امروز سالگرد شهادت نوجوانی است بنام علی لندی. بهتر بگم نمیشه #اول_مهر برسه و اسم و نام این نوجوان غیور رو نبریم. یک نوجون میشه علی لندی که نسبت به فریاد اون خانم که در آتش می‌سوخت، احساس مسئولیت کرد و جونش رو فدا کرد. بعضی ها هم این روزها پلیس مملکت رو زنده زنده آتش میزنند. گله و شکایت از کم کاری دولت ها و دستگاه های عریض و طویل فرهنگی به جای خود، نقد ما به ولنگاری فضای مجازی و دادن سکان تربیتی به دست بعضی معلمان و اساتید سکولار و ضد دین و حتی ضد وطن! به جای خود. شکایت ما از تناقاضات موجود توقعات ما در مدرسه و دانشگاه از تیپ و پوشش فرزندانمان و قراردادهای کلان بستن با سلبریتی های سگ و گربه باز و مروجِ بدپوششی و دعوت کردنشان در هر عید و مناسبتی به عنوان الگو در برنامه های رسانه و تاثیر روی ذهن همان نوجوانان هم به جای خود. فعلا فقط میخواهم بگویم تاثیر لقمه حلال پدر و تربیت فاطمی مادرانه را دست کم نگیرید. اکثر این نوجوانان بی پناه که کفش و لباس و گوشی خوب دارند اما فقیر معنوی و فرهنگی هستند، در خانواده هایی بزرگ شده اند که روابط پوششی و کلامی میان اقوام بدون حریم است. ماهواره صبح تا شب و شب تا صبح به بمباران ذهن و روح این بینواها مشغول است. مادر و پدر اهل تقیدات شرعی نیستند. استثناها در فرزندان هر دو گروه مذهبی و بی قید و بند به جای خود! اینجا در مورد اکثریت حرف میزنیم. و معتقدیم کمال همنشین قطعا اثر دارد، معاشرت با خوبان، مسجدی ها، اهل هیئت و خانواده های اهل رعایت حدود الهی قطعا در انتخاب‌ها و مسیر آینده بچه هایمان اثر دارد. فقط فکر نمره های عالی بچه ها نباشید.