ ، ۱۵ سفر پیاده رفته بودم کربلا، عادت هم داشتم. همین طور گریه می کردم و می رفتم.😢 هنوز یک کیلومتر نرفته، گوشی ام زنگ خورد. شماره همانی بود که من را آورد سه راه افسریه. چون خیلی آدم گیری بود، قبلا سید ابراهیم شماره اش را به من داده بود و من آن را ذخیره کرده بودم. آن قدر شاکی بودم که وقتی شماره را دیدم، محل ندادم. سه بار، چهار بار، بیست بار زنگ زد. ول کن نبود. هنوز بغض توی گلو داشتم. گفتم جواب اش را بدهم و چند تا فحش آبدار نثارش کنم😬. به محض برقراری تماس، اجازه صحبت به او ندادم و گفتم: «نگاه کن، تو یه شباهتی با این داعشی ها که ما باهاشون می جنگیم داری!» گفت: «آقا، درست صحبت کن! درست صحبت کن! تند نرو!» دوباره گفتم: «تو یه شباهتی با این داعشی ها داری! شباهتت هم اینه که هر دوتاتون سد راه بی بی زینبید!» تا آمدم قطع کنم، گفت: «وایسا! می خواستم بگم کارت درست شده😮.» لحنم عوض شد. کمی آرام شدم😶. گفتم: «یعنی چی؟» گفت: «یعنی زنگ زدم بگم کارت درست شد. چیز کن، برو پادگان محل تجمع، با دژبان هماهنگ می کنم، شب برو اونجا بخواب.» روز سه‌شنبه بود. گفت: «پنجشنبه با اعزام ایرانی ها می فرستم بری.» مات و متحیر شدم.🤧😶 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🔺منبع: کتاب #مرتضی_و_مصطفی دم عشق دمشق 🔺انتشارات: یا زهرا 📚@sayedebrahim📚

#کتاب_مرتضی_و_مصطفی 📚 #قسمت_چهل_و_هفتم 7⃣4⃣ #فصل_‌هفتم روز از نو، روزی از نو خاطرات خود گفته ی شهید_مرتضی_عطایی 🎙 بعد این همه قضایا چی شد! چه اتفاقی افتاد! سید ابراهیم زنگ زده بود! امام رضا (صلوات الله علیه) زد پس کله ی این! خلاصه چی شد، نفهمیدم. باورم نمی شد. دوباره پرسیدم: «یعنی چی؟» گفت: « یعنی همین. برو پادگان، پس فردا با پرواز ایرانی ها، می فرستمت.» سابقه نداشت فاطمیون را با پرواز ایرانی ها بفرستند. آنها فقط سه‌شنبه ها پرواز داشتند. پنج شنبه ها نیروهای ایرانی اعزام می شدند. راهم را به طرف سه راه افسریه کج کردم تا ماشین بگیرم و برم پادگان. ۷ ، ۸ ، ۱۰ دقیقه بعد، دوباره زنگ زد. جواب دادم: «بله؟» گفت: «زنگ زدم بگم پرواز پنجشنبه پره، باید همون سه شنبه که پرواز خودتونه، با همون پرواز بری.» دوباره داغ کردم و لحن ام عوض شد. گفتم: «یعنی چی؟» گفت: «سه شنبه می فرستمت بری. الان تا سه شنبه دیگه یک هفته مونده. برو مشهد، با اون بچه هایی که از مشهد می خوان بیان اعزام بشن، با همونا بیا تهران، می فرستمت بری.» چشمم ترسیده بود😒. گفتم: «سه شنبه باز نیام، بگی نمیشه و فلان و این حرفا😐!» گفت: «نه دیگه، وقتی بهت میگم، برو دیگه.» گفتم: «ثبت نام بکنم یا شما اونجا هماهنگ می کنید؟» گفت: «نه، شما اس ام اس بده، ثبت نام بکن.» با خودم گفتم حالا که قرار است یک هفته دیگر برگردم، ساک سنگین منطقه را نبرم و بار اضافی نکشم. زنگ زدم سیدابراهیم. با زانتیای خودش اومد دنبالم. توی راه پرسید: «کی برت گردوند؟ همین فلانی؟» گفتم: «آره، خودش بود.» سیدابراهیم دل پری از او داشت. گفت: «آقا، این آدم خیلی آدم نامردیه! تا حالا ۲ ، ۳ مرتبه منو از پادگان برگردونده.» می گفت: «یکی از علت هایی که نمی ذارن بیام، همین قضیه بصرالحریره.» توی این مدت، من و سیدابراهیم خیلی با هم عیاق شده بودیم. از جیک و پوک همدیگر خبر داشتیم. من از رابطه خوب و قوی سید با حاج قاسم خبر داشتم. او عکس های دونفره ی زیادی در جلسات مختلف با حاج قاسم داشت😍. این عکس ها را من در گوشی اش دیده بودم. عکس هایی که دست انداخته بود گردن حاجی و با او روبوسی می کرد. حاج قاسم در جلسات، سیدابراهیم را صاحب نظر می دانست😍. حتی او به خانه حاجی در کرمان رفته بود و چند تا عکس با هم انداخته بود. به پشتی تکیه داده و سلفی گرفته بودند. ۲، ۳ سری به او گفتم: «سید! منم ببر پیش حاج قاسم.» گفت: «یه دیدار خصوصی می برمت.» آن روز به او‌گفتم: «تو که با حاج قاسم رابطه داری، شماره اش رو هم که داری، یه زنگ بهش بزن بگو که قضیه این جوریه. وقتی حاجی سفارش کنه، تا آخر عمرت دیگه کسی کاری به کارت نداره. دیگه آنقدر اینا چوب لای چرخ کارت نمی ذارن.» حرفی زد که هیچ جوابی برایش نداشتم. گفت: «می دونی چیه ابوعلی؟ حاجی یه شخصیت فراملی داره. سرش بیش از حد شلوغه😊؛ دغدغه‌ی عراق رو داره، دغدغه ی سوریه رو داره، دغدغه ی لبنان رو داره، فکرش همه جا مشغوله☺️. حالا من زنگ بزنم به فرمانده ای به این عظمت برای یه کار شخصی؟ فکر این بنده خدا رو مشغول کنم که آقا نمی ذارن من برم منطقه؟! هیچ وقت این کار رو نمی کنم😉. اگه قرار باشه درست کنم، خودم درست می کنم. به حاج قاسم رو نمی زنم که فکر همه جا رو داره.» 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🔺منبع: کتاب #مرتضی_و_مصطفی دم عشق دمشق 🔺انتشارات: یا زهرا 📚@sayedebrahim📚

#کتاب_مرتضی_و_مصطفی 📚 #قسمت_چهل_و_هشتم 8⃣4⃣ #فصل_‌هفتم روز از نو، روزی از نو خاطرات خود گفته ی شهید_مرتضی_عطایی 🎙 آن روز سید من را به خانه اش در شهریار برد. هر کاری کرد شب بمانم، قبول نکردم و گفتم: «نه، باید بروم مشهد، چند تا کار دارم.» ساک را گذاشتم خانه سیدابراهیم. دوباره من را سوار ماشین کرد. جایی حول و حوش شهریار رفتیم و املت خوردیم. همان جا چند تا عکس سلفی و فیلم هم گرفتیم. سید ابراهیم رو به دوربین گفت: «آی مردم! ابوعلی داره میره، کارش درست شده.» بعد از خوردن چای، سیدابراهیم من را آورد سر جاده مشهد پیاده کرد و از هم خداحافظی کردیم. خوشحال و شنگول برگشتم مشهد،😁 کارهای ثبت نام را انجام دادم و یک هفته بعد با نیروهای افغانستانی آمدم تهران، پادگان محل تجمع نیروهای اعزامی. آنجا تا بچه های حفاظت من را دیدند، گفتند: «ا... باز که تو اومدی! عجب آدم پررویی هستی😡!» برق از سرم پرید. دوباره ترس برگرداندن، همه ی وجودم را گرفت.😢 تا این که همان بنده خدا را دیدم. سریع رفتم به او گفتم: «اینها چی میگن؟» گفت: «مشکلی نیست، کاریت نباشه.» وقتی پلاک گرفتم، دوباره آرام شدم. زنگ زدم سیدابراهیم ساک ام را آورد. به همین بنده خدا گفتم: «هفته پیش ساکم رو گذاشتم خونه یکی از بچه‌ها، الان آورده، جلوی پادگانه، برم بگیرم؟» چون روی من حساس بودند، نمی خواستم بدون هماهنگی حتی تا جلوی پادگان بروم. از طرفی چون او و سیدابراهیم با هم کارد و پنیر بودند، دوست نداشتم با هم رو به رو شوند😱. نمی دانم از کجا فهمید. بهم گفت: «کی ساکت رو آورده؟ همون یارو سیدابراهیم؟ ساکت رو دادی دست اون؟» این که به سید ابراهیم گفت یارو، خیلی بهم برخورد و ناراحت شدم، اما از ترس حرفی نزدم.😒 گفت: «تو نمی خواد بری، یکی رو می فرستم بره ساکت رو بگیره.» به جای یکی، خودش رفت.😕 جرأت نکردم خودم هم بروم. او دنبال بهانه بود. هر لحظه امکان داشت لج کند و بگوید: «آقا برو، اصلا نمی خوام بفرستمت.» در پادگان نرده ای بود و به بیرون دید داشت. رفتم کمی دورتر تا دید بزنم. نمی دانم او چه حرفی زد که سر و صدای سید ابراهیم بلند شد و به حالت دعوا آمد جلو. کار به بزن بزن نکشید، اما از تن صداها مشخص بود خیلی تند با هم صحبت می کنند. عذاب وجدان گرفته بودم. سید ابراهیم به خاطر من آمده بود و حالا داشت دری وری می شنید😞. ممکن بود همین ماجرا، برنامه ی آمدن اش را عقب بیاندازد. این عادت سید ابراهیم بود. او نه فقط برای من که برای همه ی بچه ها نوکری می کرد. کار همه را راه می انداخت و برای همه کار می کرد، الا خودش. صداها آنقدر بلند بود که کاملا می شنیدم. او به سیدابراهیم گفت: «مرتیکه! مگه نگفتم دیگه اینجا پیدات نشه؟» سید ابراهیم گفت: «به تو ربطی نداره! تو‌کاره ای نیستی! اگه قرار باشه کسی منو بفرسته، اون تو نیستی که بهت رو بزنم. فکر کردی چی؟ فکر کردی الان میام پاچه خواری تو رو می کنم که منم بفرستی؟ من پاچه خواری حضرت زینب رو می کنم. تو کاره ای نیستی!» برعکس من که می ترسیدم حرفی بزنم و کارم گیر پیدا کند، سیدابراهیم خیلی محکم و سفت حرف‌هایش را زد. به هر ترتیب، او ساک را از سیدابراهیم گرفت و آورد داد به من. یکی دو هفته بعد، سیدابراهیم آمد منطقه.☺️ 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 ⚫️ پایان فصل هفتم 🔺منبع: کتاب #مرتضی_و_مصطفی دم عشق دمشق 🔺انتشارات: یا زهرا 📚@sayedebrahim📚

🔺بازی کرونای انگلیسی آغاز شد.. دکتر نمکی: نیامده. مینو محرز: آمده. 👈این تناقض ها نشانه ی چیست؟! 🌐 @jahanepasakorona

رفقای همراه سلام☺️ شرمنده امروز فعالیتی نداشتم مزار شهدای گمنام به یادتون بودم🌱