کاش میشد دوری از انسان هارو بربگزینم و تاهمیشه توی اتاقم راحت غصه بخورم و زشت باشم.
خیلی رومخه که هروقت یهچیزی فندک گرفته زیر احساساتم و روشنشون کرده دوروز بعدش همونو ازدست دادم. کاش هیچوقت دیگه سروکلهشون پیدا نشه هرچند که من بدونشون دیگه من نیستم.