بسم رب الحسین روز عاشورا هنگامى كه امام(عليه السلام) در زير باران تيرها به نماز ايستاد «سعيد بن عبدالله» و تنى چند از ياران فداكار آن حضرت در پيش روى امام ايستادند و بدن خويش را سپر تيرها كردند و درد تيرها را با تمام توان در صورت و سينه و پهلوى خود به جان خريدند، سعيد با اصابت سيزده تير در بدنش بر زمين افتاد و گفت: «أَللّهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنَ عاد وَ ثَمُودَ، أَللّهُمَّ أَبْلِغْ نَبِيَّكَ عَنِّي السَّلامَ وَ اَبْلِغْهُ ما لَقيتُ مِنْ أَلَمِ الْجَراحِ فَإنِّي اَرَدْتُ ثَوابَكَ فِي نُصْرَةِ ذُرِّيَّةِ نَبِيِّكَ»؛ (خدايا اين جماعت را از رحمت خود دور ساز! چنانكه با قوم عاد و ثمود كردى، خداوندا سلامم را به پيامبرت ابلاغ كن و از دردى كه به من رسيده او را با خبر ساز، كه هدفم از تحمل اين همه درد و رنج در راه يارى ذريه پيامبرت، براى رسيدن به پاداش تو است). آنگاه چشمانش را گشود و به چهره نورانى امام نگريست و عرض كرد: «أَوَفَيْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ»؛ (آيا به وظيفه ام عمل كردم و وفا نمودم؟). امام(عليه السلام) در پاسخ فرمود: «نَعَمْ، أَنْتَ أَمامِي فِي الْجَنَّةِ»؛ (آرى، تو پيشاپيش من به بهشت خواهى رفت). «سعيد بن عبدالله» با شنيدن اين كلام غرق سرور و شادى شد و جان به جان آفرين تسليم كرد. مسأله شهادت ياران امام حسين(عليه السلام) تنها مسأله نهادن جان بر سر اهداف آن حضرت نيست، مهم تر از آن سطح بالاى معرفت آنها نسبت به مقام امام(عليه السلام) و آمادگى بى قيد و شرطشان براى انجام فرمان آن حضرت، و درك صحيح معناى ولايت است كه در لابه لاى كلمات آنان موج مى زند #نماز_عاشورا @mahtar_az_mah