🔸ترتیل صفحه 161 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام ماهور 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۶۱🌷 🌷شعیب و قوم کم فروش: در قرآن کریم، نام چهار پیامبر که از قوم عرب بوده اند، ذکر شده است: حضرت هود ، حضرت صالح ، حضرت شعیب و حضرت محمّد . دوران زندگی حضرت شعیب، با دوران زندگی حضـرت موسی مصادف بوده است. طبق آیات قرآن، پس از فرار حضرت موسی از دست فوعونیان، آن حضرت به سرزمین «مَدیَن» رسید و در آنجا به خانه‏ ی پیرمرد پاک سیرتی پناهنده شد و به پیشنهاد آن پیرمرد، در برابر هشت یا ده سال خدمت به او، با یکی از دخترانش ازدواج کرد. بر اساس روایات، آن پیرمرد پاک سیرت، حـضرت شعیب بود. آن حضـرت در شهر مدین زندگی می کرد. مدین، نام شهری در قسمت شرقي خلیج عقبه بود که در مسیر تجاری حجاز و شام قرار داشت. مردم آن شهر، با مردم مصر، لبنان و فلسطین تجارت داشته اند. امروزه آن شهر به نام «معان» مشهور است. قوم شعیب، به سنّت پلید بت پرستی روی کرده بودند و در میان کارهای زشتشان، گناه «کم فروشی» بسیار رایج و نمایان بود. آری، آنان در هنگام فروش کالا، با دست کاری ترازوهایشان، از مقدار اجناس کم می کردند و از حق مشتری کم می گذاشتند. و بدین ترتیب، مال حرام، سراسر زندگی آنان را آلوده کرده بود. حضرت شعیب که از سوی خدا برای راهنمایی آنان فرستاده شده بود، ایشان را به یکتاپرستی فرا خواند و از کم فروشی نهی کرد و از روزی که عذاب آنان را فرا می گیرد، ترساند. به جز چند نفری از مردم مدین، کسی به او ایمان نیاورد؛ بلکه او را اذیت و مسخره کردند و حتّی به اخراج از شهر و مرگ تهدید کرده، از رفتن مردم نزد او جلوگیری کردند و راه و رسم او را در نظر مردم، بد جلوه دادند. آنان او را به جادوگری و دروغگویی متهم کردند و نیز تهدید کردند که اگر از دعوتش دست برندارد، سنگسارش خواهند کرد و مسخره کنان از او خواستند که عذاب خدا را برایشان بیاورد. سرانجام حضرت شعیب از خدا درخواست کرد که میان او و قومش داوری کند. خدا نیز هفت شبانه روز گرمای شدیدی را بر آنان مسلّط کرد، و پس از آن، ابر سیاهی را بر فراز سرشان فرستاد. آنان از خانه های خود بیرون ریختند و به سایه‏ ی آن ابر پناه بردند. ناگهان صاعقه‏ ی مرگباری از آن ابر بر آنان فرود آمد و زمین به شدّت آنان را لرزاند، و بدین ترتیب، زندگی نکبت‏ بارشان به پایان رسید؛ ولی پیش از نزول عذاب، خدا شعیب و پیروان او را نجات داد. پس از هلاک قوم شعیب، او به آنان فرمود: «ای قوم من، من پیام های پروردگارم را به شما رساندم و برای شما خیرخواهی کردم. با وجود این دیگر چگونه برای سرانجام افراد کافری همچون شما تأسف بخورم؟!» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 162 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام بیات 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۶۲🌷 🌸 زمانی که هشدارها تأثیر نکند: خداوند در آیات قبل به سرگذشت برخی از پیامبران خود و برخورد نامناسب مردم قومشان با آنان اشاره کرد و سرانجامِ دردناک آن اقوامِ نگون بخت را بیان فرمود. در این آیه و آیه ی بعد، قانونی عمومی که در میان تمام اقوام جریان داشته و دارد، توضیح داده شده است؛ اصلی که اگر در آن بیندیشیم، پرده از حقایق مهمی که در زندگی مردم وجود دارد، برداشته می شود و راز بسیاری از مشکلات از پرده بیرون می افتد؛ این راز که خداوند در برابر انکار مردم و مخالفت آنان با دستورهای او و توصیه های پیامبرانش، ابتدا ایشان را با مشکلات و سختی هایی گرفتار می‏کند. مردم تا زمانی که در ناز و نعمت به سر می برند، کمتر گوش شنوا و آمادگی برای پذیرش حق دارند؛ امّا هنگامی که مشکلات و سختی ها سراغشان می آید، متوجه ناتوانی خود می شوند و ناخودآگاه به درگاه نیروی برتری که امور جهان را اداره می کند، رو می آورند. در حقیقت، این مشکلات، لطف خدا هستند که ظاهری تلخ ولی باطنی شیرین دارند و باعث می شوند که مردم، دست از گناه و معصیت بردارند و در جاده‏ ی بندگی خدا قدم بگذارند. پیامبر حکیم ما در این باره فرموده است: «اگر سه چیز نبود، انسان ها [در برابر خدا] سر فرود نمی آوردند؛ بیماری، مرگ و فقر.» بسیاری از این مشکلات حتّی برای انسان های خوب و باایمان نیز مفید است؛ زیرا ممکن است آنان هم در زندگی خود دچار اشتباهاتی شده باشند. خدا، بدین وسیله، اشتباهاتشان را به ایشان یادآوری می کند، یا گناه آنان را در همین دنیا کیفر می دهد تا آنان با عذاب سخت قیامت مجازات نشوند. گاهی امّا این هشدارها هم مؤثّر نمی افتد و انسان-های کافر و گنهکار را از خواب غفلت بیدار نمی کند؛ بلکه آنان با بی توجّهی از کنارش می گذرند و آن را به حساب «بازی روزگار» می گذارند که گذشتگانشان نیز دچار آن می شدند! در این هنگام، سختی ها کنار می رود و جای خود را به رفاه و آسایش می دهد؛ رفاه و آسایشی که مقدمه‏ ی عذاب خداست! در آن حال، خوابِ غفلتِ مردم عمیق تر می شود و به هیچ وجه دیگر هشدارهای پیامبران را نمی شنوند. تا اینکه ناگاه بانگ مرگ، خواب آنان را در‏هم می شکند و ایشان را بیدار می کند؛ ولی دیگر فرصت توبه از کف رفته و هلاکت ابدی دامنگیرشان شده است. این قانون، به سنّت «املاء و استدراج» (فرصت دادن و درجه به درجه به هلاکت رساندن) معروف است. در روایتی از پیامبر می‏خوانیم: «اگر دیدی خدا پس از گناهان کسی به او نعمت داده، بدان که این استدراج است.» در روایت دیگری از امیر مؤمنان علی می خوانیم: «ای فرزند آدم، اگر دیدی پروردگارِ پاکت پی درپی به تو نعمت می بخشد، در حالی که تو او را معصیت می کنی، از او بترس [زیرا تو را با املاء و استدراج، مجازات می¬کند].» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 164 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام نهاوند 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۶۴🌷 👈سِحر چیست؟: بررسی های تاریخی نشان می دهد که پدیده‏ ی «سِحر و جادو» از دوران بسیار کهن در میان مردم رواج داشته است و دقیقاً مشخّص نیست که چه کسی برای نخستین بار جادوگری کرده است. قرآن کریم بارها به جادو و جادوگران اشاره کرده است، و توجّه به آیات قرآن، شکّی باقی نمی گذارد که این مطلب حقیقت دارد؛ ولی از قرآن فهمیده می‏شود که سحر دو گونه است: گونه‏ ی یکم سِحر، مواردی ست که واقعیت ندارد؛ بلکه صرفاً تأثیری است که جادوگر بر خیال بیننده می گذارد و به او وانمود می کند که جادوی او حقیقت دارد؛ مانند جادوی ساحران فرعون که بر اساس این آیات، آنان چشمان مردم را سحر کردند و در دلهایشان ترس افکندند، و به فرموده‏ ی آیه ی 66 سوره‏ ی طه، حتّی حضـرت موسی هم چنین انگاشت که طناب ها و عصاهای ساحران حرکت می کند. البته دقیقاً روشن نیست که شیوه‏ ی کار ساحران فرعون چه بوده است؛ ولی روشن است؛ که آنها در خیال مردم دخل و تصـرّف می کردند و واقعاً طناب ها و عصاها را به اشیای متحرک تبدیل نمی کردند. شاید بتوان چشم بندی و شعبده بازی های زمان حاضر را نیز جزء این بخش دانست. گونه‏ ی دوّم سِحر امّا جادوهایی ست که واقعیت دارد. همانطور که در تاریخ آمده است، در زمان پیامبر، مردی یهودی با جادوی خویش، آن حضـرت را در بستر بیماری انداخت، و خداوند با فرو ‏فرستادن سوره های فلق و ناس و سپس خواندن آن ها توسّط حضرت علی، سِحر آن جادوگر را باطل کرد. به هر حال، سحر و جادو از نظر اسلام حرام و جزء گناهان محسوب می شود، و به فرموده‏ ی امیر مؤمنان علی، گناه آن در حدّ کفر به خداست. نکته‏ ی دیگری که از این آیات استفاده می شود، تفاوت معجزه و سحر است. جادوگری، کاری آموختنی و یاددادنی است؛ ولی معجزه از عهده‏ ی انسان های معمول خارج است و فرستادگان خدا به لطف و یاری او، آن را برای مردم انجام می دهند. اعجاز، فراگرفتنی و یاددادنی نیست و کاری منحصر به فرد است. از همین رو، ساحران زبردست فرعون که در جادوگری، سرآمد زمان خود محسوب می شدند، با دیدن معجزه‏ ی حضرت موسی یعنی تبدیل عصای چوبین به ماری عظیم الجثه بروشنی فهمیدند که کار موسی، سِحر و جادو نیست و او جادو نکرده است. پس بلافاصله در برابر آن حضرت تسلیم شدند و به او ایمان آوردند و تا پای جان بر سر ایمانشان ایستادند . #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 169 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام حجازکار 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۶۹🌷 ✅ گوساله ی سامری: در توضیح آیه‏ ی 143 خواندیم که خداوند با حضرت موسی قرار گذاشت که او چهل شب و چهل روز در کوه طور عبادت و راز و نیاز کند و پس از آن، الواح تورات را از خدا بگیرد؛ امّا اتّفاقات مهمّی در این چهل شبانه روز رخ داد که برای همیشه در تاریخ بنی‏ اسرائیل ثبت شد. یکی از آن اتّفاقات، ماجرای تأسف بار گوساله پرستی بنی اسرائیل است. ماجرا از این قرار بود که حضرت موسی بر اساس فرمایش خدا، در ابتدا به قوم خود گفت که میعاد او با خدا سی شبانه روز طول می کشد و پس از آن نزدشان بازمی گردد؛ امّا خدا بنا بر مصلحت خود، ده شب به آن مدّت افزود. بدین ترتیب، میعاد سی شبه، به چهل شب تبدیل شد. برخی از افراد شیطان صفت، در همین مدّت کوتاه در میان مردم شایعه انداختند که موسی از دنیا رفته و هرگز باز نخواهد گشت! در این اوضاع آشفته، شخصی به نام سامری، از بنی اسرائیل خواست که زیورآلاتشان را به او دهند. او سپس این جواهر را آب کرد و گوساله‏ ای طلایی با آن ها ساخت، و چون می دانست که بنی اسرائیل علاقه ی شدیدی به پرستش خدای دیدنی دارند، فریاد برآورد که خدای شما و موسی اینجاست؛ ولی موسی این را فراموش کرده و در کوه طور دنبال او رفته است! در این هنگام، حضـرت هارون ـ برادر حضرت موسی ـ که جانشین او در قومش بود، آنان را از شرک و بت پرستی منع کرد و جلوی آنان ایستاد؛ ولی بنی اسرائیل که با تمام وجود شیفته‏ ی خدای جدید شده بودند، او را به مرگ تهدید کردند. هارون، نه از ترس جان خود، بلکه از ترس تفرقه و وقوع جنگ داخلی در میان بنی اسرائیل، بیش از آن اصرار نکرد و تصمیم گرفت تا زمان بازگشت برادرش سکوت کند. بدین ترتیب، قوم بنی اسرائیل که با لطف خدا از چنگال فرعونیان نجات یافته و نشانه ها و معجزات متعددی از او دیده بودند، به سبب جهل و نادانی شان به دام یک انسان شیطان صفت افتادند و در درّه‏ ی شرک و بت پرستی سقوط کردند و داستان گوساله پرستی بنی اسرائیل، داستانی بسیار دردناک و پرعبرت است که نشان می دهد چگونه یک قوم در مدّت کوتاهی به پیمان های خود پشت پا زدند و در دام شیطان افتادند. در تاریخ اسلام نیز ماجراهایی مانند این ماجرا وجود دارد که بزرگ ترین نمونه ی آن، ماجرای جانشینی پیامبر است که در آن واقعه، انحرافِ عدّه ای، باعث تغییر مسیر خلافت و محروم شدن مسلمانان بسیاری از حقایق ناب اسلام شد. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 170 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام حجازکار - حجاز 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۷۰🌷 🌷رحمتی فراگیر: خدای بزرگ، در قرآن، خود را با صفات و ویژگی‏هایی معرفی فرموده است؛ صفاتی مانند علیم(بسیار دانا)، عزیز(شکست‏ ناپذیر)، سمیع(همیشه شنوا) و... . از میان این صفات امّا دو ویژگی بیشتر از بقیه تکرار شده است: «رحمان» و «رحیم». واژه‏ ی رحمان به معنای «بسیار مهربان» است و در قرآن 157 بار تکرار شده؛ و واژه‏ ی رحیم نیز به معنای «همیشه مهربان» است و در قرآن 146 بار آمده است. این تکرار، نشانگر لطف بی حدوحصر و مهربانی بی نهایت خدای جهان آفرین است. دقّت در جهان اطراف و بررسی زندگی موجودات نیز ما را با رحمت فراگیر خدا آشنا می کند. مثلاً به وجود آمدن انسان در شکم مادر و در محلّی امن و راحت، و رشد و تربیت او در دامان مادری مهربان، نمونه‏ ی روشنی از رحمت خداست. همچنین حمل شدن دهها تُن آب در هوا به صورت ابر، و جابجایی آن از روی دریاها تا زمین‏های خشک و بی آب وعلف، و نزول باران، و بخشش زندگی به آن زمین ها، نشانگر آفریدگاری مهربان است. آری، به هر سو که می نگریم، آثار لطف و مهربانی خدا پیدا و سرتاسر زندگی ما را فراگرفته است. امّا جهانی که ما هم اکنون می بینیم با همه‏ ی لطف و رحمتی که خدا در آن گسترده است مقدّمه‏ ی جهانی بسیار بزرگ تر با لطف و رحمتی بسیار گسترده تر است. یکی از تفاوت های موجود بین این دو جهان این است که در دنیا، رحمت و لطف خدا به همه‏ ی افراد می رسد، همه‏ ی انسان ها با هر عقیده و عملی از نعمت های خدا بهره می برند، باران بر سر مؤمنان و کافران می بارد و هر دو گروه از روزی های خدا استفاده می کنند؛ امّا در جهان آخرت، رحمت خدا مشروط به عملکرد افراد در این جهان است و اگرچه لطف او در آخرت بسیار بزرگ تر از لطفش در دنیاست، به کسانی می رسد که در دنیا از دستورهای او پیروی کرده باشند. به همین سبب، خدا در این آیه می فرماید: « رحمتم در دنیا همه چیز را فرا گرفته است؛ ولی در آخرت آن را برای افراد پرهیزکاری که زکات می دهند و به آیات و نشانه‏ های ما یقین دارند، مقرّر خواهم کرد.» البته جهان آخرت، زمان نمایش وجوه دیگری از رحمت خداست. در آنجا خدا معنای مهربانی را به مردم می آموزد و جز کسانی که حقیقتاً شایسته ی لطف خدا هستند، بسیاری از افراد گنهکار و آلوده که سزاوار عذاب هستند نیز مشمول رحمت او می شوند. در روایتی از پیامبر اسلام می خوانیم: «خداوند یکصد رحمت دارد، و یکی از آنها را به زمین فرو فرستاده و بین مخلوقاتش تقسیم کرده است. با آن یک رحمت است که مخلوقات با هم مهربانی می کنند و به یکدیگر مهر می ورزند. نود و نه رحمت دیگر را برای خود نگه داشته و زمان آشکار کردن آن را عقب انداخته است و در روز قیامت با آن نود و نه رحمت به بندگانش رحم می کند.» در روایتی دیگر آمده است که خدا آن یک رحمت را نیز حاضر می کند و روز قیامت با همه ی صد رحمت خویش به بندگانش رحم می کند. البته روشن است که رحمت خداوند، نهایت ندارد و تعبیر صد رحمت برای فهم بهتر ماست. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 171 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام نهاوند - عشاق مصری 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۷۱🌷 اصحاب سَبت: در روزگار حضرت داوود، بخشی از قوم بنی اسرائیل، در کنار سرزمین فلسطین و در ساحل دریای احمر، در شهری به نام «بندر ایله» که هم اکنون به ایلات معروف است زندگی می کردند. بیشتر مردم آن شهر، صیاد بودند و روزگارشان با ماهی‏گیری می گذشت؛ ولی نافرمان و گناهکار بودند و به وظایف دینی خود عمل نمی کردند. به همین سبب، خداوند نیز آنان را آزمود. آزمایش آن ها این بود که در روزهای شنبه که روزهای تعطیل شان بود از ماهیگیری منع شدند. مشکل بزرگ آنان این بود که روزهای شنبه، آب های اطراف ساحل، پر از ماهی های چاق و فربه می شد؛ در حالی که در روزهای دیگر از ماهی خبری نبود! مدّتی به این وضع سپری شد؛ امّا سرانجام کسانی که نافرمانی خدا در دلهایشان نفوذ کرده بود، صبرشان تمام شد و نقشه‏ ی شیطنت آمیزی طرّاحی کردند. آنان، حوضچه هایی در کنار دریا حفر کردند و بین آن حوضچه ها و دریا، راههایی گشودند. روزهای شنبه، راه حوضچه ها را باز می کردند تا ماهی ها درون حوضچه ها بیایند. در آخر روز هم راه حوضچه ها را می بستند و به خانه هایشان می رفتند. سپس صبح یکشنبه سراغ ماهی ها می آمدند، آن ها را صید می کردند و می گفتند که خدا به ما دستور داده که شنبه ها ماهی صید نکنیم. ما شنبه ماهی صید نکردیم؛ امروز هم که یکشنبه است! بدین ترتیب، با تغییر دادن ظاهر گناه، آن را برای خود جایز شمردند و اصطلاحاً برای گناه خود، کلاه شرعی درست کردند. در آن هنگام، غیر از این گروهِ نافرمان که اکثریت شهر را تشکیل می دادند، دو گروه دیگر در آن شهر می زیستند: 1ـ کسانی که در برابر این نافرمانی به پا خاستند و مردم را از آن کار زشت نهی می کردند؛ 2ـ کسانی که اگرچه خودشان به آن گناه آلوده نشدند، در برابر آن بی تفاوت بودند و حتّی کسانی را که نهی از منکر می کردند، سرزنش می کردند که چرا عمر و اعصابتان را صرف کسانی می کنید که سرانجام خدا هلاکشان می کند یا به عذاب می رساند. کسانی که در برابر گناه ساکت ننشسته بودند، پاسخ دادند: «این وظیفه‏ ی ماست. این کار را می کنیم تا در برابر خدا عذری نداشته باشیم و شاید این افراد منحرف، تحت تأثیر قرار بگیرند و از کارهایشان توبه کنند.» اندرزها امّا به گوش مردم کارساز نشد و سرانجام پیامبر زمانشان داوود آنان را نفرین کرد و از خدا خواست که لعنت خود را بر آن افراد گنهکار فرو فرستد. در پی این نفرین گنهکاران در تاریکی شب به بیابان رفتند، و در همان شب، عذاب خدا فرود آمد و مردم نافرمان ابله را به بوزینه تبدیل کرد. آری، کسانی که دین و حکم خدا را به سُخره گرفته بودند، در حقیقت میمون هایی بودند که به شکل انسان زندگی می کردند، و خدا در همین دنیا، صورت واقعی آنان را به دیگران نشان داد. البته بر اساس روایات، آنان پس از چند روز هلاک شدند.. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d