ده ساله بودم که اخبار تلویزیون پر شده بود از سبز پوش‌های معترض و خشمگین با مشت‌هایِ گره کرده، اتوبوس‌هایِ به آتش‌ کشیده، پنجره‌های شکسته‌ و شیشه ‌خرده‌های هزاران تکه‌ی پخش‌شده رویِ آسفالتِ خیابان‌ها. آشوب! برایِ کودک ده ساله چیز ترسناکی‌ست، مادرم که تسبیح به دست اخبار را دنبال می‌کرد یک یا حسین می‌گفت و یک جمله" حرمت عاشورا را حفظ نکردند" حفظ نشدن حرمتِ عاشورا برای یک تازه مکلفِ پرس و جو گرِ عاشق امام حسین شده، چیز ترسناکی‌ است. نهم دی‌ماه آن‌ سال چهارشنبه روزی بود. گوشه‌یِ چادر مادرم را محکم تویِ مشت گرفته بودم و میانِ انبوه جمعیت شال گردنِ چارخانه‌‌‌‌یِ دوست نداشتنی‌ام را از صورتم می‌زدم کنار و بلند بلند می‌گفتم ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند. بزرگ‌تر که شدم معنایِ بصیرت برایم رنگ گرفت و این جمله‌ی امیرالمؤمنین که فرمود:وَ لا یَحمِلُ هَذَا العَلَم اِلّا اَهلُ البَصَرِ و الصَّبر... زهرا سادات" #روز_بصیرت | #نه_دی