. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۴: آیه ۳۵ سوره آل عمران را ملاحظه بفرمایید: چنان که در تفاسیر و کتب روایی آمده است: دو خواهر به نام‌‏های «حَنّه» و «اشیاع»، که اوّلی همسر «عمران» از شخصیّت‏‌های برجستۀ بنی اسرائیل، و دوّمی همسر زکریّای پیامبر بود، بچّه‌‏دار نمی‌‏شدند. روزی «حَنّه» زیر درختی نشسته بود، پرنده‏‌ای را دید که به جوجه‏‌هایش غذا می‌‏دهد. محبّت مادرانه، آتش عشقِ به فرزند را در وجود او شعله‌‏ور ساخت، در همان حال دعا کرد و مستجاب شد. از سوی دیگر به شوهرش الهام شد که فرزندش از اولیای خدا خواهد بود و بیماران را شفا و مردگان را زنده خواهد کرد. وقتی «حَنّه» حامله شد، پیش‌‏بینی کرد آن فرزندی که کارهای خارق‌‏العاده انجام دهد، پسر خواهد بود، لذا نذر کرد که فرزندش خدمتکار بیت‌المقدس شود. امّا چون نوزاد به دنیا آمد، دیدند دختر است. آنها فهمیدند که آن الهام الهی در مورد خود مریم نبوده است، بلکه درباره فرزند او خواهد بود. (کافی، ج ۱، ص ۵۳۵) 🔸پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۳۵: ۱. رشد معنوی زن تا آنجا بالا می‌‏رود که بعد از سال‌ها انتظار، فرزند خود را نذر خدمت خانه خدا می‏‌کند. «امْرَأَتُ عِمْرانَ رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ» ۲. افراد دوراندیش، قبل از تولّدِ فرزند به فکر مسیر خدمات او نیز هستند. «نَذَرْتُ لَکَ ما فِی بَطْنِی مُحَرَّراً» ۳. از خود بگذریم و تنها در راه خدا صرف کنیم. «نَذَرْتُ لَکَ» ۴. خدمت در مسجد به قدری ارزشمند است که اولیای خدا عزیزان خود را قبل از تولّد نذر آن می ‏کنند. «نَذَرْتُ لَکَ...» ۵. موضوع نذر، تاریخی بس طولانی در ادیان الهی دارد. «رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ» ۶. مادر، نوعی ولایت بر فرزند دارد. «نَذَرْتُ لَکَ ما فِی بَطْنِی» ۷. میانِ گذشت از فرزند و برگزیدگی خداوند رابطه است. «اصْطَفی‏»، «آلَ عِمْرانَ»، «نَذَرْتُ لَکَ ما فِی بَطْنِی مُحَرَّراً» ۸. کسانی در خدمات دینی موفّق‏‌ترند که تمام وجود خود را صرف خدمت نمایند، نه بخشی از وقت را. «مُحَرَّراً» ۹. خدمت فرزند به مادر، حقّ طبیعی مادر و قابل گذشت است. «مُحَرَّراً» ۱۰. اگر عزیزترین و محبوب‌‏ترین چیزها را می‌دهید، به فکر قبولی آن نیز باشید. «فَتَقَبَّلْ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 55 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام بیات - رست 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۵: آیه ۴۵ را ملاحظه فرمایید: در قرآن، از حضرت عیسی به «کلمة» یاد شده است که در فرهنگ قرآن، به معنای «مخلوق» می‌‏باشد. نظیر آیۀ ۱۰۹ سورۀ کهف که می‏‌فرماید:«قُلْ لَوْ کانَ الْبَحْرُ مِداداً لِکَلِماتِ رَبِّی لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ کَلِماتُ رَبِّی» اگر دریاها برای نوشتن کلمات الهی مُرکّب شوند، دریاها تمام می‏‌شوند، ولی کلمات الهی به پایان نمی‌‏رسد. وصف «وَجِیهاً فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ» در قرآن تنها برای حضرت عیسی علیه السّلام آمده و در مورد شخص دیگری این صفت گفته نشده است. پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۴۵: ۱. مقام زن بدانجا می‌‏رسد که خداوند از طریق فرشتگان با وی سخن می‏‌گوید. «إِذْ قالَتِ الْمَلائِکَةُ یا مَرْیَمُ» ۲. فرزند، نعمت است. «یُبَشِّرُکِ» ۳. عیسی فرزند خدا نیست، مخلوق خداست، ولی مخلوقی بس بزرگ و ناشناخته. («کلمة» به صورت نکره آمده که رمز عظمت و ناشناختگی است.)، «بِکَلِمَةٍ مِنْهُ» ۴. خداوند برای اولیای خود قبل از تولّدشان نام‌گذاری می‌‏کند. «اسْمُهُ الْمَسِیحُ» ۵. کسی که از مریم متولّد شده و دوران جنینی را طی کرده است، چگونه می‏‌تواند فرزند خدا باشد؟ «عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ» ۶. وجاهت دنیوی نیز یک ارزش است و کسب آن مانعی ندارد. «وَجِیهاً فِی الدُّنْیا» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۶: سورۀ آل عمران- آیۀ ۴۹ را ملاحظه بفرمایید: هر جا احساس خطر می‌شود باید توجّه بیشتر در کار باشد. در زنده کردن مردگان، شفا دادن کوران و سایر بیماران، خطر انحراف عقیده و غُلُو وجود دارد، لذا در این آیه دو بار و در آیۀ ۱۱۰ سورۀ مائده، چهار مرتبه مسأله اذن خدا مطرح شده است. رسالت عیسی علیه السّلام که همراه با لطف یا قهر الهی بوده، مخصوص بنی اسرائیل است «رَسُولًا إِلی‏ بَنِی إِسْرائِیلَ» ولی نبوّت او که مقام تبلیغ و ارشاد بوده، برای تمام مردم است. همانند حضرت موسی که به او خطاب می‌‏شود:«اذْهَبْ إِلی‏ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغی‏»، (طه، ۲۴)، ولی هنگامی که ساحران شهر، معجزۀ حضرت موسی را می‌‏بینند به او ایمان می‌آورند. بنابراین حضرت موسی یک مأموریت ویژه نسبت به شخص فرعون داشت و مأموریت دیگر برای ارشاد عمومی همۀ مردم. (تفسیر المیزان ذیل آیه) هر پیامبری باید معجزه‌‏ای داشته و معجزه‌‏اش نیز باید متناسب با شرایط و افکار مردم آن عصر باشد. امام رضا علیه السّلام فرمود: عیسی علیه السّلام در زمانی ظهور کرد که بیماری‏‌ها شیوع داشته و مردم به طبیب نیاز داشتند. (عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۸۰) لذا معجزات آن حضرت در جهت شفای بیماران بود. اگر ولیّ خدا از گِل پرنده‌‏ای می‌سازد، پس زنده شدن مردگان، در روز قیامت با قدرت الهی کار مشکلی نیست. پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۴۹: ۱. معجزه، جلوه‌‏ای از ربوبیّت خدا و در راستای هدایت و تربیت انسان‌هاست. «جِئْتُکُمْ بِآیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ» ۲. اولیای خداوند با اذن او قدرت تصرّف و تغییر در نظام آفرینش را دارند. «فَأَنْفُخُ فِیهِ فَیَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِ اللَّهِ» ۳. انبیاء علم غیب دارند و حتی به جزئیات زندگی مردم آگاهند. (امام صادق علیه السّلام فرمودند: حضرت عیسی در سن هفت سالگی به آنچه مردم در خانه‌هایشان مصرف یا ذخیره می‌کردند، خبر می‌داد.( بحار، ج ۱۴، ص ۲۵۱))، «أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِی بُیُوتِکُمْ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۷: مباهله: واژۀ «نَبْتَهِلْ» از ریشۀ «ابتهال» به معنای بازکردن دست‌ها و آرنج‌ها برای دعا، به سوی آسمان است و این آیه به دلیل این واژه، به آیۀ مباهله معروف گشته است. مباهله، یعنی توجّه و تضرّع دو گروه مخالف یکدیگر، به درگاه خدا و تقاضای لعنت و هلاکت برای طرف مقابل که از نظر او اهل باطل است. (التّحقیق فی کلمات القرآن) در تفاسیر شیعه و سنّی و برخی کتب حدیث و تاریخ می‌خوانیم که در سال دهم هجری، افرادی از سوی رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله، مأمور تبلیغ اسلام در منطقه نجران، از بلاد یمن شدند. مسیحیانِ نجران نیز هیئتی را به نمایندگی از سوی خود برای گفت‌وگو با پیامبر اسلام صلّی اللَّه علیه و آله به مدینه گسیل داشتند. با وجود گفت‌وگوهایی که میان آنان و پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله ردّ و بدل شد، باز هم آنان بهانه‏‌جویی کرده و در حقّانیّت اسلام ابراز تردید می‏‌کردند. این آیه نازل شد و خطاب به پیامبر فرمود: به کسانی که با تو محاجّه و جدال کرده، و از قبول حق شانه خالی می‏‌کنند، بگو: بیایید با فراخواندن فرزندان و زنان و خودمان، خدا را بخوانیم و با حالت تضرّع و ابتهال بر دروغگویان نفرین کنیم و هر نفرینی که دامن گروه مقابل را گرفت، معلوم می‌شود که راه او باطل است و با این وسیله به این گفت‌وگو و جدال پایان دهیم. هنگامی که نمایندگان مسیحیان نجران، پیشنهاد مباهله را از رسول اکرم صلّی اللَّه علیه و آله شنیدند، به یکدیگر نگاه کرده و متحیّر ماندند. آنان مهلت خواستند تا دراین‌باره فکر و اندیشه و مشورت کنند. بزرگِ نصاری به آنها گفت: شما پیشنهاد را بپذیرید و اگر دیدید که پیامبر با سر و صدا و جمعیّتی انبوه برای نفرین می‌‏آید، نگران نباشید و بدانید که خبری نیست، ولی اگر با افراد معدودی به میدان آمد، از انجام مباهله صرف نظر و با او مصالحه کنید. روز مباهله، آنها دیدند که پیامبر اسلام صلّی اللَّه علیه و آله همراه با دو کودک و یک جوان و یک زن بیرون آمدند. آن دو کودک، حسن و حسین علیهما السّلام و آن جوان، علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیهما السّلام و آن زن فاطمۀ زهرا علیها السلام دختر پیامبر صلی اللَّه علیه و آله بودند. اسقف مسیحیان گفت: من چهره‏‌هایی را می‌‏بینم که اگر از خداوند بخواهند کوه از جا کنده شود، کنده می‌‏شود. اگر این افراد نفرین کنند، یک نفر مسیحی روی زمین باقی نمی‌‏ماند. لذا از مباهله اعلام انصراف کرده و حاضر به مصالحه شدند. (پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله فرمودند: سوگند به کسی که مرا پیامبر حقّ قرار داد، اگر مباهله انجام می‌‏گرفت، آن وادی آتش را بر آنان فرو می‌‏ریخت. (تفسیر مجمع البیان مناقب ابن مغازی، ص ۲۶۳)) این ماجرا، علاوه بر تفاسیر شیعه، در منابع معتبر اهل سنّت نیز آمده است. (صاحب تفسیر المیزان در جلد سوّم صفحۀ ۲۵۷ آورده است که ماجرای مباهله را ۵۱ نفر از صحابه به اتّفاق نظر نقل کرده‌‏اند. تفاسیر کبیر، آلوسی و مراغی ذیل آیه، در کتاب الکامل ابن اثیر جلد دوّم صحفۀ ۲۹۳، مستدرک حاکم جلد سوّم صفحۀ ۱۵۰، مسند احمد حنبل جلد اوّل صفحۀ ۱۸۵ و همچنین تفاسیر روح البیان، المنار و ابن کثیر و بسیاری از منابع شیعی و سنّی دیگر، این واقعه را ضبط و نقل کرده‌‏اند. در کتاب احقاق ‏الحق جلد سوّم صفحۀ ۴۶ نیز نام شصت نفر از بزرگان اهل سنّت را آورده است که همگی گفته‌‏اند: این آیه در عظمت پیامبر و اهل بیت علیهم السّلام اوست.) روز مباهله، بیست و چهارم یا بیست و پنجم ماه ذی الحجّه بوده و محلّ آن در روزگار پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله در بیرون شهر مدینه بوده که اکنون داخل شهر قرار گرفته و در آن محل، مسجدی به نام «مسجد الاجابة» ساخته شده است. فاصلۀ این مسجد تا مسجدالنّبی تقریباً دو کیلومتر است. «اللهم ارزقنا زیارته و شفاعته» بر اساس روایتی در تفسیر المیزان، دعوت به مباهله مخصوص نصاری نبوده و پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله از یهودیان نیز برای مباهله دعوت کردند. مباهله، خاصّ زمان پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله نبوده است، بلکه بر اساس برخی از روایات، دیگر مؤمنان نیز می‌‏توانند مباهله کنند. امام صادق علیه السّلام دراین‌باره دستوراتی داده‏‌اند. (تفسیر نور الثّقلین ج ۱، ص ۳۵۱ اصول کافی، ج ۲، باب مباهله) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۸: آیه ۶۸ را ملاحظه بفرمایید: از این آیه معلوم می‌شود که نسبتِ ایمانی، فراتر و محکم‌‏تر از نسبت خویشاوندی است و افرادی که هم‌فکر، هم‌خط و هم‌هدف باشند، به همدیگر نزدیک‌‏تر از کسانی هستند که در ظاهر قوم و خویش‌اند، ولی به لحاظ فکری و اعتقادی از همدیگر جدایند. امام صادق علیه السّلام به یکی از یاران با وفایش فرمود:«انتم و اللّه من آل محمد» به خدا سوگند که شما از آل محمّد صلّی اللَّه علیه و آله هستید؛ و سپس آیۀ فوق را تلاوت فرمود. (تفسیر مجمع البیان). رسول اکرم صلّی اللَّه علیه و آله نیز در مورد سلمان فارسی فرمودند: «سلمان منّا اهل البیت» (بحار، ج ۱۰، ص ۱۲۳). با اینکه آیه فرمود: نزدیک‏‌ترین مردم به ابراهیم، پیروان او هستند؛ لکن نام پیامبر اسلام و مسلمانان را جداگانه برد، تا بهترین نمونۀ پیروی را در وجود حضرت محمّد صلّی اللَّه علیه و آله و مسلمانان، به دنیا نشان دهد. در روایتی آمده است:«انّ ولی محمد من اطاع اللّه و ان بعدت لحمته، و ان عدو محمد من عصی اللّه و ان قربت قرابته» ( تفسیر مجمع البیان). دوست و طرفدار محمّد صلّی اللَّه علیه و آله کسی است که خدا را اطاعت کند، هر چند به لحاظ فامیلی از او دور باشد و دشمن پیامبر کسی است که خدا را نافرمانی کند، هر چند با پیامبر نسبت و نزدیکی داشته باشد. امام صادق علیه السّلام فرمود: مراد از «الَّذِینَ آمَنُوا» در آیه، امامان و پیروان آنها هستند. (کافی، ج ۱، ص ۴۱۶) پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۶۸: ۱. پیوند مردم با رهبر، پیوند مکتبی است، نه پیوند قبیله‌‌ای، زبانی، منطقه‌‏ای و نژادی. «إِنَّ أَوْلَی النَّاسِ بِإِبْراهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ» ۲. ملاک قُرب به انبیا، اطاعت از آنان است. «أَوْلَی النَّاسِ بِإِبْراهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ» ۳. پیامبر اسلام صلّی اللَّه علیه و آله و مسلمانان، در خطِ ابراهیم و هم‌مرام و هم‌هدف با او هستند. «أَوْلَی النَّاسِ بِإِبْراهِیمَ»، «وَ هذَا النَّبِیُّ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۵۹: آیه ۷۲ را ملاحظه بفرمایید: دوازده نفر از دانشمندان یهود، تصمیم گرفتند برای ایجاد تزلزل و تردید در مسلمانان، صبحگاهان نزد حضرت محمّد صلّی اللَّه علیه و آله آمده و اظهار ایمان کنند، ولی در آخر روز از اسلام برگردند و بگویند: ما محمّد و آیین او را دیدیم؛ ولی با آنچه در تورات و انجیل آمده است، مطابقت ندارد. آنها با این نقشۀ ماهرانه می‏‌خواستند به هم‏‌کیشان خود این‌طور وانمود کنند که اگر اسلام مکتب خوبی بود، اهل علم و کتاب از آن دست برنمی‌‏داشتند، با این کار هم در مسلمانان تردید به وجود آورند و هم سایر یهودیان را از مسلمان شدن بازدارند؛ خداوند متعال نیز با نزول این آیه، نقشۀ آنان را برملا ساخت. در روایتی از امام صادق علیه السّلام آمده است: وقتی رسول خدا علیه السّلام فرمان تغییر قبله از بیت‌المقدس به کعبه را در هنگام نماز ظهر ابلاغ کردند، یهود گفتند: به آنچه در آغاز روز بوده ایمان آورید؛ ولی بدانچه در پایان روز آمده (تغییر قبله) کفر ورزید تا آنان از آن قبله بازگردند و به طرف بیت‌المقدس نماز بخوانند. (مستدرک، ج ۳، ص ۱۶۹) پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۷۲: ۱ . دشمنان برای انحراف مسلمانان، برنامه‌ریزی می‌‏کنند. در آیۀ ۶۹ خواندیم که اهل کتاب دوست دارند شما را منحرف سازند؛ این آیه به نقشۀ آنان برای رسیدن به آن هدف می‌پردازد. «یُضِلُّونَکُمْ»، «قالَتْ طائِفَةٌ» ۲. چه بسا گروهی با نام اسلام، در صفوف مسلمانان نفوذ کرده و از پشت خنجر بزنند، لذا باید هشیار بود. «آمِنُوا»، «وَ اکْفُرُوا»، «لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» ۳. مسلمان نباید ساده‌اندیش و زودباور بوده و به هر اظهارِ ایمانی، اعتماد کند.«آمِنُوا»، «وَ اکْفُرُوا» ۴. خداوند در مراحل حسّاس، از اسرار و توطئه‏‌های دشمنان پرده برمی‌‏دارد. «آمِنُوا»، «وَ اکْفُرُوا» ۵. باید در مرحله‌ای از ایمان قرار بگیریم که بازگشت برخی مسلمانان از دین، مایۀ تزلزل ما نگردد. «وَ اکْفُرُوا آخِرَهُ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» ۶. یکی از سیاست‌های دشمن، ایجاد ارتباط و سپس قطع آن، به منظور ایجاد تزلزل در جامعه است. «لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۶۰: امتیاز پیامبران بر دیگران آن است که هر قدر بر تعداد یاران و مقدار قدرت‌شان افزوده شود، مردم را بیشتر به بندگی خدا دعوت می‌کنند و هرگز راه توحید را عوض نمی‌کنند و تأکید و هشدارشان بیشتر می‌‏شود. امّا دعوت‌کننده‌‏های سودجو، در ابتدا با قیافه‌ای مقدّس‌مآبانه و دلسوزانه کار را شروع می‌‏کنند، ولی پس از رسیدن به مسند قدرت، استبداد و خودمحوری را پی‌‏ریزی می‌‏نمایند. در روایات آمده است که به بردگان خود، «عبدی» نگویید؛ بلکه «فتی» بگویید و بردگان نیز به مولای خود «ربّی» نگویند؛ بلکه «سیّدی» بگویند. (تفسیر قرطبی) اگر انبیاء نباید پرستش بشوند، حساب دیگران روشن است. اگر مواهب معنوی عامل عبودیّت نشود، حساب زرق و برق مادّی روشن است. «رَبَّانِیِّینَ» جمع «ربّانی» به کسی گفته می‌شود که پیوند او با خدا محکم باشد و در فکر اصلاح و تربیت دیگران باشد. رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله فرمودند: دربارۀ من دو گروه هلاک شدند: ۱. پیروان افراطی، که مرا از حدِّ بشری بالا بردند؛ ۲. دشمنان بی‌انصاف، که پیامبری مرا قبول ندارند و من از هر دو گروه بیزارم. حضرت عیسی علیه السّلام نیز این هشدار را برای پیروان خود گوشزد کرده بود و نظیر این معنا را در نهج‌البلاغه از حضرت علی علیه السّلام نیز شاهد هستیم. همچنین فرمودند:«لا ترفعونی فوق حقی فان الله تعالی اتخذنی عبدا قبل ان یتخذنی نبیا» مرا از آنچه هستم بالاتر نبرید، همانا خداوند پیش از آنکه مرا پیامبر قرار دهد، بنده آفریده است؛ سپس این آیه را تلاوت فرمودند.( تفسیر نور الثقلین) رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله دربارۀ این آیه فرمودند: هیچ مرد و زن مسلمان، آزاد یا بنده‏‌ای نیست مگر آنکه حقِّ واجبی از خداوند بر گردن اوست و آن اینکه قرآن را فراگیرد و در آن تفکّر کند. (مستدرک، ج ۴، ص ۳۲۳) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۶۱: آیه ۹۰ را ملاحظه فرمایید: مرتدین و ازدین‌برگشتگان دو نوع‌اند: الف: مرتدّ ملّی، که پدر و مادر او هنگام انعقاد نطفه او کافر باشند، بعد از بلوغ اظهار کفر کند و سپس اسلام بیاورد و پس از آن مجدداً از اسلام دست بردارد؛ چون این شخص مسلمان‌زاده نیست، مجازاتش خفیف و سبک است؛ ب: مرتدّ فطری، که هنگام انعقاد نطفۀ او پدر یا مادرش مسلمان باشند، بعد از بلوغ اظهار اسلام کند و سپس از دین و آیین خویش دست بردارد و به اسلام پشت کند؛ این چنین شخصی مجازات سنگینی همانند اعدام را در پیش رو دارد. گرچه راه توبه بر احدی بسته نیست، امّا نباید گروهی از این توبۀ مقدّس سوء‌استفاده کنند. کسانی که از ایمان خود دست برداشته و دائماً بر کفر و لجاجت خود می‌‏افزایند و جز لحظۀ مرگ یا غلبۀ مسلمین، حاضر به توبه نیستند، توبه این گونه افراد قابل قبول نخواهد بود، زیرا توبه آداب و شرایط و شیوه‌‏ای دارد که شامل حال اینها نمی‌‏شود. 🔸پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۹۰: ۱. ایمانی ارزش دارد که تا پایان عمر تداوم داشته باشد؛ ایمانی که با کفر پایان پذیرد، کارساز نیست. «کَفَرُوا بَعْدَ إِیمانِهِمْ» ۲. انسان مختار است؛ می‌‏تواند ایمان آورد و یا کفر ورزد. می‏‌تواند بر ایمان خود پایدار و یا در کفر خود پافشاری کند. می‌تواند توبه کند یا بر گناه اصرار بورزد. «کَفَرُوا بَعْدَ إِیمانِهِمْ» ۳. هر یک از کمالات و یا انحرافات، قابل افزایش و یا کاهش است. ازدیاد علم مانند: «زِدْنِی عِلْماً» (طه، ۱۱۴) افزایش هدایت: «زادَهُمْ هُدیً» (محمّد، ۱۷) افزایش گمراهی: «ازْدادُوا کُفْراً» ۴. خداوند توبه‌پذیر است، ولی گروهی زمینه‌‏ها را از دست داده‌‏اند. جرّاح هر چقدر هم لایق باشد، تا زمینۀ پیوند در مریض نباشد کاری پیش نمی‌برد. «لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ» ۵. اصرار و تداوم کفر، سبب محرومیّت از پذیرفته شدن توبه است. «ازْدادُوا کُفْراً لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۶۲: آیه ۹۲ را ملاحظه بفرمایید: کلمۀ «الْبِرَّ» به خیر و برکت گسترده و زمینی که برای کشت و زراعت و یا سکونت مهیّاست، گفته می‌‏شود. همچنین به گندم که غذای عموم انسان‏‌ها و انواع حیوانات است، «بر» گفته می‏‌شود. با توجّه به اشتقاق لغوی «بر» که به معنای توسعه در خیر است در قرآن، ایمان و عمل صالح و جهاد و نماز و وفای به عهد، از نمونه‏‌های بِرّ معرفی شده‌اند. («لیس البِرّ ان تولّوا وُجوهکم قِبل المَشرق و المَغرب و لکنّ البِرّ مَن آمَنَ بِاللّه و الیَومِ الآخَر و الملائِکة و الکتاب و النَّبیّین و آتَی المالَ علی‏ حَبّه ذوِی القُربی‏ و الیَتامی‏ و المَساکین و ابن السبیل و السائلین و فِی الرّقاب و اقامَ الصّلاة و آتَی الزّکاة و المُوفون بعَهدِهم اذا عاهَدوا و الصّابِرین فِی البَأساء و الضّرّاء و حینَ البَأس اولئک الّذین صَدَقوا و اولئک هم المتّقون»(بقره، ۱۷۷)) همگان توصیه شده‌اند که در انجام «برّ» همدیگر را یاری کنند. «تَعاوَنُوا عَلَی الْبِرِّ» (مائده، ۲) و در این آیه نیز می‌فرماید: که شما هرگز به این گوهر گران‌بها نمی‌‏رسید، مگر آنکه از آنچه دلپسند شماست و آن را دوست می‌دارید، انفاق کنید. نمونه‌هایی از انفاق مؤمنان ۱. «ابو طلحه انصاری»، بیشترین درختان خرما را در مدینه داشت و باغ او محبوب‏‌ترین اموالش بود. این باغ که روبه‌روی مسجد پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله واقع شده بود، آب زلالی داشت. رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله گاه‌وبی‌‏گاه وارد آن باغ می‏‌شد و از چشمۀ آن می‏‌نوشید. این باغِ زیبا و عالی، درآمد کلانی داشت که مردم از آن سخن می‏‌گفتند. وقتی آیه نازل شد که «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی...» او خدمت پیامبر رسید و عرض کرد: محبوب‏‌ترین چیزها نزد من این باغ است، می‌خواهم آن را در راه خدا انفاق کنم. پیامبر صلی اللَّه علیه و آله فرمود: تجارت خوبی است، آفرین بر تو، ولی پیشنهاد من آن است که این باغ را به فقرای فامیل و بستگان خویش دهی. او قبول کرد و باغ را بین آنان تقسیم نمود. (تفسیر کبیر و مجمع‌البیان صحیح بخاری، ج ۲، ص ۸۱) ۲. مهمانی بر ابوذر وارد شد، ابوذر گفت: چون من گرفتاری دارم، شما خودتان یکی از شتران مرا نحر و غذا تهیه کنید. آنها شتر لاغری را انتخاب کردند. ابوذر ناراحت شد و پرسید: چرا شتر فربه و چاق را نیاوردید؟ گفتند: آن را برای نیاز آینده تو گذاشتیم. ابوذر فرمود: روز نیاز من روز قبر من است. (تفسیر مجمع‌البیان) ۳. وقتی فاطمه زهرا علیها السّلام را در شب عروسی به خانه شوهر می‌بردند، فقیری از حضرت پیراهن کهنه‌‏ای خواست. فاطمه زهرا علیها السّلام به یاد این آیه «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ...» همان پیراهن نوی عروسی‌اش را انفاق کرد. ۴. «عبد اللّه بن جعفر»، غلام سیاهی را دید که در باغی کارگری می‏‌کند، به وقت غذا سگی وارد باغ شد و در برابر غلام نشست. غلام لقمه‌‏ای به او داد، باز سگ با نگاه خود تقاضای غذا کرد، غلام غذای خود را لقمه لقمه به او داد تا تمام شد. از او پرسید: خودت چه می‏‌خوری؟ گفت: من امروز سهمی ندارم. پرسید: چرا این کار را کردی؟ گفت: این سگ از راه دور آمده و گرسنه بود. عبداللّه از فتوّت این غلام تعجّب کرد. آن باغ و غلام را خرید، غلام را آزاد کرد و باغ را به او بخشید. (تفسیر المنار، ج ۳، ص ۳۷۶ به نقل از احیاء‌العلوم) در احادیث ذیل این آیه می‌خوانیم که راه رسیدن به برّ، کمک به والدین است قبل از درخواست آنان، گرچه بی‌نیاز باشند. (کافی، ج ۲، ص ۱۵) امام صادق علیه‌السّلام به «مفضل بن عمر» فرمود: از پدرم شنیدم که می‌‏فرمود: کسی که سال بر او بگذرد و از مال خود، کم یا زیاد به ما نرساند، خداوند روز قیامت به او نظر نمی‌‏کند، مگر آنکه او را ببخشد. ای مفضل! این تکلیفی است که خداوند آن را بر شیعیان لازم کرده آن‌گاه که در کتاب خود می‏‌فرماید:«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ...» پس ما برّ و تقوی و راه هدایت هستیم. (تفسیر عیّاشی، ج ۱، ص ۱۸۲) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۶۳: آیه ۱۰۳ را ملاحظه بفرمایید: حضرت علی علیه‌السّلام می‌‏فرماید: قرآن، حبل اللَّه است. (نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶) و از امام صادق علیه‌السّلام نقل شده است که فرمود:«نحن حبل اللّه» ما اهل بیت، حبل اللَّه هستیم. (تفسیر مجمع‌البیان) و در روایت دیگری آمده است: علی بن ابی طالب علیهماالسّلام حبل اللَّه است. (تفسیر نور الثقلین) تألیف دل‌ها تنها به دست خداست. «فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ» قرآن خطاب به پیامبر می‌‏فرماید:«لَوْ أَنْفَقْتَ ما فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ» اگر همۀ سرمایه‌‏های زمین را خرج کنی نمی‌توانی بدون خواست او بین دل‌ها ایجاد الفت نمایی. (انفال، ۶۳) 🔸پیام‌های سورۀ آل عمران- آیۀ ۱۰۳: ۱. وحدت و دوری از تفرقه، یک وظیفۀ الهی است. «وَ اعْتَصِمُوا» ۲. محور وحدت باید دین خدا باشد؛ نه نژاد، زبان، ملّیت، و... .«بِحَبْلِ اللَّهِ» ۳. از برکات و خدمات اسلام غافل نشوید. «إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ» ۴. وحدت، عامل اخوّت است. «فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً» ۵. اتّحاد، نعمت بزرگ الهی است. (تفرقه، در ردیف عذاب‌های آسمانی و زمینی و یک مجازات الهی است؛ همچنین در اسلام دروغ گفتن برای ایجاد وحدت، جایز و راست گفتنِ تفرقه‌انگیز، حرام است.) «فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ» ۶. تفرقه و عدوات، پرت‌گاه و گودال آتش است. «شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ» ۷. نعمت‏‌های خداوند، آیات او هستند. «وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ»، «یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیاتِهِ» ۸. یادآوری نعمت‌‏های الهی عامل عشق و زمینه‏‌ساز هدایت است. «وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ»، «لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

. 🔸 نکاتی تفسیری از صفحه ۶۴: به آیات ۱۱۴ و ۱۱۵ نظری بیندازیم: همان‌گونه که در سورۀ بقره آیۀ ۳، در کنار ایمان، نماز مطرح شده است، «الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ» در این آیه نیز در کنار ایمان، امر به معروف و نهی از منکر آمده است. «یُؤْمِنُونَ»، «یَأْمُرُونَ» شیوۀ قرآن آن است که امر به معروف را قبل از نهی از منکر می‌‏آورد. آری، اگر درهای معروف باز شود، راه منکر بسته می‌شود. ازدواج آسان، جلو فحشا را می‌‏گیرد. نماز، انسان را از فحشا و منکر باز می‏‌دارد. اشتغالِ صحیح می‌تواند مانع فسادهای اجتماعی گردد. شخصیّت دادن به افراد، آنان را از سقوط به ابتذال باز می‌‏دارد. صالحان کسانی‌اند که همگان آرزوی ملحق شدن به آنان را دارند:«أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ»( یوسف، ۱۰۸ شعراء، ۸۳) و هر مسلمانی در هر روز، پنج مرتبه به آنان سلام می‌‏کند. «السلام علینا و علی عباد الله الصالحین» در بینش الهی، هیچ عمل صالحی ضایع نمی‌‏شود. «فَلَنْ یُکْفَرُوهُ» البتّه چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ» (مائده، ۲۷) شرط قبولی، ایمان و تقواست، لذا در اینجا می‌‏فرماید: ما خود می‏‌شناسیم که متّقین چه کسانی‌اند که باید عمل‌شان مورد قبول واقع شود. 🔸پیام‌های سورۀ آل عمران- آیات ۱۱۴ - ۱۱۵: ۱. امر به معروف و نهی از منکر، در ادیان دیگر نیز مطرح بوده است. «أَهْلِ الْکِتابِ»، «یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ» ۲. سجده‏‌های سحر باید همراه با امر و نهی در روز باشد. «یَسْجُدُونَ»، «یَأْمُرُونَ» ۳. سرعت در کار خیر، ارزش آن را بیشتر می‏‌کند. «یُسارِعُونَ فِی الْخَیْراتِ» ۴. سبقت و سرعت صالحان در نیکی‌ها، موسمی نیست؛ دائمی است. «یُسارِعُونَ» ۵. افراد صالح، کسانی هستند که با نشاط و شتاب، به سراغ هر کار خیری می‌روند، نه فقط بعضی از کارها. «الْخَیْراتِ» ۶. ایمان، عبادت، تلاوت، امر به معروف و نهی از منکر و سرعت در کار خیر انسان را در زمرۀ صالحان می‏‌برد. «أُولئِکَ مِنَ الصَّالِحِینَ» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d