📛 #آتش_بس از منظری دیگر (۱) 🔻 اینکه اسرائیل به آتش‌بس متعهّد نیست و در اندک‌زمانی بعد، مجدّداً حمله میکند یا اینکه آتش‌بس به دشمن فرصت میدهد تا تجدیدقوا کنند، حدس این دو نکته اصلاً پیچیده نیست که خیال کنیم به ذهن ما رسیده امّا به ذهن تصمیم‌گیران نظام نرسیده است! 🔸 این روزها هر جا صحبت آتش‌بس است، این دو گزاره هم مطرح میشود و این یعنی توجّه به این دو نکته از بدیهیاتِ تصمیم‌گیری در مورد آتش‌بس است و بنابراین نمیتوان اینها را دلیلی بر غلط‌بودنِ تصمیم بر قبول آتش‌بس دانست. 🔘 قاعدتاً دلایل پیچیده‌تر و مکتوم‌تری در میان است که آنها را ملزم به قبول آتش‌بس کرده است... (ادامه دارد) 🖌 ملااحمدی @Maktabkhaaneh

. 📍بهترین زمان برای آتش‌بس ◀️ #آتش_بس از منظری دیگر (۲) 🔻 یکی از دلایلی که مخالفین آتش‌بس به آن استدلال میکنند، اینست که دیگر اسرائیل کاملاً ضعیف شده بود و به همین دلیل اصلاً وقت خوبی برای آتش‌بس نبود. درحالیکه صورتمسئله کاملاً برعکس است! 🔹 یعنی اتّفاقاً چون اسرائیل در ضعیف‌ترین شرایط خودش بود و ایران دستِ برتر را داشت، بهترین زمان بود که در اوج عزّت و بدون دادنِ هیچ امتیازی نبرد متوقّف شود. ▪️ اگر آتش‌بس را نمی‌پذیرفتیم چه می‌شد؟ جنگ ادامه پیدا می‌کرد و اسرائیل برای خلاصی از این مخمصه به زیرساختهایی ضربۀ جدّی می‌زد که ارتباط مستقیم با زندگی روزمرۀ مردم داشت (مثل بنزین و برق و گاز و گندم و...)، طبیعتاً ما از اوجِ برتریِ میدان تنزّل میکردیم و ریسکِ تاب‌آوریِ اجتماعی هم بالا بود. 🔘 در نتیجه ما در موقعیّت ضعف قرار می‌گرفتیم و حالادیگر دشمن کسی نبود که ذرّه‌ای به ما رحم کند. لذا اگر میخواستیم آتش‌بس بشود، باید امتیازهای واقعی می‌دادیم و اینجا بود که با هزینه‌هایی به‌مراتب بیشتر و تلخ‌تر از آنچه که در این ۱۲ روز متحمّل شدیم، باید به سمت پایان جنگ حرکت میکردیم!... (ادامه دارد) 🖌 ملااحمدی @Maktabkhaaneh

. 🆘 آیا اسرائیل #بی‌چاره شد؟ ◀️ #آتش_بس از منظری دیگر (۳) 🔻 هدف ایران در این جنگ چه بود؟ حضرت آقا هدف ما را در این جنگ «بی‌چاره‌کردنِ رژیم» اعلام کردند. چطور می‌توانیم ارزیابی کنیم که آیا این هدف محقّق شد یا نه؟ به‌دلیل سانسور شدید رژیم، ما اطلاع دقیقی از هزینه‌هایی که به رژیم غاصب وارد شد نداریم؛ امّا به‌نظر می‌رسد بررسی مسئله به‌شیوه‌ی «برهان إنّ» میتواند کمک کند. یعنی با نگاه پسینی ماجرا را از آخر به اوّل مرور کنیم: 🔹 حالا دیگر همه می‌دانند که درخواست آتش‌بس از سوی آمریکا بوده و خب مسلّماً آمریکا هم نه سرخود بلکه از طرف رژیم نجس درخواست آتش‌بس داده بود؛ آن‌هم «آتش‌بسِ یک‌جانبه بدون پیش‌شرط»! اما چرا؟ چه چیزی باعث شد آنها چنین درخواستی بدهند؟ مسلّماً دلش به حال ایران و ایرانی نسوخته بود! اگر اوضاع بر وفق مرادشان بود، آمریکایی که چندروز قبل گفته بود «ایران باید تسلیم شود»، امکان نداشت حالا درخواست آتش‌بس بدهد. پس ماجرا چیز دیگری‌ست... ↩️ برای اینکه اهمّیت این درخواست را بهتر بفهمیم، باید برگردیم به سخنان نتانیاهوی کثیف و دیگر سران رژیم در همان شب اوّلِ حمله به ایران؛ آنجا که او این جنگ را «جنگ سرنوشت‌ساز» عنوان کرد و از این سخن گفت که خود را برای «شرایطی سخت» آماده کرده‌اند و حتی پیش‌بینی کرده بودند این جنگ «تا چند هفته ادامه داشته باشد». 🔘 اسرائیل واقعاً آمده بود تا کارِ ایران را یکسره کند. برای این حمله یک‌سال کار سنگین اطلاعاتی و آماده‌سازیِ عملیاتی کرده بود. بخاطر همین اصلاً تصوّر فانتزیِ مثبتی از این جنگ نداشت و اتفاقاً سعی کرده بود کاملاً واقع‌بینانه واکنش ایران را حدس بزند. لذا خودش را برای شرایط سختی آماده کرده بود. امّا با وجود همه‌ی اینها، دیدیم که حتی دو هفته هم نتوانست دوام بیاورد و خودش یک‌جانبه و بی‌قیدوشرط آتش‌بس داد! اکنون یک‌بار دیگر سؤال را تکرار کنیم: چرا؟ 🔸 اسرائیلی که ریسک ورود به چنین جنگ سرنوشت‌سازی را به‌جان خریده بود حتماً از آمادگی بالای خودش و نتیجه‌ی مثبت این جنگ به نفع خودش اطمینان داشت؛ با این وجود چرا خیلی زودتر از آنچه فکرش را می‌کرد، به چنین آتش‌بس ذلیلانه‌ای تن داد؟ علاوه‌بر اینها، رژیم خبیث ذرّه‌ای رحم و مروّت هم که ندارد؛ از هیچ تلاشی برای به‌ذلّت کشاندن دشمنش ابا ندارد (چنانکه در غزّه داریم نمونه‌اش را می‌بینیم). پس اگر راهی داشت برای غلبه، بی‌تردید تن به آتش‌بس نمی‌داد. اما داد! چرا؟ ✔️ پاسخ را باید در همان یک‌کلمه‌ای جستجو کرد که رهبر انقلاب (روحی‌فداه) فرمودند: اسرائیل به‌معنای واقعی کلمه «بی‌چاره» شده بود؛ یعنی هیچ چاره‌ای جز عقب‌نشینی و خاتمه‌دادن به این جنگ نداشت. اگر جز این بود امکان نداشت تن به آتش‌بس بدهد؛ آن‌هم چنین ذلیلانه! 🔰 این بی‌چاره‌گی البته دو وجه داشت: 1⃣ یک چهره‌اش به‌ بن‌بست خوردن او در برنامه‌هایی بود که در این جنگ دنبال می‌کرد و عملاً در تحقّق اهدافش شکست خورد. (اینکه به چه دلایلی، مجال دیگری مطلبد) 2⃣ چهره‌ی دیگرش -و البته مهمّ‌تر- اینکه حملات ایران انقدر ویران‌گر و کوبنده و لِه‌کننده و پرهزینه بود که از حدّ تصوّر رژیم فراتر رفته بود. او هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد با وجود ۷ لایه پدافندی قوی از عراق و خلیج‌فارس تا فلسطین اشغالی، که در لبه‌ی تکنولوژی دنیا هم بود، این حجم از موشک‌های ایران اینچنین به آنجا برسد که چنین کوبندگی و سرگشتگی برایشان رقم بزند. آنها جنگی «تا این‌حد ویران‌گر و لِه‌کننده» و شرایطی «تا این‌حد سخت و پرهزینه» را برای خود پیش‌بینی نکرده بود. این دو امر در کنار هم «بی‌چاره‌گیِ واقعی و تمام‌عیارِ رژیم» را رقم زد. 👈 اینها همه را گفتم که نتیجه بگیرم: دشمن در این جنگ رسماً شکست خورد و ما هم که به هدف خودمان رسیده بودیم؛ اکنون چه دلیلی داشت که جنگ را ادامه دهیم؟ مهم‌تر اینکه با وجود چنین وضعیتی، حاکمیّت چه حجّت شرعی و عقلی داشت برای ادامه‌دادن و هزینه‌های مالی و جانیِ بیشتر که چیزی جز حاصل طمع نبود؟؟ #آتش‌بس را از این‌منظر که ببینیم، از قضا کاملاً منطقی و به‌موقع بود. ✅ شجاعت و عقلانیت اینست که به موقع شمشیر را از نیام بیرون بکشی و به‌موقع آن‌را به غلاف برگردانی. 🖌 ملااحمدی (واکاوی مسئله‌ی آتش‌بس ادامه دارد...) @Maktabkhaaneh

❌ «نابودی اسرائیل»، قبل یا بعد از ظهور؟ 💥آیت الله نجم‌الدّین طبسی🔻 1⃣ درباره سرنوشت اسرائیل، مباحثی را در درس‌های خارج مهدویت مطرح کردم که زمینه آن به دیدار و جلسه‌ای بر می‌گردد که با شهید سیدحسن نصرالله داشتم. در این دیدار که بیش از چهار ساعت به طول انجامید، سیدحسن نصرالله درباره سرنوشت اسرائیل نظرخواهی کرد و پرسید: آیا در دوران [ظهور] امام زمان عجل الله تعالی فرجه حکومتی به نام اسرائیل وجود دارد یا نه؟ 2⃣ وقتی به ایران برگشتم این مباحث را در چهل جلسه مطرح کردم که اکنون با عنوان کتاب «سرنوشت یهود در عصر ظهور» منتشر شده است. در این کتاب، ثابت کردم که در دوران ظهور امام زمان، دولتی به نام اسرائیل نخواهیم داشت. در واقع، قبل از ظهور امام زمان سلام الله علیه، اسرائیل محو می‌شود. 3⃣ سه قسم جلاله امام صادق علیه‌السلام درباره ایرانیان از امام صادق علیه السلام روایت داریم که ذیل آیه شریفه «وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا» در سوره اسراء، با سه بار قسم جلاله فرمودند: «هم والله اهل قم، فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ»؛ به خدا قسم این قمی‌ها هستند که به قلب یهود نفوذ می‌کنند و این بلا را بر سرشان می‌آورند. منظور از اهل قم یعنی ایرانیان شیعی. با هماهنگی و هدایت یک تشکیلات قوی که پیروان مکتب اهل‌بیت و دیگر شیعیان نیز در آن حضور دارند، یهودیان صهیونیست را قلع و قمع می‌کنند. ╭──────────────── 🆔@mjafari_ir

. ⛔️ مسئله‌ی غافلگیری ◀️ #آتش_بس از منظری دیگر (۴) ▪️ این جنگ برای ما غافلگیرکننده بود! نه‌یعنی به‌طور کلّی آماده‌ی جنگ نبودیم؛ آمادگی کلّی (به‌ویژه نظامی) را داشتیم که اگر غیر از این بود نمی‌توانستیم اینقدر جدّی پاسخ بدهیم و ابتکار عمل را به دست بگیریم و -همانطور که در یادداشت قبلی توضیح دادم- دشمن را بی‌چاره کنیم. امّا آمادگی‌مان آنچنان نبود که امروز و فردا برای یک جنگ تمام‌عیار که قرار است علاوه‌بر میدان نظامی، عرصه‌های اقتصادی و سیاسی و اجتماعی را هم درگیر کند. البته نیروهای مسلّح تا حدّ زیادی آماده بودند؛ امّا دولت هیچ آرایش جنگی‌ای نداشت و سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی‌اش شباهتی به مدیریت کشوری که به‌زودی ممکن است درگیر یک جنگ جدّی شود، نداشت. 1⃣ بخش مهمّی از این غافلگیری، ضربه‌ای بود که از لحاظ اطلاعاتی خوردیم. کثرت عناصر خائن داخل کشور به یک تهدید جدّی تبدیل شد و هزینه‌ی زیادی بر نظام وارد کرد. احتمالاً در این مرحله رژیم مهم‌ترین مهره‌های اطلاعاتی‌اش در بدنه‌ی نظام را هزینه کرد تا بتواند ضربه‌ای بزند که نظام دیگر نتواند سرپا بشود (که بحمدالله این مکر باطل شد). خیل عظیم پهپادها و ریزپرنده‌هایی که در این ۱۲ روز عملیات کردند یا کشف شدند، نشان از گستردگی این چالش داشت. 2⃣ بخش دیگری از غافلگیری، در امنیت سایبری و جنگ الکترونیک (جنگال) ظاهر شد. اکثر ضربه‌های سنگینی که روز اوّل خوردیم (چه ترورها، چه منهدم‌شدنِ سامانه‌های پدافندی و چه مراکز نظامی و امنیتی) همه بخاطر غافلگیری در این عرصه بود؛ ضربه‌هایی که تا روز آخر جنگ آثارش با ما همراه بود. 3⃣ بخش دیگر غافلگیری، شیوه‌ی عملیات دشمن در مواجهه با پدافند ما بود. با وجود قدرت پدافندی تحسین‌برانگیزی که در تقابل با ریزپرنده‌ها و پهپادهای انتحاری به نمایش گذاشتیم، اما در مواجهه با پهپادهای تهاجمیِ رادارگریز و همچنین موشک‌های بالستیک پرتابی جنگنده‌ها عملکرد چندان موفقی نداشتیم. 🔼 این آخری، مهم‌ترین مؤلفه‌ای بود که در صورت استمرار جنگ منافع حیاتیِ ما را تهدید می‌کرد. دستگاه امنیتی-نظامی کشور نسبت غافلگیری‌های قبلی به‌سرعت خود را بازیابی کرد و توانست تا حدّ زیادی ابتکارعمل را به‌دست بگیرد. امّا نسبت به این آخری، [لااقل اینطور به‌نظر می‌رسد که] هرچه پیش می‌رفت چالش جدّی‌تر می‌شد. تاحدّی‌که دیگر تقریباً آسمان ایران نسبت به جنگنده‌ها و موشک‌های بالستیک پرتابی از خارج مرز، برای دشمن امن شده بود! 🔺 این روزنه -که تقریباً مهم‌ترین برتریِ دشمن نسبت به ما بود- در صورت استمرار جنگ می‌توانست ورق را به ضرر ما برگرداند و ما را با چالش جدّی مواجه کند. از باب نمونه، فقط کافی بود دشمن برای رهایی از مخمصه‌ای که در آن گیر افتاده بود، از همین طریق، زیرساخت‌های راهبردی همچون بنزین و برق و گاز و حتی سیلوهای گندم را می‌زد و طعم جنگ به ذائقه‌ی مردم -که از لحاظ روانی و تربیتی به شرایط جنگی عادت نداشتند- خوش نیاید. آنگاه بود که سرنوشت جنگ به ضرر ما رقم می‌خورد و در این صورت دیگر یک ضرر عادیِ نظامی نبود؛ بلکه می‌توانست ما را با یک بحران تاریخی جدّی مواجه کند!... 4⃣ یک تهدید جدّیِ دیگر هم می‌توانست ایران را با چالش روبه‌رو کند و آن گسل‌های قومیتی و گروهک‌های تجزیه‌طلب بودند. اطلاع دقیقی ندارم و نمیدانم نظام نسبت به این تهدید چقدر آمادگی داشت (قاعدتاً در این‌زمینه هم آمادگی نظامی داشتیم اما بلحاظ اجتماعی و سیاسی نه). 🔹 گرچه قدرت تهاجم نظامیِ ایران بحمدالله توانست سرنوشت جنگ را تا اینجا به نفع ما رقم بزند؛ ولی ما نیاز داشتیم نسبت به این غافلگیری‌ها خودمان را بازیابی کنیم و آرایش جنگیِ جبهه‌ی خودی را در عرصه‌های مختلف اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی بازآرایی کنیم. ما در زمینه‌های اطلاعاتی و نظامی سوراخ‌های امنیتی جدّی‌ای داشتیم که در این جنگ نمایان شد. لذا نیاز به تنفّسی داشتیم تا آنها را ترمیم کنیم و در مرحله‌ی بعدی جنگ، با استحکامی دوچندان وارد درگیری شویم. ☑️ به این دلایل (علاوه‌بر آنچه در یادداشت‌های قبلی گفتم) قبولِ آتش‌بس در این شرایط بهترین فرصت برای ما بود تا بتوانیم آسیب حاصل از غافلگیری‌ها را ترمیم کنیم تا در مرحله‌ی بعدی نبرد، با کمترین هزینه و خسارت، دشمن را در هم بکوبیم؛ ان‌شاءالله. 🖌 ملااحمدی (بررسی مسئله‌ی آتش‌بس ادامه دارد...) @Maktabkhaaneh

♨️ شجاعت و عقلانیّتِ مبارزه 📍نگاهی به روضۀ متفاوتِ امسالِ #بیت_رهبری ✍️ علیرضا ملااحمدی ﴿و الشّجاعة الحُسَنیّة﴾ این بخشی از زیارتنامه‌ایست که خواجه نصیرالدین طوسی(ره) نقل می‌کند که در آن، از هر یک از ائمه علیهم‌السلام با وصف شاخصی که در دوران حیات نورانی‌شان آن ویژگی خیلی بروز داشته یاد شده و از اباعبدالله علیه‌السلام با وصف «شجاعت» یاد شده است. شیخ جعفر شوشتری (ره) نیز میفرماید «آن شجاعتی که ما از حسین‌بن‌علی دیدیم، از هیچ‌یک از دیگر ائمه علیهم‌السلام حتّی از پدر بزرگوارشان امیرالمؤمنین علیه‌السلام هم دیده نشد»! 🔹 خلاصه اینکه اباعبدالله علیه‌السلام در کنار پدر بزرگوارشان از شجاع‌ترین شخصیّت‌های تاریخ هستند که تاریخ دیگر نمونه‌اش را نخواهد دید. 🔺 با این وجود رفتار عجیبی را از ایشان مشاهده می‌کنیم که کمی تأمّل‌برانگیز است: ماجرای قیام امام حسین (ع) از مدینه شروع شد؛ پس از آنکه امام در دارالإماره‌ی مدینه به ولیدبن‌عتبه با قاطعیّت اعلام کردند که «شخصیتی چون من با شخصیتی چون او هرگز بیعت نمی‌کند»، به وضوح جان ایشان در خطر بود. چون یزید ملعون دستور داده بود که اگر بیعت نکرد او را بکش! و حالا حضرت قاطعانه بیعت را ردّ کرده بود. 🔸 حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام برای آنکه بتواند قیام خود را آغاز کند و به ثمر برساند، از مدینه به مکّه رفتند تا در ایام عمره و تمتّع که مسلمانان از اقصی‌نقاط جهان اسلام به آنجا می‌آیند، پیغام بیعت نکردنِ ایشان را بشنوند. امّا نحوۀ حرکت ایشان از مدینه به مکّه از دو جهت عجیب بود: اوّلاً ایشان شبانه و مخفیانه حرکت را آغاز کردند و از مدینه خارج شدند؛ ثانیاً این سفر خیلی سریع‌تر از حدّ معمول بود! مسیری که با کاروان معمولاً ۱۰ تا ۱۵ روز طول میکشد تا طی شود را ایشان با وجود ۸۲ زن و بچه، ۵ روزه طی کردند! مسلّماً اصلی‌ترین دلیل این دو امر، رعایت ملاحظات امنیتی و حفاظتی و مراقبت از جان خویش به عنوان بخشی از روَند مبارزه است. 🔺 ما هیچ‌وقت این رفتار آن حضرت را دلیل بر -نعوذبالله- «ترس و فرار از مرگ» فهم نمی‌کنیم. چرا؟ چون بر اساس دیگر ادلّه‌ی مسلّم می‌دانیم که ایشان در قلّۀ شجاعت است و بنابراین در تفسیر رفتارهایش به این نکته به مثابه یک «اصل» توجه میکنیم. بر همین اساس این را بخشی از «عقلانیّتِ مبارزه» و «تدبیر سیاسی و نظامی» می‌دانیم که حضرت برای رسیدن به هدف اصلی خود، آن را به کار بست. این ملاحظۀ امنیّتیِ مهمّ باید مراعات می‌شد تا جانِ حضرت حفظ بماند تا ایشان بتواند به مبارزه ادامه دهد و به هدف خود برسد. 📍پ.ن: ایرانِ معاصر قطعاً کمتر شخصیّتی را به شجاعت آیت‌الله خامنه‌ای (سایه‌اش مستدام) سراغ دارد. از طرفی اهمّیت ضرورت تصاعدیِ حفظ جان ایشان در این برهه‌ی زمانی هم بر کسی پوشیده نیست. @Maktabkhaaneh

☑️ چقدر زیبا، متین و باشکوه موسیقیِ ناب ایرانی در خدمتِ روضۀ أباعبدالله علیه‌السلام درآمده است... 🔺 این ظرفیّت عظیم اجتماعی که در دوران پساجنگ در ایرانمان فراهم شده را باید غنیمت بدانیم. 🔘 ای اهل حرم میر و علمدار نیامد... 🔖 کاری از ارکستر سوق شفق؛ به سفارش انجمن موسیقی ایران. @Maktabkhaaneh

♨️ جنگ‌های تجزیه‌طلبانه از آنچه تصوّر می‌کنید به شما نزدیک‌تر است! 🔺 حالا که اسرائیل خبیث در مرحله‌ی اوّل جنگ شکست خورده، تاکتیک جنگی‌اش را تغییر داره و تلاش میکند از مجرای فعّال‌کردنِ جنگ‌های تجزیه‌طلبانه و پشتیبانی از آن و ... ضربه‌ی نهایی را وارد کند بلکه بتواند ایرانِ بزرگ را تضعیف کنید... البته که کور خوانده و این لقمه از دهانش خیلی بزرگ‌تر است... @Maktabkhaaneh

💯 امیرِ بی‌گزندی تو... فقط آرامش و سکینت را ببین در چهره‌ی نورانی‌اش... قربان این نفس مطمئنّه‌ات بروَم من... 📌 پ.ن: ناخودآگاه با دیدنِ این تصاویر، این صدای چاوشی در ذهنم مرور شد... @Maktabkhaaneh

◾️ رسید بر بدنِ او ولی کدام بدن!... 🎙 سیدحمیدرضا برقعی @Maktabkhaaneh

🔘 جامعِ عبادات أنبیاء 🎙آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری(ره) ؛ روز عاشورای سال ۱۲۹۷ قمری: در نظر بیاور خیمه‌گاه او را، و میدان او را، و قتلگاه او را... ▪️ در نظر بیاور حضرت سیدالشهداء را که می‌خواهد عبادات مخصوص کند خدا را؛ که برای هیچ‌کس در یک روز چنین اتفاق نیفتاده است. می‌خواهد عبادتی بکند که در آن، همۀ واجبات و همۀ مستحبات و همۀ صفات را جمع کند.‌ ▪️ نظر کن و ببین که از اول طلوع فجر تا ظهر و بعدازظهر، چطور نماز میخواند! چطور حج میکند! چطور جهاد میکند! چطور روزه میگیرد! چطور افطار میکند! چطور عیادت مریض میکند! چطور عید قربانش میشود! ▪️ببین چطور صفت آدم صفىّ‌الله در او ظاهر می‌شود؛ برمنبر «عَلَّمَ الأسماء» بالا می‌رود، و مصداق «إنّی أعلَمُ ما لاتَعلَمون» می‌شود. ▪️ببین چطور صفت نوح نجیّ‌الله پیدا می‌کند؛ بر کشتی نجات عالَمین نشسته، «سلامٌ علی الحُسَینِ فی العالَمین» می‌شود. ▪️ببین چطور صفت ابراهیم خلیل‌الله در او‌ هویدا می‌شود؛ چطور کعبه را بنا می‌کند و مصداق «وأذِّن في الناس» می‌شود؛ ▪️ببین چطور پسر قربان می‌کند؛ بین چه می‌کند! ▪️ببین چطور مرتبۀ موسی کليم‌الله برایش حاصل می‌شود، در طور صحرای «کربلا» با خدا چه مناجاتی می‌کند! ▪️ببین عیسی روح‌الله در او ظاهر می‌شود. ولکن او را «ما قَتَلوهُ وماصَلَبوه» و این  را هم قتلوه! هم صلبوه! ▪️ببین چطور صفت یعقوب اسرائيل‌الله در او ظاهر می‌شود! مرتبۀ یوسف برایش حاصل می‌شود! صفت جناب زکریا برایش حاصل می‌شود! ▪️ببین چطور صفت یحیای مظلوم برایش حاصل می‌شود! بین چطور مرتبۀ سلیمان برای او حاصل می‌شود! ▪️ببین چطور امروز خودش کعبه و خانۀ خدا می‌شود! و خودش حج می‌کند؛ خودش احرام می‌بندد؛ خودش لبیک. می‌گوید، خودش عرفه می‌شود؛ وقوف مشعر به‌جا می‌آورد؛ خودش مِنی می شود... 🔹 این مجلسِ جمعِ اوست عبادت را؛ که دیگر هر کدام تفصیلی دارند و اسراری... 📖 مواعظ ، ص ۱۳۶-۷ #عاشورا @Maktabkhaaneh

💠 «ولایت» به‌مثابه سرشت وجودیِ «ایرانیّت» آنچه در شب‌عاشورای ۱۴۰۴ در بیت رهبری رخ داد، حاوی دلالت تمدّنیِ مهمّی است: وقتی در مقدّس‌ترین مناسک عبادیِ شیعه (مجلس روضه) آن‌هم به‌درخواستِ برجسته‌ترین مرجع تقلید زمانه که ولیّ‌فقیه است، با شعر «ای ایران...» سینه می‌زنند، حاکی از درهم‌تنیدگی شدیدِ هویّت ایرانی با هویّت شیعی و نوعی «این‌همانیِ تاریخی-اجتماعی» بین این‌دو است. این وضعیّت البته یک‌شبه محقّق نشده؛ بلکه حاصل و عصاره‌ی ۱۴ قرن تعاملِ هم‌افزای این دو هویّت است. ایرانیّتِ ایرانیان طی این قرون به‌مرور در پیوستگی با تشیّع سامان یافت و به این سمت حرکت کرد که «ساختار وجودیِ جامعه‌ی ایران» با درونمایه‌ی «ولایت» تکوّن یابد. آن‌ روزی که چندهزار شیعه در نیشابور پروانه‌وار دور حضرت علیّ‌بن‌موسی‌الرضا (علیهماالسلام) حلقه زدند و حدیث شریف سلسلةالذهب را کتابت کردند، حتی آن روز هم سرآغازِ این پیوستگی نبود، بلکه آن حادثه به‌منزله‌ی «تثبیت» این اتّصال وجودی بود. با این اتّصال از همان روز، هویّت ایرانی در صورت جدیدش متولّد شد و همان نیروی ملکوتیِ ولایت بود که تا امروز به‌طور پیوسته و مستمرّ، جوهر وجودیِ ایرانیّت را روزبه‌روز از نو بازسازی کرد تا امروز که در انقلاب اسلامی بر محور "ولایت‌فقیه" به‌مثابه یک نقطه‌ی عطف تاریخی، جوهره‌ی ایرانیّت را یک رتبه ارتقاء داد. باز از ابتدای انقلاب اسلامی تا امروز این #حرکت_جوهری (ارتقاء ایرانیت) -البته با سرعتی مضاعف- استمرار داشت؛ لیکن خاصیت ذاتی این حرکت است که در ابعاد بنیادین جامعه رخ می‌دهد. لذا در پشت‌صحنه‌ی تمام تحوّلات اجتماعی مکتوم است و به چشم ظاهر دیده نمی‌شود. لذا عموم تحلیل‌گران اجتماعی با مشاهده‌ی برخی رفتارهای سطحی و ظاهری، حرکت جامعه را در جهتِ شکاف تاریخی با این هویّت تحلیل می‌کردند. در این میان فقط امامَین انقلاب بودند که با اطمینان کامل، حرکت تاریخیِ مردم را در جهت رشد و تعالی ارزیابی می‌کردند. نفی انگاره‌ی «شکاف نسلی» از سوی رهبر معظّم انقلاب جلوه‌ای از همین اختلاف تحلیل است. با شروع جنگ ۱۲ روزه‌ی ایران و اسرائیل، این هویّت تاریخی چهره‌ای جدید از خود نشان داد: درحالی‌که دشمن (براساس همان تحلیل‌های سطحی) روی شکاف بین مردم و نظام حساب باز کرده بود و امید داشت تا یک حرکت شورشی از سوی مردمِ معترض به سیاستهای نظام کارِ ناتمام او را تمام کند، ناگهان کلّیت مردم (حتی آنان‌که قبل از این، خود را اپوزوسیون معرفی می‌کردند) اتّحاد شگفت‌انگیزی را بر محور «ولایت» شکل دادند که همین پدیده، خود موجب ارتقاء هویّت تاریخی‌شان شد. در این مقطع زمانی بود که «ولیّ جامعه» در پاسخ به این اتّحاد حیرت‌آورِ ایرانیان، سرود «ای ایران» را به‌عنوان نمادِ پرشکوه‌ترین وضعیّت تاریخیِ «ایرانیّت» معرّفی کرد. این بهترین پاسخِ ممکن از سوی ولیّ جامعه به آن اتّحاد تاریخی بود که به‌مثابه برجسته‌ترین رهبر دینی و معنوی، خود را حامی و مراقبت‌کننده از «ایرانیّت» معرّفی کند. این امکانپذیر نبود جز در بستر «درهم‌تنیدگی و پیوستگی شدید میان ولایت و ایرانیّت». این پدیده به‌مثابه نقطه‌عطفی در تاریخِ هزاره‌ی ایران، نشان از این حقیقت دارد که امروز بیش از هر زمانی هویّت ایرانی با ولایت گره خورده است و انفکاک این‌دو از یکدیگر محال است. اکنون این وضعیّت تمدّنی می‌روَد که آینده‌ی تشیّع و ایرانیّت را در اتّصال با هم رقم بزند. ✍ علی‌رضا ملااحمدی 📍مجله خردورزی: @kheradvarzi_com