فرازی از وصیت شهید زنگی آبادی: باید رفت و هیچ تردیدی در آن نیست. بلی این راهی است رفتنی و همگی باید از این گذرگاه و این کاروان که دنیاست عبور کنند، با توشه هایی که خودشان برداشته اند و کِشتی که روی این مزرعه انجام داده اند... مسئله این است که این بدن برای روح انسان قفس است و روح ملکوتی انسان در آن زندانی‌ست ... این بدن دست ماست که چگونه آن را بکار ببریم آیا او را در راه صاحبش تعلیم دهیم و یا دشمنش که هوای نفس و شیطان است... ...و بعد از تعلیم با مرگ است که قفل این قفس شکسته شده و روح انسان پرواز می کند به سوی رب ... و حال مانده است برداشت بذری که در این دنیا کاشته ایم، خوب کاشته ایم که موقع برداشت، خوب برداشت کنیم و یا بد کاشته ایم که مطابقش برداشت کنیم. #شهید_حاج_یونس_زنگی_آبادی