#حدیث_روز
✍ امام علی علیه السلام:
با ایمان است که می توان تا اوج خوش بختی و نهایت شادمانی، بالا رفت
بِالإِیمانِ یُرتَقی إلی ذِروَهِ السَّعادَهِ ونِهایَهِ الحُبورِ
📚 غررالحکم حدیث ۴۳۲۳
#حدیث_روز
✍ امام علی (علیه السلام) :بر اثر معاشرت با نابخردان اخلاق فاسد می شود وبر اثر همدمی با خردمندان، اخلاق به درستی می گراید.
📚 میزان الحکمه، ج۶، ص۱۹۱
#حدیث_روز
✍#امام_کاظم (علیه السلام) : اَلْمُؤْمِنُ قَلیلُ الْکَلامِ کَثیرُ الْعَمَلِ، وَ الْمُنافِقُ کَثیرُ الْکَلامِ قَلیلُ الْعَمَلِ.
مؤمن کم حرف و پر کار است و منافق پر حرف و کم کار. (تحف العقول، صفحه ۳۹۷)
📚تحف العقول ، ص۳۹۷
✅
#حدیث_روز
✍❤امیرالمومنین على (عليه السلام) : بدترين مردم كسى است كه خود را بهترين مردم پندارد.
📚 غرر الحكم، ح ۵۷۰۱
#حدیث_روز
✍❤🙏امام على عليه السلام: كسى كه در كودكى نياموزد، در بزرگ سالى پيش نمى افتد
📚غررالحكم حدیث۸۹۳۷
@maktabeghaem
#حدیث_روز
✍امام صادق (عليه السلام):سلامت چندان كمياب است كه راه جستن آن پوشيده و ناپيداست و اگر سلامت در چيزى باشد، تقريباً در گمنامى است.
📚 ميزان الحكمه، ج۳، ص۵۱۲
@maktabeghaem
📝 #حدیث_روز
امام صادق عليه السلام:
يكى از محبوب ترين كارها نزد خداوند عزّوجلّ شاد كردن مؤمن است:
برطرف كردن گرسنگى اش، يا زدودن اندوهش، يا پرداختن قرضش
مِن أحبِّ الأعمالِ إلى اللّهِ عزّ و جلّ إدْخالُ السُّرورِ على المؤمنِ: إشْباعُ جَوْعَتِهِ، أو تَنْفِيسُ كُرْبَتِهِ، أو قَضاءُ دَينِهِ
ميزان الحكمه جلد2 صفحه435
✍امیرالمؤمنین عليه السلام:
از خشم بپرهيز كه آغاز آن، ديوانگى و پایان آن، پشيمانى است
📚غررالحكم، حدیث ۲۶۳۵
#حدیث_روز
#حدیث_روز
✍امیرالمونین امام على (عليه السلام) : میوه خردمندی، رهانیدن جان از زرق و برق دنیا است.
📚 غررالحکم، ح۵۳۹۹
#حدیث_روز
✍ امیرالمومنین امام على (عليه السلام) : در غفلت آدمى همين بس كه عمر خود را در راه چيزهايى كه او را نجات نمیدهد هدر كند.
📚 ميزان الحكمه، ج۸، ص۴۹۱
✅
#حدیث_روز
✍❤💚امام صادق (عليه السلام) : هر كه خشم خود را نگه دارد،خداوند عيب او را بپوشاند.
📚 ميزان الحكمه، ج ۸، ص۴۵۱
✅@maktabeghaem
#حدیث_روز
❤🌸امام صادق عليه السلام:
⚘كَم مِن صَبرِ ساعَةٍ قد أورَثَ فَرَحا طَويلاً، و كَم مِن لَذَّةِ ساعَةٍ قد أورَثَت حُزنا طَويلاً!
بسا لحظه اى شكيبايى كه شادى درازى را در پى آورَد و بسا لذّتى آنى كه اندوهى طولانى برجاى گذارَد.
ميزان الحكمه جلد6 صفحه156