🎥 علامه #حسن_زاده_آملی: گوش‌تان به دهان #رهبری باشد چون ايشان گوششان به دهان حضرت خاتم انبیاست است. 🔺اين جملات وقتي بيشتر معنا پيدا مي‌كند كه بدانيم صاحب #تفسير_الميزان، #علامه_طباطبایی درباره علامه حسن‌زاده فرموده‌اند: حسن‌زاده را كسي نشناخت جز #امام_زمان (عجل الله تعالی فرجه الشزیف) ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯

💫 در قرآن کریم هر آن‌چه به عنوان دفاع در برابر دشمن استفاده شود، مقدس است. چنان‌که خداوند در سوره‌ی عادیات به یورش‌برندگان در میدان جنگ، قسم خورده است؛ ✨وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا✨ خداوند در آیات قرآن، نه تنها به خود اسب‌ها به عنوان یورش‌برنده در میدان جنگ، بلکه به شیهه‌ی آن و حتی به جرقه‌ای که از اصابت سم اسب با سنگلاخ زمین صورت می‌گیرد و گرد خاکی که از زمین بلند می‌شود نیز قسم یاد کرده و مقدس شمرده است. معادل‌های امروزی آن می‌شود؛ سربند شهید و یا قمقمه‌ی خالی آن رزمنده. چگونه می‌شود خدا به شیهه‌ی اسب قسم خورده باشد؛ اما به قمقمه‌ی خالی رزمنده‌ای که با لب تشنه جان داده است قسم نخورد؟ در ادامه می‌فرمایند: ✨إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ؛✨ آدم حواسش نیست خدای او کیست. 🔷 علامه در المیزان می‌فرمایند: «منظور آدمی است که نسبت به لطف خدای متعال به خودش غافل است و با سرکشی سبب تحمیل جنگ می‌شود.» انسان گاه، نعمت‌ها از جمله نعمت امنیت را فراموش می‌کند. حال چرا این طور می‌شود؟ ✨وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ؛✨ چون دنیا چشمانش را پر کرده و غرق آن شده است. از زنده نگه داشتن یاد شهدا نباید غافل شد. چنان‌که حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها بنا به نقلی هفته‌ای دو بار به زیارت مزار شهدای اُحد می‌رفتند و خود می‌ایستادند و جنگ اُحد را برای مردم روایت می‌کردند. 📌 برگرفته از جلسه «دفاع سراسر مقدس» #علامه_طباطبایی #تفسیر_المیزان #دفاع_مقدس #جنگ_تحمیلی #سوره_عادیات #شهدا ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯

✳️ عبودیت کجا و استکبار کجا؟! 🔻 عبادت وقتی حقیقتاً عبادت است که عبدِ عابد در عبادتش خلوص داشته باشد. عبادت وقتی تمام و کامل می‌شود که به‌غیر خدا به کسی دیگر مشغول نباشد، و در عملش شریکی برای سبحان نتراشد، و دلش در حال عبادت، بسته و متعلق به جایی نباشد، نه به امیدی، و نه ترسی، حتی نه امید به بهشتی، و نه ترس از دوزخی، که در این صورت است که عبادتش خالص و برای خداست؛ به خلاف اینکه عبادتش به‌منظور کسب بهشت و دفع عذاب باشد، که در این‌صورت خودش را پرستیده، نه خدا را و همچنین عبادت وقتی تمام و کامل می‌شود که به خودش هم مشغول نباشد، که اشتغال به‌نفس، منافی با مقام عبودیت است. عبودیت کجا و منم زدن و استکبار کجا؟! 👤 #علامه_طباطبایی 📚 از #تفسیر_المیزان | ج ۱ 📖 ص ۵۱ ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯

✨﷽✨ ﴿أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّـهِ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ﴾ مراد(از اجابت مضطر وقتی كه او را بخواند) اين است كه خدا دعای دعا كنندگان را مستجاب و حوائج‌شان را بر می‌آورد، و اگر از کلمه اضطرار استفاده کرد برای اين است كه در حال اضطرار، دعای دعاکننده از حقيقت برخوردار است و ديگر گزاف و بيهوده نيست، چون تا آدمی بيچاره و درمانده نشود، دعاهايش آن واقعيت و حقيقت را كه در حال اضطرار دارا است ندارد، و اين خيلی روشن است. ‏ویژگی ديگری برای دعا آورده و آن اين است كه فرموده:" اذا دعاه- وقتی او را بخواند"، و اين برای آن است كه بفهماند خدا وقتی دعا را مستجاب می‌كند كه دعاکننده، به راستی او را بخواند، نه اينكه در دعا رو به خدا كند و دل به اسباب ظاهری داشته باشد و اين وقتی صورت می‌گيرد كه اميد دعاکننده از همه اسباب ظاهری قطع شده باشد، يعنی بداند كه ديگر هيچ كس و هيچ چيز نمی‌تواند گره از كارش بگشايد، آن وقت است كه دست و دلش با هم متوجه خدا می‌شود و در غير اين صورت همانطور كه گفتيم غير خدا را می‌خواند. ‏پس، اگر دعا صادق بود، يعنی خوانده شده فقط خدا بود و بس، در چنين صورتی خدا اجابتش می‌كند و گرفتاريش را كه او را مضطر كرده بر طرف می‌سازد، هم چنان كه در جای ديگر فرموده: ﴿ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ كه در اين آيه بطوری كه ملاحظه می‌فرماييد هيچ قيدی برای دعا نياورده جز اينكه فرموده در دعا مرا بخوانيد. 📚ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد ۱۵، ص۵۹۴ 🌺ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯

✨﷽✨ دوستی با کفـــار دوستى با كفار، طغيان و افساد نظام دين است، كه بدترين و خطرناكترين ضرر را براى دين دارد، حتى ضررش از ضرر كفر كفار و شرك مشركين نيز بيشتر است، زيرا آن كس كه كافر و مشرك است، دشمنيش براى دين آشكار است، و به سهولت مى‌توان خطرش را از حومه دين دفع نموده و از خطرش بر حذر بود، و اما مسلمانى كه ادعای صداقت و دوستى با دين مى‌كند، و در دل دوستدار دشمنان دين است، و لاجرم اين دوستى، اخلاق و سنن كفر را در دلش رخنه داده، چنين كسى و چنين كسانى ندانسته حرمت دين و اهل دين را از بين مى‌برند، و خود را به هلاكتى دچار مى‌سازند كه ديگر اميد حيات و بقايى باقى نمى‌گذارد. و سخن كوتاه اينكه اين نوع دوستى طغيان است، و امر طاغى به دست خود خداى سبحان است. 📓 ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد۳، ص۲۴۱ 🌺ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯

✨﷽✨ کلمه «ایمان» ادراك توأم با تسليم و قبول قلبى ‌ ‌ ايمان به خدا به صرف اين نيست كه انسان بداند و درك كند كه خدا حق است، زيرا مجردِ دانستن و درك كردن، به معنی ايمان نيست، بلكه با استكبار و انكار هم می‌سازد، هم‌چنان كه خودش فرموده: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ»، و چون می‌دانيم ايمان با انكار نمی‌سازد، پس نتيجه می‌گيريم كه ايمان فقط ادراك و دانستن نيست. ‌ بلكه ایمان عبارتست از پذيرايی و قبول مخصوصی از ناحيه نفس، نسبت به آنچه كه درك كرده. آن نوع قبولی كه باعث شود نفس در برابر آن دانستن و آثاری را كه اقتضاء دارد #تسليم شود. علامتِ داشتن چنين قبولی اين است كه ساير قوا و جوارح آدمی نيز آن‌را قبول نموده، مانند خودِ نفس در برابرش تسليم شود. ‌ اينجاست كه می‌بينيم بسياری از اشخاص با علم و درك زشتی و پليدی عملی، معذلك به آن عمل اعتياد دارند و نمی‌توانند خود را از آن بازدارند، برای همين است كه فقط قبح آن‌را درك كرده‌اند، ولی ايمان به آن ندارند، و در نتيجه تسليم درك خود نمی‌شوند. ‌ 📓 ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد ۱۱، صفحهٔ۴۸۴ 🌺ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯