•|ماهرمضاندرزندان
وقتی در سلّول بودم ماه رمضان فرا رسید.
با فرا رسیدن این ماه، دلم غرق شادی شد؛ چون از کودکی این ماه را دوست میداشتم.
نخستین روز ماه رمضان سپری شد، هنگام افطار فرا رسید، امّا چیزی برای من نیاوردند.
نماز را خواندم و به سیر در عالم خاطرات این ماه بویژه خاطرات ساعت افطار و شادمانی روزهداران در هنگام افطار پرداختم.
آن لحظات شادیآور و سر سفرهی افطار در کنار خانواده، با سماوری که در برابر ما میجوشید، در خاطرم گذشت. همچنین آن خوردنیهای اندک و سبک مخصوص افطار را؛ بویژه «ماقوت» را غذای معروف مشهدیها که مختصّ خود آنها است به یاد آوردم؛ که از هر غذایی برای افطار، آن را بیشتر دوست میداشتم.
همسر من نیز در پختن آن، همانند پختن سایر غذاها، بخوبی وارد است.
ناگهان به خود بازآمدم و از خداوند مغفرت طلبیدم. شاید این گرسنگی بود که خاطرات یاد شده را در ذهنم برانگیخت. شاید هم علّت، تنهایی بود.
روز دوّم، نگهبان اطّلاع داد که چیزی برای شما فرستاده شده. دیدم انواع غذاهایی که در افطار به آنها میل دارم، در چند بشقاب برایم فرستاده شده است. همسرم آن را آماده ساخته بود و توانسته بود به زندان برساند. همچنین در همان روز، از منزل برایم وسایل تهیه و صرف چای آوردند. لذا افطاریِ خوشمزه و مطبوعی بود که به قدر کفایت از آن برداشتم و باقی را برای زندانیان فرستادم. این کار هر روز تکرار شد.
#حضرت_آقا❤️
🌱|
@martyr_314
