#جابر_جُعفی:به#امام_باقر(ع)عرضه داشتم:«مَتَى یَکُونُ فَرَجُکُمْ؟» (الغیبه للطوسی/339) فرج شماکِی خواهد بود؟ «فَقَالَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لَا یَکُونُ فَرَجُنَاحَتَّى تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا». حضرت فرمود:هیهات هیهات،هرگز این فرج رخ نخواهد داد؛مگر اینکه #غربال بشوید،سپس غربال بشوید،سپس غربال بشوید.سه‌بار تأکید کردند. (أَمَا وَ اللَّهِ لَا یَکُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتَّى تُمَیَّزُوا وَ تُمَحَّصُوا وَ حَتَّى لَا یَبْقَى مِنْکُمْ إِلَّا الْأَنْدَرُ؛ #غیبت_نعمانی/208؛ #ارشاد_مفید/2/375)

#نوحه_زمزمه_حضرت_زهرا(س) #سبک: ای صفای قلب زارم ای صفای خانه من رفتی از کاشانه من من شدم چون شمع سوزان کودکان پروانه من شدم خانه خراب دل من شدکباب فغان کودکان کند من را عذاب کجائی فاطمه4بار گفته بودی شب بده غسل این تنم را مخفیانه تانبینم زخم سینه جای ضرب تازیانه شکسته پهلویت شده نیلی رویت غلاف تیغ خصم شکسته بازویت کجایی فاطمه رفتی و راحت شدی ازدردو غمهای زمانه یادگارت مانده ازخون بر درو دیوار خانه شد از مسمار در توراکشته پسر زند قتله گهت به جان من شرر کجایی فاطمه رفته ای پیش پیمبربی تو حیدربی معین شد اولین مظلوم عالم بعدتو خانه نشین شد پس ازتومهربان علی شدناتوان پرستاری کنم زگریان کودکان کجایی فاطمه باقدسرو کمانی جان سپردی در جوانی رفتی ازداغت نمودی سیرم ازاین زندگانی علی آواره شد دل از غم پاره شد که چاره جوی خلق علی بیچاره شد کجایی فاطمه (عبدالحسین محبی) #نوحه زمزمه شب شهادت #حضرت_زهرا(س) #سبک: ای صفای قلب زارم هرچه دارم دیده بگشا و نظرکن درکناربسترتو حسنینت دیده گریان زار و نالان دخترتو مرو ای غم نصیب شده حیدر غریب کنارت ذکرما شده امن یجیب مرو یا فاطمه تومرو ازپیش حیدر جان من بادا فدایت اشک غم های مرابین می چکدبر گونه هایت الا ای هم نفس به فریادم برس نفس نفس مزن فتادم ازنفس مرو یا فاطمه دست توبالا نیایدتا که اشکم را بگیرد لب گشا یک یاعلی گو، تازغم حیدر نمیرد بدل آتش مزن مگو ای یارمن به شب غسلم بده ز زیر پیراهن مرو یا فاطمه... #عبدالحسین_محبی

#دوبیتی هرکه علی گفت محک می خورد زخوان مولاش نمک می خورد به جای مزد زحمات پدر فاطمه از خصم کتک می خورد. #شیدا_نیشابوری https://eitaa.com/majmaolzakerinsalmanfarsi

💠 حدیث روز 💠 #مام_رضا(عليه‌السلام): وَقِّرُوا كِبارَكُمْ وَ ارْحَمُوا صِغارَكُمْ وَ صِـلُـوا اَرْحـامَـكُمْ. به بزرگترهايتان احترام بگذاريد و با كوچكترها مهربان باشيد و صله رحم نماييد. #عيون_اخبارالرضا،ج 2،ص 265

امشب به نخل آرزویم برگ پیداست در چهرة زردم نشان مرگ پیداست امشب مرا در بستر خود واگذارید بیمار بیت وحی را تنها گذارید دوران هجرت رو به اتمام است امشب خورشید عمرم بر لب بام است امشب بیرون برید از خانه زینب را که حاشا مادر دهد جان و کند دختر تماشا گوئید مولا را که در مسجد نشیند تا مرگ یارش را به چشم خود نبیند خجلت زده از اشک فرزندان خویشم اسما تو تنها وقت مردن باش پیشم پیش حسن از اشک ماتم رخ نشوئی جان حسینم با علی حرفی نگوئی چون روز آخر بود، کار خانه کردم گیسوی فرزندان خود را شانه کردم دید چه حالی در نمازم بود اسماء؟ این آخرین راز و نیازم بود اسماء آخر نگاه خویش را سویم بیفکن میخوابم اینک پرده بر رویم بیفکن بنشین کناری ناله از دل در خفا زن بانوی خود را لحظه‌ای دیگر صدا زن دیدی اگر خامش به بستر خفته‌ام من راحت شدم، پیش پیمبر رفته‌ام من آیند چون اطفال معصومم به خانه پرسند از مادر خبرداری تو یا نه؟ دیدند اگر خاموش و بی‌تاب است مادر آهسته با آنها بگو خواب است مادر چون سوی حجره کودکانم رو نهادند یکباره روی جسم رنجورم فتادند مگذار ساعتها تنم در بر بگیرند مگذار آنان هم کنار من بمیرند بفرست مسجد آن دو طفل نازنین را کآرند بالینم امیرالمؤمنین را شبها برایم بزم اشک و غم بگیرند در خانة آتش زده ماتم بگیرند از من بگو با زینب آزادۀ من برچیده مگذاری شود سجادۀ من من رفتم اما یادگارم زینب اینجاست تکرار آهنگ دعایم هر شب اینجاست.  #استاد_سازگار

گلی که عالم از او تازه بود، پرپر شد یگانه کوکب باغ وجود، پرپر شد شب شهادت زهرا علی به خود می‌گفت: گل محمّدی من چه زود پرپر شد! خزان چه کرد که در چشم اشک‌بار علی تمام گلشن غیب و شهود، پرپر شد به باغ حُسن کدام آفتاب ناب، افسرد که در مدار افق هرچه بود، پرپر شد؟ برای تسلیت اهل باغ آمده بود! شقایقی که به صحرا کبود، پرپر شد نشان ز پاکی روح لطیف فاطمه داشت بنفشه‌ای که سحر در سجود، پرپر شد ز فیض صحبت او رنگ و بوی عزّت داشت گلی که تشنه میان دو رود پرپر شد. #زکریا_اخلاقی

#حضرت_فاطمه‌(علیها السلام): إذا حُشِرتُ یَومَ القِیامَةِ أشفَعُ عُصاةَ اُمَّةِ النَّبِیّ‌صلی الله علیه وآله. آن‌گاه که در روز قیامت برانگیخته شوم، گناهکاران امّت پیامبر اسلام را #شفاعت خواهم کرد. #إحقاق_الحقّ،ج ۱۹،ص ۱۲۹