نکته تفسیری صفحه ۶۰۴: (سوره‏ ی توحید). یگانگی خدا: شاید نخستین سوره­ ای که هر یک از ما در کودکی از حفظ کرده­ ایم، سوره­ ی توحید باشد؛ سوره­ ای که در عین کوتاهی، بسیار پرمحتوا و باارزش است، و بدین سبب باید همگان از پدر و مادر و معلّم خویش برای آموختن آن به خود سپاسگزار باشیم. بر اساس روایات فراوانی که از پیامبر و امامان گرامی­ به ما رسیده، خواندن این سوره، ثواب خواندن یک­ سوم قرآن را دارد، و نیز خواندن آن پس از هر نماز، باعث خیر و برکتِ دنیا و آخرت و آمرزش گناهان خواهد شد. در حدیثی از امام صادق علیه السلام می­ خوانیم: «کسی که یک روز و شب بر او بگذرد و نمازهای پنجگانه را بخواند و در آن سوره­ ی توحید را نخواند، به او گفته می­ شود: «ای بنده‏ ی خدا، تو از نمازگزاران[حقیقی] نیستی».» از این ­رو مجتهدان گفته­ اند که مکروه است انسان در هیچ­یک از نمازهای یک شبانه­ روز، سوره‏ ی توحید را نخواند، و نیز مستحب است که در تمام نمازها، در رکعت یکم، سوره‏ ی قدر، و در رکعت دوم، سوره‏ ی توحید خوانده شود[1]. شاید یکی از علل اصلی اهمّیت فراوان سوره‏ ی توحید این باشد که بحثی کوتاه و در عین حال کامل در باره‏ ی توحید و یکتاپرستی و معرّفی خداوند در آن آمده است. در این سوره، با این چهار آیه روبه­ رو هستیم که هر یک مطلب مهمّی را بازگو می­ کند: آیه­ ی 1: قُل هُوَ اللهُ أَحَد: «أَحَد» به معنای «یکتایی­ است که دوّمی ندارد». آری، خداوند، یکتا و تک است و هیچ خدای دیگری در کنار او وجود ندارد. بر خلاف آنچه بسیاری از ادیان ساختگیِ گذشته و حال ادّعا می­ کنند که در کنار خدا، خدایان دیگری در اداره‏ ی جهان فعّالیت می­ کنند، دین اسلام، خدا را یکتا و تک می­ داند و برای او «دومی» تصوّر نمی­ کند. آیه­ ی 2: اَللهُ الصَّمَد: «صَمَد» به معنای «شخص بزرگ و سروری­ست که همه‏ ی موجودات در نیازهایشان به او رو می­ کنند». آیه‏ ی 15 سوره‏ ی فاطر می­ فرماید: «ای مردم، شما [همگی] نیازمند خدا هستید و او بی­ نیاز و ستوده است.» آیه­ ی 3: لَم یَلِد وَ لَم یولَد: بر خلاف آنچه مشرکان و بت­ پرستان می­ پنداشتند که فرشتگان دختران خدا هستند، و نیز بر خلاف آنچه یهودیان و مسیحیان می­ پنداشتند که خدا فرزندی دارد، این آیه با صراحت بیان می­ کند که خدا نه فرزندی به دنیا آورده و نه از پدر و مادری به دنیا آمده است. او ازلی و ابدی­ست؛ همیشه وجود داشته و همیشه خواهد بود. آیه­ ی 4: وَ لَم یَکُن لَه{ کُفواً اَحَد: واژه‏ ی «کُفو» به معنای «همتا، مثل و مانند و نظیر» است. آری، خداوند هیچ همتا و مانندی ندارد و هیچ­ کس و هیچ­ چیز را  نمی­ توان بدو تشبیه کرد؛ چنان­که خودش در آیه‏ ی 11 سوره‏ ی شوری می­ فرماید: «هیچ­ چیزی مانند او نیست.» توجّه به این حقیقت، پیوسته به انسان یادآوری می­ کند که هیچ­ کس و هیچ­ چیزی را با خدا مقایسه نکند و خدا را شبیه هیچ­ کس و هیچ­ چیز نداند. حقیقت این است که ما از «کیفیّت و چیستی» خدا هیچ اطّلاعی نداریم و درکِ ما به آن حد نمی­ رسد. به همین سبب است که قرآن و اهل­بیت، ما را به تفکّر در «نشانه­ های خدا» در عالم هستی دعوت کرده­ اند تا بدین طریق، به وجود او و علم و قدرت بی­پایانش پی ببریم.[2]و[3] [1] - ر.ک به رساله­ های توضیح­المسائل، احکام قرائت نماز، مسائل پایانی [2] - ر.ک به بحارالانوار، ج3، ص257 [3] - در نگارش این متن از تفسیر نمونه و حواشی لغوی، ادبی آقای دکتر مستفید، ذیل سورة مبارکة توحید استفاده شده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊 🎙کانال جامع‌ سخنرانی های اساتید انقلابی 📚👇 https://eitaa.com/joinchat/713097223C7b3c57cedf 📌 #نشر_مطالب_صدقه_جاریه_است